Εις υπνωττόν παιδίον
| Εις υπνωττόν παιδίον Συγγραφέας: |
| Αθηναΐς, 1 Ιουνίου 1878 |
Σῖγα, σῖγα! λεπτὸν ἴχνος ἀρβύλης
Τίθετε, μὴ ψοφεῖτε, μηδ' ἔστω κτύπος.
----Ὑπνώττε.----
[ΕΥΡΙΠ. Ὁρές. πράξ. Α᾿.]
Κοιμοῦ, παιδίον, κοιμοῦ ὦ βρέφος,
Ἐκ τῶν παιγνίων ἀποκαμόν!
Τῆς ἀθωότητος σκέπει νέφος
Τὸν κεκλεισμένον σου ὀφθαλμόν.
Τὰ ἁπαλά σου τάνυε μέλη
Ἐπὶ τῆς κλίνης τῆς ἁπαλῆς.
Ὠ ἀγγελίσκε, γλυκὲ ὡς μέλι,
Ἂν ἤμην ἄλλος τις Ἀπελλῆς!
Ἤθελ' ἀμέσως ἀπεικονίσειν
Τὴν οὖλην κόμην σου, τὴν ξανθὴν,
Τὸν κόμην, ἥτις, ἀπὸ τὴν φύσιν
Θέλ' εἰς τὸ γῆράς σου λευκανθῆν!
Εἶτα τὸ στόμα σου τὸ ὡραῖον,
Τὸ ἑτοιμόγελων, τὸ μικρὸν,
Τὸ ὁριζόμενον ἐκ χειλέων
Βυσσινοχρόων καὶ δροσερῶν·
Τὰς παρειάς σου, ὧν περ τὸ αἷμα
Ῥοφᾷ εἷς κώνωψ αἱμοχαρὴς,
Καὶ σὺ τὴν χεῖρα κινοῦν ἡρέμα
Νὰ τὸν σοβήσῇς δὲν ἐμπορεῖς·
Καὶ τὰ εὐβλέφαρα ὄμματά σου,
Ἅτινα κρίκου 'μισοῦ κλειστὰ
Παρομοιάζουν, τὰ κυανᾶ σου,
Τ' ἀμυγδαλώδη τὰ γελαστά!
Μειδίασόν μοι αὐτὰ ἀνοῖγον
Κ' ἐξηπλωμένον ὡς εἶσαι,-ὡς!
Μειδίασόν μοι, βρέφος ὀλίγον:
Θὰ μειδιάση καὶ ὁ Θεός!
Τὴν ἐπιοῦσαν λοιπὸν θ' ἀρχίσουν
Αἱ παιδιαί σου αἱ φαιδρωπαί;
Οἱ ὀφθαλμοί σου δὲν θὲ νὰ χύσουν
Δάκρυ' ἀδάκρυα ἄρ' ὦ παῖ;
Ἡμεροκάματον λοιπὸν ἔχεις
Τ' ἀθύρματά σου καὶ τὰς χαράς;
Λοιπὸν τὸ πρίσμα αὐτῶν κατέχεις
Καὶ διὰ τούτου τὸ πᾶν ὁρᾷς;
Βρέφος! παιδίον τραυλόν ἀκόμα!
Γελῶν αἰσθάνεσαι πῶς γελᾷ
Τὸ διετές σου, τὸ γλυκὺ στόμα
Καὶ τὴν φαιδρότητ' ἀντανακλᾷ;...
Ἡ ὀλβιότης εἰς σὲ ἐκλάμπει·
Ἡ ὀλβιότης σὺ εἶσ' αὐτή!
Τῆς ἀθλιότητος δὲ ἡ κάμπη
Νὰ σὲ βοσκήσῃ ἀδυνατεῖ.
Οὕτως ὑπάρχει προωρισμένον!
Ἡ εὐτυχία ἐπί βρεφῶν·
Ἐπὶ ἀνθρώπων δ' αἰσθανομένων
Τῆς δυστυχίας ὁ κολοφῶν!
Κοιμοῦ, παιδίον, κοιμοῦ, ὦ βρέφος,
Ἐκ τῶν παιγνίων ἀποκαμόν!
Τῆς εὐτυχίας φέρεις τὸ στέφος
Κ' ἐγὼ τὸ ξίφος τῶν στεναγμῶν.
Αὔγουστον 1849