Εις δρομίσκον των Αθηνών
| Εις δρομίσκον των Αθηνών Συγγραφέας: |
Α΄
Ὑπάρχει εἰς ἀπόκεντρον τῶν Ἀθηνῶν γωνίαν
Λευκὸς δρομίσκος, σκιερὸς καὶ πλήρης μυστηρίου·
Χλοάζει τὸ κατώφλιον εἰς πᾶσάν του οἰκίαν,
Καὶ τέμνεται ὑπὸ μικροῦ εἰς δύω ῥυακίου.
Δὲν βλέπεις μέγαρα λαμπρὰ ἐκεῖ, ἀλλὰ ὡραίας
Μικρὰς οἰκίας, ταπεινάς, χιόνος λευκοτέρας,
Καὶ πρὸ αὐτῶν ἐδῶ κ' ἐκεῖ ἀνθούσας πασχαλέας,
Αἵτινες μύρον χύνουσι λεπτὸν εἰς τοὺς ἀέρας.
Ἄρωμα τί χρηστότητος καὶ θελκτικῆς γαλήνης
Μυρόνει τὴν μικρὰν ὁδόν· δροσίζονται τὰ στήθη,
Τὸ βλέμμα ἀναπαύεται παντοῦ μετ' εὐφροσύνης·
Τὰ πάντα εἶναι δροσερά, λευκὰ καὶ ἀσυνήθη. -
Βαίνων ἐκεῖ, αἰσθάνεσαι γαλήνην οὐρανίαν·
Μικρὰν νομίζεις τὴν ὁδὸν ἐκείνην ἐκκλησίαν.
Πλὴν διαφέρει τῶν ὁδῶν τῶν ἄλλων ὁ δρομίσκος,
Καθὼς πολυτελοῦς ναοῦ τῆς ἐξοχῆς ναΐσκος.
Κ' ἐνῷ Ἀθῆναι ὁ μικρὸς ἐκεῖνος δρόμος εἶναι,
Μακρὰν εὑρίσκεται αὐτῶν· δὲν εἶν' ἐκεῖ Ἀθῆναι.
Εἰς τὰς ὡραίας καὶ πτωχὰς οἰκίας του συγχρόνως
Βλέπεις παραπετάσματα λευκότερα χιόνος.
Περᾷς κ' ὑψοῖ τὴν ἄκραν των νεᾶνις ἀργυρόπους,
Καὶ βλέπεις δύω γαλανοὺς ὡραίους κατασκόπους
Λαθραίως νὰ σὲ θεωροῦν… ἢ στόμα κορασίου,
Ὅπερ θαρρεῖς ἄνθος ῥοδιᾶς ἢ ῥόδον ἀπριλίου.
Ἐνίοτε ᾆσμ' ἀφελὲς ἀκούεις ἐκεῖ βαίνων,
Ὅπερ νεᾶνις ἢ πτηνὸν εἰς τὸν κλωβόν του ψάλλει,
Καὶ βλέπεις εἰς παράθυρον προκύπτουσαν παρθένον·
Θαρρεῖς πῶς εἶν' ἐκεῖ αὐγὴ καὶ εἶναι κόρης κάλλη.
Ἂν ᾖναι θέρος, θεωρεῖς ἐπὶ τῶν παραθύρων
Γάστρας μικρὰς βασιλικοῦ· - ἄ, ὄχι καμελίας!
Δὲν ῥίπτει βλέμμα ὁ λαὸς εἰς ἄνθος χωρὶς μύρον,
Καὶ δημοκράτης, ἀγαπᾷ φυτὰ δημοκρατίας.
Ὅπου βασιλικός, ἐκεῖ κ' ἐργάτις κόρη μένει·
Τὴν ἐργασίαν της μ' ὀσμὴν βασιλικοῦ μυρόνει,
Κ' ἐργάζεται καλλίτερον ἐγγύς του καθημένη…
Τὸ ζηλευμένον της φυτὸν τὴν χεῖρά της πτερόνει.
Νὰ μένῃς ἄεργος ἐκεῖ καλεῖται ἁμαρτία,
Καὶ ἐργασία εἰς αὐτὸν ἐπικρατεῖ ἁγία.
Εἶν' ὁ δρομίσκος ἱερὰ κυψέλη ἀνθρωπίνη,
Καὶ τῆς ἀργίας ἄγνωστος εἰσέτ' ἡ καταισχύνη.
Μέγα συμβὰν εἰς τὴν ὁδὸν τὴν ἤρεμον καλεῖται
Κ' εἰς τὰ πτωχά της χρονικὰ πολλάκις ἱστορεῖται,
Ἂν πλανηθὲν τι ὄχημα ἐν μέσῳ της περάσῃ·
Μόλις ἡ ἅμαξα φανῇ καὶ μόλις ἐκεῖ φθάσῃ,
Ξανθὰς παρθένους θὰ ἰδῇς εὐθύμως νὰ προκύπτουν,
Προσμειδιῶσαι βλέμματα περίεργα νὰ ῥίπτουν,
Καὶ τῆς ἁμάξης ὄπισθεν καὶ τῶν τροχῶν πλησίον
Ζητωκραυγὰς θ' ἀκροασθῇς περιχαρῶν παιδίων!
Β΄
Πλὴν μὴ θαρρῆτε ἡ μικρὰ ὁδὸς ἐκείνη ὅτι
Δὲν ἔχει τὰς περιχαρεῖς ὡραίας της ἡμέρας·
Κ' ἐκεῖ ἐνίοτε ἠχοῦν φαιδραὶ φωναὶ καὶ κρότοι.
Ἐὰν τὸ σάββατον ἐκεῖ διέλθῃς τὸ ἑσπέρας,
Φαιδροὺς ἐργάτας θὰ ἰδῇς καὶ ὅμιλον παιδίων
Περιχαρῶν· κυριακῆς αὐγὴ ἐξημερόνει.
Παύει πᾶν ἔργον, κλείεται ἡ θύρα τῶν σχολείων·
Μὲ τὸν Θεόν του ὁ λαὸς τὰς χεῖράς του σταυρόνει…
Καὶ ἂν ἐκεῖ παραμονὴν περάσῃς Χριστουγέννων
Ἀνάστατον τὸν σκιερὸν δρομίσκον θ' ἀπαντήσῃς·
Θὰ ἴδῃς πᾶν παράθυρον φαιδρῶς ἠνεῳγμένον,
Ἑκάστην θύραν ἀνοικτὴν παντοῦ θὰ θεωρήσῃς
Καὶ ἀσυνήθη θόρυβον εἰς πᾶσάν του οἰκίαν.
Συγκίνησιν, κατάνυξιν ὅπου στραφῇς ἁγίαν,
Φωνὰς θ' ἀκούσῃς, ᾄσματα, ἐνίοτε καὶ λύραν,
Καὶ ἀπὸ θύραν θὰ ἰδῇς παῖδας μικροὺς εἰς θύραν
Ζητοῦντας τὰ Χριστούγεννα νὰ ψάλουν ἐπιμόνως.
Παρέκει, γραῖαν κλίνουσαν ἐμπρὸς σεπτῆς εἰκόνος
Ν' ἀνάπτῃ μετὰ ζέσεως τὴν ἱερὰν λυχνίαν·
Ἐγγὺς, παρθένον ἔφηβον εἰς ἀνοικτὴν οἰκίαν,
Ἕως τὸ γόνυ ἔχουσαν ἐσθῆτα ὑψωμένην,
Νὰ σκέπῃ μὲ τὴν γύμνωσιν τῆς ἀθωότητός της
Τὴν κνήμην γυμνωμένην,
Καὶ τὰς σανίδας τοῦ μικροῦ νὰ πλύνῃ δώματός της.
Θὰ ἴδῃς οἰκοδέσποιναν ἐκ παίδων κυκλουμένην
Ἐκβάλλουσαν τοὺς ἄρτους της μὲ πτύον ἐκ κλιβάνου,
Κ' εἰσέτι τὴν Χριστόπητταν θερμὴν καὶ μυρωμένην·
Ἦχον πλησίον σου αὐλοῦ θ' ἀκούσῃς καὶ τυμπάνου,
Κ' ἐνίοτε μὲ πάλλουσαν θ' ἀκροασθῇς καρδίαν,
Τὸν κώδωνα τῆς ἑορτῆς ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν…
Ἐκεῖ, ἀστὸς τις ἀγαθὸς καρποὺς καὶ ἄνθη φέρει·
Παρέκει, κόρη θελκτική ἐσθῆτα ἑτοιμάζει
Ἣν αὔριον πρώτην φορὰν εἰς τὸν ναόν θὰ φέρῃ,
Καὶ παίδων ὅμιλος, ἐκεῖ, ἀγαλλομένων κράζει.
Παντοῦ χαράν, φαιδρότητα καὶ τέρψιν θ' ἀπαντήσῃς,
Καὶ πῶς γεννάται ὁ Χριστὸς ἐκεῖ θὰ ἐννοήσῃς!