Ματαιότης ματαιοτήτων

Ματαιότης ματαιοτήτων
Συγγραφέας: Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος

Ματαιότης! λέγουν όσοι κύπτοντες υπό το γήρας
Της νεότητος φθονούσι την ακμαίαν ηλικίαν·
Και τα σκωριώντα όπλα παρατάττοντες της πείρας,
Την σταγόνα της πικρίας ρίπτουσιν εις την καρδίαν.

Τίς του έαρος δεν δρέπει τα ευώδη άνθη, μόνον
Επειδή μακρόθεν έρπει προσεγγίζων ο χειμών;
Τί το πεπρωμένον ψύχος προλαμβάνοντες των χρόνων
Να μην δρέψωμεν το έαρ των ολίγων μας στιγμών;

Είναι όνειρον ο βίος· αλλά τώνειρον εκείνο
Κάλλιον γλυκύ ας είναι και με ρόδα ας κοσμήται.
Συνεχούς οδύνης μάλλον σύντονον χαρά προκρίνω
Λησμονείται η οδύνη, η χαρά δεν λησμονείται.

Ματαιότης ο αφρίζων εν τω ποτηρίω οίνος,
Ματαιότης και τα χείλη τα διψώντα ασπασμών;
Αν πραγματικότης εις την γην αυτήν ο θρήνος,
Ας κενώσω την φιάλην, την απάτην προτιμών.

Όταν θύελλαι και νέφη, όταν θλίψεις και πικρίαι
Κάμψωσι το σώμα τούτο παρά τη εσχάτη κλίνη,
Το ωχρόν θα πέμπουν φως των αι φυγούσαι ευτυχίαι,
Ως αναπολεί την λάμψιν του ηλίου η σελήνη.

Μη διώκωμεν ματαίως την ποικίλην χρυσαλλίδα,
Ήτις περιιπταμένη προκαλεί τον στεναγμόν.
Ας αφήσωμεν να χαίρει την εκφεύγουσαν ελπίδα·
Άνθη δρέπουσι το έαρ, και ελπίζει ο χειμών.

Παρατείνεται η λάμψις του εκλείψαντος ηλίου
Όταν διαυγής απλούται εν τη δύσει ο ορίζων·
Διατί σωρεύων νέφη εις τον ουρανόν του βίου
Να γηράσω παρακαίρως την νεότητα σκοτίζων;

Ματαιότης! Αλλά είναι η παιδεία ματαιότης·
Ψεύδη όπισθεν γριφώδους οχυρούμενα σκηνής.
Θέλει έρωτα και μέθην, θέλει ύλην η νεότης,
Είναι αληθώς ωραία η μορφή της ηδονής.

Πριν η ύπαρξίς μας πέση εις την δίνην των αιώνων,
Και ο Όρκος με αλύσεις σιδηράς μας περιβάλη,
Από της Στυγός τας όχθας δρέψωμεν χαράν κάν μόνον,
Πέραν δεν υπάρχει πλέον η του έρωτος αγκάλη.

Όταν φίλημα προτείνη η πορφύρα των χειλέων
Κ' εξογκούμενα τα στήθη ερωμένης αγαστής
Προκαλώσι περιπτύξεις, όνειρον δεν είναι πλέον
Ματαιότης δεν θα είπη και ο Εκκλησιαστής.