Πρόποσις - υπέρ Χαριλ. Τρικούπη
| Πρόποσις Συγγραφέας: |
Ἐκφωνηθεῖσα ἐν συμποσίῳ δοθέντι τὴν 8 Μαΐου 1889, ἐπέτειον τῆς ἐπὶ τὴν Ἀρχὴν ἀνόδου τοῦ ἀειμνήστου Χαριλάου Τρικούπη.
Τέκνα Μαΐου, ἀρχηγοῦ μεγαλουργοῦ ὁπλῖται,
εἰς ἑορτὴν εὐφροσύνην συνήλθομεν καὶ πάλιν
κι' ἐνῷ εἰς τὴν καρδίαν μας ἡδὺς παλμὸς κινεῖται,
Ἀναπολοῦμεν σώτειραν ἡμέραν καὶ μεγάλην...
Μ' ἓν ὄνομα μεθύομεν, μ' ἓν ὄνομα μεθύω·
τὰ κύπελλα ὑψώσατε· δι' ὕψος θὰ προπίω!
Μή τις νομίσῃ, ἑαυτὸν ὑπόδειγμα λαμβάνων,
ὅτι ἰσχὺν θωπεύομεν μετὰ ἐπαίνων πλάνων,
καὶ πῶς τὸν οἶνόν μας σταγὼν νοθεύει κολακείας·
οὐδέποτε νοθεύεται ὁ οἶνος τῆς καρδίας...
Εἶν' ἄκρατος καθὼς ἡμεῖς... Ἡ πρόποσίς μου, φίλοι,
ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς ἀνέρχετ' εἰς τὰ χείλη.
Ὤ, πάντας μᾶς συνήθροισεν ἐνταῦθα ἡ καρδία·
ἄν ἦλθλε τις ἄνευ αὐτῆς, παρείσακτος, νὰ φύγῃ!
Ἀλλ' ὄχι· εἰς τὸ νέκταρ μας δὲν χύνεται νοθεία
καὶ φίλτρον τὴν καρδίαν μας καὶ θαυμασμὸς ἀνοίγει.
Ὅπου ἂν στρέψω, εὐγενὲς ἐμπρός μου βλέπω πλῆθος,
μ' ἓν ρόδον, ὡς παράσημον, Μαΐου εἰς τὸ στῆθος.
Ὑψώσατε τὰ κύπελλα πλήρη ἀφροῦ καὶ μύρου·
προπίνω, τὴν καρδίαν μου εἰς ὄνειρα ἀφήνων,
δι' ἄνδρα ὀρειχάλκινον, δι' ἄνδρα ἐκ σιδήρου,
διὰ τοῦ ἔθνους τὸ παρὸν καὶ μέλλον· δι' ἐκεῖνον!
Ἐκεῖνον· εἶνε περιττὸν νά εἴπω τ' ὄνομά του.
-Ἡ κολυμβήθρα χάνεται ἐμπρὸς τοῦ ἀθανάτου.-
Ὤ, ἡ ψυχή μου δέεται καθ' ἣν στιγμὴν προπίνω
καὶ εἰς ὀνείρου ρεμβασμὸν νὰ φεύγῃ τὴν ἀφήνω.
Ἐκείνου βλέπω τὴν μορφὴν καὶ ὄχι τῶν παρόντων·
πότε φαιδρὰν καὶ φαεινὴν καὶ πότε μαῦρον πόντον,
πότε μὲ ὄψιν Ἕλληνος, πότε Ρωμαίου πάλιν,
ἀλλὰ μεγάλην πάντοτε, πλὴν πάντοτε μεγάλον...
Τῆς Αἰτωλίας σύννεφον τὸ ὄμμα του βαθύνει
καὶ Ἑπταλόφου φῶς ἁβρὸν τὸ χεῖλοός του ἀφήνει·
τὸν βλέπω σιδηρόφρακτον, παλαίοντα καθ' ὅλων,
μὲ τοὺς ἐχθρούς, μ' ἡμᾶς αὐτούς, τὸν ἑαυτόν του ἔτι·
ἐγείροντα τῆν ἀρετήν, συντρίβοντα τὸν δόλον,
καὶ τὴν Ἑλλάδα φέροντα εἰς νέας δόξης ἔτη!
Τὸν βλέπω κ' ἡ καρδία μου τὸ ὄνομά του κράζει...
Τὰ κύπελλα ὑψώσατε· τὸ μέλλον ἑτοιμάζει·
τὸ μέλλον· σκαπανεὺς αὐτοῦ καὶ ἀρχηγὸς ἐπίσης,
ἄλλοτε ὡς άνατολὴ καὶ ἄλλοτε ὡς δύσις,
ὁδὸν ἀνοίγει· ἔμπροσθεν ἂν βράχος ἀνυψοῦται,
ἤ ἄνθος, ἀδιαφορεῖ· τὸ θραύει καὶ βαδίζει.
Ἐνίοτε ἡ ὄψις του ἐκ λύπης συννεφοῦται,
πλὴν κ' ἔκκλησία τὴν ὁδὸν ἄν φράττῃ, τὴν κρημνίζει...
Νὰ τὴν εὐρύνῃ μάχεται· αὐτὸ ἐκεῖνος βλέπει·
δι' ὅλα τ' ἄλλα τὄμμα του πυκνὴ καλύπτει σκέπη.
…..........................................................................
Θέλει ἡη ἐρυθρὰ ὁδὸς νὰ κυανίσῃ, θέλει
τὰ ἔτι χθὲς Κρατίδια, ἡ χεὶρ μας νὰ συστέλλῃ·
νὰ λάβῃ τέλος ἡ Πατρὶς τὴν θέσιν της, νὰ λάβῃ,
καὶ πλέον νὰ μὴ λέγωνται οἱ ἀδελφοί μας σκλάβοι.
Προπίωμεν, προπίωμεν ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ πάλιν,
εἶνε ἡ ἄφθιτος πυρὰ εἰς καίουσαν αἰθάλην.
Μόνον Αὐτὸς ἀπέμεινεν εἰς τόσην λειψανδρίαν,
καὶ φεῦ! ἂν ἔχῃ τὴν ζωήν, ὡς οἱ λοιποὶ βραχεῖαν...
Μακρὰν τὰ νέφη· δότε μοι καὶ πάλιν νέον οἶνον.
Προπίωμεν μετὰ τὴν δρῦν δι' ἓν εὐῶδες κρίνον,
ὅπερ τὰς ρίζαν τῆς δρυὸς ἀδελφικῶς μυρόνει
καὶ τὴν σεμνήν του κεφαλὴν ἐγγύς της ἀνυψόνει...