Η αναγνώρισις
| Ἡ ἀναγνώρισις Συγγραφέας: |
| Γεωργίου X. Ζαλοκώστα Τὰ Ἅπαντα (1873) |
Υπο δένδρον πυκνὸν καθημένη,
Πρὶν εἰσέτι τὸ σκότος λυθῇ,
ᾎσμα ψάλλει παρθένος ξανθὴ
Καὶ τὸν φίλον αὐτῆς περιμένει.
Καθ’ ἑκάστην γυμνόπους ἐκείνη
Τῆς κοιλάδος τὰ χόρτα πατεῖ,
Ἀλλὰ μάτην τὸν φίλον ζητεῖ,
Χωρὶς ὄφελος δάκρυα χύνει.
— Τί ζητεῖς, ὦ χαρίεσσα νέα;
Ἐρωτᾷ εἷς ἱππότης περῶν·
Μήπως χόρτον συλλέγῃς χλωρὸν;
Μήπως ἄνθη συλλέγῃς ὡραῖα;
Ὅταν μ’ ἄνθη τὴν κόμην τυλίσσῃς,
Ὅταν μύρτα καὶ δάφνας φορῇς,
Ὅνειρεύεσαι δόξαν; θαῥῥεῖς
Ὅτι στέμμα κρατεῖς βασιλίσσης;
Εἰς τὸ δάσος μὴ φρύγαν’ ἀθροίζῃς
Σὺ παρθένος τοσοῦτον καλή.
Σοῦ κατόπιν θὰ σπεύσουν πολλοὶ,
Εἰς τὸ δάσος μὴ μόνη βαδίζῃς.
— Μήτε χόρτα, μήτ’ ἄνθη ζητοῦσα
Εἰς ἐρήμην πλανῶμ’ ἐξοχήν.
Τῆς ψυχῆς μου ζητῶ τὴν ψυχὴν,
Ἀλλὰ φεύγω ματαίως θρηνοῦσα.
Ὑπὲρ δόξαν καὶ θρόνον ἀκόμα
Τὸν καλόν μου λατρεύω ἐγώ.
Συμφορά μου! σκιὰν κυνηγῶ·
Ἴσως κεῖται νεκρὸς εἰς τὸ χῶμα.
— Ἐγὼ, κόρη, τὸν φίλον σου εἶδα
Μεγαλείων καὶ πλούτου μεστόν·
Ἄλλην τώρ’ ἀγαπᾷ, δι’ αὐτὸν
Χάσε, κόρη μου, πᾶσαν ἐλπίδα.
— Ὁ Θεὸς ν’ ἀγιάσῃ τὸν τόπον
Ὅπου πνέει τὴν αὖραν καὶ ζῇ,
Μὲ τὴν νέαν του φίλην μαζῆ,
Εὐτυχέστερος πάντων ἀνθρώπων.
Δυστυχὴς ἐγὼ πρώτη του φίλη
Θέλω δάκρυα χύνει πολλὰ,
Θέλω κλαίει μὲ πόνον, ἀλλὰ
Δὲν θ’ ἀνοίξω μεμψίμοιρα χείλη.
— Ὁ ἀδάμας αὐτὸς καὶ εἰς σκότος,
Καὶ εἰς σκότος ἐκλάμπει βαθύ·
Λάβε δῶρον ἀγάπης, ξανθὴ,
Σὲ προδίδει ὁ φίλος ὁ πρῶτος.
— Τί τὸ θέλω τὸ δῶρον ἐκεῖνο
Ἐρωμένη ἐγὼ δυστυχής;
Παντὸς δώρου καὶ πάσης εὐχῆς
Τῆς ψυχῆς μου τὸν πόνον προκρίνω.
— Ὁ πιστὸς εἶμ’ ἐγὼ ἐραστής σου,
Ὃν ἡ φίλη ψυχή σου ποθεῖ·
Τὸν δακτύλιον λάβε, ξανθὴ,
Καὶ μὲ φόρεμα γάμου στολίσου.