φήν μου ὡς ὃν ἀνωτέρας τάξεως της ἐμῆς. Ηὐξήνθην χωρὶς τὸ παράπαν νὰ ἐκπαιδευθῶ· ἐνῷ τοὐναντίον διὰ την ἀδελφήν μου οὐδὲν τῶν πρὸς τελειοποίησιν τῆς ἀγωγῆς της ἀπαιτουμένων ἐφείδοντο. Προσέλαβον δι’ αὐτὴν διδασκάλους διδάξαντας αὐτῇ τὴν γραφὴν, ἰχνογραφίαν, μουσικὴν καὶ πλείστας ἄλλας καλὰς καὶ χρησίμους ἐργασίας· ἐνῷ δι’ ἐμὲ ὁσάκις ἡπτόμην γραφίδος ἢ μουσικοῦ ὀργάνου ἢ βελόνης δὲν ἐπεφυλλάττοντο ἢ ἐπιπλήξεις· ἅπαξ δὲ καὶ ἐδάρην ὡς μωρὰ καὶ ἄμοιρος ἐρασμίων τρόπων. Καὶ εἶναι μὲν ἀληθὲς ὅτι μὲ παρελάμβανεν ἐνίοτε βοηθὸν εἰς τὰς ἐργασίας της ἡ ἀδελφή μου ἀλλ’ ἐτήρει οὐχ ἧττον πάντοτε δι’ ἑαυτὴν τὸ προνόμιον τοῦ διοικεῖν ἐν αὐταῖς μεταχειριζομένη με ὡς ὄργανον ἁπλοῦν καὶ βοηθὸν αὐτῆς. Πλὴν μὴ νομίσητε, κύριοι, ὅτι αἱ μεμψιμοιρίαι μου αὗται προέρχονται ἐξ ἁπλῆς ματαιότητος· ὄχι, κύριοι, πολλῷ σπουδαιοτέρα εἶναι ἡ αἰτία τούτων. Σύνηθες παρὰ τῇ ἡμετέρᾳ οἰκογενεία εἶναι ἅπασα ἡ πρὸς συντήρησιν αὐτῆς ἐργασία νὰ διέρχηται πρότερον διὰ τῶν χειρῶν τῆς ἀδελφῆς μου καὶ ἐμοῦ. Ἐὰν λοιπὸν κακοδιαθεσία τις ἐνοχλήσει τὴν ἀδελφήν μου, πάσχουσαν σχεδὸν διαρκῶς ἀπὸ κρυολογήματα καὶ ῥευματισμοὺς ὁποία θὰ ἦναι ἡ τύχη τῆς οἰκογενείας μας· δὲν θὰ μετανοήσωσιν οἱ γονεῖς ἡμῶν ὅτι παρήγαγον τοιαύτας ἀνομοιότητας μεταξὺ ἀδελφῶν ἴσων ἀλλήλαις; Ὤ! καὶ ἐκτὸς τούτου θὰ ἠναγκαζόμην νὰ ἀπολεσθῶ ἐν τῇ ἀθλιότητι, ἐπειδὴ οὐδὲ τὴν διαμαρτύρησιν ταύτην ἤμην ἱκανὴ νὰ γράψω ὅπως τύχω συνδρομῆς τινος ἂν φιλικὴ χεὶρ δὲν μὲ ὑπεχρέου χαράττουσα πρὸς χάριν μου τὰς ὀλίγας ταύτας γραμμάς.
Εὐδοκήσατε, κύριοι, ὅπως καταστήσητε φανερὰν εἰς τοὺς γονεῖς μου τὴν ἀδικίαν, ἥτις προσγίνεται αὐτοῖς ἀποστεροῦσί με παντὸς μέσου δυναμένου νὰ μὲ ἀποδειξῃ ἴσην τῇ ἀδελφῇ μου προσθέτοντες αὐτοῖς ὅτι ὀφείλουσι νὰ ἀγαπῶσιν ἐξ ἴσου τὰ τέκνα αὐτῶν.
Μένω, κύριοι μετὰ τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ.
- Ἐν Ἀθήναις, Μάρτιος 1876.
Διὰ τὴν Ἀριστερὰν Χεῖρα
Ν. Μιλιαρεσησ.
Παρετηρήθη ὅτι εἰς πάντας τοὺς τόπους, οἵτινες παράγουσι θεῖον καὶ οἵτινες ὑπόκεινται εἰς σεισμοὺς, δηλαδὴ εἰς πάντας τοὺς ἡφαιστείους τόπους, εὑρίσκονται σπήλαια διαφόρων ἐκτάσεων.
Τοιαύτη εἶναι ἡ νῆσος Στάφφα μία τῶν Ἐβρίδων νήσων, τῶν κειμένων παρὰ τὰς ἀκτὰς τῆς Σκωτίας. Ἐπὶ τῆς νήσου ταύτης ὑπάρχει τὸ ὀνομαστότερον τῶν σπηλαίων, τῶν παραχθέντων ἐκ τῆς ἀποχωρήσεως τῆς λάβας. Τὸ σπήλαιον τοῦ Φιγκάλ.
Τὸ σπήλαιον τοῦ Φιγκὰλ εἶναι τοιοῦτον, ὥστε δυσκόλως πείθεται ὁ θεωρῶν αὐτὸ ὅτι δὲν ἐσμιλεύθη ὑπὸ τῆς χειρὸς τοῦ ἀνθρώπου. Μεγίστη ἁψὶς, ὑψουμένη εἰς διαστάσεις κανονικάς, στῆλαι ὀρθαὶ, γωνίαι κανονικώταται, τὰ πάντα πείθουσιν ὅτι σμίλη καλλιτέχνου εἰργάσθη ἐν αὐτῷ. Ἀλλὰ τὸ σπήλαιον τοῦτο δὲν εἶναι χαμηλὸν ὡς τα συνήθη σπήλαια, καὶ οὐδένα λίθον διακρίνει τις, οὐδὲν τεμάχιον μὴ ὃν πρισματικὸν, σύμμετρον, κανονικῶς καὶ ἐντελῶς κεκομμένον. Τὸ βαθὺ τοῦτο σπήλαιον ὁμοιάζει πρὸς μέγαν γοτθικὸν ναὸν, τοῦ ὁποίου ὁ νάρθηξ παριστᾷ δύο σειρὰς στηλῶν, ἀνίσων ὅμως. Τὸ βάθος τοῦ σπηλαίου εἶναι σκοτεινὸν καὶ κεκλεισμένον ὡς ὁ χορὸς παρεκκλησίου.
Ὁ θόλος σύγκειται, καθὼς καὶ οἱ τοῖχοι, ἐκ στηλῶν, αἵτινες χωρίζονται κατ’ ἀποστάσεις ἴσας σχεδὸν, μέρος τῶν ὁποίων ἔμεινεν ἐπικρεμάμενον, ἐν ᾧ τὸ ἕτερον, πεσὸν, ἀφῆκεν ἐλεύθερον τὸ μακρὺ ἐκεῖνο διάστημα ὅπερ σχηματίζει τὸ σπήλαιον. Εἰς πολλὰ, μέρη τῶν στοῶν, ὁ λίθος εἶναι χρώματος πρασίνου λαμπροῦ. Ἡ ὡραία τῶν ὑδάτων διαύγεια, ὅτε ἡ θάλασσα εἶναι γαλήνιος, αὐξάνει τὴν ἐπιβάλλουσαν ἐντύπωσιν τῆς ποικιλίας καὶ τῶν πλουσίων χρωματισμῶν· ὅταν δὲ ἡ θάλασσα μυκᾶται καὶ ὁ ἄνεμος πνέῃ καὶ χύνηται εἰς τὸ βάθος τοῦ σπηλαίου διὰ μέσου τῶν στηλῶν τῶν διατεθειμένων κλιμακηδὸν, παράγει φθόγγους θαυμασίας ἁρμονίας. «Εἶναι αἱ μελῳδίαι τῶν φιγγαλικῶν σκιῶν» λέγουσιν οἱ Σκῶτοι, οἵτινες συνδέουσι τὴν ἰδέαν τοῦ Φιγκὰλ, πρὸς ὅ,τι φαίνεται αὐτοῖς ὑπερφυσικόν.
«Πόσον μέγάλα εἶναι τὰ ἔργα σου Κύριε! Τὰ πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας».
Σ.
Ὅπως οἱ παῖδες τῶν οἰκογενειῶν οἵτινες τυγχάνουσι συνδρομηταί τῆς «Ἀθηναΐδος» εὑρίσκωσι κἄτι τὸ ἐνδιαφέρον ἐν αὐτῇ θέλομεν δημοσιεύει εἰς ἕκαστον φύλλον διήγημά τι ἢ ἄλλο νόστιμον δι’ αὐτοῦ. Ἀρχόμεθα ἀπὸ σήμερον.
Σ
Ἡ Ἀδελαῒς ἦτο τὸ τρίτον καὶ προτελευταῖον θυγάτριον εὐγενῶν γονέων ἐκ Πρωσσίας. Ἐπειδὴ ἡ μήτηρ αὐτῆς προώρως ἀπέθανε, ὁ πατὴρ ἐπὶ τῶν ἐν Πομμεράνῃ κτημάτων του ζῶν ἠναγκάσθη νὰ ἀναθέσῃ τὴν ἀνατροφὴν αὐτῆς, ὡς καὶ τῶν ἄλλων αὐτοῦ τέκνων εἰς ξένας χεῖρας. Ὅθεν ἔφερε τὰ τέσσαρα ὀρφανὰ μητρὸς θυγάτρια, ἐκ τῶν ὁποίων ἡ νεωτάτη ἦτο μόνον δύο ἐτῶν, εἰς Βερολῖνον καὶ ἐνεπιστεύθη τὴν ἐπιμέλειαν καὶ ἀγωγὴν αὐτῶν εἰς εὐγενῆ κυρίαν, ἥτις παρὰ πᾶσαν ἄλλην γυναῖκα, ἦτο ἱκανὴ νὰ ἀναπληρώσῃ εἰς τὰ παιδία, τὴν ἀγαπητὴν καὶ λεπτῶς ἀνατεθραμμένην μητέρα καὶ δώσῃ εἰς αὐτὰ ἀνατροφὴν ἁρμόζουσαν εἰς τὴν τάξιν καὶ εἰς τὸ ὄνομα αὐτῶν.
