Ποίημα ερωτικό

Ποίημα ερωτικό Συγγραφέας: Τέλλος Άγρας

            Animula vagula, blandula,
            hospes, comesque corporis,
            qua nunc abibis in loca?
            Pallidula, rigida, nudula,
            nec, ut soles, dabis jocos.
                    ADRIANUS

            Ψυχούλα άστεγη, χαϊδεμένη,
            ξενητεμμένη του κορμιού συντρόφισσα,
            για πού μισεύεις;
            Χλωμούλα, τρεμουλιάρα, ολόγυμνη,
            μηδέ θα κάνης πια χαρές, σαν πρώτα.
                    ΑΔΡΙΑΝΟΣ

Κάτω απ' τις ελιές, οι ώρες σιωπηλές
παίρνουνε τη μέρα πεθαμένη.
Κάτω απ' τις λιγνές, τις σκόρπιες αγριελιές,
άφωνο, πικρό το λείψανο διαβαίνει.

Αχ, τη νειότη σου, ξανθούλα μου Ερωμένη,
με την ώχρα του έχει ο θάνατος βαμμένη.

Μες στο αγέρινο, που φεύγει, δειλινό,
το πορτραίτο της στον ήλιο πώς χλωμαίνει!
Σύρε! Στη ζωήν ακόμη ν' αγρυπνώ
– έτσι μούμελλεν, αγάπη σταυρωμένη!

Ξέβγαλαν τη Μέρα πεθαμένη.
Μας εχώρισαν, χλωμούλα μου ερωμένη!

Κ' είν' η νύχτα πια, που μαρτυρικιά,
γνώριμη, χωρίς μυστήριο, βασιλεύει...
Κ' είν' η νύχτα πια, που κρύα και πληχτικιά,
στα βαθειά, βαθειά μου δυναστεύει.

Άκου: σιγανά παραμιλεί ένα φύλλο!
Κάποιο φως μαβύ γλυστρά απ' τα μονοπάτια.
Ώ ψυχή μου, ώ σφάλισε τα μάτια!