Μύθος 66: Ποιμήν και θάλασσα
| Ποιμήν και θάλασσα Συγγραφέας: |
| Απόδοση του αισώπειου μύθου Ποιμήν και θάλασσα. |
Ἔβοσκε τὰ πρόβατά του εἰς τὴν παραθαλασσίαν,
ποιμὴν χαίρων τὴν γαλήνην τὴν στιλπὴν ἐκεῖ καὶ λείαν·
πλὴν νὰ γένῃ ἐφαντάσθη ἔμπορος, κ' εἰς τῆς θαλάσσης
νὰ πλουτήσῃ ὠνειρεύθη τὰς χρυσὰς ἀντανακλάσεις·
πώλησε λοιπὸν βουβάλους, βόας, νέους παλαιοὺς
τράγους κογχυλοκεράτους χαλκοκώδονας κριούς,
καὶ ἀνέκραξε, «πτωχία σὲ ἀφίνω κακὴ ψώρα!
Στὸ ἀνάθεμα Φθιώτις τῶν ἀνυποδήτων χώρα!
Τί κερδαίνω κατεβαίνων Πίνδον Ὄλυμπον καὶ Οἴτην
ἔχων μύστακας κρυστάλλους, ἔχων παγωμένην μύτην;
Οἱ λησταὶ ἀπὸ ἓν μέρος ἡ Κυβέρνησις ἀπ' ἄλλο,
δὲν σχολάζω δραχμὴν μίαν εἰς κομπόδεμα νὰ βάλω·»
ἀγοράσας πλοῖον φέρον φοίνικας εἰς τὴν Στυλίδα,
ὡς Ἀργοῦς Ἰάσων νέος ἔπλευσεν εἰς τὴν Κοχλίδα·
ἀλλὰ ἔξω τῆς Στυλίδος ἀπ' ἀνέμους ἐκυκλώθη,
καὶ τοὺς φοίνικά του χύσας εἰς τὴν θάλασσαν, ἐσώθη.
Σ' ἕνα ὅρμον τῆς Ἁγίας ἐπανέκαμψε Μαρίνας,
κ' ἔβοσκε ἐκεῖ ὀλίγας χωραλέας προβατίνας·
ἀλλὰ ἓν πατερημὸν
τῆς Ἑλλάδος ὁ χειμών·
κατεχρύσωσε γαλήνη πάλιν τὸν αἰγιαλὸν
«Θάλασσα ἐκεῖνος εἶπεν! θάλασσα πικρὰ γελῶν·
ἄνοιξεν ἡ ὄρεξίς σου· φοίνικας μου θέλεις πάλιν
φορὰν μίαν ἀπατήθην· δὲν μὲ ἀπατᾷς καὶ ἄλλην.»
Ἐπιμύθιον.
Τέλος τὰ παθήματα
γίνονται μαθήματα.