Εις τον θάνατον της Ελένης Ι. Καραγεωργιάδου

Από Βικιθήκη
Μετάβαση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση
Εις τον θάνατον της Ελένης Ι. Καραγεωργιάδου
Συγγραφέας:


Σ’τοὺς νόμους φεῦ! τῆς φύσεως ὁ θάνατος ἀνήκων,
καὶ τὸ σκληρόν του ἐκτελῶν ἐπὶ τῆς γῆς καθῆκον,
ἦλθε ταχὺς ὡς κεραυνὸς, ἦλθεν ὀξὺς ὡς βέλος,
κι’ ἀπέσπασε τετραμελοῦς οἰκογενείας μέλος,
δεινῶς τὴν οἰκογένειαν κατασπαράξας ὅλην,
καὶ χύσας τὴν πικρίαν του ἐπίκρανε τὴν πόλιν.
Φεῦ ! ἦτο μήτηρ, σύζυγος καὶ νέα ἡ Ἑλένη,
ἀπὸ τριάκοντα καὶ τρεῖς Μαΐους ἐστεμμένη.
Ἦτο καλλίφυλλος βλαστὸς τῶν Ἀθηνῶν ὡραῖος,
κ’ εἰς Κύπρον μεταφυτευθεὶς ἀνέθαλλεν ἀκμαῖος.
Ἀλλ’ ὑπὸ σκώληκος κακοῦ φθαρὲν τὸ στέλεχός του,
ἔπεσε, κι’ ἄσκιον, γυμνὸν μένει τὸ ἔδαφός του.
Ἀφῆκε δύο τρυφερὰς παραφυάδας μόνον,
αἵτινες βαλσαμόνουσι τὸν τοῦ πατρός των πόνον.
Φεῦ ! ἡ ἀνθρώπινος ζωὴ εἶναι στιγμὴ ἀπάτης,
εἶναι τοῦ κόσμου ὁ θνητὸς δρομαῖος διαβάτης.
Εἶναι τὸ στιγμιαῖον φῶς διᾴττοντος ἀστέρος,
ὅπερ δρομαῖον χάνεται σ’τὰς χώρας τοῦ αἰθέρος,
καὶ ὄπισθέν του σταματᾷ τὸ βλέμμα διψαλέον,
ἀναζητοῦν τὴν λάμψιν του ἥτις παρῆλθε πλέον.

Τῇ 11ῃ Αὐγούστου 1884.