Ετήσιον Ημερολόγιον του Έτους 1890/Γερμανός Καλλιγάς, μητροπολίτης Αθηνών
| ←Μάρκος Ρενιέρης | Ἐτήσιον Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1890 Γερμανός Καλλιγᾶς, μητροπολίτης Ἀθηνῶν |
Στέφανος Σκoυλούδης→ |
πρὸ μικροῦ ἀναρρηθεὶς εἰς τὸν μητροπολιτικὸν θρόνον τῆς Ἑλλάδος Γερμανὸς Καλλιγᾶς ἐγεννήθη ἐν Κεφαλληνίᾳ τῇ 4ῃ Μαρτίου 1844. Ἐκεῖθεν, διακούσας τὰ πρῶτα μαθήματα ἐν τῷ Λυκείῳ Ἀργοστολίου, ἀπεδήμησεν εἰς Ῥωσσίαν, ἐν ἡλικίᾳ δεκαπέντε περίπου ἐτῶν, παρὰ τῷ αὐτόθι πλοιαρχεύοντι πατρί του. Ἐκ Ῥωσσίας παλινοστῶν εἰς Κεφαλληνίαν καὶ διερχόμενος τῆς Πάτμου διέτριψεν αὐτόθι παρὰ τῷ ἐκ Κεφαλληνίας ἡγουμένῳ Παρθενίῳ Καλλιγᾷ, ὅςτις διαγνοὺς ἐξαίρετα προςόντα ἤθους, πνεύματος καὶ ψυχῆς εἰς τὸν σεμνὸν καὶ φιλομαθῆ νεανίαν, προέτρεψεν αὐτὸν νὰ ἀφιερώσῃ τὸν βίον αὐτοῦ εἰς τὴν ἱερωσύνην καὶ τὴν ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν, ἐλπίζων ὅτι ἡμέραν τινὰ ὁ νεαρὸς Γερμανὸς ἤθελεν ἀποβῇ ἐπίζηλον αὐτῆς σέμνωμα. Αἱ χρησταὶ προςδοκίαι τοῦ Παρθενίου δὲν ἐψεύσθησαν. Ὁ νέος Γερμανὸς περιβληθεὶς ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Θεολόγου τὸν μοναχικὸν μανδύαν καὶ προχειρισθεὶς εἰς ἱεροδιάκονον ἐν ἡλικία μόλις δεκαεπτὰ ἐτῶν διέτριψεν εἰς Πάτμον ἐπὶ τετραετίαν, κατὰ τὸ διάστημα τῆς ὁποίας ἐνωρὶς ἐξετιμήθησαν καὶ ἐθαυμάσθησαν αἱ πολλαπλαῖ ἀρεταὶ αὐτοῦ, ἡ σύνεσις, ἡ θεοσέβεια, ὁ εἰλικρινὴς θρησκευτικὸς ζῆλος καὶ τὰ σπάνια αὐτοῦ καὶ εὐγενῆ αἰσθήματα. Εἶτα ἕνεκεν μοναστηριακῶν ὑποθέσεων ἀπελθὼν εἰς Κωνσταντινούπολιν ἔμεινεν παρὰ τῷ Μητροπολίτῃ Σελευκείας Ἀνθίμῳ τῷ Μαζαράκῃ, διευθύνοντι τότε τὴν ἐν Χάλκῃ Θεολογικὴν Σχολήν. Ὁ Γερμανὸς διψῶν εὐρυτέρας μαθήσεως καὶ διαφλεγόμενος ἐκ τοῦ πόθου νὰ ἐγκύψῃ συστηματικώτερον περὶ τὴν μελέτην τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας εἰςήχθη ὑπὸ τοῦ ἀειμνήστου Μαζαράκη εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολὴν τῆς Χάλκης, ἔνθα ἐμορφώθη ἐγκυκλοπαιδικώτερον καὶ ἐπεδόθη περὶ τὴν σπουδὴν ὑψηλοτέρων θεολογικῶν μαθημάτων. Μόλις ἀποφοιτήσας τῆς Σχολῆς προςελήφθη παρὰ τοῦ Παναγιωτάτου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας εἰς Αἴγυπτον, ἔνθα εἰς εὐρύτερον κύκλον πρακτικῆς δράσεως ἐπεδείξατο τῆς ψυχῆς αὑτοῦ καὶ τοῦ χαρακτῆρος τὰ ἐξαίρετα χαρίσματα εὐδοκίμως διατελέσας κατ’ ἀρχὰς μὲν ὡς ἀρχιδιάκονος καὶ ἱερογραμματεὺς εἶτα δὲ ὡς Πρωτοσύγκελλος καὶ Διευθυντὴς τοῦ Πατριαρχικοῦ Γραφείου. Ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας ᾐσθάνετο ἰδιαιτέραν ὅλως ἐκτίμησιν καὶ ἀγάπην εἰς τὸν Γερμανόν, ὅςτις εἰς πολλὰς ἐθνικὰς καὶ σπουδαίας ὑποθέσεις ὑπῆρχεν ὁ νοῦς καὶ ὁ δεξιὸς αὐτοῦ βραχίων, καὶ πρὸς ὃν διεπιστεύετο ὕψιστα ζητήματα τοῦ ἔθνους καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ καὶ σύμπασα ἡ ἑλληνικὴ κοινότης Ἀλεξανδρείας καὶ οἱ ἀλλαχοῦ τῆς Αἰγύπτου ὁμογενεῖς πληθυσμοὶ τὰ αὐτὰ αἰσθήματα σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης ᾐσθάνοντο πρὸς τὸν Γερμανὸν, οὗ ὁ βίος ὑπῆρχεν ἀείποτε ἄψογον ὑπόδειγμα καθήκοντος, φιλανθρωπίας, ἐνεργητικότητος, πόνου καὶ στοργῆς καὶ ἀγάπης καὶ χριστιανικῆς παραμυθίας πρὸς τὸ πνευματικὸν ποίμνιον τοῦ Πατριάρχου. Ἀλλ’ ἡ ἀκούραστος δραστηριότης καὶ ὁ ἄσβεστος ζῆλος περὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα ἐκλόνισαν, ὡς εἰκός, τὴν ὑγείαν τοῦ Γερμανοῦ, ἀναγκασθέντος βραδύτερον νὰ μὴ ἀποκρούσῃ τὴν ἐκ Μασσαλίας πρόςκλησιν, ὡς ἄλλοτε εἶχεν ἀποποιηθῇ τὴν ἐκ Λιβερπούλ, διὸ μετέβη εἰς Μασσαλίαν ὡς προϊστάμενος τῆς αὐτόθι ἑλληνικῆς καὶ ὀρθοδόξου κοινότητος. Ἐν Μασσαλίᾳ διέτριψεν ἐπὶ τέσσαρα ἔτη, μεθ’ ὃ ἡ ἑλληνικὴ Κυβέρνησις ἐκάλεσεν αὐτὸν εἰς τὸν ἀρχιεπισκοπικὸν θρόνον Κεφαλληνίας, ὃν διηύθυνεν ἐπὶ πενταετίαν καὶ πλέον. Ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία τοῦ Γερμανοῦ ὡς ἀρχιεπισκόπου Κεφαλληνίας ὑπῆρξεν ἀληθῶς ἀπαράμιλλος, ἄψογος, πλήρης ἐναρέτων ἔργων, μετριοπαθείας, εὐποιΐας ἀδιαλείπτου καὶ δραστηριότητος ἀκαταβλήτου. Ἀπὸ τῶν πρώτων ἤδη ἡμερῶν, μόλις περιβληθεὶς τὸ ἀρχιεπισκοπικὸν ἀξίωμα, ἠδυνήθη νὰ ἐπιβληθῇ εἰς τὴν συνείδησιν τοῦ πνευματικοῦ ποιμνίου τῆς προςφιλοῦς του ἰδιαιτέρας πατρίδος, διὰ τῆς εἰλικρινοῦς ἀγάπης, τῆς ἀδιαφιλονεικήτου ὑπολήψεως καὶ τοῦ ἀπείρου σεβασμοῦ, ὃν ἐνέπνεεν εἰς πάντας ἀνεξαιρέτως. Προσεπάθησε, καὶ τὸ κατώρθωσε, νὰ διογανώσῃ τὰ τοῦ κλήρου ἐν Κεφαλληνίᾳ καὶ νὰ ἀνυψώσῃ τὸ γόητρον αὐτοῦ, αὐτὸς πρῶτος γιγνόμενος ὑπογραμμὸς ἀρετῆς καὶ ἔργων χριστιανικῶν, προςερχόμενος προστάτης καὶ παρήγορος εἰς τοὺς πάσχοντας, συμφιλιῶν κατὰ τὸ δυνατὸν τοπικὰ μίση καὶ ἀντιζηλίας, εἰς πάντα δὲ ἀνοίγων τοὺς θησαυροὺς τῆς ἀγάπης καὶ ἀγαθοεργίας αὑτοῦ καί ἐνθαρρύνων εἴτε διὰ συμβουλῶν εἴτε δι’ ἔργων. Τοσαύτης δὲ ἀγαθῆς φήμης καὶ ἀδιαπτώτου ἐμπιστοσύνης ἀπολαύει ὑπὸ τῶν ἐν τῇ ἀλλοδαπῇ ἐγκατεστημένων πλουσίων ὁμογενῶν καὶ ἰδίως τῶν συμπατριωτῶν αὐτοῦ Κεφαλλήνων, ὥςτε εἰς πᾶσαν φιλάνθρωπον ἐπίκλησίν τοῦ σεβαστοῦ των Ἱεράρχου ἀνοίγουσι πρόθυμοι τὰ βαλάντια αὐτῶν εἰς ἐνίσχυσιν καὶ ἐπιτέλεσιν χριστιανικῶν καὶ θεαρέστων σκοπῶν ὑπὲρ τῆς πασχούσης ἀνθρωπότητος.
Τοιοῦτος ἐν σκιαγραφίᾳ ὁ βίος καὶ ὁ χαρακτὴρ τοῦ ἄρτι ἀνελθόντος εἰς τὸ ὕπατον ἐκκλησιαστικὸν ἀξίωμα τῆς Ἑλλάδος Μητροπολίτου Γερμανοῦ Καλλιγᾶ, ὃν ὑπέδειξεν ὡς μόνον κατάλληλον ἡ Ἱερὰ Σύνοδος καὶ ὡς τοιοῦτον ἀνεγνώρισεν ἐκθύμως ἡ ἑλληνικὴ Κυβέρνησις. Κοινὴ ἐπικρατεῖ πεποίθησις ὅτι ὁ νέος Μητροπολίτης Ἀθηνῶν διὰ τοῦ ἰδίου παραδείγματος, τῶν προσωπικῶν ἀρετῶν, τῆς εὐρείας μορφώσεως καὶ τῆς πεφωτισμένης διοικητικῆς ἱκανότητος, πρὸς δὲ καὶ τῆς σιδηρᾶς θελήσεως καὶ τοῦ ἀκραιφνοῦς πόθου ὑφ’ ὧν διαπνέεται, θέλει ἀναδιοργανώσει τὰ ἐν Ἑλλάδι ἐκκλησιαστικὰ πράγματα καὶ ἀνυψώσει τὴν θέσιν καὶ τὴν ἀποστολὴν τοῦ ἑλληνικοῦ κλήρου.