Επιστολή Κωνσταντίνου Βʹ της Ελλάδας προς Γεώργιο Παπανδρέου – 14 Ιουλίου 1965
| Επιστολή προς Γεώργιο Παπανδρέου Συγγραφέας: 14 Ιουλίου 1965 |
Εν Κέρκυρα τῃ 14 Ιουλίου 1965
Κύριε Πρωθυπουργέ.
Ήκουσα μετά μεγίστης προσοχής τα όσα μου διεμηνύσατε δια του Αρχηγού του Γραφείου μου εν σχέσει προς το Υπουργείον Εθνικής Αμύνης. Έχων πλήρη συνείδησιν της κρισιμότητος της πολιτικής καταστάσεως, εμελέτησα άπαντα τα στοιχεία τα οποία συνθέτουν την εικόνα αυτής, και απέδωσα όλως ιδιαιτέραν σημασίαν εις την εισήγησίν σας, καθ' όσον υμείς, κατά το Σύνταγμα, είσθε ο υπεύθυνος σύμβουλος μου. Σας παρακαλώ να ακούσητε και τας ιδικάς μου συμβουλάς, τας οποίας, υπό μορφήν εκκλήσεως, απευθύνω προς υμάς.
Μήν επιμείνητε να αναλάβητε υμείς κατά την παρούσαν ώρα το Υπουργείον Εθνικής Αμύνης. Τοιαύτη πράξις, δι’ ους λόγους σας έχω ήδη επισημάνει εν τη από 8ης Ιουλίου επιστολή μου και σας εξήγησα κατά την τελευταίαν συνεργασίαν μας, θα αποτελέση βαρύτατον πλήγμα κατά του προσωπικού σας γοήτρου, κατά του κόμματος του οποίου ηγείσθε και κατά των αρχών της αρετής και της ευθιξίας, αι οποία κρατούν και πρέπει να εξακολουθήσουν να διέπουν τον πολιτικόν μας βίον. Η συμβουλή μου, είμαι δε υποχρεωμένος να συμβουλεύω του Υπουργούς μου, ουδέν απολύτως άλλο κίνητρον έχει, πλήν της μερίμνης δια την άμεμπτον εκ μέρους υμών διαχείρισιν της ανατεθειμένης εις υμάς εξουσίας.
Εφ’ όσον έχετε την διακριτικήν ευχέρειαν να αναθέσετε το υπουργείον τούτο εις ένα εκ των συνεργατών σας, δεν δύναμαι να εννοήσω δια ποίον λόγον μετά τοσαύτης επιμονής διεκδικείτε να επωμισθήτε βάρος το οποίον κινδυνεύει να αποβή αβάστακτον. Δι’ εμέ, όταν πρόκειται περί ζητήματος αρχής, είναι αδύνατον να ακολουθήσω διάφορον της υπό της αρχής επιβαλλομένης συμπεριφοράς. Και το καθήκον επιβάλλει να υπογράψω το σχέδιον Βασιλικού Διατάγματος, το οποίον, ως σας είπον εις την προηγουμένην επιστολήν μου, δεν έπρεπε ποτέ να μου είχατε αποστείλει καθ' ον τρόπον το επράξατε.
Επιθυμώ να γνωρίζετε, ότι, καθ' όσον αφορά την αποχώρησιν εκ του υπουργείου του κ. Π. Γαρουφαλιά ευρίσκομαι, όπως άλλωστε δεν έπαυσα ποτέ να είμαι, εις την διάθεσίν σας δια την έκδοσιν του Βασιλικού Διατάγματος.
Λόγω δε των δυσχερών ωρών τας οποίας διέρχεται εκ της εκκρεμότητος του Κυπριακού η Πατρίς μας, και της εκ τούτου ευρύτατης αναπτύξεως των ενόπλων δυνάμεων, θεωρώ αναγκαίον η αποχώρησις του νυν υπουργού Εθνικής Αμύνης να συνοδευθή από ταυτόχρονον διορισμόν και ορκωμοσίαν υπουργού επιλεγομένου εν συνεργασία ημών, εις πρώτην ευκαιρίαν, εκ των προσωπικοτήτων της κοινοβουλευτικής σας ομάδος, των εχόντων να επιδείξουν άριστον ήθος, λευκόν παρελθόν, ακεραιότητα χαράκτηρος, συνείδησιν της εθνικής αποστολής των ενόπλων δυνάμεων, πίστιν εις τας ηθικάς αρχάς και την δύναμιν και το θάρρος να τους εφαρμόσουν.
Είμαι βέβαιος, ότι εις την κοινοβουλευτικήν ομάδα της Ενώσεως Κέντρου, θα ανευρεθή κατάλληλος υπουργός Εθνικής Αμύνης, ο οποίος να αντεπεξέλθη εις τας μεγάλας απαιτήσεις του τομέως τούτου και την ανάγκην να διαφύλαξη από πάσης πλευράς ή επεμβάσεως την δικαστικήν ανάκρισιν εις την υπόθεσιν της συνωμοσίας εν τω στρατεύματι. Δυστυχώς διαφέρουν ριζικώς αι αντιλήψεις ημών επί τούτου, διότι εσείς θεωρείτε ανύπαρκτον την συνωμοσίαν και μόνον πολιτικήν σκευωρίαν υπάρχουσαν, ενώ εγώ, στηριζόμενος εις το πόρισμα της διοικητικής εξετάσεως, είμαι υποχρεωμένος να θεωρώ υπαρκτήν και επικίνδυνον την ελεεινήν αυτήν υπόθεσιν.
Κατάπληκτος, επληροφορήθην την ανακληθείσαν εκ των υστέρων πρότασίν σας περί αναθέσεως του υφυπουργείου Εθνικής Αμύνης εις τον αντιστράτηγον ε.α. κ. Δ. Παπανικολόπουλον.
Εαν επιμένω εις τας σκέψεις αυτάς, δια να σας αποτρέψω, εσείς, ο οποίος επανειλημμένως έχετε εξάρει την εις το καθήκον πίστιν και αφοσίωσίν μου, θα πρέπει να αντιληφθήτε ότι πράττω τούτο, επειδή αγωνίζομαι να υπηρετήσω κατά τον ορθότερον και προσφορώτερον τρόπον την Πατρίδα μας.
Την έκκλησίν μου σας απευθύνω την στιγμήν κατά την οποίαν εδημιουργήσατε άνευ λόγου και καλλιεργείτε, ως να υφίστατο αιτία τις, αντιδικίαν προς εμέ, δια την εξυπηρέτησιν σκοπών τελείως αντιθέτων προς την εύρυθμον και συνταγματικήν λειτουργίαν του Πολιτεύματος.
Ευρεθείς προ ωργανωμένης εκστρατείας ψεύδους και εξαπατήσεως των πολιτών, σας προειδοποίησα εντός των τελευταίων ημερών δύο φοράς εγγράφως και μίαν προφορικώς, υπομνήσας τας βαρείας ευθύνας σας και εζήτησα να πράξετε το καθήκον σας και να διαλύσετε τα σκοτεινά νέφη τα οποία αφήκατε να δημιουργηθούν, πυκνώσαντες μάλιστα ταύτα δι' επισήμων και ημιεπισήμων εκδηλώσεων. Είναι αληθές, ότι κατά την τελευταίαν συνεργασίαν μας μου υποσχέθητε ότι θα πράξητε ό,τι δει. Εν συνεχεία ωμιλήσατε περί της πίστεως και της αταλάντευτου γραμμής μου, κατά τοιούτον τρόπον όμως, ώστε να καθίσταται φανερόν ότι εγώ σας παρεκάλεσα να με αποκαταστήσετε και χωρίς ανάληψιν κυβερνητικής ευθύνης περί των πεποιθήσεων μου τας οποίας περιεγράψατε σκοπίμως αρνητικώς, ως ουχί αναχρονιστικός. Αλλ' ως να μη ήρκει τούτο προσεθέσατε τα περί πικρίας μου «διότι μερίς του Τύπου» μου απέδωσε αφ' ενός μεν αναίσχυντον κατηγορίαν περί δήθεν αντισυνταγματικών προθέσεων και αφ' ετέρου με ενεφάνισε ως τελούντα υπό πίεσιν, εν τη ασκήσει των καθηκόντων μου. Σας ευχαριστώ, πλήν ως γνωρίζετε, δεν σας εζήτησα να δώσετε δημοσιότητα, αλλά ανταποκρινόμενος εις την συνταγματικήν σας υποχρέωσιν, να αναλάβετε την ευθύνην της, μετά θάρρους και ευθύτητος, διαψεύσεως των όσων μου απεδόθησαν και της άρσεως και απαγορεύσεως των πιέσεων.
Το πατριωτικόν μου καθήκον μου επιβάλλει δια μίαν εισέτι φοράν να αφήσω κατά μέρος την σκόπιμον απροθυμίαν σας τηρήσεως των συνταγματικών σας υποχρεώσεων απέναντι μου. Αλλά όταν πράττω τούτο, έχω την αξίωσιν να το εκτιμήσητε και να αντιληφθήτε ότι επέστη η στιγμή να ακούσετε την συμβουλήν μου, ανεπηρέαστον από οιονδήποτε υπολογισμόν.
Όταν ωμολογήσατε ότι μου απεστείλατε το σχέδιον Βασιλικού Διατάγματος το οποίον ήδη μου ζητείτε να υπογράψω, δια να δημιουργήσετε εύσχημον πρόφασιν παραιτήσεως της Κυβερνήσεως σας δι' επιρρίψεως εις εμέ του βάρους οξείας κρίσεως, είναι προτιμότερον να εισακούσετε την γνώμην μου και να δεχθήτε την έκκλησιν την οποίαν σας απευθύνω. Δεν πρόκειται να ωφεληθείτε εκ της τεχνητής και δια τελείως σαθρών μέσων δημιουργίας κλίματος στρεφομένου κατ' εμού παρά τη κοινή γνώμη. Η αλήθεια ενίκησε πάντοτε.