Η Μαρουσώ
| Ἡ Μαρουσώ Συγγραφέας: |
| Δημοσιεύθηκε στο Ετήσιον Ημερολόγιον του Έτους 1890 του Κωνσταντίνου Σκόκου |
Et rose, elle a vécu
ce que vivent les roses,
Ľespace ďun matin.
(Malherbe)
Τὴν ἐνθυμοῦμαι. Ἦτον ἡ κόρη
Χαριεστάτη καὶ δροσερά·
Καθεὶς τὴν ἔβλεπε, καὶ ἠπόρει,
Πτηνὸν πῶς ἦτο χωρὶς πτερά.
Πτηνὸν ἐφαίνετο, ἦτο μᾶλλον
Ῥόδον ἀνοίξεως, ἀναθάλλον
Εἰς Ἀπριλίου αὐγὴν γλυκεῖαν
Καὶ εἰς τὴν δρόσον τὴν πρωϊνήν·
Τοῦ ῥόδου εἶχε, τὴν εὐωδίαν
Καὶ τὴν γοήτιδα καλλονήν.
Ἐλπίδων πλήρης, χρυσῆ, νεότης,
Μαΐων μόλις δεκαεπτά,
Ὡς χελιδών τις ταξειδιῶτις,
Ἐδῶ σφριγῶσα κ’ ἐκεῖ πετᾷ.
Πυρφόρον εἶχεν, ὑγρόν, τὸ βλέμμα
Καὶ εἰς τὰς φλέβας καῖον τὸ αἷμα
Καὶ τὸ μειδίαμα εἰς τὰ χείλη,
Γλυκύ, ἀθῶον, παρθενικὸν
Καὶ ἡ φωνή της, ἐν ᾧ ὡμίλει,
Ὡς ᾆσμα ἦτον ἀγγελικόν.
Εὐδαίμων κόρη, ὠνειροπόλει
Ζωὴν χαρμόσυνον καὶ μακρὰν
Καὶ τὴν ἐλάτρευον ὅλαι, ὅλοι,
Ὡς εὐτυχίαν των καὶ χαράν,
Ἡ τλήμων μήτηρ, σεμνυνομένη,
Οἱ συγγενεῖς της, γνωστοὶ καὶ ξένοι.
Ἦν ἡ ζωή της αὐγῆς αἰθρία
Καὶ ὅλαι ηὔχοντο ἐκ ψυχῆς
Καὶ ὅλοι ἔλεγον, ἡ Μαρία
Πῶς θὲ νὰ ζήσῃ τρισευτυχής.
Πλὴν, φεῦ! Ἠγνόουν ἡ εὐτυχία,
Πῶς ὡς ζεφύρου πετᾷ πνοὴ
Καὶ ἡ νεότης, ἡ ἐρασμία,
Καθὼς τὸ ῥόδον, φυλορροεῖ,
Ἀνθῆσαν μόλις μίαν ἡμέραν
Εἰς τὴν ἀθλίαν τοῦ κόσμου σφαῖραν.
Ἐν μέσῳ τόσων χρυσῶν ὀνείρων
Ἐλθών, ὁ δαίμων τῆς συμφορᾶς
Ἀλάστωρ, ἄλυτον πένθος σπείρων,
Τὸ ἄστρον σβύνει τόσης χαρᾶς.
Τὸ μνῆμα ἤνοιξε τὸ μοιραῖον
Παρὰ τῷ εὔφρονι Ἰλισσῷ
Καί, μαρανθεῖσα, ἐχάθη πλέον
Ἡ πολυθέλγητρος Μαρουσώ.
Ὤ, ποῦ κατήντησαν τόσα κάλλη!
Πλήν, ἐν τῇ μαύρῃ τῆς γῆς ἀγκάλῃ
Τὸ σῶμα μόνον ἐσαβανώθη
Ὑπὸ ἰτέας ἀειθαλεῖς·
Ἀλλ’ ἡ ψυχή της ἀνεπτερώθη
Εἰς τὰ Ἠλύσια χρυσαλλίς.
Ἐν Ἄργει, Αὔγουστος 1889.
Δ. Κ. Βαρδουνιώτης.