Εις Χίον
←Εις Μούσας | Εις Χίον Συγγραφέας: Από τη συλλογή «Η Λύρα» |
Εις Πάργαν→ |
α´.
Ὡς ὅτε ἀπὸ τὸ στόμα
κρέμεται τῶν θνητῶν
αὐλὸς λελυπημένος
καὶ ἡ φωνή του μὲ᾿ κόπον
τρέμουσα ἐκβαίνει· 5
β´.
Ὡς μέσα εἰς τὰ πολύδενδρα
δάση τὸ βράδυ εἰσπνέει
τὸ τεθλιμμένον φύσημα
Μεσημβρινὸν καὶ φαίνεται
θρῆνος ἀνθρώπων· 10
γ´.
Εἰς τὸν ἠρημωμένον
αἰγιαλὸν τῆς νήσου
οὕτω φέρνουν τὰ κύματα
καὶ τὸ παράπονόν τους
ἡ Ὠκεανῖδαι. 15
δ´.
Τὰ γαλακτώδη μέλη
τῶν παρθένων τῆς Χίου
πλέον ἐσὺ δὲν ραντίζεις
ὦ λαμπρὸν τοῦ Αἰγαίου
ἱερὸν ρεῦμα. 20
ε´.
Ὅταν τὰ στήθη ἀφίλητα,
θρίαμβος τῶν Χαρίτων,
βράδυ καὶ αὐγὴν ἐδρόσιζες
ἐκαταφρόνεις τότε
τὰ ρόδα ἠώα. 25
ς´.
Τώρα χηρεύεις, τώρα
τοὺς βαρβάρους θαλάμους
ὑπηρετοῦν, μιαίνονται
τὰ κάλλη τῶν παρθένων
θεοειδέων. 30
ζ´.
Ἐκεῖ ὅπου ἡ πανήγυρις
τῶν Μουσῶν τῆς Ἑλλάδος
ἄναπτε τὰ πυρά,
καὶ τῶν ποδῶν ἐσήμαινε
τ᾿ ἄλυπον μέτρον· 35
η´.
Ὑβριστικά, ὑπερήφανα
τύμπανα ἀκούω· καὶ βλέπω
τὴν Ναβαθαίαν· εἰς αἷμα
βαμμένη ἐπὶ τοὺς πύργους
ἀεροκινεῖται. 40
θ´.
Θλίβει ὁ καπνὸς τὸ διάστημα
γαλάζιον τῶν ἀέρων·
οὕτως εἰς τὴν ὁμίχλην
τοῦ θανάτου, μειδίασμα
πνίγεται νέον. 45
ι´.
Πόσους ναοὺς ῾ποὺ ἐδέχοντο
τὰς πτερωτὰς τῆς πίστεως
προσευχὰς καὶ τὰ δῶρα·
πόσους βλαστοὺς σοφίας,
πόσας ἐλπίδας· 50
ια´.
Αἴ, πόσους πνέοντας ἔρωτα
θαλάμους, τώρα ἡ φλόγα
βαρβάρως κατατρώγει·
μισητὸν ὁλοκαύτωμα
ἑνὸς τυράννου. 55
ιβ´.
Στεναζούσης νυκτὸς
καὶ τοῦ βαθέος ᾅδου
τρομεραὶ θυγατέρες,
ἐσᾶς φωνάζω, ἐσᾶς
τὰς Ἐριννύας. 60
ιγ´.
Τί ἀκαίρως τὰ βασίλεια
σκοτεινὰ κατοικεῖτε
τοῦ ὕπνου; ν᾿ ἀποσπάσετε
τὰ δεσμὰ τῶν ὀνείρων
τί ἀργοπορεῖτε; 65
ιδ´.
Τρέξατε· ἐδῶ τὸν θόρυβον
τῶν μεγάλων πτερύγων
φέρετ᾿ ἐδῶ· κυττάξατε,
σκληρὰν σῶς δείχνω κ᾿ ἄνανδρον
καρδίαν τυράννου. 70
ιε´.
Τὰς λαμπάδας αὐτοῦ
τινάξατε, αὐτοῦ ρίψατε
βροχὴν πεπυρωμένην,
αὐτοῦ Ἐριννύες πετάξατε
χιλίας ἐχίδνας. 75
ις´.
Ὁ μιαρός, τὴν μάχαιραν...
ἀνατριχιάζω... τρέμουσι
τὰ δάκτυλά μου... μίαν
πρὸς μίαν ἐσύντριψα
τὰς χορδὰς ὅλας. 80
ιζ´.
Ὦ λαιμοὶ τῶν ἀθῴων
παιδιῶν μας, ὦ πλευρὰ
σεβάσμια τῶν μητέρων,
γερόντων κόμαι εἰς τ᾿ αἷμα
ἀθλίως βρεγμέναι! 85
ιη´.
Ἐκδίκησιν ζητεῖτε;
ἡ φωνή σας ἠκούσθη.
Ποτὲ εἰς τὴν γῆν οἱ ἀθάνατοι
τοὺς ληστᾶς δὲν ἀφίνουν
ἀτιμωρήτους. 90
ιθ´.
Ἂν φύγωσι τὸ δρέπανον
θανατηφόρον, φάρμακα
ἐπὶ τὰ χείλη εὐρίσκουσι
τοῦ ὑμεναίου, καὶ δράκοντας
εἰς τὰ ποτήρια. 95
κ´.
Οἱ φοίνικες ξηραίνονται
τῆς Εἰλειθύιας· βαρύνεται
ἐπάνω εἰς τὴν καρδιὰν τῶν
τὸ σκότος τῆς νυκτὸς
ὡς πλάκα τάφου. 100
κα´.
Ὄχι φῶς καὶ χαράν,
ἀμὴ φλογώδεις ἄκανθας
βρέχει δι᾿ αὐτοὺς ὁ ἥλιος,
καὶ ἡ γῆ σχισμένη δίδει
αἵματος βρύσεις. 105
κβ´.
Ποῦ μ᾿ ἔφερεν ὁ πόνος μου;...
τί λέγω; τιμωρίαν
ἀληθινὴν καὶ μόνην,
φρικτήν, οἱ μιαροὶ
ἔχουσιν ἄλλην. 110
κγ´.
Τὴν ἔνδειαν τῆς γλυκείας
γαλήνης τῶν δικαίων. -
Ἂς ἐρημώσῃ ὁ πόλεμος
τὴν Ἑλλάδα πρὶν εὕρῃ
τῆς Χίου τὴν μοῖραν. 115
κδ´.
Ὅμως ἂν μιμηθῇ
τὸ σκληρόν, τὴν ὀργὴν
παμμίαρον τῶν ἐχθρῶν της,
ἂς γένῃ, ἂς γένῃ μίσημα
παντὸς τοῦ κόσμου. 120
κε´.
Τί εἶπον!.. διασκορπίσατε
ἄνεμοι τοὺς δυσφήμους
λόγους· ὦ τῶν ἀγγέλων
πάτερ καὶ ἀνδρῶν, βοήθησον
σὺ τὴν Ἑλλάδα! 125