Η φωνή του χρόνου
| Ἡ φωνὴ τοῦ χρόνου Συγγραφέας: |
| Γεωργίου X. Ζαλοκώστα Τὰ Ἅπαντα (1873) |
Τοῦ χρονομέτρου θεωρῶ τὴν ἄμμον χυνομένην,
Θρηνῶ τὸ Γένος, θλιβερὸς ἐγὼ Ἱερεμίας,
Διότι βλέπω τὴν νωθρὰν Ἑλλάδα κοιμωμένην
Καὶ τὴν μεγάλην Ἀδελφὴν εἰς δάκρυα δουλείας.
Ἡ χθὲς ἡμέρα παριστᾷ σκιὰς δειλῶν ἢ νάνων,
Στρεφόντων βλέμμα ταπεινὸν ἢ καυχωμένων μάτην·
Ἡ χθὲς ἡμέρα εἰς ἡμᾶς μὲ φῶς παρῆλθε πλάνον,
Διάδοχον ἐλεεινὴν ἀφεῖσα τὴν ἀπάτην.
Ὁ τουρκολάτης Ζιραρδέν, τὸ πωλημένον κρέας,
Τὸν Μωχαμέτην προσκυνεῖ καὶ τὸν Χριστὸν ὑβρίζει,
Κ’ ἐκ τῆς Εὐρώπης σήμερον, τῆς φιλαργύρου γραίας,
Ἡ Ἄλγεβρα — πολιτικὴ τὴν τύχην μας σταθμίζει.
Ὤ, ἔχει δίκαιον! ἡ Πνὺξ βωβὴ κ’ ἐρημωμένη,
Καὶ μόνον ὄνομα κενὸν οἱ Μαραθωνομάχοι·
Ἡμεῖς τοῦ Ἴστρου τὰς βροντὰς ἀκούομεν ὡς ξένοι,
Τῆς Ἀραχόβης ἔμειναν λησμονημέν’ οἱ βράχοι.
Ἐνῷ τινάσσων τὰ πτερὰ ὁ ἀετὸς τοῦ Πέτρου,
Καὶ ψάλλων ἐπικήδειον ἐπὶ Νεκροῦ, ὑψώθη,
Ἡ ἄμμος μάτην χύνεται ἀπὸ τοῦ χρονομέτρου·
Ἡμεῖς ἀργοῦμεν, δείλαιοι τοῦ Καραΐσκου νόθοι!
Δὲν ἔχει τοὺς δελφῖνάς της ἡ θάλασσά μας πλέον,
Ἢ μήπως τῶν ἁρματωλῶν ἐκάησαν οἱ λόγγοι;
Μὴ τῆς ἐπαναστάσεως ἐγήρασεν ὁ λέων;
Δὲν εἶναι πλέον Κλείσοβα; δὲν εἶναι Μεσολόγγι;
Ὤ, διατί δὲν δύναμαι ἐκ βάθρων νὰ σαλεύσω
Τὴν ληθαργοῦσαν ταύτην γῆν μὲ λόγον μόνον ἕνα!
Ἂς ἤμην κάμινος ἀρῶν, ἂς ἤμην πῦρ νὰ ῥεύσω
Εἰς φλέβας ἄνευ αἵματος, εἰς στήθη παγωμένα!
Ἐγκαίνισον, Γρηγόριε, τὸν ἄκλειστον ἀγῶνα,
Πρὸ τῆς σκιᾶς σου τῆς σεπτῆς γονυκλιτῶ καὶ πάλλω·
Ῥούμελη! Φέρε ν’ ἀσπασθῶ τοῦ Ῥήγα τὴν εἰκόνα,
Τὸ Δεῦτε Παῖδες, ἄκουε, τὸ Δεῦτε Παῖδες ψάλλω.
Ἑλλάς! ὤ, σείεται τὸ πᾶν… Ἰδέ, ἰδέ· σπαράττει
Ὁ Ἀετὸς τῆς πίστεως τὸν Μουσουλμάνον Γύπα,
Καὶ ἡ πνοὴ τῶν Διάκων σου τὰ μνήματα ταράττει,
Κ’ ἓν ἔπος χύνει ἐπὶ σὲ, ἓν ἄῤῥεν ἔπος, — ΚΤΥΠΑ!