Οὗτος κατήγετο ἀπὸ τὴν Στεμνίτσαν. Ὑπῆρξεν ἀπόστολος τῆς Ἑταιρίας τῶν Φιλικῶν ἀρχαῖος, κατηχήσας πολλοὺς τὰ μυστήρια, καὶ κατ’ ἐξοχὴν εἰς τὰς Πάτρας κατήχησε τὸν ἀοίδιμον μητροπολίτην Γερμανόν, καὶ πολλοὺς ἄλλους τῶν Πελοποννησίων ἐπισήμων ἀνδρῶν. Ἔπειτα δὲ ἐστάλη εἰς Ἀλεξάνδρειαν ὅπου καὶ κατήχησε πολλοὺς, καὶ ἔφερεν ἐκεῖθεν πλοῖα φορτωμένα πολεμοφόδια καὶ τροφὰς ἐκ τῶν ἐκεῖθεν ἀδελφῶν στελλομένας, ὡσαύτως ὑπῆγε καὶ εἰς πολλὰς νήσους. Ὁ ἀποστολικός του βίος ἐστάθη ἐπίσημος παντοῦ ὅπου καὶ ἂν ὑπῆγεν. Ἔπειτα δὲ ἐπανῆλθεν εἰς τὴν πατρίδα του τὴν Πελοπόννησον, καὶ ἠγωνίσθη στρατιωτικῶς καθ’ ὅλην τὴν πολιορκίαν τῆς Τριπολιτσᾶς, ἐνεργῶν καὶ παρακινῶν πάντας εἰς τὸν πόλεμον. Ἀπέθανεν ὅμως εἰς τὴν μεγαλειτέραν ἔνδειαν, ὥστε ἡ οἰκογένειά του δὲν εἶχε οὔτε τὰ ἔξοδα τῆς ταφῆς του.
Ὁ ἄριστος οὗτος καπετάνιος κατήγετο ἀπὸ τὴν Ζάτουναν, ὑπηρέτησε δὲ τὴν πατρίδα μὲ πολὺν ζῆλον καὶ προθυμίαν. Εὑρέθη εἰς ὅλας τὰς μάχας μὲ τοὺς ὑπ’ αὐτὸν στρατιώτας, καὶ ἦτον ὑπὸ τὰς διαταγὰς τοῦ Γέρω Κολοκοτρώνη καὶ Δ. Πλαπούτα παντοῦ καὶ πάντοτε. Ἐσυνείθιζε δὲ νὰ συμβουλεύῃ τοὺς στρατιώτας νὰ πολεμοῦν ἥσυχα καὶ προσεκτικὰ διὰ νὰ μὴ πέφτουν τὰ βόλια εἰς τὴν γῆν καὶ χάνονται. Ἔλεγε δὲ εἰς τοὺς
