ὑπὸ τῶν Τούρκων κατὰ τὸ τέλος τοῦ Μαρτίου 1821, ἀμέσως δειλιάσας ἔφυγε μὲ ὅλην τὴν οἰκογένειάν του εἰς τὴν Μάνην, ὁ δὲ ἀδελφός του Νικόλαος, ἀφοῦ ἐπέστρεψεν ἀπὸ τὴν Ζάκυνθον ὅπου καὶ αὐτὸς κατέφυγεν, ἐπῆρε τὰ ὅπλα καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸν πόλεμον μετὰ στρατιωτῶν μέχρι τῆς καταστροφῆς τοῦ Δράμαλη. Μετὰ δὲ ταῦτα ἔμεινεν εἰς τὴν πατρίδα του Ἀνδρίτσαιναν ὡς μέλος καὶ αὐτὸς τῶν ἐκεῖ δημογερόντων.
Ἡ οἰκογένεια αὕτη τῶν Ζαρειφαίων ἔδειξε πολὺν φόβον κατὰ τὴν ἐπανάστασιν, καὶ διὰ τοῦτο ἄρχισαν νὰ διαπραγματεύωνται, ὡς τότε ἔλεγον, μετὰ τοῦ Ἄγγλου ἁρμοστοῦ τῆς Ἑπτανήσου διὰ τὴν ἰδίαν σωτηρίαν, καὶ ὅλων τῶν ἄλλων Πελοποννησίων, ζητοῦντες μόνον τὴν φυσικὴν ὕπαρξίν των καὶ ὄχι τὴν πολιτικήν. Τοῦτο δὲ ἐγένετο γνωστόν, ἀλλ᾿ ἡ Γερουσία τῆς Πελοποννήσου διὰ πολλῶν μέσων ἐπρόλαβε καὶ τὸ ἐμπόδισεν. Ἡ ἐνέργεια ὅμως αὕτη ἔδωκεν ἀφορμὴν εἰς τοὺς Ἕλληνας διὰ νὰ προσέχουν εἰς τὸ ἑξῆς εἰς τὰς ἐξωτερικὰς ῥᾳδιουργίας, διότι ἀργότερα μάλιστα ἀνεφάνη καὶ ἡ Γαλλικὴ φατρία, καὶ ἡ Ῥωσσικὴ ἀκόμη, ἥτις ἦτον ἡ μᾶλλον ἀδύνατος. Ἕνεκα δὲ τούτων αἱ δυνάμεις ἔπεσαν εἰς ἀντιζηλίαν μεταξύ των καὶ ἐκ ταύτης ὠφελήθη ἡ Ἑλλάς.
Ὑπῆρξε προεστὼς τῆς ἐπαρχίας καὶ μέλος τῆς πρώτης ἐφορείας αὐτῆς, ἔπειτα δὲ ἔγεινε μέλος τῆς Πελοποννησιακῆς Γερουσίας, πληρεξούσιος εἰς τὴν Συνέλευσιν τοῦ Ἄστρους, βουλευτὴς εἰς τρεῖς περιό-
