Η πλάσις της Εύας
| Η πλάσις της Εύας Συγγραφέας: |
| Ποικίλη Στοά, 1889 |
Ἀφ’ οὗ ἐπλάσθη ὁ Ἀδάμ, πρὶν ἢ σκεφθῇ ὁ Πλάστης
ὅτι καλὰ δὲν ἤρχετο νὰ μένῃ οὗτος μόνος,
ἠγάπα ὁ ἀπόλυτος ἐπὶ τῆς γῆς δυνάστης
νὰ κατακλίνηται συχνὰ ἐντὸς τερνοῦ ἀνθῶνος,
καὶ νὰ διάγῃ τὴν ζωὴν τὴν ἄπειρον ἀγῶνος.
Καὶ ὄχι μόνον ὁ Ἀδὰμ συχνάκις ἐκοιμᾶτο,
ἀλλὰ καὶ ὕπνον νήδυμον· καὶ ὄφις τις (ἐκεῖνος,
ὑφ’ οὗ ἡ Εὔα ὕστερον ἡ ἄφρων ἠπατᾶτο)
εἰς τὸν Ἀδὰμ προσήρχετο καθ’ ὕπνον ἀκινδύνως,
καὶ τὴν πλευράν του ἔλειχε τὴν μίαν εὐφροσύνως.
Καὶ λείχων τὴν γυμνὴν πλευρὰν ἀφῄ ἀπ’ ἐκείνης
πᾶν μόριον ἀνθρώπινον, καὶ ἀντ’ ἐκείνου πάλιν
ἐνέβαλλεν εἰς τὴν πλευρὰν μετὰ δικαιοσύνης
τὰ μόρια τῶν ὄφεων - καὶ ἡδονὴν μεγάλην,
ἥτις τοῦ ὕπνου τοῦ Ἀδὰμ ἐπέτεινε τὴν ζάλην.
Καὶ ἐκοιμᾶτο ὁ Ἀδάμ, ὡς εἴρηται, συχνάκις,
χωρὶς τὸ πρᾶγμα ὁ πτωχὸς ποτὲ νὰ ἐννοήσῃ,
ὅτε ὁ ὄφις, ἐκτελῶν τὸ ἔργον του πολλάκις,
κατώρθωσεν ἐκ τῆς πλευρᾶς τὸ πᾶν νὰ ἐκμυζήσῃ
καὶ εἰς αὐτὴν - τῶν ὄφεων τὴν ὕλην νὰ ἐγχύσῃ.
Ἀλλ’ ἂν καὶ ἦτο ἀβλαβὴς τῶν ὄφεων ἡ ὕλη,
δὲν ἦτο ὅμως βέβαια καὶ ὡς ἡ ἀνθρωπίνη,
καὶ μετ’ ὀλίγον γάγγραινα κακόχυμος ἠπείλει
τὸ σῶμα ὅλον τοῦ Ἀδὰμ τὸ θεῖον νὰ μολύνῃ,
καὶ τὸν προπάτορα ἡμῶν ἐδέξατο ἡ κλίνη.
Καλεῖ τὸν Πλάστην ὁ Ἀδὰμ καὶ ὁ Θεὸς προστρέχει:
-«Τὶ ἔχεις, τέκνον μου Ἀδάμ;» - «Θέε μου, τὴν πλευράν μου
πόνος δριμὺς κατέλαβε καὶ ἀγνοῶ τί ἔχει...
Ὦ πάτερ, ἀποδίωξον τὰ βάσανα μακράν μου.»
-«Ἀρκεῖ, παιδίον· ἔλπιζε ἐπὶ τὴν δεξιάν μου.»
Καὶ τείνας ἤδη ὁ Θεὸς τὴν χεῖρα τὴν ἁγίαν,
τὴν τοῦ προπάτορος πλευρὰν ἐκβάλλει ἄνευ πόνων,
καί, ἐπουλώσας τὴν πληγὴν ἀμέσως τὴν ἀθλίαν,
δημιουργεῖ ἐκ τῆς πλευρᾶς χωρὶς πολλῶν ἀγώνων
λαμπρόν τι καλλιτέχνημα - κατὰ τὴν ὄψιν μόνον.
Τότε... νεφέλη ἔκρυψε τὸν δίσκον τοῦ ἡλίου,
ἐσίγησεν ἡ ἀηδών, τὸ ῥόδον ἐμαράνθη,-
καὶ μετ’ ὀλίγον ἡ φωνὴ ἠκούσθη τοῦ Κυρίου
(ἀφ’ οὗ καὶ πάλιν τοῦ Ἀδὰμ ὁ ὕπνος ἐπεράνθη,
καὶ εἶδεν οὗτος ἄνθος ζῶν παρὰ τὰ κύκλῳ ἄνθη):
«Σύ, κύριε, ὁ ἀγαπῶν καὶ νύκτα καὶ ἡμέραν
εἰς τὸν Μορφέα νὰ δωρῇς ἁβρῶς τὰ βλέφαρά σου,
λαβὲ πρὸς τιμωρίαν σου, τῶν πόνων σκληροτέραν,
λαβέ τὴν Εὔαν παρ’ ἐμοῦ, τὸ πλάσμα τῆς πλευρᾶς σου,
καὶ μάθε ἤδη ν’ ἀγρυπνῇς, Ἀδάμ, μὲ τὰ σωστά σου!»