Ετήσιον Ημερολόγιον του Έτους 1890/Ηλίας Τανταλίδης
| ←Εἰς τὴν σημερινὴν Ἑλλάδα | Ἐτήσιον Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1890 Ἠλίας Τανταλίδης |
Εὐελπισία→ |
ΗΛΙΑΣ ΤΑΝΤΑΛΙΔΗΣ
Ἠλίας Τανταλίδης ἐγεννήθη ἐν Φαναρίῳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως τῷ 1818. Περατώσας τὰς πρώτας ἐγκυκλίους σπουδὰς κατ’ ἀρχὰς ἐν τῇ πατριαρχικῇ τοῦ Γένους σχολῇ, εἶτα δὲ ἐν τῇ τῆς Ξηροκρήνης, συνεπλήρωσεν εἶτα αὐτὰς εἰς τὴν ἐν Σμύρνῃ ἀκμάζουσαν τότε Εὐαγγελικὴν Σχολὴν καὶ καταρτισθεὶς ἄριστος φιλολόγος ἐπανέκαμψεν εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἔνθα προςελήφθη παρὰ τοῦ δεινοῦ ἑλληνιστοῦ καὶ διαπρεποῦς ἰατροῦ Στεφάνου Καραθεοδωρῆ ὡς διδάσκαλος τῶν τέκνων του. Ὁ Ἠλίας Τανταλίδης ἦτο ἐκ τῶν σοφωτέρων ἀνδρῶν τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος, βαθὺς δὲ γνώστης τῆς ἀρχαίας γλώσσης καὶ φιλολογίας, ἀναντιρρήτως δὲ ἤθελε καταστῇ ἐπιφανέστατος ἐν τῷ κόσμῳ τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων, ἐὰν μὴ σκληρὰ μοῖρα ἀπεστέρει αὐτὸν τῆς ὁράσεως ἐν νεαρᾷ εἰςέτι ἡλικίᾳ, τῷ 1845. Καὶ ὅμως, μολονότι παθὼν ἐξ ἀμαυρώσεως, κατέστη τυφλὸς δι’ ὅλης τῆς ζωῆς, οὐχ ἧττον ἐξηκολούθησε διδάσκων ὡς καθηγητὴς τῶν Ἑλληνικῶν εἰς τὴν ἐν Χάλκῃ Θεολογικὴν Σχολὴν ἐπὶ τριακονταετίαν ἔκτοτε ὅλην μέχρι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἐπισυμβάντος τῷ 1876. Πλὴν τῆς φιλολογικῆς δεινότητος τὸν Τανταλίδην ἐχαρακτήριζε καὶ ἐξαίρετος ποιητικὴ ἰδιοφυΐα. Ἐν ἡλικίᾳ μόλις δεκαὲξ ἐτῶν ἐξέδοτο ἐν Σμύρνῃ τὸ πρωτόλειον αὑτοῦ, τὴν «ᾨδὴν εἰς τὸν Μάϊον» ἀσθενὲς μὲν ἀληθῶς ποιητικὸν δοκίμιον, προδίδον ἐν τούτοις θερμότητα αἰσθήματος καὶ ἁγνὴν ἔμπνευσιν ποιητοῦ. Εἰκοσαέτης ἐδημοσίευσε τὰ «Παίγνια» του δι’ ὧν εὐθὺς κατέλαβε διαπρεπῆ θέσιν ἐν τῷ Παρνασσῷ τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος, διότι ἐν αὐταῖς διαλάμπει ἔκτακτος εὐφυΐα, χάρις ἀπέριττος εἰς τὴν στιχουργίαν καὶ ζωηρὸς λυρικὸς χρωματισμὸς. Τὰ «Παίγνια» κατέστησαν αὐτὸν δημοφιλέστατον πανταχοῦ τῆς δούλης καὶ ἐλευθέρας Ἑλλάδος κοσμοῦντα ἀείποτε τὰς δημώδεις ἀνθολογίας καὶ τὰς χάριν τοῦ λαοῦ ποιητικὰς συλλογάς. Ἐν Τεργέστῃ ἐξέδωκεν ἐν ἔτει 1860 τὰ «Ἰδιωτικὰ στιχουργήματα» ἐν οἷς τὸ πρῶτον μετεχειρίσθη ἐπιτυχῶς τὴν καθαρεύουσαν ἑλληνικήν. Εἶνε δὲ ἄξιον ἀπορίας καὶ καταδεικνύει τὴν ἰσχυρὰν τοῦ ἀνδρὸς θέλησιν καὶ τὴν μεγάλην ψυχὴν ὅτι, καίπερ εἰς ἄλυτον σκοτίαν ἕνεκεν τῆς ἀπωλείας τῶν ὀφθαλμῶν ζῶν, διετήρησεν ὅμως ἀπαραμείωτον φαιδρότητα καὶ εὐθυμίαν εἰς ὅλα αὐτοῦ τὰ στιχουργήματα. Οὐκ ὀλίγα ποιήματα καὶ ἰδίως ἐπιγράμματα ἐξεπόνησεν εἰς τὴν ἀρχαίαν γλῶσσαν εἰς ἰάμβους καὶ δακτυλικὸν ἐξάμετρον. Ἀλλὰ καὶ τοῦ πεζοῦ λόγου ἦν ἐγκρατέστατος, καταλιπὼν ἀξιολόγους συγγραφὰς ὧν ἡ μᾶλλον περισπούδαστος ἦν ἡ βιογραφία τοῦ Στεφάνου Καραθεοδωρῆ, ἣν συνέταξε κατ’ ἐντολὴν τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἑλληνικοῦ Συλλόγου.