Μύθος 49: Λύχνος
| Λύχνος Συγγραφέας: |
| Απόδοση του αισώπειου μύθου Λύχνος. |
Ἀπὸ ἔλαιον μεθύων
λύχνος ἔμπλεως φωτὸς,
«ὑπεράνω τῶν ἡλίων
λάμπω!» ἔλεγεν αὐτός·
πλὴν μικρὰ πνοὴ ἀέρος
ῥίψασα βροχῆς ῥανίδα,
τοῦ λαμπροῦ αὐτοῦ ἀστέρος
ἔσβυσε τὴν θρυαλλίδα.
Εἶπέ τις, αὐτὸν ἀνάπτων «ὦ λυχνάριον γελοῖον!
τί φθονεῖς καὶ τί ζηλεύεις τὸ φῶς λύχνων αἰωνίων;
Τὸ φῶς σοῦ τοῦ λυχναρίου
σβύνει στόμα παιδαρίου·
τῶν ἀστέρων τὸ φῶς μόνον
δὲν ἐκλείπει ἀπ' αἰώνων·
ἅπαξ ἤναψαν ἐκεῖνοι ἀπὸ τοῦ Θεοῦ τὴν χεῖρα.
ἥτις ἔδωκέ τους δῶρον τὸν διπλοῦν του χαρακτῆρα,
τὴν ἀϊδιότητα του
καὶ τὴν φαεινότητα του.
Ἐπιμύθιον.
Ἔλαβεν ἀπὸ τὸν πλάστην τὸν διπλοῦν του χαρακτῆρα
τὴν ἀϊδιότητά του
καὶ τὴν φαεινότητά του
τῶν μεγάλων συγγραφέων ἡ προνομιοῦχος σπεῖρα,
ἐν ᾦ σβύνων δὲν ἀφίνει λάμψεως προσκαίρου ἴχνος
ὑπουργοῦ καὶ βασιλέως εἰς τὴν γῆν αὐτὴν ὁ λύχνος.