Μετὰ τήν ὑπὸ τῆς μητρός μου, πρὸ δεκατετραετίας, α.΄ ἔκδοσιν ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ του πολυδακρύτου μου πατρὸς, ἀγγέλλω ἐγὼ σήμερον νέαν ἀνατύπωσιν. Καθ' ἣν ἐποχὴν ἄνδρες φίλοι καὶ εὐγενεῖς κατεγίνοντο περὶ τὴν ἔκδοσιν αὐτῶν, ἐγὼ, παιδίον τότε, ἐγέλων πρὸ τῆς συμφορᾶς μου. Σήμερον, ἀφοῦ ἐπέπρωτο νὰ μείνουν ὀρφανὰ τὰ τέκνα τῆς διανοίας του, αἰσθάνεται ἴσως παρήγορόν τινα ἀνακούφισιν ἡ προσφιλὴς σκιά του, ὅτι ἓν ἄλλο ὀρφανὸν, ὁ υἱός του, τὸν ὅποῖον ἐν τῇ ζωῇ νήπιον μόλις ἐγνώρισεν, ἐξέρχεται εἰς τὴν κοινωνίαν, ἐξαιτούμενος τὴν συνδρομὴν αὐτῆς ὐπὲρ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ αὐτοῦ, τὰ ὁποῖα πρὸ πολλοῦ ἐκείνη υἱοθέτησε καὶ τοσοῦτον εὐμενῶς ἐπιζητεῖ.
Ἡ νέα αὕτη ἔκδοσις ἀγγέλλεται πληρεστέρα· διότι τὸ κοινὸν θὰ ἴδῃ νέας ποιήσεις του, διακρινομένας διὰ τῆς αὐτῆς ἐμπνεύσεως καὶ καλλιεπείας, τὸν ὑπὸ του γνωστοῦ ποιητου καὶ φίλου του Γεωργίου Παράσχου Ἐπικήδειον, εἰς τὰς ὀλίγας τοῦ ὁποὶου σελίδας περιέχεται σύμπασα ἡ ἀτυχής ζωή του, καὶ τέλος πιθανῶς καὶ τήν εἰκόνα τοῦ προσφιλοῦς ποιητοῦ του.
Ἐν Ἀθήναις, τῇ 1ῃ Μαΐου 1873.
ΕΥΓΕΝΙΟΣ Γ. ΖΑΛΟΚΩΣΤΑΣ.
