Μιχαήλ Αποστόλη επικήδειος εις Γαλατηνόν
| Μιχαήλου Ἀποστόλη ἐπικήδειος εἰς Γαλατηνόν Συγγραφέας: |
Φίλον ἄνδρα καὶ ἀγαδὸν Λόγοις τεδνηκότα κοσμεῖν μὴ ὅτι προσῆκον, ἀλλ᾽ ἤδη καὶ ὀφειλόμενον. Εὶ γάρ ὅτε περιὼν ἔθεράπευε τρόπῳ παντὶ τοὺς ἐταίρους αὐτῷ, σιῶς οὐκ ὀφείλεται καὶ τοῖς φίλοις ἀντιχαρίζεσδαι τῷ φιλοῦντι χάριν καὶ ταῦτα τελευταίαν τε καὶ προσήκουσαν, ἄλλωσῦ” ὅταν ᾖ καὶ ἀθεταῖς ἑστεμμένος, ὅσαι τε τὸ σῶμα καὶ ὅσαι τὸν μᾶλλον ἄνθρωπον, ψυχἠν τὴν Βείαν, καταστολίζουσι ; τότε δὴ καὶ μᾶλλον ἔς τοῦτον λόγοι καὶ πένθος καὶ τἆλλα τοῖς οὐκ ἀχαρίστοες ὀφείλεται. ᾽Εμοὶ δ᾽ ὅτι περιὼν φίλος σαφὴς ἐτύγχανεν ὢν καὶ πολὺ λόγοις τε καὶ ἔργοις ἴθυνε πρὸς τὸ κρεῖττον, ἄλλοι τε πολλοὶ μαρτυροῦσι καὶ ἔτι μᾶλλον αὐτὸς ὅ τῶν τοιούτων τετυχηκώς᾽ ὅθεν αὐτῷ πρὸ τῶν ἄλλων ἡμῖν ἄπονεμητέον τὴν χάριν. Πόθεν οὖν ἀρκτέον ἢ ὅθεν αὐτῷ τῆς γεννήσεως αἴτιος, ἣ πόλις πρώτη τῶν ἐν Κρήτῃ μετὰ τὴν πρώτη», ἀνδρῶν οὖν ὀλίγον πεπληρωμένη σοφῶν καὶ ἐραστῶν τῆς σοφίας, ἣς ἄγευ οὔτ' ἂν πόλις εὔνομος εἴη καὶ καλῶς ζώη, οὔτ ἄνθρωπος καθ’ αὗτόν' ζωῆς τε γὰῤ ἀγαθῆς καὶ νόμων οὗ φαύλων καὶ πάντων καθάπαξ ἡ σοφία προστάτης ὅτι δ᾽ εὐνομεῖται, τοῦτ' ἐκ προγόνωνἔχει. Μίνως γὰρ παλαίτατος ὧν ἀκοῇ ἴσμεν Ελλήνων ἐπ᾽ εὔνομίᾳ περιμεμάχηται καὶ ταύτης εὐνομώτατα καὶ δικαιότατα βεβασίλευκε' γῆς δὲ φορᾶς καὶ ὑδάτων καὶ κράσεως ἀέρων οὕτως εὖ ἔχει, ὥς μηδεμίαν ἐξισοῦσθαι ταύτῃ τῶν ἐν τῇ νήσῳ: ὅσῳ δὲ τούτοις κοσμεῖται, τοσούτῳ καὶ τῶν οἰκητόρων ταῖς ἄρεταῖς τούτωνεἷς ἦν τῷ τεθνεότι πατήρ, ἀνήρ τά τε ἄλλα τῶν ἄγαθῶν καὶ τὴν ἀλήδειαν ἐπασκῶν. ᾽Αληδείας ὃ᾽ ἀντιποιεῖσθαι οὔδὲν αἰρετώτερον. Τῇ γὰρ ἀληθείᾳ ὁ ἀληθὴς τῷ ἀληθεῖ ἑνοῦται Φδεῷ. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὸν μονήρη βίον ἤσκησεν οὕτως" παρίημι γὰρ ὅσα ποιῶν διετέλεσε τῷ κόσμφ βίῳ συζῶν, ὥστε μηδὲ τὸν μῶμον δύνασθαι ἂν λόγον προσενεγκεῖν τῷ ἀνδρί: οὗτος εὖ τε καὶ καλῶς οὕτω βιώσας, ὤχετο γῆδεν ἐς τῶν εὖ βεβιωκότων τὸν χῶρον, Λύπας καὶ ὀδυομοὺς τοῖς αὐτοῦ γνωρίμοις καταλιπὼν χαὶ μάλιστα τούτου τῷ φιλτάτῳ υἱεῖ, ὃς ἡμῖν αἰτία τε τοῦ παρόν: τος πέφυχε Ίόγου καὶ αὐτοῦ τῆς μνήμης τοῦ γενναίου π[ατ)ο(ό)ς. Οὗτος τοίνυν ἀγαθὺς ἐξ ἀγαθοῦ πεφυκώς, εὐδὺς ἐποίει καρποὺς ἀξίους τε οἳ αὐτῷ καὶ οὐχ ἥκιστα τῷ γεννήτορι, λόγοντε ἀεὶ μετιών, ᾧ δὴ τῶν ἀλόγων διενηνόχαμεν ζώων καὶ αὖ πάλιν αὐτῶν τῶν λογικῶν τε μαὶ ὁμωνύμων καὶ τὴν ἄλλην ἀρειήν, συνὼν ἄγαθοῖς τε καὶ συνδιάξων, εὖ τε καὶ ἀπισταμένως συνιεὶς τὰ Θλόννιὃος“οὕτω γάρ πως τὰ ἐλεγεῖα φησίν: «ἐσθλῶν μὲνγὰρ ἄπ' ἐσθλὰ μαθήσεαι. ἂν δὲ κακοῖσι συμμμιχδῇς, ἀπολεῖς καὶ τὸν ἑνόντα νόογ» μουσικῆς δὲ τοσοῦτον αὐτῷ μειῆν, ὥστε τὸ θεῖον γάννυσθαι ιράλλοντι, ὦϱας δὲ σώματος, ὣς μήτε εἰδεχθῆ εἶναι, μήτε τοῖς ἀπολάστοις ἀφορμὴν παρέχεινεἲς τὸ βουλόμενον' δι’ ὃ πολλοῖς ἐκαλεῖτο Βερεφόντης τε καὶ “Ἱππόλυτος. Καὶ μὲν δὴ τοσοῦτον ἐπήνκει τοῖς δεομένοις καὶ ὅσοι φαύ ῳἐχρήσανιο δαίμονι, ὥς ἕνα μηδένα εἷγαι τῶν αὐτῷ προσιόντων, ὃς οὗ λαβὼν καὶ εὐχαριστήσας ἀπῄει" ἴδει γὰρ ἀκριβῶς ᾧ ταυτὶ παρεῖχεν ἐς δάνειον. Ίέγω δὲ τῷ ἂντιδιδόντι τούτοις πολλαπλάσια τούτων. Τούτῳ διὰ τὸ χαῦνον τοῦ σώματος καὶ τὴν τοῦ γένους διαμονὴν ἐπῆλθεν εἲς νοῦν ἀγαγέσθαι γυναῖκα σώφρονι σώφρονα, δικαίαν διμαίῳ, ἀνδρείῳ ἂνδρείαν, συνετὴν συνετῷ καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν ἀγαδῷ ἀγαδήν, Ἶς μέτα οὐκ ὀλίγους ποιησάμενος παῖδας καὶ πάντας ὑανάτῳ ὣς δύματα τῷ ὃ(ε)ῷ δεδωκώς, τέλος ἔτη καὶ αὐτὸς βιώσας πεντήκοντα, νόσῳ χθονίῳ πεδηθείς, ἀπηλλάγη τῶν τῇδε πολλὰ τε καὶ ἄγαδὰ μνημεῖα καταλιπὼν ἀρετῆς, ἅπερ ἐσαεὶ εἷς λογισμὸν ἡμεῖς βάλλοντες, εὐδαίμονά τε ἀποκαλοῦμεν καὶ αὐτοὶ εὐχόμεθα οὕτω βιώσεσδαι καὶ οὕτως ἀποθανεῖν, ὥς ἂν ἐλευδερίως ἐκεῖνος καὶ ἆμογητὶ ἀποδάνοι, ἀμπεχόμενος τὰ τῶν μοναχῶν ἄμφια, ὧν πόση γε ᾗ δύναμις πᾶσι δῆλον' καὶ νῦν ἡ ψυχἠ- αὐτοῦ ἀθάνατος οσα, κἂν διαρραγεῖεν Σέΐτοι καὶ Πύρωνές, ᾿ἠπίκουροί τε καὶ Στωϊκοί, τῶν ἀγαθῶν ἀπολαύοι σὺν τοῖς ἀῑίοις τῆς τοιαύτης γε ἀπολαύσεως, ὧν τυχεῖν καὶ ἡμεῖς δεηθέντες, ὅσοι τῷδε πάρεσμεν τῷ τεμένει ὃ(εο)ῦ, ἐπικαίρως ἀπίωμεν.