Πανδώρα/Τόμος 1/Τεύχος 2/Διάφορα
| ←Αρχαιολογικά | Πανδώρα, Τέυχος 2 Διάφορα |
ΚΙΝΗΤΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ. Εἰς μίαν τῶν ἐπαρχιῶν τῆς Γαλλίας, ἁπλοῦς γεωργὸς, Ἰωσὴφ Κύσσων καλούμενος, καὶ μόλις εἰκοσιπενταετὴς, οὐδεμίαν δὲ ἀνωτέραν τῆς τῶν ὁμοτέχνων του λαβὼν ἀγωγὴν, κατεσκεύασεν ἐσχάτως ἀριστσύργημα μηχανικῆς, σπανίαν προϋποθέτον εὐφυΐαν καὶ εὐρυτάτας μαθηματικὰς καὶ φυσικὰς γνώσεις. Ἐπ’ αὐτοῦ διάφοροι δεῖκται σημειοῦσι μετὰ μεγίστης ἀκριβείας τὰς ὥρας, τὰ λεπτὰ, τὰ δεύτερα, τὰς ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος, τὴν ἡμερομηνίαν, τοὺς μῆνας, τὰ ἔτη καὶ τοὺς αἰῶνας, τὴν ἀνατολὴν καὶ τὴν δύσιν τοῦ ἡλίου, τὴν ἀνατολὴν καὶ τὴν δύσιν τῆς σελήνης κτλ.
Οἱ τροχοὶ, οἱ μὲν ξύλινοι, οἱ δὲ χαλκοῖ, εἰσὶν ὀπίσω ὑέλου ἐντέχνως διατεθειμένοι, ὥστε ἕκαστος δύναται νὰ ἰδῇ τὴν ἐντέλειαν τῆς κατασκευῆς των καὶ τῶν κινημάτων των τὴν κανονικότητα. Ὑπεράνω δὲ τῶν τροχῶν καὶ τῶν ὥρολογίων ἐκτείνεται εἰς τριῶν ποδῶν μῆκος μικρὰ ὡραιοτάτη στοὰ, ἔχουσα κατὰ μὲν τὸ μέσον διαφόρους θαλαμίσκους, δύω δὲ πύργους κατὰ τὰ δύω πέρατα. Ὅταν μέλλῃ νὰ κτυπήσῃ ἡ ὥρα, ἀνοίγεται ἑνὸς τῶν θαλαμίσκων ἡ θύρα καὶ ἐξέρχεται δρεπανηφόρος ὁ θάνατος, κατόπιν δ’ αὐτοῦ ὁ Χριστὸς, ὅστις μάστιγα διὰ χειρὸς ἔχων, τὸν διώκει καὶ τὸν κατακλείει εἰς ἄλλον θαλαμίσκον. Ἅμα δ’ ἀκουσθῇ τὸ πρῶτον κτύπημα τοῦ ὡρολογίου, μικρὸς ἀλέκτωρ, καθήμενος ἐπὶ τοῦ σταυροῦ ὅστις ἐπιστέφει τὴν κορυφὴν μικροῦ πυργιδίου, πτερυγίζει, καὶ ἐκτείνει πρὸς τὰ ἐμπρὸς τὸν τράχηλον ὡς ἂν ἡτοιμάζετο νὰ φωνάξῃ. Ἀφ’ οὗ δὲ κτυπήσῃ ἡ ὥρα, ὁ θάνατος καὶ ὁ Χριστὸς ἐπανέρχονται εἰς τοὺς ἰδίους θαλαμίσκους ἀμφότεροι, καὶ κλείουσι τὰς θύρας.
Τρὶς τῆς ἡμέρας, εἰς τὰς ἓξ τὴν αὐγὴν, εἰς τὰς ἓξ τὴν ἑσπέραν καὶ κατὰ τὴν μεσημβρίαν, δι’ εὐφυεστάτου μηχανισμοῦ, ἀκούεται ὁ ἦχος τῶν χαιρετισμῶν. Τότε καὶ ἡ Παναγία, ἐξερχομένη τοῦ θαλαμίσκου της, διέρχεται τὴν στοὰν, καὶ εἰσελθοῦσα εἰς μικρὸν εἰκονοστάσιον, προσεύχεται. Συγχρόνως ἄγγελος κατέρχεται ἀπὸ πυργίδιον, καὶ κινῶν τὰς πτέρυγας, ἵσταται εἰς ἀπόστασιν τινα ἀπὸ τῆς παρθένου, καὶ ἔπειτα κλίνει τὸ σῶμα ὡς μέλλων νὰ τῇ ἀποτείνῃ τὸν οὐράνιον χαιρετισμόν. Ἡ δὲ παρθένος ταράττεται τότε, τρέμει, καὶ φαίνεται εἰς τὰ κινήματά της ὁ ἱερὸς φόβος. Ἔπειτα δὲ ὁ ἄγγελος ἀνέρχεται πάλιν, καὶ δὶς πάλιν ἐπιστρέφει καὶ ἐπαναλαμβάνει τὰς αὐτὰς κινήσεις καὶ τοὺς αὐτοὺς χαιρετισμούς.
Ὁ μεγαλοφυὴς τεχνίτης κατεσκεύασε τὸ ἐξαίσιον τοῦτο ἔργον ἐργαζόμενος τὴν νύκτα μόνον, εἰς μίαν γωνίαν τῆς καλύβης του, εἰς τὸ ἀμυδρὸν τοῦ λύχνου του φῶς, καὶ ἀφ’ οὗ δι’ ὅλης τῆς ἡμέρας παρηκολούθει εἰς τοὺς ἀγροὺς τὸ ἄροτρον.
ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΙ. Εἰς μίαν ἐν Κορνουάλη ἐκκλησίαν (εἰς Landulph) ἀναγινώσκεται τὸ ἐφεξῆς ἐπιτάφιον.
«Ἐνταῦθα κεῖται τὸ σῶμα Θεοδώρου τοῦ Παλαιολόγου, ἐκ Πεζάρου τῆς Ἰταλίας, καταγομένου κατ’ εὐθεῖαν γραμμὴν ἀπὸ τοὺς τελευταίους αὐτοκράτορας τῆς Ἑλλάδος, υἱοῦ τοῦ Καμίλλου, υἱοῦ τοῦ Προσπέρου, υἱοῦ τοῦ Θεοδώρου, υἱοῦ τοῦ Ἰωάννου υἱοῦ τοῦ Θωμᾶ, νεωτέρου ἀδελφοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Παλαιολόγου, βασιλεύσαντος ἐν Κωνσταντινουπόλει μέχρι τῆς ἁλώσεως αὐτῆς ὑπὸ τῶν Τούρκων. Νυμφευθεις—ὁ Θεόδωρος Παλαιολόγος—τὴν Μαρίαν, θυγατέρα τοῦ Γουλιέλμου Βὼλς, εὐπατρίδου τῆς Ἅδλυ ἐν τῇ κομητείᾳ Σουφὸλκ, καὶ γεννήσας πέντε τέκνα, τουτέστι τὸν Θεόδωρον, Ἰωάννην, Φερδινάνδον, Μαρίαν καὶ Δωροθέαν, μετέστη τῆς ζωῆς ταύτης ἐν Κλυστὼν, τὴν 12 Ἰανουαρίου 1636. »
Τὸ ἐπιτάφιον τοῦτο, γεγραμμένον Ἀγγλιστὶ, φέρει ἄνωθεν αὑτοῦ τὸν αὐτοκρατορικὸν ἀετόν. Εἰς τὰ βιβλία τῆς ἰδίας ἐκκλησίας φαίνεται σεσημειωμένος ὁ θάνατος καὶ ἑτέρου μέλους τῆς οἰκογενείας αὐτῆς, συμβὰς τὸ 1674.
ΥΠΟΓΕΙΟΝ ΠΑΛΑΤΙΟΝ. Ὁ γενικὸς διοικητὴς τῆς Καμτζάτκας, φεύγων τὴν κατὰ τὸ ἔτος τοῦτο εἰς ἐκεῖνα τὰ μέρη ἀπερίγραπτον καὶ ἀνυπόφορον τοῦ ψύχους δριμύτητα, κατεκλείσθη εἰς τὰ σπλάγχνα τῆς γῆς, δηλαδὴ ἀπὸ τὸ ἐν Ἁγίῳ Πέτρῳ καὶ Παύλῳ σύνηθες διοικητήριόν του, κατέφυγεν εἰς τὴν ἔκτακτον χειμερινὴν δίαιτάν του. Εἶναι δε αὕτη μέγιστον παλάτιον, συγκείμενον, ἐκ πολυπληθῶν δωματίων, καὶ χωρητικὸν διακοσίων ἐνοίκων, ἐσκαμμένον δὲ εἰς 60 ποδῶν βάθος ὑπὸ τὴν γῆν. Αἱ πολυτελεῖς αὗται δίαιται εἰσὶ διηνεκῶς πεφωταγωγημέναι ἀπὸ παμπληθεῖς ἀσβέστους λύχνους. Ὁ διοικητὴς ὅμως δὲν ἀποσύρεται εἰς αὐτὰς εἰμὴ ὅταν τὸ ψύχος, ὡς εἰς τὸν ἄρτι λήξαντα χειμῶνα, ὑπερβῇ πᾶν ὅριον.
ΑΔΑΜΑΝΤΙΝΟΣ ΓΑΜΟΣ. Καθ’ ὅλην τὴν Γερμανίαν ἡ εἰκοστὴ πέμπτη ἐπέτειος ἡμέρα τοῦ γάμου καλεῖται ἀργυροῦς γάμος, ἡ πεντηκοστὴ, γάμος ἡ δὲ ἑξηκοστὴ ἕκτη, ἀδαμάντινος καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας ὑπάρχει ἔθος νὰ ἀνανεοῦται ἡ νυμφικὴ τελετή. Τοῦτο ἔγινε κατὰ τὸν παρελθόντα Μάρτιον, εἰς Φααβόργην τῆς Δανίας, ὅπου εἰς τὴν ἐνοριακὴν ἐκκλησίαν ὁ Κ. Λαφόλιος, διευθυντὴς ζαχαροποιείου, ἐτέλεσε παρουσία τεσσαράκοντα ἑπτὰ ἀπογόνων του, τὸν ἀδαμάντινον γάμον του. Περίεργον δὲ εἶναι ὅτι μετά ἐτῶν εὐδαίμονα συμβίωσιν ἐπὶ τῆς γῆς, δεκατέσσαρας ἡμέρας μετὰ τὴν παράδοξον τελετὴν ταύτην ἐν μιᾷ καὶ τῇ αὐτῇ πρωΐᾳ ἀπέθανον ἀμφότεροι οἱ σύζυγοι, καὶ ἑνωθέντες ἐν τῷ θανάτῳ ὡς ἦσαν ἡνωμένοι ἐν τῇ ζωῇ, κατετέθησαν εἰς τὸν αὐτὸν τάφον.
ΔΗΜΗΓΟΡΙΑ ΥΠΟΔΟΧΗΣ. Ὅταν Ἰάκωβος ὁ πρῶτος διῆλθε ποτὲ διὰ τῆς Ἀγγλικῆς πόλεως Σκρεισβούργης, τὸ δημοτικὸν συμβούλιον εἰς τὴν δημηγορίαν του τὸν ηὐχήθη νὰ ζήσῃ ὅσον ὁ ἥλιος καὶ ὅσον οἱ ἀστέρες. —Ἂν αἱ εὐχαί σας εἰσακουσθῶσι, Κύριοι, εἶπεν ὁ βασιλεὺς μειδιῶν, ὁ υἱός μου ἀναγκασθῇ νὰ βασιλεύσῃ μὲ τὸ φῶς τῶν λύχνων.