Εις τον θάνατον της βασιλοπούλας Αλεξάνδρας
| Εις τον θάνατον της βασιλοπούλας Αλεξάνδρας Συγγραφέας: |
Δεν 'πίστευ' αν μου τό 'λεγε ακόμα κι ο Θεός μου
μυρτιά που βλάστησε ψηλά, στην κορυφή του κόσμου
κι ο γείτονάς της ουρανός της έδωκε την χάρη,
κι έγιν' αυτή το μοναχό της χώρας της καμάρι,
μυρτιά δροσάτη, τρυφερή που μόλις ανθισμένη,
την εμεταφυτέψανε κάτω σε χώρα ξένη,
κ'η χώρα 'κείνη μύρισε από την μυρωδιά της,
μυρτιά που μόλις άρχισε τα τρυφερά κλαδιά της,
εκεί στην χώρα του βοριά σιγά-σιγά ν' απλώσει,
τόσο παράκαιρα βοριάς να την εξεριζώσει.
Έριψ' εις κλάψαν βασιλείς και την Ελλάδα όλη,
τέτοιο του χάρου τόλμημα και κτύπημα πικρόν.
Πλην αχ! είν' όλα μάταια, αδίκως κλαίμεν όλοι
να ζωντανέψουν δεν 'μπορούν τα δάκρυα νεκρόν.