καὶ ἐνίοτε ψυχρά. Ἄλλ' ὡς ὁ Ὄφμαν, ὁ Ἀρνίμ, ὁ Ἐδγάρδος Πόου καὶ οἱ ἄλλοι ἔξοχοι μαγγανευταί, οὕτω καὶ ὁ Λευκάδιος ποιητὴς κατορθόνει νὰ προδιαθέσῃ ἡμᾶς οὕτως, ὥστε τὰ ἰνδάλματα ταῦτα δὲν κρίνομεν δι’ ὀφθαλμῶν ἐγρηγορότος, ἀλλὰ βλέπομεν αὐτὰ ὡς ἐν ὀνείρῳ. Ἀπίθανα δὲ ὀνείρατα δὲν ὑπάρχουσιν, ἐν ὅσῳ εὑρίσκεταί τις ὑπὸ τὸ κράτος αὐτῶν, ἀλλὰ μόνον ἀφοῦ ἐξυπνήσῃ. Καὶ τότε ὅμως δὲν πρέπει νὰ κρίνῃ τὸ ποιητικὸν ὄνειρον ἐκ τῶν συστατικῶν αὐτοῦ, ἀλλ’ ἐκ τῆς αἰσθήσεως ἣν ἐπροξένει αὐτῷ, ἐνῷ τὸ ἔβλεπε. Τὸ καθ’ ἡμᾶς ὁμολογοῦμεν ἀνερυθριάστως ὅτι, ἐνῷ οἱ «σεληνοφώτιστοι ἀστέρες» αἱ «συνιστῶσαι σάρκαι ψυχαί», οἱ «βοῶντες νεκροὶ» καὶ τὰ ἄλλα τοιαῦτα ἐφόδια καθαρευόντων τινῶν μουσοπόλων ἐπροξένησαν ᾀείποτε γέλωτα, ὁ Θανάσης Βάγιας τοῦ Βαλαωρίτου, ὁ Λάμπρος τοῦ Σολωμοῦ καὶ ὁ Βρυκόλαξ τοῦ χιακοῦ ᾄσματος προξενοῦσιν ἀπ’ ἐναντίας νευρικόν τι ῥῖγος, οἶον ᾐσθανόμεθα παῖδες ὄντες, ἂν τυχὸν ἐσβύνετο ἡ λυχνία πρὶν κοιμηθῶμεν. Ὅπως δὲ μὴ ὑποθέσῃ τις ἡμᾶς φιλοπροσωποῦντας, σπεύδομεν εὐθὺς νὰ προσθέσωμεν ὅτι τοῦτο ἀποδίδομεν οὐ μόνον εἰς τῆς ποιήσεως τὴν ὑπεροχήν, ἀλλὰ κατὰ μέγα μέρος εἰς τὴν ὑπε-
