Εις τον Άθωνα
| Εἰς τὸν Ἄθωνα Συγγραφέας: |
| Από τον «Οδοιπόρο». |
Ὦ Ἄθων! ὅρος ἅγιον! μὲ θάμβος σὲ κυττάζω·
διὰ τὸ γιγαντῶδές σου ἀνάστημα θαυμάζω
εἰς τὰ ἐνδόμυχα τῆς γῆς τὰς ῥίζας σου ἁπλώνεις,
καὶ μὲ τὰ μαῦρα τάρταρα τὸν οὐρανόν ἑνόνεις.
Διάδημα κρυστάλλινον τὴν κορυφήν σου στέφει·
τὰ δάσ' εἶναι ἡ ζώνη σου, ἡ κόμη σου τὰ νέφη,
ἡ ἀστραπὴ τὸ βλέμμα σου, ὁ χείμαῤῥος φωνή σου
καὶ ὁ ἀνεμοστρόβιλος ἡ βροντερὰ πνοή σου.
Καθὼς ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς ἀρχαῖος
σὺ πρῶτος ἔλαβες ζωὴν καὶ θέλεις τελευταῖος
ἰδεῖ τὸν πανδαμάτορα νὰ σὲ κρημνίσῃ χρόνον
νὰ ῥέῃ βλέπεις ὑπὸ σὲ ἡ κόνις τῶν αἰώνων.
Κατακλυσμὸς δὲν ἔλουσε ποτὲ τὸ μέτωπόν σου·
ἀσπάζεται ἡ θάλασσα τὰς ἄκρας τῶν ποδῶν σου.
Ὦ φύσις! τόσα τέκνα σου χωρὶς ψυχὴν κ' αἰσθήσεις
αἰῶνας ζῶσι καθὼς σύ, ὦ αἰωνία φύσις!
Κ' ἐνῷ τῶν μυστηρίων σου τὸ αἴνιγμα εὑρίσκει
ὁ ἄνθρωπος, στιγμῆς υἱὸς, πρὶν ζήσῃ, ἀποθνήσκει.