Ετήσιον Ημερολόγιον του Έτους 1889/Δύο ποιήματα
| ←Αἱ ἐργάτιδες τῶν Ἀθηνῶν | Ἐτήσιον Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1889 Συγγραφέας: Δύο ποιήματα |
Ἔρως ἢ φιλία→ |
Κωστῆς Παλαμᾶς
Ἄγγελ’, Ἐσὺ ποῦ ἀπὸ τὸ χιόνι
Ἔχεις λευκότερη στολή,
Κι’ ἀπὸ τὴν ἀστραπὴ θαμπώνει
Τὸ μέτωπό σου πιὸ πολύ,
Ἐσὺ ποῦ ἤρθες νὰ κυλίσῃς
Τὴν πέτρα τοῦ Χριστοῦ κρυφὸς
Κ’ ἔκαμες κ’ ἔλαμψεν ἡ Κτίσις
’Σὰν ἀπὸ μύριων ἥλιων φῶς,
’Σ τοῦ Παραδείσου τὴν αὐγὴ,
Ὦ Ἄγγελε, μὴ φεύγῃς, στάσου
Καὶ καρτεροῦν τὰ θαύματά σου
Κι’ ἄλλοι νεκροὶ ἐδῶ ’ς τὴ γῆ!
Βαθειὰ κοιμοῦνται πεθαμμένες,
Μέσα στοὺς τάφους των κλεισταίς,
Πίστις κι’ Ἀγάπη, δύο παρθέναις,
Θεὲς τῆς γῆς λαχταρισταίς.
Στάσου, καὶ κύλα τὸ λιθάρι,
Λύσε τὸν ὕπνο τὸ βαθύ,
Ὁ κόσμος ὅλος φῶς καὶ χάρι
Μαζῆ μ’ αὐταὶς ν’ ἀναστηθῇ!
Στάσου, καὶ κύλα τὸ λιθάρι
Ποῦ κλεῖ τοὺς τάφους των βαρειά,
Ν’ ἀνθίσῃ ὁ κόσμος καὶ νὰ πάρῃ
Νιότη, ζωή, παρηγοριά!
Καὶ τῶν λαῶν τὴν πέτρα κύλα
Ν’ ἀναστηθῇ ἡ Ἐλευθεριά,
Καὶ διῶξε τὴ Σκλαβιὰ τὴ σκύλα,
Διῶξε ἀπὸ κάθε γῆς μεριά.
Ἀπὸ τὰ μαῦρα μάτια βγαίνουν
Ἡ ὁλόχρυσαις ματιαίς,
Κ’ ἴσα ὁλόϊσα πηγαίνουν,
Ἀλάθευταις σαϊτιαίς·
Ἀπὸ τὰ μαῦρα μάτια βγαίνουν
Ἡ ὁλόχρυσαις ματιαίς.
Κ’ ὁλόϊσα ’ς ταὶς καρδιαὶς πηγαίνουν,
Ἀλάθευταις σαϊτιαίς.
Καί γίνοντ’ ἀλυσίδες, δένουν,
Κι’ ἀνάβουνε φωτιαίς·
Ἀπὸ τὰ μαῦρα μάτια βγαίνουν
ᾙ ὁλόχρυσαις ματιαίς.
Ἀπ’ ταὶς καρδιαίς, τρυγόνες σκλαβωμέναις,
Γεννιῶνται οἱ στίχοι, μαγικά πουλιά,
Καὶ φτερουγίζουν ἴσα ’ς ταὶς παρθέναις,
Νὰ βροῦν τροφή, χαϊδέμματα, φωλιά·
Ἀπ’ ταὶς καρδιαίς, τρυγόνες σκλαβωμέναις,
Γεννιῶνται οἱ στίχοι, μαγικὰ πουλιά.
Καὶ φτερουγίζουν ἴσα ’ς ταὶς παρθέναις
Νὰ βροῦν τροφή, χαϊδέματα, φωλιά,
Κι’ αὐταὶς πονετικαὶς καὶ ξεγνοιασμέναις
Ἀνοίγουν ’σὰν κλουβὶ τὴν ἀγκαλιά·
Ἀπ’ ταὶς καρδιαίς τρυγόνες σκλαβωμέναις,
Γεννιῶνται οἱ στίχοι, μαγικὰ πουλιά.
Καὶ αὐταῖς πονετικαὶς καὶ ξεγνοιασμέναις
Ἀνοίγουν σὰν κλουβὶ τὴν ἀγκαλιά,
Καὶ νά! μεθοῦν, τρελλαίνουν ταὶς παρθέναις
Μὲ τὴ ζαχαροστάλαχτη λαλιὰ
Οἱ στίχοι μας, τὰ μαγικὰ πουλιά!