Εγκώμια Σιμωνίδη (Σίμος Μένανδρος)
| Εγκώμια Συγγραφέας: Μεταφραστής: Σίμος Μενάρδος |
- απόσπ. 13 : Δανάη
- Στο σκαλιστό κιβούρι εντός, μες στην πνοή τ' ανέμου
- και των κυμάτων μες στην άγρια ταραχή,
- με μάγουλα η Δανάη υγρά και φόβο στην ψυχή
- το βρέφος έσφιγγε και του 'πε: Γιε μου,
- τι πόνον έχω! μόν' εσύ γλυκά γλυκά ανασαίνεις•
- βυζασταρούδι πού 'σαι, μου 'κανες νανά
- μες στ' άχαρο χρυσόκαρφο κιβούρι της καημένης,
- στην άλαμπη την νύκτα, μες στα σκοτεινά.
- Για των ανέμων την ριπήν εσένα δεν σε νοιάζει,
- που απάνω απ' τα μαλλάκια σου όλο και σφυρά,
- κι ουδέ το προσωπάκι σου η άλμη το πειράζει,
- γλυκογερμένο σε στρωσίδια πορφυρά.
- Aλήθεια, αν απ' την θύελλα, μικρό μου, είχες δειλιάσει,
- και στα δικά μου λόγια θα 'βαζες αυτί.
- Kοιμού λοιπόν, μωρό μου! μα … κ' η θάλασσ' ας υπνάσει
- κ' η άμετρή μας συφορά ας αναπαυτεί.
- Kάποια από σέναν αλλαγή, φως, Ύψιστε, ας προβάλει
- παρηγοριά από σε, Kρονίδη μου, ας φανεί,
- κι αν τύχει κ' είπα θαρρετό κανένα λόγο πάλι
- ή κι άδικο, συχώρα με, την ορφανή!