Η μικρά κόρη και τα φώσφορα
| Η μικρά κόρη και τα φώσφορα Συγγραφέας: Μεταφραστής: Αρσινόη Παπαδοπούλου |
| Αθηναΐς, 15/3/1879 |
Ἡ χιὼν ἔπιπτε μὲ πυκνὰς νιφάδας, ἡ δὲ νὺξ τῆς παραμονῆς τοῦ Νέου Ἔτους ἐπήρχετο παγετώδης καὶ ζοφερά· μικρὰ δέ τις κόρη ῥακένδυτως ἐπλανᾶτο εἰς τὰς ὁδοὺς ἀνήσυχος καὶ τεθλιμμένη. Οἱ λεπτοφυεῖς καὶ γυμνοὶ αὐτῆς πόδες μελανοὶ καταστάντες ἕνεκα τοῦ ψύχους, ἐβυθίζοντο ἐντὸς τῆς χιόνος, ἀλλὰ τὸ δυστυχὲς παιδίον περιεπάτει ἀδιακόπως κρατοῦν σφιγκτὰ εἰς τὰς χεῖρας του δεσμίδα, φωσφόρων. Ἀλλοίμονον! εἶχε διατρέξει τὰς ὁδοὺς δι' ὅλης τῆς ἡμέρας προτείνουσα τὰ φωσφόρα της, ἀλλ' οὐδεὶς ἀγοραστὴς εἶχε παρουσιασθῆ! ἤδη δὲ ἡ ἡμέρα ἐτελείωσε καὶ οὐδὲν λεπτὸν εἶχε κερδήσει. Αὕτη ἡ σκέψις τὴν κατεῖχεν ἐνῷ αἱ νιφάδες τῆς χιόνος ἔπιπτον ἐπὶ τῶν ξανθῶν καὶ ὡραίων πλοκάμων, αἵτινες ἐκυμάτιζον ἐπὶ τοῦ λεπτοφυοῦς λαιμοῦ καὶ τῶν ὤμων της.
Περιεπάτει λοιπὸν θεωροῦσα ἀνησύχως τὰ ἑκατέρωθεν τῆς ὁδοῦ καὶ ἐπὶ τῶν παραθύρων τῶν οἰκιῶν λάμποντα ἤδη φῶτα· ἐνίοτε δὲ οἱ ὀφθαλμοί της ἐσταμάτων ἐπὶ τῶν ἀχνιζόντων φαγητῶν καὶ τῶν γλυκυσμάτων, ἅτινα ἦσαν παρατεθειμένα ἔξωθεν τῶν διαφόρων ἐργαστηρίων παρὰ τὰ ὁποῖα διήρχετο· διότι πανταχοῦ κατὰ τὴν ἑσπέραν ἐκείνην ἀπήντα τις ἐκτεθειμένα ὡραῖα πράγματα, πανταχοῦ ἐπεκράτει κίνησις και φαιδρότης ἀσυνήθης.
Ἀλλὰ βαθμηδὸν τὸ πλῆθος τῶν ἀγοραζόντων τὰ δῶρα τοῦ νέου ἔτους ἤρχιζε νὰ ἀραιοῦται καὶ ἡ σιγὴ νὰ διαδέχηται τὴν προτέραν τύρβην καὶ τὸν θόρυβον· διότι πάντες ἔσπευδον εἰς τὰς οἰκίας των ἕκαστος μεριμνῶν περὶ τῶν εὐχαριστήσεων, ἂς ὑπέσχετο αὐτῷ ἡ ἐπίσημος ἐκείνη ἑσπέρα.
Ἀλλ' ἡ ὀρφανὴ κόρη ἐφαίνετο ὅτι δὲν ἐτόλμα νὰ ἐπιστρέψη εἰς τὴν κατοικίαν της· καὶ διατί νὰ ἐπιστρέψῃ; Ἐγνώριζεν ὅτι ὁ κύριος παρ' ᾧ ὑπηρέτει ἤθελε τὴν δείρει καὶ τὴν στείλῃ νὰ κοιμηθῇ νῆστιν, διότι ἔμελλεν νὰ ἐπιστρέψῃ οὐδὲν λεπτὸν φέρουσα, ἐκτὸς τούτου μήπως ὑπὸ τὴν καταρρέουσαν στέφην ὑπὸ τὴν ὁποίαν ἑκοιμᾶτο ὁ ἄνεμος δὲν ἐσύριζεν ἐπίσης διὰ τῶν σχισμάδων;
Ταῦτα διαλογιζομένη εἰσεχώρησεν εἴς τινα γωνίαν σχηματιζομένην μεταξὺ δύο μεγαλοπρεπῶν οἰκιῶν καὶ ἐκεῖ ἐστάθη ἵν' ἀναπαυθῇ. Ἀλλοίμονον! αἱ μικραὶ αὐτῆς χείρες ἦσαν ἀναίσθητοι ἕνεκα τοῦ ψύχους· ἐὰν ἠδύνατο νὰ λάβῃ ἓν ἐκ τῶν πολλῶν φωσφόρων, ἅτινα ἐκράτει διὰνὰ τὸ ἀνάψῃ καὶ νὰ τὰς θερμάνῃ δι' αὐτοῦ! Ἀλλὰ δὲν ἐτόλμα ..... ἐπὶ τέλους ὅμως μετά τινας στιγμὰς δισταγμοῦ σύρει βραδέως ἓν, τὸ τρίβει ἐπὶ τοῦ τοίχου καὶ πλησιάζει τὰς δύο μικράς της χεῖρας. Ὤ, πόσον τὸ θέαμα τῆς φλογὸς ἐκείνης ἦτο παρήγορον ἐν μέσω τοῦ ἀγρίου σκότους! Ἀλλὰ πρᾶγμα παράδοξον! τῇ ἐφάνῃ ὅτι πλησίον αὐτῆς ἐσπινθηροβόλει μεγάλη πυρὰ ἀναδιδομένη ἀπὸ πολυτελοῦς καὶ καλῶς ἐστιλβωμένης ἑστίας· βλέπουσα δὲ τὰ ἀπαστράπτονα χάλκινα αὐτῆς κοσμήματα ἠσθάνετὸ ἤδη τὴν εὐεργετικὴν θερμότητα καταπαύουσαν τὸ ῥίγος, τὸ ὁποῖον διήρχετο τὸ σῶμά της. Ἀλλ' οἴμοι! τὴν στιγμὴν καθ' ἢν ἐπλησίαζεν ἵνα θερμάνῃ τοὺς μικροὺς πόδας της, ἡ πυρὰ ἐσβέσθη, ἡ ἑστία ἔγινεν ἄφαντος καὶ αὕτη εὑρίσκετο πάλιν ἐπὶ τῆς χιόνος κρατοῦσα τὸ ἐσβεσμένον φωσφόρον. Ἀλλὰ μὴ δυναμένη νὰ κρατηθῇ ἕνεκα τοῦ ψύχος λαμβάνει δεύτερον φωσφόρον· πάλιν δὲ ἡ λάμψις αὐτοῦ ἐφώτισε τὸν σκοτεινὸν τοῖχον ἐπί τοῦ ὁποίου ἐστηρίζετο· ἀλλὰ νῦν ἄλλο θέαμα ἔτι μᾶλλον ἐπαγωγὸν ἐπαρουσιάστη εἰς αὐτήν. Ὁ τοίχος ἐκεῖνος ἦτο διαφανὴς καὶ δι' αὐτοῦ διέκρινε μεγάλην καὶ λαμπρῶς φωταγωγημένη αἴθουσαν εἰς το μέσον τῆς ὁποίας ἦτο παρατεθειμένη τράπεζα πολυτελής- ὀθόνη λευκοτάτη ἐκαλυπτεν αὐτὴν καὶ τὰ ἐπ' αὐτῆς ποικίλα καὶ ἄφθονα φαγητὰ ἤχνιζον διαχύνοντα ὀσμὴν λίαν εὐάρεστον. Μετὰ πόθου λοιπὸν ἔτεινεν ἵνα λάβῃ τὸ ἐγγύτερον αὐτῆς πινάκιον ἐψημένης νήσσης· ἤδη ἔψαυε τὸ περόνιον καὶ το μαχαὶριον, ὅτε ἔπεσεν ἀπὸ τῶν χειρῶν της τὸ φωσφόρον καὶ δὲν ἀπήντησεν οὐδὲν ἄλλο, εἰ μὴ τὸν ψυχρὸν καὶ τραχὺν τοῖχον.
Έν τούτοις τὸ ψῦχος καθίστατο ἐπὶ μᾶλλον καὶ μᾶλλον δριμύτερον· σύρει λοιπὸν καὶ τὸ ἄλλο φωσφόρον, παρευθὺς δὲ ἄλλο θέαμα ἐξέπληξε καὶ πάλιν τοὺς κεκμηκότας οφθαλμούς της. Λαμπρὸν δένδρον τῶν Χριστουγέννων! πολὺ ὡραιότερον καὶ πολὺ μεγαλείτερον ἐκείνου, τὸ ὁποῖον εἶχε θαυμάσει πρὸ ὀλίγου διὰ μέσου τῶν θόλων ἐργαστηρίου τινὸς παρὰ τὸ ὁποῖον εἶχε διαβῆ. Ἀναρίθμητοι μικραὶ λυχνίαι ἐφώτιζον τὰς κλάδους αὐτοῦ, οἵτινες ἦσαν βεβαρυμένοι ὑπὸ τῶν πολλῶν δώρων, ἅτινα ἔφερον· ἄπειρα παίγνια, λαμπρῶς δεδεμένα βιβλία, ἄνθη, εἰκόνες καὶ ὀπωρικὰ ἐκρέμαντο ἐκεῖ ὅμοια μὲ ὅσα πρὸ ὀλίγου εἶχεν ἰδεῖ κοσμοῦντα τὰ διάφορα ἐργαστήρια. Ὁποῖον γοητευτικὸν θέαμα! Καὶ πάλιν τείνει πρὸς αὐτὰς μετὰ χαρᾶς τὸ πτωχὸν κοράσιον τὰς χεῖρας, ἀλλὰ καὶ πάλιν τὸ φωσφόρον ἐσβέσθη. Ἀλλ' ὅμως τὴν φορὰν ταύτην αἱ μικραὶ λυχνίαι τοῦ δένδρου τῶν Χριστουγέννων δὲν ἐξηφανίσθησαν· παρέμειναν καὶ τῇ ἐφάνη ὅτι ὅλαι ὁμοῦ ἀνέβαινον βαθμηδόν, ἀνέβαινον ὑψηλὰ μέχρις οὗ εἶδεν ὅτι δὲν ἦσαν ἄλλο τι εἰ μὴ αἱ ὑπεράνω τῆς κεφαλῆς της λάμποντες ἀστέρες. Ἀλλ' ἐνῷ τοὺς παρετήρει, εἷς ἐξ αὐτῶν διέγραψε χρυσῆν γραμμὴν ἐπὶ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἐξηφανίσθη.
Ἐξάπαντος μἐλλει τις ν' ἀποθάνῃ κατὰ τὴν στιγμὴν ταύτην, ἐψιθύρισε· διότι ἐνθημήθη ὅτι, ὅτε ἔζη ἡ προμήτωρ της, ἡ μόνη, ἥτις τὴν ἠγάπα ἐν τῷ κόσμῳ καὶ ἥτις θνήσκουσα ἀφῆκεν αὐτὴν ὀρφανὴν καὶ ἀπροστάτευτον, τῇ ἔλεγεν ὅτι, ὁσάκις ἀστήρ τις διατρέχει τὸν οὐρανὸν εἶναι σημεῖον ὅτι ψυχή τις μέλλει ν' ἀπέλθῃ τῆς γῆς. Ἐξάπαντος μέλλει τις νὰ ἀποθάνῃ, ἐψιθύρισε καὶ πάλιν βλέπουσα τὸ περὶ αὐτὴν ἄγριον σκότος καὶ σύρουσα καὶ πάλιν καὶ ἄλλο φωσφόρον.
Ἀλλ' ἡ φλὸξ ἥτις ἀνεδόθη ἦτο πολὺ ζωηροτέρα καὶ μεγαλειτέρα καὶ ἐν μἐσῳ αὐτῆς μετ' ἐκπλήξεως διέκρινε τὴν μορφὴν τῆς προμήτορός της, ἧς τοὺς λόγους εἶχεν ἀναμνησθῆ. Ναὶ ἡ προμήτωρ της ἵστατο ἐν μέσῳ τῆς λάμψεως ἐκείνης ἀτενίζουσα μετὰ στοργῆς πρὸς αὐτήν.
Ὦ ἀγαπητή μοι προμήτωρ άνεφώνησεν! ὅλα ὅσα εἶδον μέχρι τοῦδε, ὅλα ἐξηφανίσθησαν. Καὶ ἡ ἑστία παρὰ τὴν ὁποίαν τόσον ἐπόθουν νὰ θερμανθῶ καὶ ἡ τράπεζα καὶ τὸ ὡραῖον δένδρον τῶν Χριστουγέννων καὶ σὺ θὰ ἐξαφανισθῇς ὡς ἐκεῖνα ἅμα σβεσβῆ τὸ φωσφόρον. Λάβε με λοιπὸν ἐκεῖ, ὅπου θὰ ὑπάγης διὰ νὰ ἦμαι πάντοτε μετὰ σοῦ.
Καὶ ταῦτα λέγουσα διὰ νὰ μὴ χάσῃ ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν τὴν προμήτορά της ἔτριψεν ἐσπευσμένως ὁλόκληρον τὴν δεσμίδα τῶν φωσφόρων, ἅτινα ἐπεκράτει.
Λάμψις ἀσυνήθης περιεκάλυψε τότε αὐτήν· ἡ προμήτωρ της ἦτο ἔτι ἐγγύτερον καὶ ἀνοίγουσα τὰς ἀγκάλας της περιεπτύχθη αὐτὴν καὶ οὕτω αἱ δύο ὁμοῦ ἡνωμέναι ἀνῆλθον ἐν σιγῆ ὑπεράνω τοῦ παγωμένου ἐδάφους, ὑπεράνω τῶν οἰκιῶν ἐκεῖ, ὅπου οὔτε οἱ παγετοί, οὔτε αἱ ταλαιπωρίαι τῆς πενίας, οὔτε τὸ ἄλγος ἰσχύουσί ποτε νὰ διαταράξωσι τὴν ἀναλλοίωτον γαλήνην.
Καὶ τὴν ἐπαύριον, ἡμέραν τοῦ Νέου Ἔτους, ὅτε ὁ ἥλιος ἐφώτισε τὰς χιονοσκεπεῖς ὁδοὺς, μικρὰ κόρη εὑρέθη ἄπνους παρά τινι γωνίᾳ μεταξὺ δύο μεγαλοπρεπῶν οἰκιῶν. Αἱ παρειαί της ἦσαν ὠχραὶ καὶ κατάψυχροι ὡς ἡ χιὼν ἐπὶ τῆς ὁποίας ἔκειτο ἐξηπλωμένη· ἀλλ' ἐπὶ τῶν χειλέων της διεσώζετο εἰσέτι τὸ μειδίαμα τῆς παιδικῆς χαρᾶς μεθ' ἧς συνήντησε τὴν πρὸς αὐτὴν ἐλθοῦσαν προμήτορά της. Εἶχεν ἀποθάνει ὑπὸ τῆς πείνης καὶ τοῦ ψύχους! παρ' αὐτὴν δὲ ἔκειντο τῇδε κἀκεῖσαι ἐρριμένα τὰ φωσφόρα, ὧν μίαν δέσμην ἐκράτει εἰσέτι ἡμίκαυστον εἰς τὴν χειρά της.
Ἀτυχὲς κοράσιον, εἶπέ τις τῶν διαβατῶν, ἠθέλησε νὰ θερμανθῇ! Ἀλλ' οὐδεὶς ἐμάντευσεν, ὁπόσα ὡραῖα πράγματα εἶχεν ἰδεῖ δι' αὐτῶν καὶ ἐν μέσῳ ὁποίας λάμψεως εἶχεν εἰσέλθει εἰς τὸ ἀνοιγὲν δι' αὐτὴν νἐον καὶ αἰώνιον ἔτος.