Μύθος (Γεώργιος Ζαλοκώστας)
| Μύθος Συγγραφέας: |
| Τὰ Ἅπαντα (1873) |
ἘΜΟΝΟΜΑΧΗΣΑΝ, ποτὲ, πολλῶν παρόντων ἄλλων,
Ὁ Κοῦρκος καὶ ὁ Ἀετὸς, ἀνόμοιοι τὴν φύσιν.
Ἦτο ἡ πάλη σοβαρὰ, ἐπρόκειτο τίς μᾶλλον
Ἡδύτατο ὑψινεφῆ νὰ κατορθώσῃ πτῆσιν.
Πετοῦν οἱ δύο σύγχρονοι· ὁ κοῦρκος κάτω πίπτει,
Ὁ ἀετὸς τὰ σύννεφα μὲ τὰ πτερά του τύπτει.
Διὰ τὴν πτῶσιν τὴν κακὴν ὁ κοῦρκος δυσχεραίνων,
Πλὴν μὴ τολμῶν τοῦ ἀετοῦ τὸ βλἐμμα ν’ ἀτενίσῃ,
Εὐρίσκει χοῖρον, φίλον του βορβοροκυλισμένον,
Καὶ δι’ αὐτοῦ τὸν νικητὴν ζητεῖ νὰ ἐξυβρίσῃ.
Ὁ χοῖρος στόμα ῥυπαρὸν ἀνοίγ’ εἰς βλασφημίαν,
Καὶ κλίνουν τ’ ἄνθη πρὸς τὴν γῆν ἀπὸ τὴν δυσωδίαν.
—Τὸ ῥάμφος σου τὸ σκολιὸν, ὦ ἀετὲ, πληγόνει,
Τρομάζουν τ’ ἄλλα τὰ πτηνὰ ἀπὸ τοὺς ὄνυχάς σου,
Κ’ ἐκεῖθεν στάζουν αἵματα, κ’ ἐκεῖθεν στάζουν φόνοι·
Εἴθε τὸ πῦρ τῶν οὐρανῶν νὰ καύσῃ τὰ πτερά σου!—
Τὸν ὑπερήφανον λαιμὸν ὁ νικητὴς κυρτόνων,
Φλογῶδες πρὸς τὸν ὑβριστὴν ἓν βλέμμα στρέφει μόνον.
Ἕν βλέμμα στρέφει φλογερὸν, καὶ τὰ πτερὰ τανύων
Ὠθεῖ τὴν γῆν καὶ πέτεται νεφελοπόρος πάλιν.
Ἀλώπηξ τότε· —Σίγησον, ὦ ῥυπαρὸν ἀγγεῖον,
Τί σχέσιν ἔχει σήμερον τὸ ῥάμφος μὲ τὴν πάλην;
Τὴν νίκην ἔχει πάντοτε τῶν ἀετῶν ἡ πτῆσις,
Σὲ καὶ τὸν Κοῦρκον ἕρποντας καταδικάζ’ ἡ φύσις.—