νεὰν τῶν μεγαλοστόμων ἀοιδῶν. Ἄν ζήσας ἐν ἀτυχεστάτῃ μεταβατικῇ ἐποχῇ, ἥτις οὔτε ἰδανικὸν οὔτε κἂν γλῶσσαν ἔχει, δὲν ἠδυνήθη νὰ κληροδοτήσῃ ἡμῖν ἐφάμιλλόν τι τῶν Φθινοπωρινῶν φύλλων καὶ τῶν Ἀνατολικῶν ᾀσμάτων, ἀφ’ ἑτέρου ἀναδεικνύεται πολλάκις ἐν ἀτελεστέροις ἔργοις ἀνώτερος κατὰ τὸ αἴσθημα τοῦ μεγαλοῤῥήμονος Γαλάτου. Οἱ τοσαύτας ὁμοιότητας ἔχοντες πρὸς ἀλλήλους δύο οὗτοι ποιηταὶ διαφέρουσι κατὰ τοῦτο, ὅτι ὁ μὲν Οὑγὼ εἶναι ἐξ ὅλων τῶν ποιητῶν τῆς ἑσπερίας ὁ ἐλάχιστα παθὼν ἐκ τῆς ἀπελπιστικῆς νόσου, ἥτις νέμεται σήμερον πᾶσαν ὄντως ποιητικὴν καρδίαν, ὁ δὲ Βαλαωρίτης ὁ μόνος ἴσως βασανισθεὶς ὑπ’ αὐτῆς μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων. Ἐνώπιον ἡμῶν ἔχομεν τριακοντασέλιδον ἐπιστολήν του, τὴν ποιητικὴν ἴσως αὐτοῦ διαθήκην, ἣν περαίνει ὡς ἀκολούθως[1]: «Ὁ Bouchut περιέγραψε μετὰ θαυμαστῆς ἀκριβείας τὸ νέον νόσημα τοῦ αἰῶνος νευροσισμὸν (nevrosisme) τοῦ ὁποίου πρῶτα θύματα εἶναι οἱ ποιηταί.... Αἰσθάνομαι ὅτι νόσος βαρυτάτη, ἀλλόκοτος, ἀ-
- ↑ Τὴν ἐπιστολὴν ταύτην δὲν κρίνομεν εὔλογον νὰ δημοσιεύσωμεν μὴ προφθάσαντες νὰ ζητήσωμεν τὴν πρὸς τοῦτο ἄδειαν, καὶ ὡς περιέχουσαν πλὴν τῶν γενικῶν καὶ πλείστας περὶ ζώντων προσώπων κρίσεις.
