Μια μου απόκρισις

Μία μου ἀπόκρισις
Συγγραφέας: Δημοσθένης Βαλαβάνης

Δημοσιεύθηκε στο Ετήσιον Ημερολόγιον του Έτους 1890 του Κωνσταντίνου Σκόκου

ΜΙΑ ΜΟΥ ΑΠΟΚΡΙΣΙΣ^[1]

ΑΝ ὠνειρεύθης ἄγγελον ποτὲ μελαγχολίας,
Ἂν ν’ ἀτενίσῃς ὀφθαλμοὺς σοῦ ἔτυχε δορκάδος,
Γλυκὺ νὰ ἔχουν λάγκευμα τῆς πρωϊνῆς πλειάδος,
Ἐκείνη φέρει τὴν μορφὴν αὐτῆς τῆς ὀπτασίας.

Γελᾷ καὶ παίζει μ’ ὄνειρα τοῦ λυκαυγοῦς ἀκόμα,
Τὰ χείλη της μειδίαμα χρυσώνει γοητείας,
Ἐὰν τὴν βάφῃ μαγικὴ βαφὴ μελαγχολίας
Πρὸς κόσμον της εὐρύτερον ἴσως πλανᾷ τὸ ὄμμα.

Λούουν τὸ ῥόδον τῆς αὐγῆς αἱ πρωϊναὶ ἀκτῖνες
Ὅπου ἡ μάγισσ’ ἄνοιξις τὴν νύκτα τὸ ὑφαίνει
Ἰδοὺ πλὴν ὁ μεσημβρινὸς κ’ ἐξαίφνης τὸ μαραίνει·
Μόν’ αἱ ἀπάται δὲν γερνοῦν, τοῦ βίου αἱ Σειρῆνες.

Καὶ ἡ ζωή μας ὕφασμα ὀνείρου καὶ χιμαίρας
Ψυχρὰ ὡς ἀντανάκλασις ἀκτῖνος τεθλασμένης
Ἠμελημένον δώρημα τυχαίας εἱμαρμένης,
Ἀλλοῦ φαντασιοκοπεῖ στιγμὰς ἐντελεστέρας.
1853

† Δημοσθένης Δ. Βαλαβάνης.

↑ ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ. — Ἐν εἰλικρινεῖ συγκινήσει καὶ μετὰ μυχίας χαρᾶς ἀνοίγομεν μίαν σελίδα τοῦ Ἡμερολογίου πρὸς καταχώρισιν καὶ φιλοξενίαν τοῦ ποιήματος τούτου εἰς εὐλαβὲς μνημόσυνον τοῦ ἀοιδίμου ποιητοῦ Δημοσθένους Βαλαβάνη, περὶ οὗ ὁ μακαρίτης Σπ. Βασιλειάδης, ὁ ἀπαράμιλλος καλλιτέχνης τῆς «Γαλατείας» λέγει που εἰς τὰς Ἀττικὰς Νύκτας, ὅτι «ἦτο τὸ γλυκύτερον καὶ συμπαθέστερον ἄστρον τῆς νεωτέρας ἑλληνικῆς ποιήσεως». Ὁ Βαλαβάνης ἀπέθανε τὸν Μάϊον τοῦ 1854, ἐν ἡλικίᾳ μόλις εἰκοσιοκτὼ ἐτῶν. Τὸ δὲ ποίημα τοῦτο, ὅλως ἀνέκδοτον, ἔγραψεν ἐπὶ λευκώματος νεάνιδος θανούσης πρὸ εἰκοσιπενταετίας, ἐξ οὗ καὶ διεσώθη. Ἀπεσπάσθη δέ, εὐμενῶς παραχωρηθὲν ἡμῖν, ἐξ ἀνεκδότου συλλογῆς ἣν περισυνέλεξε μετ’ εὐλαβείας καὶ στοργῆς ὁ συμπαθὴς αὐτοῦ ἀνεψιὸς καὶ ἡμέτερος κάλλιστος φίλος κ. Γεώργ. Α. Βαλαβάνης, καὶ τὴν ὁποίαν ὑπὸ τὸν τίτλον τὰ Σωζόμενα μετὰ βιογραφίας τοῦ ποιητοῦ θέλει ἐκδώσει λίαν προςεχῶς.

[1] ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ. — Ἐν εἰλικρινεῖ συγκινήσει καὶ μετὰ μυχίας χαρᾶς ἀνοίγομεν μίαν σελίδα τοῦ Ἡμερολογίου πρὸς καταχώρισιν καὶ φιλοξενίαν τοῦ ποιήματος τούτου εἰς εὐλαβὲς μνημόσυνον τοῦ ἀοιδίμου ποιητοῦ Δημοσθένους Βαλαβάνη, περὶ οὗ ὁ μακαρίτης Σπ. Βασιλειάδης, ὁ ἀπαράμιλλος καλλιτέχνης τῆς «Γαλατείας» λέγει που εἰς τὰς Ἀττικὰς Νύκτας, ὅτι «ἦτο τὸ γλυκύτερον καὶ συμπαθέστερον ἄστρον τῆς νεωτέρας ἑλληνικῆς ποιήσεως». Ὁ Βαλαβάνης ἀπέθανε τὸν Μάϊον τοῦ 1854, ἐν ἡλικίᾳ μόλις εἰκοσιοκτὼ ἐτῶν. Τὸ δὲ ποίημα τοῦτο, ὅλως ἀνέκδοτον, ἔγραψεν ἐπὶ λευκώματος νεάνιδος θανούσης πρὸ εἰκοσιπενταετίας, ἐξ οὗ καὶ διεσώθη. Ἀπεσπάσθη δέ, εὐμενῶς παραχωρηθὲν ἡμῖν, ἐξ ἀνεκδότου συλλογῆς ἣν περισυνέλεξε μετ’ εὐλαβείας καὶ στοργῆς ὁ συμπαθὴς αὐτοῦ ἀνεψιὸς καὶ ἡμέτερος κάλλιστος φίλος κ. Γεώργ. Α. Βαλαβάνης, καὶ τὴν ὁποίαν ὑπὸ τὸν τίτλον τὰ Σωζόμενα μετὰ βιογραφίας τοῦ ποιητοῦ θέλει ἐκδώσει λίαν προςεχῶς.

[1]