Ο Ασκητής
| Ὁ Ἀσκητής Συγγραφέας: |
| Από το «Μεσσία». |
Κατὰ τὴν λίμνην Μοίριδα, εἰς τ' ὄρος τοῦ Λιβάνου
καὶ εἰς αὐτὰς τὰς δροσερὰς πηγὰς τοῦ Ἰορδάνου,
διάγει βίον ὅσιον, φυλὴ σοφῶν γερόντων,
μακρὰν τῶν πόλεων, μακρὰν τῆς ταραχῆς τῶν ζώντων.
Οἱ μὲν ἐσθῆτα φέρουσι τοῦ φοίνικος τὸ φύλλον,
οὶ δὲ τὰ μόνα δέρματα δορκάδων καὶ καμήλων,
οἱ ἄγγελοι, ὡς λέγεται, εἰς ἅμαξαν πυρίνην,
πολλάκις ἐπισκέπτονται τὴν ἱεράν των κλίνην,
καὶ λύραι θεῖαι μέλπουσι τὸν ὕπνον τῶν τὸν πρῶτον,
γλυκύνουσαι τὸν ἄγριον τοῦ καταῥῥάκτου κρότον,
κ' ἐξ οὐρανοῦ ὁ ἀετὸς ὑπὸ τὰς πτέρυγάς του
τὸ μάννα φέρει πρὸς αὐτοὺς, ἀπόστολος τοῦ πλάστου.
Σελήνη χθὲς ἐλεύκυνε τοὺς πατρικούς μου κήπους,
κ' ἐγὼ ἀκούσασα ἐκεῖ, ποδῶν βαρέων κτύπους,
Τοιούτου ἀναχωρητοῦ ἀρχαίαν γενειάδα
εἰς τῆς νυκτὸς διέκρινα τὴν οὐρανίαν δᾷδα,
ὦ νέα, εἶπε πρὸς ἐμὲ, ὁ γέρων πλήρης ζήλου,
τοὺς καταῤῥάκτας ἄφησασ τοῦ ἑπταστόμου Νείλου,
τὴν θάλασσαν τὴν Ἐρυθρὰν, καὶ τὴν Ἀβυσσανίαν
καὶ τὸ ἀμμῶδες πέλαγος τὸ κατὰ τὴν Αἰβύαν,
ἀφοῦ καθὼς ὁ ἀνδριὰς τοῦ Μέμνωνος ἐκεῖνος,
ἐπὶ τῆς πρώτης πρωϊνῆς ἡλιακῆς ἀκτῖνος
τὸν ὕμνον ἐκελάδησα τοῦ ἀληθοὺς ἡλίου
τριάκοντα ἐνιαυτοὺς μεμονωμένου βίου.
Ἰδοὺ γενεὰ ἔρχεται,
καὶ γενεὰ παρέρχεται,
οἱ χείμαῤῥοι ἐκχύνονται
εἰς μακρυνὰ πελάγη,
κ' ἐκεῖθεν βροχαὶ γίνονται
καὶ τῶν ὀρέων πάγοι.
Τί ἐπὶ γῆς τὸ γεννηθέν;
Πᾶν τὸ γεννηθησόμενον.
Τί ἐπὶ γῆς τὸ ποιηθέν;
Πᾶν τὸ ποιηθησόμενον.
Ἢ μή τις ἐνθυμεῖται
τὰ ἔσχατα ἢ πρῶτα,
τὰ πρὸ αἰώνων, εἴτε
τὰ ἤδη γεγονότα;
Ἠγορασας καὶ κήπους,
καὶ ἅρματα καὶ ἵππους,
καὶ οἴκους ᾡκοδόμησας,
καὶ μέγα τι ἐνόμισας·
πλὴν εἶδες τὸ ὑφήλιον
ὡραῖόν σου βασίλειον,
μακράν σου πορευόμενον
εἰς ἄλλον ἐλευσόμενον.