Εν Ελέγειον πολιτικόν εις ένα τύπον μοναδικόν
| Ἕν Ἐλέγειον πολιτικὸν εἰς ἕνα τύπον μοναδικόν Συγγραφέας: |
| Το ποίημα αφορά την Ανθούσα Ροζού, που είχε μόλις πεθάνει. Δημοσιεύτηκε στο Ρωμηό 05/01/1891 τ.325 |
Κι' ἡ Ροζοῦ ἀκόμη ἔσβυσε κι' ἐκείνη,
μὲ καρδιὰ καὶ γνῶσι χωριστὴ γυναῖκα...
τὴν φαιδρότητά μας ἄφθονον ἐκίνει
κι' ἡ καλή της γλῶσσα ὅλο κι' ἐπελέκα.
Μὲς στὴν τόση μοῦχλα, ποῦ ὁ τόπος ἔχει,
κι' ἡ Ροζοῦ μᾶς λείπει, ποὗταν ἡ χαρά της
πρώτη πρώτη πάντα 'στὴ Βουλὴ νὰ τρέχῃ
μὲ τὸ παρασόλι, μὲ τὰ κατσαρά της.
Πάντα μὲς 'στὴ μέση κἄτι τί νὰ κάνῃ
Ἀμαζὼν ἀλήθεια μὲ πολέμου δόρυ,
κι' εἶχε καρδιοκτύπι γιὰ τὸν Δεληγιάννη
καὶ σωτῆρα τοῦτον μόνον ἐθεώρει.
Κι' ὅταν 'στον Τρικούπην ἔνευε το Στέμμα
ἡ καλὴ Ροζοῦ μας, πρώτη Κορδονίστρα,
'στὄνα κι' ἄλλο χέρι μαῦρο ἔβλεπ' αἶμα
σὰν τὴν Λαίδη Μάκβεθ, σὰν τὴν Κλυταιμνήστρα.
Ἔβλεπε προδότας γύρω της μεγάλους,
ὁ Τρικούπης πταίστης πάντοτε κι' εἰς ὅλα,
κι' ἔλεγε καὶ μόνη κι' ἔλεγε κι' εἰς ἄλλους:
«ζήτ' ὁ Δεληγιάννης, κάτω τὰ φωκόλα.»
Κι' ὅταν τὸ Κορδόνι ἆθλα εἶδε τόσα
κι' ὑπερεδοξάσθη μὲ τὸ παραπάνω,
ἔκραξε κι' ἐκείνη ἐκ χαρᾶς σκιρτῶσα:
«τώρα δὲν μὲ μέλλει, τώρ' ἄς ἀποθάνω.»
Ἔσβυσε κι' ἐκείνη ὁποῦ τόσην φήμην
εἰς τοὺς κύκλους ὅλους εἶχε τὄνομά της,
κι' ὁ Ρωμηός δακρύζει 'στὴν λευκήν της μνήμην,
δὲν θ' ἀκούσῃ πλέον τὸ κελάδημά της.
Θὰ κυττάζῃ γύρω μὲς 'στὰ θεωρεῖα
μήπως εἰς κανένα τὴν Ροζοῦ του 'δῇ,
μὰ θὰ εἶναι ὅλα σκοτεινὰ καὶ κρύα,
τῆς Ροζοῦς ἡ γλῶσσα δὲν θὰ κελαϊδῇ.
Πᾷς καὶ σύ, γυναῖκα κοσμαγαπημένη,
κι' ἔχω εἰς τἀλήθεια καὶ γιὰ σένα λύπη...
ἡ φωλῃά σου πάντα 'στὴ Βουλὴ θὰ μένῃ,
μὰ τὸ χελιδόνι ἀπ' αὐτὴν θὰ λείπῃ.