Ο δάσκαλος
| Ο δάσκαλος Συγγραφέας: |
Ἑνὸς σοφοῦ δασκάλου ἡ κυρά,
ποὺ ἦτο κι' ἀπὸ κόρη μαθημένη
εἰς ἔρωτας καὶ χάδια τρυφερά,
τὰ ἤθελε καὶ τώρα παντρεμμένη...
ἡ καϋμένη!
Καὶ τοῦ δασκάλου ζάλιζε τ' αὐτιά·
γιὰ τὰ παιχνίδια, τοὔλεγε, πεθαίνω...
ὅμως αὐτὸς δὲν ἔνοιωθε φωτιά,
τὰ λεξικὰ τὸν εἶχαν κρυωμένο...
τὸν καϋμένο!
Δὲν ἔβγαζ' ἕνα λόγο τρυφερό,
τὰ ρήματα, αἱ πτώσεις καὶ τὰ γένη
δὲν τἄφιναν γιὰ ἔρωτα καιρό,
κι' ἐκείνη σπαρταροῦσε λιγωμένη...
ἡ καϋμένη!
Μὰ εἶδε δὰ κι' αὐτὴ πὼς χωρατὰ
σὲ δάσκαλα δὲν πᾶνε σαστισμένο,
κι' ἔπαυσε χάδια πιὰ νὰ τοῦ ζητᾷ,
καὶ μόνο του τὸν ἄφινε κλεισμένο...
τὸν καϋμένο!
Μὲ τὸν καιρὸ φρονίμεψε πολύ,
καὶ ἥσυχος ὁ δάσκαλός της μένει,
γιὰ ἔρωτας ποτὲ δὲν τοῦ μιλεῖ,
καὶ μόνη στὸν περίπατο πηγαίνει...
ἡ καϋμένη!
Ἀλλὰ κανεὶς τὰ γέλοια δὲν κρατεῖ
σὰν φαίνεται αὐτὸς ὁ παντρεμμένος
κι' αὐτός, χωρὶς νὰ ξέρῃ τὸ γιατί,
γελᾷ μὲ τοὺς πολλοὺς καμαρωμένος...
ὁ καϋμένος!