485. Οἱ Πορτογάλλοι, οἵ τινες κατεξουσιάζουσι τὴν Ἄγγολαν καὶ τὸ πλεῖστον τῆς Βεγγουάλας, πρῶτοι ἀνεκάλυψαν τὸν τόπον τοῦτον κατὰ τὸ 1487, ὅπου ἐσύστησάν τινα φρούρια πρὸς κατοχὴν τοῦ τόπου, εἰσήγαγον καὶ τὸν χριστιανισμὸν, ἐξαλειφθέντα ἤδη μεταξὺ τῶν αὐτοχθόνων, ἐχόντων πολλὰς περιωρισμένας διανοητικὰς δυνάμεις, καὶ ἑκδότων ὄντων εἰς τὸν Φετισισμόν. Οἱ Πορτογάλλοι μάλιστα ἐξηχρείωσαν αὐτοὺς περισσότερον, σκοπὸν ἔχοντες νὰ ἐξασφαλίσωσιν εἰς ἑαυτοὺς ἀποκλειστικῶς, τὰ ἐκ τῆς ἐμπορίας τῶν προϊόντων τοῦ τόπου μεγάλα κέρδη, καὶ μάλιστα τὰ ἐκ τῆς σωματεμπορίας τῶν εἰς τὴν Βρασιλίαν μετακομιζομένων δούλων· διότι ὁ τόπος οὗτος μετὰ τῆς ἄνω Γουϊνέας ἔδιδε πολλοὺς Νέγρους εἰς τὴν σωματεμπορίαν τῶν μαύρων ἀργυρωνήτων δούλων, μετακομιζομένων καὶ πωλουμένων, ὡς ἀλόγων ζώων, εἰς τὰς κατὰ τὴν Ἀμερικὴν ἀποικίας· ἀλλὰ κατ’ εὐτυχίαν αἱ Εὐρωπαϊκαὶ Κυβερ: ὅλαι συμφώνως ἀπεφάσισαν, ἀπό τινος καιροῦ, νὰ καταδιώκωσι τὸ τοιοῦτον ἐμπόριον, φέρον ὄνειδος εἰς τὴν ἀνθρωπότητα.
Τὸ ἐσωτερικὸν τοῦ τόπον εἶναι ὀλίγον γνωστὸν, διότι οἱ Πορτογάλλοι ἐφρόντισαν νὰ ἀπομακρύνωσιν ἐκεῖθεν τὰ λοιπὰ Εὐρωπαϊκὰ ἔθνη. Φαίνεται δὲ, ὅτι εἰς τὰ περικυκλοῦντα αὐτὸν πρὸς Ἀν: ὑψηλὰ καὶ συνηρεφὴ ὄρη, εὑρίσκονται μεταλλεῖα χρυσοῦ καὶ σιδήρου, αἱ δὲ πεδιάδες εἶναι εὐφορώταται, διαῤῥεόμεναι ὑπὸ πολλῶν ποταμῶν, ἐν οἷς ὁ μέγιστος λέγεται Ζάϊρος. Ὅλα τὰ τῆς Σενεγαμβίας ζῶα καὶ θηρία εὑρίσκονται καὶ ἐνταῦθα, καὶ ἄλλα δάκετα θανατηφόρα, καὶ ἓν εἶδος μεγίστων μυρμήκων, οἵ τινες εἰσδύοντες εἰς τὰς προβοσκίδας τῶν ἐλεφάντων θανατόνουσιν αὐτοὺς ὑποπίπτοντας εἰς μανίαν. Τὸ κλίμα τοῦ τόπου εἶναι θερμότατον, νοσερὸν καί ὀλέθριον εἰς τοὺς Εὐρωπαίους, μὴ ζῶντας πλέον τῶν 30 ἐτῶν, ἐν ᾧ οἱ αὐτόχθονες εἶναι μακροβιώτατοι. Ἀγαπῶσι δὲ οὗτοι τὸ ῥακίον εἰς ὑπερβολὴν, συνειθεσθέντες ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους, οἵ τινες ὡς δόλωμα κατ’ ἀρχὰς τὸ προσέφερον εἰς αὐτούς.
486. Τὸ μέρος τῆς παραλίας, τὸ ὁποῖον ἐκτείνεται κάτωθεν τῆς Βεγγουέλας, ἀπὸ τὸ Ἀκρωτήριον Νέγρον ἕως τὸν Ὀράγγην ἥ Ὀρανίαν ποταμὸν, ἤτοι ἀπὸ τὴν 16° ἕως τὴν 28° Ν: πλάτους, εἶναι τόπος ὀλίγον ἐγνωσμένος διὰ τὸ δισπρόσιτον καὶ ἐπικίνδυνον τῶν ἐκεῖ ἀκτῶν, ὑπό τινων περιλαμβανόμενος εἰς τὴν ἔτι νοτιωτέραν χώραν τῶν Ὁττεντότων· καὶ τὰ μεσόγεια δὲ αὐτῆς τῆς παραλίας ἐκτεινόμενα πολὺ πρὸς Ἀν: μέχρι τῶν Μονομοτάπων (489) εἶναι τόποι εἰσέτι ἄγνωστοι, κατοικούμενοι ὑπὸ διαφόρων λαῶν Κάφρων· οἱ δὲ Κάφροι, ἢ ὀρθότερον εἰπεῖν Κιαφίροι, ἤγουν ἄπιστοι ὑπὸ τῶν Ἀράβων λεγόμενοι, εἶναι Νέγροι, πολλοὺς μικρολαοὺς συνιστῶντες, ἐξ ὧν οἱ πλειότεροι ἔχουσί τι ἰδιαίτερον χαρακτηριστικὸν, ὄντες ὅλοι κοινῶς Φετισισταὶ, βάρβαροι καὶ ἄθλιοι. Ὀνομάζουσι δέ τινες ταύτην τὴν ὑπὸ τοῦ Ἀτλαντικοῦ διαβρεχομένην παραλίαν Κιμβαιβασίαν, καὶ τὰ ἐνδότερα αὐτῆς Μακασίαν ἀπὸ τοὺς κατοικοῦντας αὐτήν Κιμβαιβάσας καὶ Μακάσσας νομαδικοὺς λαοὺς, ἔχοντας ποίμνια κερασφόρων ζώων, διότι ὁ τόπος ἔχει καλὰς καὶ ἀφθόνους βοσκάς. Τιμωροῦσι δὲ οὗτοι, ὡς λέγεται, αὐστηρῶς τὴν κλοπήν· πιστεύουσι τὰς μαγείας καὶ ἓν δαιμόνιον κακὸν, τὸ ὁποῖον πέμπει τὴν βροχὴν, τὸν κεραυνὸν καὶ τὰς τρικυμίας.
487. Ἡ Ὁττεντοτία ἢ ἡ Χώρα τῶν Ὁττεντότων πρὸς Ν:
