Η κατάκτηση του ψωμιού/Ευημερία για όλους (μετάφραση Khayman)

←Ο Πλούτος μας

Η κατάκτηση του ψωμιού Συγγραφέας: Πέτρος Κροπότκιν Ευημερία για όλους (μετάφραση Khayman)

Αναρχοκομουνισμός→

I

Η ΕΥΗΜΕΡΙΑ για όλους δεν ειναι απλά ενα όνειρο. Ειναι εφικτή, υλοποιήσιμη χαρει σε όλα αυτά που έκαναν οι πρόγωνοι μας για να αυξήσουν τις παραγωγικές δυνατότητες μας.

Γνωρίζουμε, πράγματι, πως οι παραγωγοί, παρ'οτι αποτελούν λιγότερο απο το ένα τρίτο των κατοίκων των πολιτισμένων χωρών, ακόμα και αυτή τη στιγμή μπορούν να παράγουν τις απαραίτητες ποσότητες αγαθών ωστε να εξασφαλιστεί σε κάποιο βαθμό η άνεση σε κάθε οικογενειακή εστία. Επιπροσθέτως, γνωρίζουμε πως αν εκείνοι που σπαταλούν σήμερα τον καρπό του μόχθου των υπολοίπων αναγκάζονταν να μετατρέψουν τη σχόλη τους σε κάποια μορφή χρήσιμης εργασείας, ο πλούτος μας θα αυξανόταν [κατ'αντιστοιχία του αυξημένου αριθμού παραγωγών], και ακόμα περισσότερο. Τέλος, γνωρίζουμε πως αντίθετα απο την θεωρία του Malthus -- της αυθεντίας αυτής της μεσοαστικής Οικονομίας -- οι παραγωγικές ικανότητες του ανθρώπινου γένους αυξάνονται με μια με πολύ ταχύτερους ρυθμούς απο οτι η αναπαραγωγικές ικανότητες του. Οσο πιο πυκνοκατοικημένη ειναι μια περιοχή, τόσο πιο ταχύρυθμη ειναι η ανάπτυξη της πλουτοπαραγωγικής τους ικανότητας.

Ετσι, παρ'οτι ο πληθυσμός της Αγγλίας αυξήθηκε την περίοδο 1844 με 1890 μόνο κατα 62 τοις εκατό, η παραγωγή της έχει αυξηθεί, τουλάχιστον εις διπλούν, κατα 130 τοις εκατό. Στη Γαλλία, οπου ο πληθυσμός ακολούθησε πιο αργούς ρυθμούς ανάπτυξης, η αύξηση του πληθυσμού ειναι αρκετά γρήγορη. Σε πείσμα των κρίσεων που έχουν πλήξει τη γεωργία, σε πείσμα της εμπλοκής του Κράτους, του φόρου αίματος (στρατολόγηση), και του κερδοσκοπισμού του εμπορίου και της οικονομίας, η παραγωγή σιτηρών στη Γαλλία έχει τετραπλασιαστεί και η βιομηχανική παραγωγή δεκαπλασιαστεί με την πάροδο των τελευταίων οχτώ ετών. Στις Ηνωμένες Πολιτείες η πρόοδος ειναι ακόμα πιο εντυπωσιακή. Παρά το κύμα της μετανάστευσης, ή, επακριβέστερα, της συνεχούς εισροής ενος πλεονάσματος εργατικής δύναμης απο την Ευρώπη, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δεκαπλασιάσει τον πλούτο τους.

Ωστόσο, αυτοί οι αριθμοί δίνουν μόνο μια αχνή εικόνα των διαστάσεων που θα μπορούσε να πάρει ο πλούτος μας κάτω απο καλύτερες συνθήκες. Κι αυτό γιατι πέρα απο την ταχύτατη ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων μας υπάρχει μια [σημαντική] άυξηση του πλήθους των αργόσχολων και των μεσάζοντων. Αντί να παρουσιάζεται σταδιακά μια συγκέντρωση του κεφαλαίου σε λιγοστά χέρια, ωστε να ειναι απαραίτητη η ανατροπή μόνο αυτών των λίγων εκατομμυριούχων και η επαναφορά του πλούτου στους νόμιμους κληρονόμους του -- αντί οι προβλέψεις του Σοσιαλισμού να επαληθεύονται, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η ορδή των παρασίτων συνεχώς αυξάνεται.

Στη Γαλλία δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα ουτε καν δέκα παραγωγοί ανα τριάντα κατοίκους. Ολόκληρος ο αγροτικός πλούτος της χώρας προέρχεται απο την εργασία λιγότερων απο εφτά εκατομμυρίων ανθρώπων και στους δυο μεγάλους βιομηχανικούς τομείς, τον μεταλλευτικό και τον υφαντουργικό, οι αριθμοί ειναι αντίστοιχα δύο και ενάμισι εκατομμύρια. Ομως, πόσοι ειναι οι εκμεταλλευτές του μόχθου αυτού; Στην Αγγλία (εξαιρουμένης της Σκοτίας και της Ιρλανδίας) μόνο ένα εκατομμύριο εργάτες -- άνδρες, γυναίκες και παιδιά -- απασχολούνται στην υφαντουργία ενώ λίγο περισσότεροι απο μισό εκατομμύριο στα ορυχεία και κάτι λιγότερο απο μισό εκατομμύριο στην καλλιέργεια του εδάφους, κάτι που αναγκάζει τους στατιστικολόγους να παραφουσκώνουν τους αριθμούς τους ωστε να φτάσουν στο συμπέρασμα πως ο ανώτατος αριθμός εργαζομένων ειναι οχτώ εκατομμύρια σε έναν πληθυσμό εικοσι έξι εκατομμυρίων κατοίκων. Για να μιλήσουμε με ακρίβεια, οι δημιουργοί των αγαθών που εξάγονται απο την Βρετανία σε όλες τις γωνιές της γης δεν ξεπερνούν τα έξι με εφτά εκατομμύρια εργάτες. Και ποιό ειναι το σύνολο των μετόχων και των μεσαζόντων εκείνων που καρπόνωνται το αποτέλεσμα του μόχθου απο οπου κι αν αυτό προέρχεται και συγκεντρώνουν οφέλη τα οποία δεν έχουν δικαίως κερδίσει με το να μπαίνουν με τη βία ανάμεσα στον παραγωγό και τον καταναλωτή πληρώνοντας τον πρώτο ουτε το ένα πέμπτο, οχι, ούτε το ένα δωδέκατο απο το ποσό που αποκομίζουν απο τον δεύτερο;

Αλλα ούτε αυτό αρκεί. Οι κάτοχοι του κεφαλαίου μειώνουν συνεχώς την απόδοση μεσω του περιορισμού της παραγωγής. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τα φορτηγά γεμάτα στρύδια που πετάσονται στη θάλασσα ωστε να μη γίνει μια λιχουδιά, που ως τώρα ήταν προνόμιο των πλουσίων, απο το να γίνει τροφή για τον λαό. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τις χίλιες και μία πολυτέλειες -- [προσωπικά είδη], τρόφιμα, κλπ, κλπ -- που έχουν την ίδια τύχη με τα στρύδια. Αρκεί μόνο να θυμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο περιορίζεται η παραγωγή των βασικών αγαθών. Λεγεώνες ολόκληρες απο εργαζόμενους σε ορυχεία ειναι διατεθιμένες να εξορύξουν γαιάνθρακα σε καθημερινή βάση ωστε να το προμηθεύσουν σε αυτούς που τρέμουν απο το κρύο, κι ομως, συχνά, το ένα τρίτο, ή ακόμα και τα δύο τρίτα των εργατων αυτών δεν επιτρέπεται να δουλέψουν παραπάνω απο τρείς μέρες την εβδομάδα γιατι, ορίστε μας, πρέπει η τιμή του γαιάνθρακα να παραμείνει υψηλή; Σε χιλιάδες [υφαντείς] δεν επιτρέπεται να δουλέψουν στον αργαλειό, παρ'οτι οι γυναίκες και τα παιδιά τους παραμένουν ρακένδυτοι και παρα το γεγονός οτι τα τρία τέταρτα του πληθυσμού της Ευρώπης δεν διαθέτουν επαρκή ρουχισμό.

Εκατοντάδες υψικάμινοι, χιλιάδες εργαστάσια παραμένουν κατα περιόδους σε κατάσταση αδράνειας, ενω άλλα λειτουργουν στο μισό των ικανοτήτων τους -- την ίδια στιγμή που σε κάθε πολιτισμένο έθνος υπαρχει σε μόνιμη βάση ενας πληθυσμός περίπου δύο εκατομμυρίων που δεν ζητούν τίποτα παραπάνω απο μια δουλειά, και στους οποίους αυτή η δουλειά στερείται.

Πόσο πρόθυμα θα ήταν αυτά τα πλήθη να επανορθώσουν τα αχρησιμοποίητα εδάφη ή να μεταμορφώσουν χωράφια εκείνα στα οποία η παραγωγή γίνεται με λάθος τρόπο σε γώνιμη γη, πλούσια σε σοδειά! Ενας μόνο χρόνος ορθής οργάνωσης θα ήταν αρκετός για να πενταπλασιαστεί η παραγωγή του εδάφους στη νότια Γαλλία, το οποίο αυτή τη στιγμή δεν παράγει παρα οχτώ δεμάτια σιτηρών ανα [εκτάρι]. Ομως ολοι αυτοί οι άνθρωποι, που με χαρά θα γίνονταν ακατάβλητοι [πιονιέροι] σε τόσους πολλούς κλάδους της πλουτοπαραγωγικής διαδικασίας, ειναι αναγκασμένοι να μείνουν στα σπίτια τους επειδή οι ιδιοκτήτες του εδάφους, των ορυχείων και των εργοστασείων προτιμούν να επενδύσουν το κεφάλαιο τους -- το οποίο αρχής γενομένης εχουν κλέψει απο την κοινότητα -- σε Τουρκικά και Αιγυπτιακά εντοκα γραμμάτια ή στα χρυσορυχεία της Παταγονίας μετατρέποντας έτσι σε μισθωτούς σκλάβους τους Αιγύπτιους [φελάχους], τους Ιταλούς εξόριστους και τους Κινέζους ανειδίκευτους εργάτες.

Τοσα πολλά γίνονται με σκοπό τον άμεση και εσκεμμένο περιορισμό της παραγωγής. Ωστόσο υπάρχει και ενας περιορισμός έμμεσος και οχι προσχεδιασμένος, που συνίσταται στην σπατάλη του ανθρώπινου μόχθου σε αντικείμενα απολύτως αχρηστα ή προορισμένα να ικανοποιήσουν τίποτα αλλο απο την στενομυαλη ματαιοδοξία των πλουσίων.

Ειναι αδύνατον να αποδώσουμε με αριθμούς το εύρος αυτού του έμμεσου περιορισμού του πλούτου, το εύρος της ενέργειας που κατασπαταλείται και η οποία θα μπορούσε να έχει αφιερωθεί στην παραγωγή, και πάνω απ'ολα στην προετοιμασία των μηχανημάτων που χρειάζονται για την παραγωγή. Αρκεί να σκεφτούμε τα απίστευτα ποσά που ξοδεύτηκαν απο την Ευρώπη για στρατιωτκο εξοπλισμό, με μόνο σκοπό τον έλεγχο των αγορών, ωστε να γινει εφικτή η επιβολη των δικών της εμπορικών όρων στις γειτονικές περιοχές κάνοντας παράλληλα την εκμετάλλευση στο εσωτερικό της ευκολότερη. Τα εκατομμύρια που πληρώνονται κάθε χρόνο οι αξιωματούχοι κάθε λογής, η πρακτική λειτουργία των οποίων ειναι η διαφύλαξη του δικαιώματος της μειοψηφίας -- του δικαιώματος , δηλαδή, των ελάχιστων πλουσίων -- να διαχειρίζονται τις οικονομικές δραστηριότητες του έθνους. Τα εκατομμύρια που σπαταλούνται σε δικαστές, φυλακές, αστυνομικούς και σε όλο τα συναπτόμενα της δήθεν δικαιοσύνης -- κατασπαταλημένα για κανέναν απολύτως λόγο, διοτι πλέον γνωρίζουμε πως κάθε μείωση, οσο ανεπαίσθητη κι αν ειναι αυτή, της εξαθλίωσης των μεγάλων μας πόλεων ακολουθείται πάντα απο μια πολύ σημαντική ελάττωση της εγκληματικότητας. Τέλος, τα εκατομμύρια που ξοδεύονται στην προπαγάνδα [ολέθριων] δογμάτων με τη χρήση του Τύπου, στην "επινόηση" ειδήσεων προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων της μιας ή της άλλης πλευράς, του τάδε πολιτικού ή της τάδε εταιρείας εκμεταλλευτών.

Πανω απ'ολα ομως θα πρέπει να λάβουμε υπ'οψιν μας ολον αυτό τον μόχθο που χαραμίζεται απροκάλυπτα στην συντήρηση των σταύλων, των κυνοτροφείων και της κουστωδίας των πλουσίων. Στην ικανοποίηση των καπρίτσιων της κοινωνίας και των φαύλων ορέξεων του όχλου των κοσμικών. Στον πειθαναγκασμό απο τη μια του καταναλωστή να αγοράσει αυτό που δέν χρειάζεται, [ή στην πίεση που του ασκείται μέσω της κολακείας να προτιμήσει ενα κατώτερης ποιότητας ένδυμα], και απο την άλλη στην παραγωγή [επικινδυνων προϊόντων], που παρ'ολα αυτά αποφέρουν κέρδος στον κατασκευαστή τους. Η σπατάλη αυτή θα επαρκούσε για τον διπλασιασμό του πραγματικού μας πλούτου ή για την παροχή των μύλων και των εργοστασίων με αρκετά μηχανήματα ωστε να μπορουν να πλημμυρήσουν τα μαγαζιά με όλα οσα στερούνται αυτή τη στιγμήτα δύο τρίτα του έθνους. Κάτω απο τις συνθήκες του τωρινού μας συστήματος το ένα τέταρτο των παραγωγών του κάθε εθνους υποχρεώνεται να παραμένει αδρανές για τρείς ή τέσσερις μήνες του χρόνου ενώ ο μόχθος ενός άλλου τετάρτου, αν όχι ενός δευτέρου, δεν παράγει τίποτα απολύτως πέρα απο την διασκέδαση των πλουσίων ή την εκμετάλλευση του λαού.

Ετσι, αν συνυπολογίσουμε απο τη μία την ταχύτητα με την οποία τα πολιτισμένα έθνη αυξάνουν την παραγωγική τους ισχύ, και απο την άλλη τους περιορισμους που τίθενται σε αυτή, άμεσα ή εμμεσα, υπο τις παρούσες συνθήκες, δεν μπορούμε παρα να συμπεράνουμε πως ενα ελάχιστα πιο [πεφωτισμένο] οικονομικό σύστημα θα μας επέτρεπε μέσα σε λίγα χρόνια να συγκεντρώσουμε τόσα πολλά χρήσιμα προϊόντα ωστε να πρέπει στο τέλος να συγκρατηθούμε για να μη φωνάξουμε "Φτάνει! Εχουμε αρκετό γαιάνθρακα και ψωμί και ρουχισμό! Ας αναπαυτούμε και ας αναλογιστούμε πως να χρησιμοποιήσουμε τις δυνάμεις μας, τον ελεύθερο μας χρόνο, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο."

Οχι, η [αφθονία για όλους] δεν ειναι όνειρο -- αν και ήταν πράγματι όνειρο εκείνες τις παλιές μέρες οπου ο άνθρωπος, παρ'όλους τους κόπους του, δεν μπορούσε να κερδίσει παραπάνω απο ένα δεμάτι σιτάρι απο ενα εκτάρι γης και δεν μπορούσε να κατασκευάσει μόνος του ολα τα εργαλεία εκείνα οπυ χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία και τη γεωργία. Τώρα πια δεν ειναι ονειρο, γιατι ο άνθρωπος έχει εφεύρει τον [κινητήρα], ο οποίος, με λίγο σίδερο και μερικά κιλά [κάρβουνα], του δίνει τον έλεγχο πάνω σε ενα πλάσμα δυνατό και υπάκουο σαν άλογο και ικανό να θέσει σε κίνηση την πιο περίπλοκη μηχανή.

Αν ομως, η [αφθονία για όλους] πρόκειται να υλοποιηθεί, αυτο το αχανές κεφάλαιο -- πόλεις, σπίτια, βοσκότοποι, καλλιεργήσιμες εκτάσεις, εργοστάσεια, οδικές αρτηρίες, εκπαιδευτικά συστήματα -- ολα θα πρέπει να πάψουν να υφίστανται σαν ιδιωτική περιουσία, διαθέσιμα στο μονοπώλιο να τα κάνει οτι θέλει.

Αυτή η πλούσια κληρονομιά, που τόσο επίπονα κερδίθηκε, κατασκευάστηκε ή επινοήθηκε απο τους προγόνους μας, πρέπει να γίνει κοινή ιδιοκτησία, ωστε να μπορέσει το συλλογικό συμφέρον των ανθρωπων να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη για όλους.

Πρέπει να υπάρξει [απαλλοτρίωση, να πάψει να υπάρχει ιδιοκτησία]. Η ευημερία ολων ειναι ο σκοπός. Και η [Απαλλοτρίωση] ειναι το μέσο. [ΣτΜ, ειναι πολύ σημαντικό να δωθεί σωστή ερμηνεία στη λέξη expropriation, και η "απαλλοτρίωση" δεν νομίζω οτι αρκεί.

ΙΙ

[Απαλλοτρίωση], ιδου λοιπόν το πρόβλημα που θέτει η Ιστορία στον άνθρωπο του εικοστού αιώνα : την επιστροφή στον Κομμουνισμό μέσω όλων εκείνων που πρεσβεύουν την ευημερία του ανθρώπου.

Ωστόσο αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί να ληθεί μέσα απο τη νομοθεσία. Κανείς δεν φαντάζεται κάτι τέτοιο. Οι φτωχοί, όσο και οι πλούσιοι κατανοούν πως καμμία απο τις παρούσες Κυβερνήσεις καθώς και καμμία απο όσες θα προκύψουν μέσα απο πιθανές πολιτικές αλλαγές, δεν ειναι ικανή να βρεί λύση σε αυτό το πρόβλημα. Νιώθουμε την αναγκαιότητα μιας κοινωνικής επανάστασης, πλούσιοι και φτωχοί ταυτόχρονα αναγνωρίζουν πως μια τέτοια επανάσταση ειναι επικείμενη, πως μπορεί να ξεσπάσει οποτεδήποτε μέσα στα επόμενα χρόνια.

Μια σπουδαία αλλαγή πλεύσης στην σκέψη έχει πραγματοποιηθεί το τελευταίο μισό του δεκάτου ενάτου αιώνα, ομως, [κατεσταλμένο] ομως καθώς ήταν απο τις προνομιούχες τάξεις, και στερημένο απο την δυνατότητα φυσικής ανάπτυξης, το νέο αυτό πνεύμα πρέπει τώρα να αποτινάξει τα δεσμά του μέσω της βίας και να πραγματωθεί μέσα απο την επανάσταση.

Απο που ομως θα έρθει αυτή η επανάσταση και πως θα αναγγείλει την άφιξη της; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει αυτη την ερώτηση. Το μέλλον ειναι κρυμμένο. Εκείνοι, ωστόσο, που παρατηρούν και σκέφτονται δεν παρερμηνεύουν τα σημάδια : εργάτες και εκμεταλλευτές, Επαναστάτες και Συντηριτικοί, διανοούμενοι και άνθρωποι της δράσης, ολοι νιώθουν πως η επανάσταση βρίσκεται προ των πυλών.

Λοιπον! Τι πρέπει εμείς να κάνουμε οταν ο κεραυνός θα έχει πέσει;

Μελετάμε όλοι την [εντυπωσιακή] πλευρά της επανάστασης τόσο πολύ, και την πρακτική της πλευρά τόσο λίγο, ωστε ειμαι ικανοί να διακρίνουμε μόνο τα [σκηνικά τεχνάσματα], που λέει ο λόγος, αυτών των μεγάλων κινημάτων. Τις μάχες των πρώτων ημερών, τα οχυρώματα. Ομως αυτός ο αγώνας, αυτη η πρώτη μάχη, κάποτε τελειώνει, και η πραγματική δουλειά της επανάστασης αρχίζει μόνο μετά την ανατροπή του παλιού καθεστώτος.

Εξασθενημένοι και ανίσχυροι, δεχόμενοι επιθεση απο όλες τις πλευρές, οι παλαιοί άρχοντες παρασύρονται απο την πνοή της εξέγερσης. Μέσα σε λίγες μέρες η μεσοαστική μοναρχία του 1848 έπαψε να υπάρχει και την ίδια στιγμή που ο Louis Philippe δραπέτευε μέσα σε μια άμαξα, το Παρίσι είχε ήδη ξεχάσει τον "πολίτη βασιλέα" του. Η κυβέρνηση [των Thiers] εξαφανίστηκε στις 18 Μαρτίου 1871 αφήνοντας, μέσα σε λίγες ώρες, το Παρίσι αφέντη της μοίρας του. Κι ομως το 1848 και το 1871 επρόκειτο απλά για εξεγέρσεις. Μπροστά σε αυτές τις λαϊκές εξεγέρσεις οι αφέντες της "παλαιάς τάξης" εξαφανίζονται με εκπληκτική ταχύτητα. Οι υποστηρικτές της σπεύδουν στο εξωτερικό για να συνομωτήσουν με ασφάλεια και να μηχανευτούν τη μέθοδο της επιστροφής τους.

Με τη μεχρι πρώτινος Κυβέρνηση να έχει εξαφανιστεί, ο στρατός, φοβούμενος την λαϊκή αντίδραση, παυει να υπακούει τους αρχηγούς του, οι οποίοι εχουν κι αυτοί εγκαίρως γίνει άφαντοι. Οι στρατευμένοι παρακολουθούν χωρίς να επεμβένουν, ή ενώνονται με τους εξεγερμένους. Οι αστυνομικοί, σε στάση ανάπαυσης, ειναι αβέβαιοι σχετικά με το αν πρέπει να αναχαιτίσουν το πλήθος ή να φωνάξουν "Ζήτω η Κομμούνα!" ενώ μερικοί απο αυτούς αποσύρονται στα διαμερίσματα τους "εν αναμονή της άφιξης μιας νέας Κυβέρνησης". Οι πλούσιοι πολίτες μαζεύουν τα πράγματα τους και αποχωρούν προς ασφαλέστερα μέρη. Ο λαός παραμένει. Ολα αυτά συνοδεύουν μια επανάσταση. [Σε πολλές μεγάλες πόλεις διακυρήσεται η Κομμούνα]. Στους δρόμους περιπλανιούνται χιλιάδες άνθρωποι, που μαζεύονται τα απογεύματα σε αυτοσχέδιες συγκεντρώσεις και διερωτούνται : "Τι θα κάνουμε;" και συζητούν με θέρμη [δημόσιες υποθέσεις], συζητήσεις για τις οποίες όλοι δείχνουν ενδιαφέρον. Εκείνοι που χθες ήταν οι πιο αδιάφοροι συχνά γίνονται οι πιο ένθερμοι συμμετέχοντες. Παντού υπάρχουν καλές προθέσεις και η επιθυμία να διασφαλιστεί η νίκη. Ειναι καιροί υπέρτατης αφοσίωσης. Οι άνθρωποι ειναι έτοιμοι να προχωρήσουν.

Ολα αυτά ειναι θαυμάσια, υπέροχα. Ομως, δεν ειναι επανάσταση. Οχι, διοτί τώρα ειναι που ξεκινά η δουλειά των επαναστατών.

Αναμφισβήτητα η δίψα για εκδίκηση πρέπει να βρει ικανοποίηση. Οι [Watrins] και οι [Thomases] θα πληρώσουν το τίμημα για την [αντιλαϊκές τους προθέσεις], αλλα αυτό ειναι απλά φυσικό τμήμα του αγώνα, οχι επανάσταση.

Σοσιαλιστές πολιτικοί, ριζοσπαστες, [παραμελλημένες ιδιοφυίες της δημοσιογραφίας], ρήτορες, μεσοαστο και εργάτες τρέχουν στο Δημαρχείο και τα Κυβερνητικά γραφεία και καταλαμβάνουν τις άδειες [καρέκλες]. Κάποιοι ευφραίνονται απο τα χρυσοποίκιλτα αντικείμενα, θαυμάζουν τους εαυτούς τους σε υπουργικούς καθρέφτες και μαθαίνουν να δίνουν διαταγές με τον αέρα της βαρύτητας της νέας τους θέσης. Πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσουν έναν κόκκινο τελαμώνα, ενα κεντημένο καπέλο και τις ανάλογες αρχοντικές χειρονομίες ωστε να εντυπωσιάσουν τους συντρόφους τους στο γραφείο ή το εργαστήριο! Αλλοι θάβονται κάτω απο τονους επίσημων εγγράφων, προσπαθώντας, οσο καλύτερα μπορούν, να αποφανθούν για το τι αφορούν. Συντάσσουν νόμους και εκδίδουν μεγαλεπίβολα διατάγματα τα οποία κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να εκτελέσει -- γιατι η επανάσταση έχει έρθει. Για να δώσουν στους εαυτούς μια [λειψή] εξουσία αποζητούν την ισχύ της παλιάς φόρμας της Κυβέρνησης. Χρησιμοποιούν τίτλους οπως "Μεταβατική Κυβέρνηση", "Επιτροπή Δημόσιας Ασφάλειας", "Δήμαρχος", "Κυβερνήτης του Δημαρχείου", "Επίτροπος Δημοσίου Συμφέροντος" και ότι άλλο μπορείτε να φαταστείτε. Εκλεγμένοι ή αυτόκλητοι, συγκαλούν Συνέδρια ή Δημόσια Συμβούλια. Αυτά τα σώματα συμπεριλαμβάνουν ακολούθους δέκα ή εικοσι διαφορετικών σχολών, που, αν δεν πρόκειται για "[private chapels]" συμπεριλαμβάνουν τόσες πολλές διαφορετικές σέκτες, τόσες πολλές διαφορετικές αντιλλήψεις για το φάσμα, τις μεθόδους και τον σκοπό της επανάστασης. [Possibilitists], [Κολλεκτιβιστές], Ριζοσπάστες, Ιακωβίνοι και [Μπλανκιστές] συμπλέκονται ολοι μαζί και σπαταλούν τον χρόνο τους σε λεκτικές συρράξεις. Ειλικρινείς άνθρωποι έρχονται σε επαφή με φιλόδοξους, των οποίων το μόνο όνειρο ειναι η εξουσία και οι οποίοι περιφρονούν το πλήθος απο το οποίο ξεπήδησαν. Προερχόμενοι απο χώρους με τόσο διαμετρικά αντίθετες θεωρήσεις, αναγκάζονται να σχηματίσουν εφήμερες συμμαχίες που δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν για παραπάνω απο μια μέρα ωστε να κερδίσουν την πλειοψηφία. Διαπληκτίζονται, αποκαλούν οι μεν τους δε αντιδραστικους, αυταρχικούς, απατεώνες, ανίκανοι να καταλήξουν σε συμφωνία σε οποιοδήποτε επίπεδο, εμπλέκονται σε συζητήσεις για το ασήμαντο, παράγωντας τίποτα άλλο απο στομφώδεις εξαγγελίες, παίρνοντας παρ'ολα αυτά τον εαυτό τους σοβαρά, ανίκανοι να καταλάβουν πως η πραγματική δύναμη του κινήματος βρίσκεται στους δρόμους.

Ολα αυτά μπορεί να ευχαριστήσουν όσους αγαπούν το θέατρο, αλλα δεν ειναι επανάσταση. Τίποτα ακόμα δεν έχει κερδιθεί. Εν τω μεταξύ ο λαός υποφέρει. Τα εργοστάσεια ειναι αδρανή, τα εργαστήρια κλειστά. Η βιομηχανία εχει ακινητοποιηθεί. Ο εργάτης δεν κερδίζει τώρα ούτε καν αυτόν τον ισχνό μισθό του που του άνηκε στο παρελθόν. Η τιμή των τροφίμων ανεβαίνει. Με την ηρωϊκή αφοσίωση που πάντα τον χαρακτηρίζει, και που σε περιόδους μεγάλων κρίσεων αγγίζει το ανυπέρβλητο, ο λαός περιμένει υπομονετικά. "Θέτουμε αυτούς τους τρείς μήνες της ανέχειας στην υπηρεσία της [Δημοκρατίας]", είπαν το 1848, την ίδια στιγμή που "οι εκπρόσωποι τους" και οι κύριοι της νέας Κυβέρνησης, μέχρι και τον τελευταίο γραφιά, παρελάμβαναν τους μισθούς τους κανονικότατα.

Ο λαός υποφέρει. Με την πίστη που θυμίζει παιδί, με την ανέχεια της μάζας που πιστεύει στους ηγέτες της, θαρρούν πως "εκεί πέρα", στο [House], στο Δημαρχείο, στην Επιτροπή Δημοσίας Ασφαλείας φροντίζουν για την ευμάρεια τους. Αλλα "εκει πέρα" συζητούν για οτιδήποτε υπάρχει κάτω απο τον ήλιο εκτός απο την ευμάρεια του λαού. Το 1793, και ενώ ο λιμός ρίμαζε τη Γαλλία και σακάτευε την Επανάσταση, ενώ ο λαός επεφτε στα βάση της δυστυχίας, ενώ τα Ηλύσια Πεδία ήταν γεμάτα απο πολυτελέστατες άμαξες μεσα στις οποίες γυναίκες επεδείκνυαν τα κοσμήματα και τα πλούτη τους, ο Ροβεσπιέρος προέτρεπε τους Ιακωβίνους να συζητήσουν την πραγματεία του για το Αγγλικό [Σύνταγμα]. Ενόσω ο εργάτης υπέφερε το 1848 απο τη γενική παύση των εμπορικών δραστηριοτήτων, η Μεταβατική Κυβέρνηση και το [House] λογομαχούσαν πάνω στο θέμα των στρατιωτικών συντάξεων και της [σοφρωνιστικών ποινών], χωρις να ανησυχούν ούτε για μια στιγμή για το πώς θα μπορέσει ο λαός να επιβιώσει απο αυτή την κρίση. Και αν κάποιος μπορεί να μομφευθεί την Παρισινή Κομμούνα, που γεννήθηκε υπο τους ήχους του Πρωσσικού κανονιού και διήρκησε μόνο 70 ημέρες, θα ήταν για αυτό ακριβώς το σφάλμα -- την αδυναμία να γίνει αντιληπτό πως η Επανάσταση δεν μπορεί να θριαμβεύσει αν εκείνοι που πολεμούν για αυτοί δεν έχουν τροφή και πως με δεκαπέντε πένες την ημέρα ενας άνθρωπος δεν μπορεί να πολεμήσει στους προμαχώνες και ταυτόχρονα να στηρίξει την οικογένεια του.

Ο λαός υποφέρει και ρωτά : "Πως θα βρούμε λύση για αυτές τις δυσκολίες;"

ΙΙΙ

Γίνεται φανερό πως υπάρχει μόνο μια απάντηση σε αυτή την ερώτηση : Πρέπει να αναγνωρίσουμε και να διακυρήξουμε δυνατά πως ο καθένας, οποιοδήποτε κι αν ήταν το αξίωμα του στην παλαιά κοινωνία, είτε ισχυρός ή αδύναμος, ικανός ή ανίκανος, έχει, πάνω απο όλα, ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΖΕΙ, και πως η κοινωνία ειναι αναγκασμένη να παρέχει σε όλους, χωρίς εξαίρεση ολα τα μέσα που διαθέτει για την εξασφάλιση της διαβίωση. Οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε αυτό και να το διακυρήξουμε δυνατά, και να αναλάβουμε τις κατάλληλες ενέργειες προς αυτή την κατεύθηνση.

Οφειλουμε να κατορθώσουμε, απο την πρώτη μέρα της επανάστασης, να γίνει γνωστό στον εργάτη πως μια νέα εποχή ανοίγεται μπροστά του. Πως απο εδώ και στο εξής κανείς δεν χρειάζεται να βρισκει καταφύγιο κάτω απο τις γέφυρες οταν τριγύρω του υπάρχουν παλάτια , πως κανείς δεν χρειάζεται να πεινάσει οταν τριγύρω υπάρχει παντού τροφή, κανείς δεν χρειάζεται να χαθεί απο την παγωνιά δίπλα απο ένα μαγαζί γεμάτο γούνες. Πως όλα προορίζονται για όλους, στην πράξη οσο και στη θεωρία, και πως, επιτέλους, για πρώτη φορά στην ιστορία, εχει επιτευχθεί μια επανάσταση που αντιμετωπίζει πρωτίστως τις ΑΝΑΓΚΕΣ του λαού πριν τον δασκαλέψει για τις ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ του.

Τούτο δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω Κοινοβουλευτικούς Νομους, αλλα μόνο μέσα απο την άμεση και αποτελεσματική κατάληψη ολων όσων ειναι απαραίτητα για την εξασφάλιση της ευημερίας για όλους. Αυτός ειναι ο μόνος πραγματικά [επιστημονικός] τρόπος για να ενεργήσουμε, ο μόνος τρόπος που θα κάνει την Επανάσταση κατανοητή και επιθυμητή απο τις λαϊκές μάζες. Πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας, στο όνομα του λαού, τους σποβολώνες, τα γεμάτα ρούχα μαγαζιά και τις κατοικίες. Τίποτα δεν πρέπει να σπαταληθεί. Πρέπει να οργανώσουμε δίχως χρονοτριβές την διανομή των τροφίμων στους πεινασμένους, την ικανοποίηση της κάθε ανάγκης, της κάθε επιθυμίας, να παράγουμε, οχι για το συγκεκριμένο όφελος του ενός ή του άλλου, αλλα για την εξασφάλιση της ευημερίας και της ανάπτυξης της κοινωνίας στο σύνολο της.

Αρκετά πια με διφορούμενες [έννοιες] οπως "το δικαίωμα του εργάζεσθαι" με το οποίο παραπλανήθηκε ο λαός το 1848 και οι οποίες χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα για την παραπλάνηση του. Ας έχουμε το θάρρος να αναγνωρίσουμε πως η Ευημερία για ολους, οντας εφεξής εφικτή, πρέπει να πραγματωθεί.

Όταν οι εργάτες απαίτησαν το δικαίωμα στην εργασία το 1848, εθνικά και δημοτικά [εργαστήρια] οργανώθηκαν και οι εργάτες στάλθηκαν εκεί για να μοχθήσουν για [1s. 8d. (μιλάει για νομίσματα;)] την ημέρα! Οταν ζήτησαν την καλύτερη οργάνωση της εργασίας η απάντηση ήταν : "Υπομονή, φίλοι, η Κυβέρνηση θα φροντίσει για αυτό. Στο μεταξύ, ορίστε τα [1s. 8d.] σας. Αναπαυθείτε τώρα, γενναίοι δουλευτές, μετά τον ισόβιο αγώνα σας για τροφή!". Εν τω μεταξύ τα κανόνια ετοιμάστηκαν, οι έφεδροι επιστρατεύτηκαν και οι ίδιοι οι εργάτες αποδιοργανώθηκαν με τις δεκάδες μεθόδους που γνωρίζει καλά η [μεση τάξη], ώσπου μια μέρα τους διέταξαν να αποικήσουν την Αφρική ή να εκτελεστούν.

Το αποτέλεσμα θα είναι πολύ διαφορετικό αν οι εργάτες διεκδικήσουν το δικαίωμα στην ευημερία! Η διεκδίκηση αυτού του δικαιώματος ειναι η διεκδίκηση του πλούτου της κοινότητας -- η κατάληψη των οικιών για να τις κατοικήσουν, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε οικογένειας, η κατάληψη των αποθηκών τροφίμων και η σύλληψη της έννοιας της αφθονίας, μετα απο όλον αυτό τον καιρό κατα τον οποίο είχαν εμπεδώσει μόνο τον λιμό. Διακυρήσσουν το δικαίωμα τους σε ολόκληρο τον πλούτο -- τον καρπό του μόχθου των γεναιών του παρελθόντος και του παρόντος -- και μαθαίνουν μέσα απο αυτή τη διαδικασία να [τερφθούν] τις ανώτερες απολαύσεις της τέχνης και της επιστήμης που μονοπωλήθηκαν για τόσο πολύ καιρό απο τις [μέσες τάξεις].

Και με τη διασφάλιση αυτή του δικαιώματος τους να ζουν με άνεση, διασφαλίζουν κατι ακομα σημαντικότερο, το δικαίωμα τους να αποφασίσουν μόνοι τους ποιά θα είναι αυτή η άνεση, τι χρειάζεται να παραχθεί για να την εξασφαλίσει και τι να απορριφθεί πλέον ως άχρηστο.

Το "δικαίωμα στην ευημερία" σημαίνει την δυνατότητα να ζεούμε ανθρώπινα και να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας ωστε να γίνουν μέλη μιας κοινωνίας καλύτερης από τη δική μας, ενώ το "δικαίωμα του εργάζεσθαι" σημαίνει απλά το δικαίωμα της παντοτινής εμμισθης σκλαβιάς, της ειλωτείας, της υποταγής και της εκμετάλευσης του μέλλοντος τους απο την μέση τάξη του μέλοντος. Το δικαίωμα στην ευημερία ειναι η Κοινωνική Επανάσταση, το δικαίωμα του εργάζεσθαι δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω απο [the Treadmill of Commercialism]. Ειναι επιτέλους καιρός για τον εργάτη να διασφαλίσει το δικαίωμα του στην κοινή κληρονομιά όλων και να την πάρει στην κατοχή του.