Εις την Αμαλίαν Α' Βασίλισσαν της Ελλάδος
| Εἰς τὴν Ἀμαλίαν Α' Βασίλισσαν τῆς Ἑλλάδος Συγγραφέας: |
Ἡ εἰκών της... πόση χάρις! τί βασιλικόν τὸ βλέμμα!
Ἄξιον τὸ μέτωπόν της διὰ βασιλίσσης στέμμα!
Κεφαλὴ ἀρχαίου κάλλους!... Μὴν εἰς μάρμαρον Πεντέλης
τύπον καλλονῆς γηΐνου ἔγλυψεν ὁ Πραξιτέλης;
Καὶ γυμνὴ ἀπὸ τῆς ζώσης καλλονῆς σου τὰς ἀκτίνας
ἡ εἰκών σου ὅταν ἦλθεν, Ἄνασσα! εἰς τὰς Ἀθήνας,
αὐτὰ ἔλεγε τῆς νέας καὶ τοῦ γέροντος τὸ στόμα·
καὶ τὸ γῆρας καὶ ὁ φθόνος εἶχαν ἔκθαμβον ἓν ὄμμα.
Ἔρχεσαι, καὶ πολὺ πλέον θέλγονται τὰ ὄμματά μας
εἰς τοῦ Ὄθωνος τὸ στέμμα, ποῖος φωτερὸς ἀδάμας!
Τὸ κενὸν τῆς Μοναρχίας εὐτυχῶς μὲ Σὲ πληροῦται,
καὶ ὁ θρόνος τῆς Ἑλλάδος μὲ ὑάσμους στεφανοῦται.
Ἔρχεσαι εἰς γῆν ὡραίαν, τὴν πατρίδα τῆς μυρσίνης
ὅπου καὶ αὐτὸς ὁ δίσκος τῆς ἐαρινῆς σελήνης
λάμπει πλέον τοῦ ἡλίου τῆς Εὐρώπης τῆς Ἀρκτῴας,
ὅπου χύνουν αἱ τρυγόντες φωνὰς ἔρωτος ἀθώας,
εἰς γῆν, ὅπου, ὡς τὸ πάλαι σεμνὰ φύονται τὰ ἤθη,
καὶ σεμνὸς φωλεύει ἔρως· εἰς τῶν γυναικῶν τὰ στήθη,
τῆς Ἀρτέμιδος ὁ ἔρως πρὸς τὸν Ἐνδυμίωνά της
μυστικὸν ὁπόταν στέλλῃ τὸ γλυκὺ μειδίαμά της.
Πλὴν κατόπιν ὅταν τρέχον Σὲ χειροκροτῇ τὸ πλῆθος,
σεμνοτέρα τῶν παρθένων, ὁμοιάζεις εἰς τὸ ἦθος
Ἀφροδίτη τῶν Μεδίκων, ὅταν μ' ἄνθη καὶ μυρσίνας
ἔμβαινε μετὰ θριάμβου εἰς τὰς Γαλλικὰς Ἀθήνας.
Τὴν ἑλληνικὴν καὶ νέαν φέρουσα ἐνδυμασίαν
γοητεύεις τὴν πυρώδη τῶν Ἑλλήνων φαντασίαν,
κ' ἔμπροσθέν μας παριστᾶσαι (γλυκὺ ὄνειρον ἀπάτης!)
ἡ Ἑλλάς μας ἡ ὡραία μὲ τὸ νέον ἔνδυμά της!
Τὴν Ἑλλάδα ὁμοιάζεις, εἰς τὸ γαλανόν σου ὄμμα
κλείουσα τοῦ κυανοῦ της οὐρανοῦ τὸ γλυκὺ χρῶμα
κ' εἰς τὴν κεφαλὴν φοροῦσα τὴν ἀγαπητὴν ἐκείνην
τῆς ἐλευθερίας σκέπην τὴν ὡραίαν καὶ κοκκίνην.
Τὴν ὀνομασθεῖσαν γλῶσσαν τῶν Θεῶν, ἐπεχειρίσθης
τὴν ἑλληνικὴν νὰ μάθῃς, ἀφ' οὗ μ' ἄλλας ἐστολίσθης.
Ὦ χαρά! θὰ συλλαβίζῃς μ' ὀφθαλμοὺς λοιπὸν ἐκθάμβους
τοὺς ὑπὲρ ἐλευθερίας ἀθανάτους μας θριάμβους!
Βασιλὶς μετὰ τὴν θείον τοῦ Ὁμήρου Πηνελόπην
τὴν ἑλληνικήν μας γλῶσσαν δὲν ὡμίλησε κατόπιν.
Νέος Ὄμηρος εἰς μοῦσαν κ' εὐτυχέστερος ἀκόμα,
ἂν τὰ ἔπη μου προφέρῃ τὸ βασιλικόν σου στόμα!