Επιστολή του Οδυσσέα Ανδρούτσου προς Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα και Νικήτα
| Επιστολή του Οδυσσέα Ανδρούτσου προς Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα και Νικήτα Συγγραφέας: |
«Αγαπητοί μου αδελφοί,
Στρατηγοί Κολοκοτρώνη, Πλαπούτα και Νικήτα.
Φιλώ τα μάτια σας και σας φανερώνω ότι από πιστούς μας φίλους ευρισκομένους εις την δούλευσιν του Ρούμελη Βαλεσή πληροφορούμεθα ότι πολυάριθμα στρατεύματα καταβαίνουν εναντίον μας, όχι καθώς άλλοτε διηρημένα εις ένα και δύο σώματα, με διάφορους πασάδες, οι οποίοι έχουν σχέδιον να μας χτυπήσουν συγχρόνως εις όλα τα μέρη, το οποίον νομίζω ορθότερον από όσα έκαμεν ο εχθρός εναντίον μας μέχρι σήμερον. Και με το οποίον δικαίως υποπτεύομαι τον τέλειον αφανισμόν μας, αν προλαβόντες οι αδελφοί πελοποννήσιοι δεν έλθουν να προκαταλάβωμεν τας αναγκαίας θέσεις.
Δεν αμφιβάλλω ότι και καταλαμβάνετε και να προλάβετε θέλετε τον γενικόν κίνδυνον της πατρίδος, δια την οποίαν οι λαοί έχυσαν τόσα αίματα.
Εγώ, αδελφοί, γνωρίζω την αδυναμίαν μου να αντισταθώ μόνος και προλαμβάνω, σας το φανερώνω και σας παρακαλώ να μην αφήστε να χαθή το έθνος, εφέτος μάλιστα. Διότι αν μόνον ματαιώσωμεν τους σκοπούς του εχθρού, ελπίζω εις τον Θεόν να αποκάμη ο τύραννος πολεμών τους Έλληνας.
Η τύχη μάς έδωσε δυνάμεις τας οποίας αν μεταχειριζόμεθα συστηματικώς, κατά του εχθρού, τα σύνορα της επικρατείας μας ήταν πολύ μακράν. Αλλά τα γενόμενα δεν απογίνονται. Καθώς τώρα μένει να κάμωμεν το χρέος μας, να επιμεληθήτε να προφθάσουν πελοποννησιακά στρατεύματα με τα εφόδια και τας τροφάς των εις την Ρούμελην, πριν εισχωρήση ο εχθρός, δια την κοινήν σωτηρίαν, με την οποίαν είναι δεμένη και η προσωπική σωτηρία μας.
Έχετε γνώσιν και καταλαμβάνετε ότι πολεμούντες ο Γιάννης με τον Κώστα, δεν κατορθώνουν παρά να κερδίζη ο κοινός εχθρός. Οι δε λαοί εξυπνούντες έχουν να σηκωθούν στο ποδάρι και αλίμονον εις τον Γιάννη και εις τον Κώστα. Και η κοινή λοιπόν σωτηρία, και η ιδική μας, προσκαλούν όλους εμάς με μίαν ψυχήν, να τρέξωμεν κατά του κοινού εχθρού, εμείς μάλιστα οι λεγόμενοι στρατιωτικοί, αφήνοντες τους όσοι δεν θέλουν να συμπληρώσουν τα χρέη τους εις το έθνος, το οποίον μας θεωρεί με μάτι περίεργον, κάμνει έπειτα την κρίσιν και δίδει το δίκαιον εις όποιον ανήκει.
Αυτά και ως φίλος και αδελφός σας συμβουλεύω. Και αν δεν εισακουσθώ, λυπούμαι δια την δυστυχίαν της Ελλάδος την οποίαν βλέπω οφθαλμοφανέστατα.
Βελίτσα, 18 Απριλίου 1824.
Οδυσσεύς Ανδρίτζου».