ΤΗι ΣΕΒΑΣΤΗι ΠΡΟΣΤΑΤΙΔΙ.
(Κατὰ τὴν 21 Μαΐου 1881.)
Συνάγω τ’ ἄνθη, ποῦ παράγει
ἡ νέα φύσις διαλεχτά·
τὰ ῥόδα παίρνω, ποῦ τοῦ Μάγη
ἡ πρώτ’ ἀχτῖνα χαιρετᾷ·
Καὶ πλέκω ’να λαμπρὸ στεφάνι
μὲ σέβας καὶ χαρὰ κρυφή—
Ποιά εἶν’ αὐτή, ποῦ θὰ τὸ βάνῃ
εἰς τὴν σεπτή της κορυφή;
Ἐπὶ τῆς γῆς ἄλλος κανένας,
παρὰ ἡ γνήσι’ ἀρετή,
κ’ ἡ μόνη ἀπὸ τὰς Ἑλένας
ποῦ εἶναι ὅμοια μ’ αὐτή.
Εἶναι κανεὶς ποῦ δὲν τὸ ’ξέρει
καὶ περιμένει νὰ τοῦ’ πῶ,
πῶς λάμπει σὰν Θεοῦ ἀστέρι
στὸν οὐρανό μας χαρωπό;
Πῶς μὲ τὴν λάμψιν ὅπου χύνει
στὴν νυχτωμένη μας τὴν γῆ,
εἰς ἀρετὴ καὶ σωφροσύνη
τ’ ὡραῖον φύλον ὁδηγεῖ;
Κ’ ἐπαναφέρει στὴν Ἑλλάδα
ἔργον καὶ σύνεσιν ξανά,
μὲ τὴν ἀνδρόσοφη Παλλάδα,
μὲ τὴν Ἐργάνην Ἀθηνᾶ;
Αὐτῆς τὸ δεξιὸ τὸ χέρι,
κρυφὰ ἀπὸ τ’ ἀριστερό,
τόσα καλὰ νὰ κάμῃ ’ξέρει,
ποῦ ν’ ἀριθμήσω δὲν ’μπορῶ.
Γιατ’ ὁ Χριστὸς τὸ παραγγέλλει.
Κι’ αὐτή, στὸν λόγο του πιστή,
ἡ καλοσύνη της δὲν θέλει
νἆναι στὸν κόσμο ’ξακουστή.
Αὐτὴ λοιπὸν πρέπει μονάχη
κ’ ἡ ὅμοιά της Ἀρετὴ
τὸ πιὸ λαμπρὸ στεφάνι νἄχῃ,
στὴν κορυφή της τὴν σεπτή.
|
