Γλώσσαι/Χ

←Φ

Γλώσσαι Συγγραφέας: Ησύχιος Χ

Ψ→

<Χαβόν>

καμπύλον. στενόν

<χαβῶνες>

στέατα ὀπτώμενα ἀπὸ ἀλεύρου

<χαδέειν>

χωρῆσαι

<χάδεν>

ἐχώρησεν

<χάζει>

πρ(ος)δεῖται. χαλᾶται

<χάζειν>

ἀναχωρεῖν. φυλάσσεσθαι

<χάζεο τῆλε>

ἀναχώρει μακράν

<χάζεσθαι>

ὑποχωρεῖν

<χάζεται>

ἀναχωρεῖ

<χάζετο>

ἀνεχώρει

<χαζόμενον>

ἀναχωροῦντα

<χάἱα>

ἀγαθή

<χαίνας>

στέαρ

<χαίνει>

ἀνοίγει τὸ στόμα

<χάἱος>

ἀγαθός

<χαίρετε>

θαῤῥεῖτε

<χαίρειν>

ἐῤῥῶσθαι. <τὸ χαίρειν> ταῖς ἐπιστολαῖς προσετίθεσαν. ἔστι δὲ καὶ ἀπαλλασσομένων προσαγόρευσις

<χαίρειν θ' ἐᾶσαι>

καταφρονεῖν

<χαίρειν>

φράσαντες. ἀποταξάμενοι ......

<χαιρέτω ληρῶν>

ἐρυθριάτω ......

<χαιρηδόνα>

τὴν χαράν

<χαιροσύνη>

χαρά

<χαιρωθῆναι>

ἐκπλαγῆναι

<χαῖται>

αἱ κεχυμέναι τρίχες

<χαιτήεντος>

κομήτου

<χαίτη>

ἡ ἐπὶ τοῦ τραχήλου θρίξ

<χαλαβεῖν>

φοβεῖν, θορυβεῖν

*<χαλᾷ>

χαλάσσει, καὶ πόδαι

[<χαλάδες>

τὰ ἔντερα. ἢ λιθώδεις

<χαλάδος>

λιθώδης. ἐξέντερος]

<χάλανδρον>

κράββατον

<χάλαζα>

σημεῖον θυτικόν. καὶ πάθος περὶ τὰς σῦς

*<χαλεπαίνει>

δυσχεραίνει, ἀγανακτεῖ

<χαλαίρυπος>

ὁ τῶν πλυνομένων ἱματίων ῥύπος

<χαλαρὰ ἅλυσις>

........

<Χαλάμβριοι ἵπποι>

ἀπὸ τόπου τῆς Λιβύης

<χαλαργούς>

........ τὰ ἄκρα τῶν ποδῶν (ἢ) τῶν ὀνύχων, οἷον πο- δαργούς, ἢ ταχύποδας

<χαλαρῶν>

ὡραίων

<Χαλαστραίων συῶν>

[πόλις τῆς Μακεδονίας καὶ λίμνη ἔνθα τὸ Χαλαστραῖον νίτρον γεγένηται

<Χαλδαῖοι>

γένος μάγων πάντα γινωσκόντων

<χαλεπὰ τὰ καλά>

....... Σόλωνα ταῦτα πυθόμενον εἰπεῖν· <χαλεπὰ τὰ καλά>· καὶ ἐντεῦθεν εἰς παροιμίαν ἐλθεῖν. Ἔνιοι δὲ τὸ χαλεπὸν ἀκούουσιν ἐπὶ τοῦ ἀδυνάτου. ἀδύνατον οὖν ἐστιν ἐφ' ἅπαντι ἀγαθὸν εἶναι

<χαλεπήνας>

ἀγανακτήσας

<χαλεπόν>

δύσεργον, σκληρόν, δεινόν

<χαλεπήνῃ>

εἰς χαλεπότητα ἀγάγῃ

<χαλέπ(τ)ει>

ἐρεθίζει. ἀπειλεῖ. φοβεῖ. ἀγανακτεῖ. κακίζει. βλάπτει. εἰς χαλεπότητα ἄγει

<χαλεπτύς>

χαλεπότης

<χαλεπῶς>

δυσκόλως

[<χαλέσιν>

ὄνυξι]

<χαλεψάμενος>

χολωθείς

[<χαλέρυπον>

τὸ ῥύμ(μ)α τὸ ἀπὸ τοῦ νίτρου γενόμενον, ὅ τινες <νί- τρωμα> λέγουσι]

<χαλία>

ἡσυχία

<χαλίδιον>

πινάκιον

<χάλικες>

οἱ εἰς τὰς οἰκοδομὰς μικροὶ λίθοι

<χαλίκρατον>

εὔκρατον, ἄκρατον

<χάλιμα>

φαρμακός

<χαλιμάδες>

ἀναίσχυντοι καὶ θρασεῖαι

<χάλις>

ὁ ἄκρατος οἶνος. καὶ ὁ μεμηνὼς καὶ κεχαλασμένος τὰς φρένας

<χαλιστόν>

σκαιόν. ἢ ἀγαθὸν καὶ δίκαιον

<χαλίφρονας>

παράφρονας, μαινομένας· βέλτιον δὲ τὰς καταφερεῖς καὶ κεχαλασμένας πρὸς συνουσίαν ὑφ' ἡδονῆς

<χαλιφροσύνη>

ἡ τῆς ψυχῆς ἄνεσις

<χαλίφρων>

κεχαλασμένας ἔχων τὰς φρένας, ἤγουν ἀσύνετος

<χάλκεα>

τὰ ὅπλα συνήθως καὶ τὰ ἐκ σιδήρου

<χάλκεα ἐπίσωτρα>

τὰ ἔξωθεν τῶν τροχῶν οἱ κανθοί

<χαλκεγχέων>

πολεμιστῶν

<χαλκεῖα>

ὑπομνήματα τῆς τῶν τεχνῶν εὑρέσεως

<χαλκεομήστορος>

ἰσχυρόφρονος

[<χαλκεοπίσσωτρα>

ὁμοίως]

<χάλκεον>

ὀχυρόν. σκληρόν. ἄλλοι <ὕπνον> [ἢ]· θάνατον

<χάλκεος>

ἰσχυρός

<χάλκεος κέραμος>

εἱρκτή. πίθος. καὶ ὄρος

<χαλκεόφωνον>

ἰσχυρόφωνον

<χαλκεύς>

πᾶς τεχνίτης, καὶ ὁ ἀργυροκόπος, καὶ ὁ χρυσοχόος

<χαλκεῶνα>

......

<χάλκιον>

ἐν ᾧ τοὺς κοττάβους ἐποιοῦντο

<χάλκη>

πορφύρα

<Χαλκηδών>

πόλις

<χαλκῆ μυῖα>

εἶδός τι μυίας

<χαλκήρεα>

χαλκῷ ἀρηρότα

<χαλκήρεας>

χαλκῷ ἡρμοσμένους

<χαλκήρη>

χαλκῷ ἡρμοσμένα

<χαλκόστομα>

χαλκία κύμβαλα

<Χαλκίδαι>

γένος

<χαλκιδεύς>

δειλός

[<Χαλκιδική>

Σκυθική. τὰ μέταλλα τοῦ σιδήρου ἐκεῖ πρῶτον εὑρε- θέντα]

<χαλκιδίζειν>

ἀπὸ τῶν κατ' Εὔβοιαν Χαλκιδέων. τίθεται δὲ καὶ ἐπὶ τῶν παιδεραστούντων, ἐπεὶ ἐπλεόναζον παρ' αὐτοῖς οἱ παιδικοὶ ἔρωτες

<Χαλκιδικὸν δίωγμα>

διότι εἰς Χαλκίδα ἐγένετο ἡ ἐκδίωξις

<χαλκιδικὸς λειμών>

οἱ μὲν τὴν Κυκλωπίαν κώμην. οἱ δὲ Κυκλωπι.. λίμνη

<χαλκιδίκων>

χαλκίς, ὁ ἰχθῦς

<Χαλκιδικός>

εἶδος ἀλεκτρυόνος

<Χαλκίναος>

Χαλκίοικος

<χαλκίνδα>

τὸ εἰς χαλκὸν κυβεύειν

<χαλκίον>

τὸ χαλκοῦν

<χαλκίον μακρόν>

τὴν ἐλαιηρὰν ἐπίχυσιν

<χαλκίς>

εἶδος ὀρνέου, καὶ ἰχθύος. καὶ πόλις τῆς Βοιωτίας

<χαλκοβάρεια>

ἰσχυρά, ἡ ἐκ τοῦ χαλκοῦ βαρεῖα

<χαλκοβαρής>

ὁ ἐκ τοῦ σιδήρου βαρούμενος

<χαλκοβατές>

τὸ ἰσχυρῶς βεβηκός

<χαλκόβατον>

ἰσχυρῶς βεβηκότα

<χαλκογλώχινος>

χαλκὴν ἐπιδορατίδα ἐχούσης

*<Χαλκηδάνη>

ταύτης ἱερὸν ἐν Σπάρτῃ

<χαλκοδεσμωτήρ>

χαλκόδερμος, ἐπεὶ ὥπλιστο. λέγεται δὲ καὶ <χαλκο- δεσμήτωρ>

<χαλκοκορυσταί>

χαλκῷ καθωπλισμένοι

<χαλκοκνήμιδες>

οἷς σιδηραῖ ἧσαν, ἢ χαλκαῖ αἱ κνῆμαι

<χαλκοκορυστήν>

χαλκῷ ὡπλισμένον

<χαλκοκράς>

τὸ χαλκόκρατον νόμισμα

<χαλκόκροτος>

ἡ Ῥέα διὰ τὰ κύμβαλα

<χαλκολογεῖ>

νουμία συλλέγει[ν]

<χαλκό(ν .....) λόφον ἱππιοχαίτην>

τὸ ἐπανάστημα τῆς περικε- φαλαίας, ἣ ἐξ ἱππείων τριχῶν κεκόσμητο ....

<χαλκός>

ὁ σίδηρος. καὶ νόμος ἀκίνητος

<χαλκοπαρείη>

χαλκᾶς παρειὰς ἐχούσης

<χαλκόποδας>

ἰσχυρόποδας

<χαλκοῦν πινάκιον>

Ἀθηναῖοι εἶχον ἕκαστος πινάκιον πύξινον ἐπι- γεγραμμένον τὸ ὄνομα [τοῦ] αὐτοῦ καὶ τοῦ δήμου πατρόθεν

*<χαλκοτύπους>

χαλκοπλήκτους

<χαλκοῦς>

τοῦτο ἐπὶ τοῦ χρυσοῦ καὶ τοῦ ἀργύρου ἔλεγον

<χαλκοχιτώνων>

χαλκοθωράκων, ἢ ἰσχυροθωράκων

<χαλκώδοντας στόλους>

χαλκοῦς ὀδόντας ἔχοντας. <Ὀδόντας> δὲ ἔλεγον τὰ ἔμβολα, ἅ τινες ἐμβόλια

<χαλκώνητος>

ἠγορασμένος

<χαλκωτῆρα>

κέραμός τις

<Χάλυβοι>

ἔθνος τῆς Σκυθίας, ὅπου σίδηρος γίνεται

<Χαλυβδική>

τῆς Σκυθίας, ὅπου σιδήρου μέταλλα

<Χαλυβώνιος>

εἶδος οἴνου ἀπὸ τόπου τινὸς τῆς Συρίας

[<χαλυνέοντα>

λύραις]

[<χαλοπὴ κιθάρα>

ἀπὸ γὰρ ὀστράκων χελώνης ἡ κιθάρα γίνεται]

<χαλῶσα>

χάσκουσα

<χαμα(ι)δύται>

κοχλίαι

*<χαμᾶζε>

χαμαί, χαμάδες

*<χαμάδις>

τὰ αὐτά

*<χαμά[ι]δις χέει[ν]>

χαμαὶ καταβάλλει[ν]

<χαμαιευνάδες>

οἱ σύες ἀπὸ τοῦ παρακολουθοῦντος αὐτοῖς. πολλὰ γὰρ τῶν ἄλλων τετραπόδων ὀρθὰ κοιμᾶται καὶ ἑστῶτα. Ἀπίων δὲ ὅτι βόθρους ὀρύσσουσι. ἢ χαμαικοιτοῦντες

[<χαμῶνας>

στέαρ, ἢ τὰ ἐκ στέατος τικτόμενα]

<χαμαίζηλα>

ταπεινά, γήϊνα

<χαμαίζηλοι>

εὐτελεῖς

<χαμαιλέων>

ζῶον ὠοτόκον καὶ πεζόν

<χαμαιπετεῖ>

ταπεινῷ, ἢ χαμαὶ κειμένῳ

<χαμαιπετῶς>

ὥστε [μὴ] εἰς τοὔδαφος ῥῖψαι

<χαμαιρεπῶς>

χαμαιζήλως, ἢ εἰς τὰ γήϊα ῥέπων

<χαμαιτύπη>

πόρνη ἄδοξος

<χαμαιτυπιῶν>

τῶν πολυκοίνων συνουσιῶν, ἤτοι πορνείων

<χαμερπής>

γεωργός, ὁ ἐν τῇ γῇ κοιμώμενος

<χαμεταιρίς>

ἡ πόρνη

<χάμευνα>

ταπεινά

<χαμευνεῖ>

χαμαικοιτεῖ

<χαμεύνη>

στιβάς, καὶ ἡ ταπεινὴ κλινίς. καὶ <χαμεύνης>· ὁ χαμαὶ κοι- μώμενος

<χαμεύνιον>

κλινίδιον πενιχρόν

<χαμηλόν>

χαμαίζηλον

<χαμόθεν>

ἐκ τῶν χαμαί

<χαμόκοιτος>

ὁ εἰς τὴν γῆν κοιμώμενος

<χαμόν>

καμπύλον

<χανά>

κόσμησις

<χαναβίς>

ἄλης

[<χάναι>

ἀνοῖξαι στόμα]

*<Χαναάμ>

σάλος

<χανακές>

ἐπιεικές

<χανάκτιον>

τὸ μωρόν. Δωριεῖς

<χαμᾶσθαι>

χασμᾶσθαι

<χανδάνειν>

χωρεῖν, δέχεσθαι

<χανδόν>

πολύ[ν], καὶ ὅσον δυνατόν, καὶ ἀθρόως, ἀπὸ τοῦ κεχηνέναι πλατύ

<χανδὸν πιεῖν>

κεχηνότως καὶ ἀθρόως πιεῖν ὅλῳ στόματι

<χανεῖ>

φυλάσσει. ἀνοίγει. ἀπαγγελεῖ

<χανητός>

τὸ ἐπὶ τὴν ἅμαξαν ἐπιτιθέμενον πλέγμα

<χάνοι>

χάσμα ποιήσαι

<χάνοι εὐρεῖα χθών>

εὐρὺ χάσμα ποιήσειεν ἡ γῆ

<χά(ν)οιμι>

εἴποιμι

<χάνος>

στόμα

<χανών>

ἀνοίγων στόμα

<χανύειν>

βοᾶν

<χανύσσει>

βία καλεῖ

<χάος>

χώρησις. καὶ τὸ κενὸν ἀπὸ τοῦ κεχύσθαι. ἢ σκότος

<χαρά>

ἡδονή, ἀγαλλίασις, εὐφροσύνη

<χαράβδη>

λύμη σίτου

<χαράδρα>

χείμαῤῥος ποταμός. κατάγει δὲ οὗτος παντοῖα ἐν τῷ ῥεύ- ματι, καὶ κατασύρει

<χαράδραι>

αἱ χαράξεις τοῦ ἐδάφους. καὶ οἱ κοῖλοι τόποι ἀπὸ τῶν καταφερομένων ὀμβρίων ὑδάτων

<χαραδριός>

εἶδος ὀρνέου

<χάρακες>

τάφροι. καὶ ἀκανθώδη φυτά. καὶ οἱ κάλαμοι

<χαρακίαι>

οἱ ἐν τοῖς χάραξι διατρίβοντες

<χαράκια>

ὑποστηρίγματα

<χαρακίζειν>

σπαίρειν. μετεωρίζειν. διαιρεῖν

*<χαρακτηρίζει>

σημαίνει τοὺς χαρακτῆρας

*<χαρακτηριστικόν>

σημεῖον δηλοῦν τοὺς χαρακτῆρας

*<χαρακτήρ>

ὁμοίωσις

<χαρακίας>

τιθύμαλλος

<χαραμός>

ἡ τῆς γῆς διάστασις, οἷον χηραμός

*<χάρακα>

χαράκωμα, περίφραγμα

<χάραξ>

φραγμός, ὀξέσι ξύλοις, οἱ δὲ καλάμοις, οἱ δὲ σταυροῖς (ἐχό- μενος)

<χάραξ τὴν ἄμπελον>

παροιμία, ὅταν ὑπὸ τοῦ σωζομένου τὸ σῶζον ἀπατηθῇ

<χαράξαι>

κόψαι. κοιλᾶναι. τυπῶσαι

<χαρή>

χαρά

<χαρείη>

τερφθείη

<χαρία>

βουνός

<Χαρίδαι>

γένος ἐξ οὗ ὁ ἱερεὺς τοῦ Κραναοῦ

<χαρίεν>

καλόν, ἀγαθόν, ἀστεῖον, ὡραῖον

<χαρίεντα>

καλά, κεχαριτωμένα

<χαρίζεσθαι>

τὸ δρᾶν τὰ κεχαρισμένα

*<χαρίεια>

φίλτρα

[<χάριξον>

ἐπισκεύασον]

<χάρις>

δωρεά. χαρά. καὶ θῦμα ἐκ τριῶν ποπάνων συγκείμενον. τινὲς δὲ πλακούντων εἴδη, καὶ <ἀρτοχάριτας> καλεῖσθαι. καὶ ἀμοιβὴ κατὰ εὐεργεσίαν

*<χάρισμα>

δῶρον

<χαριστήρια>

χαρίεντα δῶρα

<χαρίσιον>

εἶδος πλακούντων. οἱ δὲ ἄρτον ἀπὸ τῶν λειμμάτων

<χαρίσασθαι>

παρασχεῖν. λέγονται γὰρ χώρας γυναῖκες χαρίζεσθαι πρὸς συνουσίαν αὐτοῖς ἐκδιδοῦσαι .....

<χάρμα>

ἡδονή, χαρά

<χάρματος>

χαρᾶς

<χάρμη>

ἡ μετὰ χαρᾶς μάχη

<χάρμης>

μάχης

*<χαρά>

ὀργή, ἢ ὀργίλος

<χαρμονή>

χαρά. συλλογή

<χαρμόσυνα>

ἑορταὶ Ἀθήνησι. καὶ <χαρμόσυνα

χαρμοσύνη>

ὀνομασία

<Χαρμόφρων>

ὁ Ἑρμῆς

[<χαρόνη>

χαρῖνος ἄμπελος]

<χαροπός>

περιχαρής. γλαυκός. ξανθός. φοβερός

<χαρτός>

χαρᾶς ἄξιος. ἢ βακτηρία

<χάρυβδις>

χάσμα θαλάσσης. ἢ καταιγίς

<χάρυβδις ὠμόβροτος>

ἡ ἀναπινομένη θάλασσα

<χάρων>

ὁ λέων, ἀπὸ τῆς χαροπότητος

*<χαροπόν>

ξανθόν. γλαυκόν. φοβερόν. περιχαρῆ[ν]

<Χαρών(ε)ιον>

θύρα μία τοῦ νομοφυλακίου, δι' ἧς οἱ κατάδικοι τὴν ἐπὶ θανάτῳ ἐξήγοντο

*<χαρά>

ὀργίλον, ἢ ὀργή

*<χάσις>

διάκρισις, χώρησις

<χάσιος>

ἀγαθός, χρηστός

<χάσκοντες>

ἀνοίγοντες

<χασκωρεῖν>

περιβλέπειν

<χάσμα>

στόμα ἢ σχίσμα γῆς

<χάσμα θηρός>

ὄψις θηρός. [ἢ θαλάσσης πρόσωπον

<χασμᾶται>

ἀνοίγεται

<χασσάμενος>

ἀναχωρήσας

<χάσσασθαι>

ἀναχωρῆσαι, χωρῆσαι

<χάσσεται>

χωρήσει, ἀναχωρήσει

<Χαστιᾶ>

τὸν ἀπὸ δήμου. Χαστιεῖς γὰρ δῆμος

<Χαστιεῖς>

ὄνομα δήμου

<χαστηρίᾳ>

τῇ ἀνειργούσῃ

*<χατέ(ων)>

χρείαν ἔχων

<χατέοντα>

δεόμενον, χρῄζοντα

<χατέοντί περ>

καίπερ χρῄζοντι

<χατεύει>

χατίζει. ἐπιθυμεῖ

<χατεύουσα>

χρῄζουσα, δεομένη

<χᾶτις>

ἐπιθυμία. χρῆσις

<χαυλιόδοντα>

τὸν ἐπικεχαλασμένους ἔχοντα τοὺς ὀδόντας ἔξω τῶν ἄλλων ὀδόντων καὶ τοῦ στόματος. οἱ δὲ ἀμφόδοντας

<χαυλίξυν>

ἀλαζόνα

<χαυνάκων>

χαυνοποιῶν, οἱ δὲ χαυνολόγων

<χαυνιάζει>

πλανᾷ

<χαυνῶσαι>

τὸ φυσῆσαι

*<χαυνῶνες>

ἄρτοι ἐλαίῳ ἀναφυραθέντες

<χεδροπά>

ὄσπριον τι. οἱ δὲ πανσπερμίαν

<χέδροψ>

πᾶν ὄσπριον. σπέρμα

<χει>

ἐπὶ τῶν χ[ε]ιλ(ι)ῶν δραχμῶν τοῦτο ἐχάραττον

<χειά>

ἡ κατάδυσις τῶν ὄφεων καὶ δρακόντων

<χειαί>

ὁμοίως

<χειδροπῶν>

ὀσπρίων

<χειλεύει στρατόν>

σιτοδοτεῖ στρατόν, τρέφει

*<χείλει ἄκρῳ>

......

<χειλαί>

αἱ συμπτώσεις τῶν βλεφάρων

<χειλιοστύες>

αἱ φυλαί

<χειλός>

τροφή, βρῶσις. χόρτος, καὶ πᾶν ἄλλο χόρτασμα

<χειλοῦται>

μεγαλύνεται, αὔξεται

<χειλοῦσθαι>

παχύνεσθαι. σιτίζεσθαι

<χειλῶνες>

τῶν ἀλεκτρυόνων τινές

<χεῖμα[ν]>

χειμῶνα

<χειμάδα>

ἱμάτιον χειμερινόν

<χειμάδιον>

εἰς τὸ χειμάζειν

<χειμάμυνα>

ἣν Ὅμηρος <ἀλεξάνεμον> λέγει

<χειμάῤῥοι>

[οἱ ἐν τῷ χειμῶνι γενόμενοι ἔριφοι.] καὶ οἱ ποταμοί, καὶ ῥύακες

<χειμάς>

χειμών

<χειμασία>

ζάλη. ταραχή

<χείμαστρον>

χειμερινὸν ἱμάτιον

[<χείμεθλον>

τὸ ἐν χειμῶνι γενόμενον ἕλκος]

<χειμέρας>

χειμερινάς

<χειμεριοῦντας>

διαχειμάσοντας

<χειμεῶ>

ῥιγῶ χειωσάμενος

<χειμήβοτος>

χειμερινὴ ὥρα

<χειμών>

ἡ ὥρα. καὶ κίνδυνος. ταραχή. ζάλη. διωγμός

<χειμῶντα>

ῥιγοῦντα

<χείρ>

ἡ δράξ. καὶ τὸ μέλος. καὶ μέρος

[<χειράδες>

αἱ μετὰ λίθων καὶ ὅπλων βολαί

<χειραδίαι>

τῶν χειμάῤῥων αἱ λιθώδεις ἀθροίσεις]

<χ[ε]ιράδας>

τὰς ἐν τοῖς ποσὶ ῥαγάδας. ἔνιοι δὲ φῷδας

<χεῖρε>

τὰς χεῖρας, δυϊκῶς

<χειραγωγῶ>

τῇ χειρὶ ἄγω

<χείριον>

ὑποχείριον, τιθασόν

<χειρίζειν>

διοικεῖν

<χείριον>

ὑποχείριον, χειροήθη

*<χεμβρῶν>

ζυγή. ἡ ἑταιρεία

<χείριος>

χρήσιμος. ὑποχείριος

*<χειρίων>

ἐλάττων, χείρων

<χείριστα>

δεινά, κάκιστα

<χειροβοσκόν>

τὸν διὰ χειρῶν ζῶντα

<χειροβρῶτι δεσμῷ>

τοῖς πυκτικοῖς ἱμᾶσι, διὰ τὸ τὰς σάρκας δια- κόπτειν καὶ ἀναλίσκειν

<χειροβλήματα>

δράγματα· οἱ δὲ <χειρόβλητα>

<χειρογάστορες>

οἱ διὰ τῶν χειρῶν ζῶντες

<Χειρογονία>

ἡ Περσεφόνη

<χειρόγραφον>

συμβόλαιον. γραμματεῖον

<χειρόδοτον>

ἀχρημάτιστον δάνειον

<χειροέρκτης>

χειρουργός

<χειροήθεις>

πρᾶοι, ἥμεροι

<χειρόηθες>

πρᾶον, ἥμερον

*<χειροθετεῖ>

χεῖρας ἐπιτίθησι

<χειρόκμητα>

χειροποίητα, ἤγουν ὑπὸ χειρῶν γεγενημένα

<χειρομάντεις>

οἱ ἀπὸ χερῶν μαντευόμενοι

*<χειρόμακτρον [ἢ χειρόμαστρον]>

μανδήλιον

<χεῖρον>

κάκιστον. ἔλαττον

<χείρονα>

ὅμοια

[<χειρονάκτας>

χειροτέχνας]

<χειρονόμος>

ὀρχηστής

<χείρονος>

ἐλάττονος

<χειροπόνια>

ἑορτή, ἐν ᾗ τεχνῖται θύουσιν

<χειροπόδες>

ῥαγοπόδες

<χειροτέρη>

ἐλάττων

<χειρότερον>

χείρονα

<χειροτονεῖν>

καθιστᾶν. ψηφίζειν

<χειροτονία>

ἐκλογή .....

<χειρουργεῖ>

χερσὶν ἐργάζεται

<Χείρων>

Κρόνου καὶ Φιλύρας υἱός

<χειρωνάκτας>

χειροτέχνας

<χειρῶναξ λεώς>

ὁ χειροτέχνης

<χειρωσάμενοι>

καταγωνισάμενοι

<χειρώσασθαι>

ὑποτάξαι. φονεῦσαι

<χειρωτόν>

εὐάλωτον. καταγωνίσασθαι

[<χειτών>

ἔνδυμα, περιβόλαιον]

<χείσεται>

χωρήσει

<χελεῦ χελώνη

χελεύς>

κιθάρα

<χελεάρ>

χελιδών. χελιδονίας. καὶ ἰχθῦς ποιός

*<χελιδών>

τὸ κοῖλον τῆς ὁπλῆς τῶν ἵππων. καὶ τοῦ ἀνθρώπου τὸ ἄνωθεν τοῦ ἀγκῶνος τὸ κατὰ τὰς καμπάς

<χελιδονισταί>

οἱ τῇ χελιδόνι ἀγείροντες

<χελιδόνος δίκην>

τοὺς βαρβάρους χελιδόσιν ἀπεικάζουσι διὰ τὴν ἀσύνθετον λαλιάν

<χελιδόνων φάρμακον>

<χελιδόνων μουσεῖον>

ὡς βάρβαρα καὶ ἀσύνετα ποιούντων τῶν τρα- γικῶν

<χελιδόνεως>

εἶδος ἰσχάδων

<χέλ.ιον>

τὸ ἀπωστρακωμένον τῆς χελώνης δέρμα χέλυος νῶτος ὀστρα- κώδης

<χελούειν>

βήσσειν. καὶ <χελούσειν> ὁμοίως

<χέλους>

μουσικὸν ὄργανον

(*)<χελλών>

ἰχθῦς ποιός

<χέλυν>

[χεῖλος. καὶ] μέρος τῶν ἱερείων

<χελῦναι>

χῆλαι

<χέλυν ἔν τ' ἀλύροις .....

χέλυς> ἡ κιθάρα· ἀπὸ γὰρ ὀστράκου χελώνης κιθάρα γίνεται

<χελυνέων>

χημῶν

<χελύνη>

τὰ χείλη. ἄλλοι τὴν κιθάραν. καὶ τὴν χελώνην. καὶ λύραν. καὶ ὄργανον πολεμιστήριον

<χελυνάζειν>

χλευάζειν

<χελύνιον>

χελώνιον

<χέλυς>

χελώνη. λύρα. μηχάνημα

<χέλυσμα>

τὸ προσηλούμενον τῇ τρόπει ξύλον, ἕνεκα τοῦ μὴ πονεῖν τὰ ξύλα ἐν τῷ καθέλκεσθαι τὰ πλοῖα

<χελύσσεται>

βήσσει

<χελώνη>

τὸ ὑποπόδιον. καὶ (νόμισμα) Πελοποννησιακόν. καὶ ἡ τρόπις τῆς νεὼς διὰ τὸ ἐπικαμπές

<χελωνίας>

ἡ ποικίλη κανθαρίς

<χελωνίδος>

οὐδὸς τῆς θύρας τῆς σκηνῆς

<χελωνός>

τὴν θαλασσίαν χελώνην οὕτω λέγουσί τινες, ὣς τὴν ἀράχνην ἄραχνον

<χελωνοφάγοι>

ἀετοί τινες

<χεννίον>

ὀρνιθάριόν τι κατ' Αἴγυπτον ταριχευόμενον. καὶ εἶδος ἰχθύος

[<χέραβος>

χάσμα γῆς]

[<χεράδες>

αἱ τῶν χειμάῤῥων ποταμῶν λιθώδεις ἀθροίσεις]

<χέραδος>

ἡ μετ' ὀστράκων καὶ λίθων ὕλη

[<χεράς>

τὸ ἀπὸ θαλάσσης καὶ ποταμῶν λιθῶδες. ἢ ὁ σωρὸς τῶν λίθων]

[<χερδαμός>

λίθος πληρῶν τὴν χεῖρα]

<χερεῖον>

χείρονα. ἐλάττονα. χεῖρον

<χέρηϊ>

χείρονι, ἥττονι, ἢ ἥσσονι

<χέρμα>

ποίημα. χάλιξ

[<χερμάδιος>

χειροπλήθης λίθος. καὶ ὁ ἀκροβολισμός]

<χερμαδίῳ>

χειροπλήθει λίθῳ

[<χερμάδος>

λίθος πληρῶν χεῖρα]

<χερμάς>

λίθος χειροπλήθης, ὃν τῇ χειρὶ βαστάσαι καὶ ἀνελέσθαι δύ- ναταί τις

<χερματιστής>

λίθος χειροπλήθης. καὶ δίσκος βακχεῖος

<χερνής>

πένης. λάτρις, χειροτέχνης, ὁ ἀπὸ χειρῶν ζῶν χειρόβιος ... <χερνήτης· χέρνα> γὰρ ἡ πενία

<χερνῆτις>

ἡ ἀπὸ χειρῶν ζῶσα, πενιχρά, χήρα

<χέρνιβα>

τὸ ἐπιχεόμενον ταῖς χερσὶν ὕδωρ

<χερνιβ(ε)ῖον>

[τὸ ἁγνισθῆναι δι' ὕδατος ἔχοντος κριθὰς καὶ ἅλας

<χέρνιβος>

τοῦ προχεομένου ὕδατος

<χερνιψάμενος>

τὰς χεῖρας νιψάμενος

<χέῤῥον[α]>

τὴν χέρσον γῆν. Λάκωνες

<χεῤῥονησία γῆ>

ἡ ἐκ δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν ἔχουσα θάλασσαν

<χερσεύει>

Σοφοκλῆς Ἴωνι· <κείμενος μὲν βουστάδας αὐλὰς> ἐπὶ χέρσου ἢ διὰ χειρῶν ἔχει, ἢ οὕτως ἐμβατεύει

<χερσεία>

ἐρημία

<χερσόνησος>

γῆ εἰς θάλασσαν ἐκνεύουσα, ἡ μήτε χέρσος, μήτε θά- λασσα .....

<χέρσος>

ἡ ἔρημος γῆ καὶ τραχεῖα, καὶ πᾶσα γῆ ἄκαρπος καὶ ἀνέρ-

γαστος

<χερσωθήσονται>

ἐρημωθήσονται

<χερωίς>

εἶδος δρυός

<χεῦαι>

ἐπιχέαι, καταχῶσαι ἐπὶ τῶν τελευτώντων

<χευάμεναι>

περιβαλόμεναι

<χεύει>

ῥεῖ

<χεῦμα>

ῥεῦμα, ὕδωρ

<χεύμασι>

[προχόη. [ἡ ἐκ δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν ἔχουσα θάλασσαν]

<χεύωσι>

χ[ε]ύσωσι, χώσωσιν

[<χῆ>

ἔθος. ἀπορία

<χηΐωνος>

οἶκος]

<χηλᾶς>

ῥάπτης, πλέκτης ἢ τροφεύς

<χηλεύει>

ῥάπτει, πλέκει

<χηλευ[μα]τὰ κράνη>

τὰ ῥαπτά, χηλὰς ἔχοντα ποιάς

<χηλή>

ὁπλή, ὄνυξ βοός. γνάθος

(*)<χηλεύσεις>

πλέξεις. <Χηλεύματα> γὰρ ἐλέγοντο οἷον ὀπήτια, οἷς πλέκουσιν ἢ ῥάπτουσιν

<χήλινον>

πλεκτόν

<χηλοδευσεῖν>

ἀδολεσχεῖν. οἱ δὲ τρίβειν

<χηλός>

κιβωτός

<χηλῶι[ος]>

ὅμοιον

<χήλωμα>

γλυφίς

[<χηλώνη>

μηχανὴ πολέμου]

<χηλώτια>

αἱ ῥαφίδες τῶν δικτυοπλόκων

<χήμη>

χάσμη. χηραμ[β]ίς. λεία

<χην(ά)λοπες>

ὄρνεα ποιά. ὅπερ ἔνιοι <χηναλώπεκες

χῆνα ὀμνύειν>

ἔθος ἦν τὸ κατὰ τῶν τοιούτων ὀμνύειν τοῖς παλαιοῖς

<χήνημα>

καταμώκημα

<χηνῆσαι>

καταμωκήσασθαι

<χηνοβοσία>

χηνοβοσκία

<χηνύστρα>

αὐτὴν τὴν χάσμην. καὶ τὸ στραγγεύεσθαι

<χηνυστρᾶσθαι>

χα(ς)μᾶσθαι

<χηνυστ(ρ)εῖς>

βοᾷς, κέκραγας. ἐνίοτε στραγ(γ)εύῃ

<χήπτη>

ἐν σπάνει καὶ χρείᾳ ἐστίν

<χήρ>

ἐχῖνος

<χήρα>

ἡ μετὰ γάμον μὴ συνοικοῦσα ἀνδρί, ἡ τὸν ἄνδρα στερηθεῖσα γυνή

<χῆραι>

αἱ μὴ ἔχουσαι ἄνδρας

<χηράμβη[ς]>

χηρῶν οἴκημα

<χηραμοί>

οἱ φωλεοὶ τῶν θηρίων, καὶ αἱ καταδύσεις, σπήλαια, καὶ πέτραι κοῖλαι

*<χῆροι>

ἄνδρες μὴ ἔχοντες γυναῖκας

<χηραμύδες>

τὰ κοῖλα καὶ ἔχοντα κενώματα

<χήρατο>

ἐχάρη

<χηρεύει>

ἐνδεής ἐστιν, ἢ ἔρημος

<χηρήϊον οἶκον>

παρὰ Ἀντιμάχῳ τὸν ἄτεκνον

<χῆρον>

τὸν ὀρφανόν. ἢ ἐστερημένον, ἢ ἔρημον, καὶ χρείαν ἔχων τινός

<χηροπτάζουσα>

διὰ χειρὸς ἔχουσα

[<χηροσταί>

οἱ μακρόθεν κατὰ γένος, προσήκοντες δέ, καὶ οἱ χηρεύον- τος τοῦ οἴκου τῶν ἀγχιστέων κληρονομούντων ......]

<χηρῶσαι>

ἐρημῶσαι

<χήρωσας>

χήραν (ε)ἴασας

<χήρωσε>

ἔξανδρον ἐποίησεν

<χηρωσταί>

οἱ μακρόθεν συγγενεῖς

<χήτεϊ>

στερήσει, ἐνδείᾳ, σπάνει

*<χήτει ἐνευναίων>

ἐνδείᾳ τῶν ἐγκοιμησομένων ἤτοι περιβολαίων

<χητεία>

χ[η]ρεία

<χῆτος>

ἔνδεια, στέρησις

<χθαμαλός>

ταπεινός. ἴσος, ὁμαλός. κοῖλος

<χθαμαλώτερος>

κατὰ σύγκρισιν

<χθές>

χθιζόν, ἐχθές

<χθεσιφωνῶν>

κακολογῶν

<χθιζά>

τὰ χθὲς καὶ πρώην

<χθιζά (τε) καὶ πρωϊζά>

χθὲς καὶ πρωΐ

<χθιζοί>

χθεσινοί

<χθιζός>

χθεσινός

<χθόα>

σῶμα

[<χ[θ]όϊνος> καὶ <χθόνιος>

γήϊνος, ἐπίγειος]

*<Χθόνιος Ζεύς>

ὁ Ἅιδης

<χθόνια>

ὑπόγεια. κεκρυμμένα. βαρέα. φοβερά. μεγάλα

*<χθονίην>

νεκρικεν

(*)<χθόνια λουτρά>

τὰ τοῖς νεκροῖς ἐπιφερόμενα. ἐκόμιζον γὰρ ἐπὶ τοὺς τάφους λουτρά

<χθονήρεις>

χθονίους

<χθονίαν λώβαν>

ἀντὶ τοῦ μεγάλην ὕβριν, καὶ τὴν χθονὸς λώβην

<χθόνιον>

μέγα

<χθονίους Ἰναχίδας>

αὐτόχθονας καὶ οὐκ ἐπήλυδας

<χθονίων>

ἐπιγείων

<χθονόπαιδα Ὥραν>

καθ' ὃ ἐκ Γῆς αἱ Ὧραι τὰ φυόμενα, ὡς Ἡμέρα Ἡλίου, καθ' ἱστορίαν

<χθονός>

γῆς

<χθών>

ἡ γῆ ἀπὸ τῆς χύσεως

<χιάζειν (καὶ) σιφνιάζειν>

......

<χῖαι>

ὑποδήματος ἀνδρείου εἶδο[υ]ς

[<χιαρόν>

χλιαρόν, θερμόν]

<χιαστὶ τίλλειν>

ὡς τῶν Χίων κατεαγότων καὶ παρατιλλομένων

[<χιδά>

φρικτή]

<χιδαλέον>

τυφλόν. ἄγαμον. πεφρικός

<χίδαδον>

τὸ παιδίον

<χίδαι>

ἀντὶ τοῦ Κρῆτες

<χιδᾶν>

χ(ε)ιμάζεσθαι. δειλιᾶν

*<χίδρα>

στάχυες νεογενεῖς. ἢ τὰ ἐξ ὀσπρίων ἄλευρα. ἢ σῖτος νέος φ(ρ)υττόμενος. ἢ τὰ ὀσπριώδη σπέρματα

<χίδρυ>

ὄνομα δειλόν

*<χίδρων>

νέων καρπῶν. καὶ θερμῶν

<χιλ[α]άγρα>

ζωύφιόν τι

<χιλίαρχος>

χιλίων ἄρχων

<χιλιοστή>

τέλος ἀπὸ τῆς θυσίας

<χιλός>

ἡ τροφή. καὶ <χιλὸν> τὸ αὐτό. καὶ χόρτος τῶν βοσκημάτων. [καὶ τοῦτο ζήτει εἰς τὸ χιλωθῆναι χιλίας]

[<χεῖ>]

[<χειλεύει>]

<χιλοῦσθαι>

παχύνεσθαι. σιτίζεσθαι

<χιλ(.)ωθῆναι>

χιλίας δραχμὰς ζημιωθῆναι

<χιλωτήρ>

τὸ τοῖς ὑποζυγίοις ἀπὸ κορυφῆς ἐξαρτώμενον, ἐν ᾧ ἡ τροφή

[<χιμαδίῳ>

....... χειμῶνος

<χιμάζειν>

τὸν χειμῶνα διάγειν

<χιμάζω>

παραχειμάζω]

<Χίμαιρα>

τρίμορφον θηρίον, ὃ πρόσθεν μὲν λέων, μέσον δὲ χίμαιρα, ὄπισθεν δὲ δράκων. φασὶν δὲ ἐν Λυκίᾳ γίνεσθαι ὡς κεφαλὴν μὲν λέοντος ἔμπροσθεν, καὶ ἀπὸ στόματος πῦρ ἀποπέμπον, ὄπισθεν δὲ δράκοντος ἔχον κεφαλήν

<χιμᾶν>

ῥιγοῦν

<Χιμαρίδαι>

γένος τι Ἀθήνησιν

<χίμαροι>

αἶγες χειμέριαι, ἢ τράγοι, ἢ ἔριφοι. [ῥύακες, ποταμοὶ ἐξ ὄμβρων]

<χίμετλον>

τὸ ἐν χειμῶνι γενόμενον ἕλκος ὑπὸ ψύχους

[<χειμαίῤῥαν>

αἶγαν ἀγρίαν]

<Χίοις>

τὰ ἀγαθὰ εὔχεσθαι Ἀθήνησιν ἱστορεῖ τὸν κήρυκα

<χιονέα>

λευκά[ν]. ἢ φωτώδη

<χιονίζει>

λευκαίνει

<Χῖον [ὁ] ἐκ Λακαίνης>

ἐκ κύλικος Λακαίνης οἶνον

<χιονολόφον>

τὸ ἀποταμῆναι τῆς κεφαλῆς τὸ μέσον

<χίραι>

αἱ ἐν ταῖς πτέρναις ῥαγάδες

<χιραλέους>

τοὺς πόδας κατειργασμένους

<χιτών>

ἐσθής, θώραξ, ἱμάτιον ἀνδρικόν

[<χιωνοθήσονται>

λευκανθήσονται. λαμπρυνθήσονται]

<χλαβόν>

εὐτραφές

<χλαῖνα>

χλανίς, ἢ ἱμάτιον χειμερινόν, ἀπὸ τοῦ <χλιαίνειν>, ὅ ἐστι θερμαίνειν

*<χλανίαι>

περιβολαί

*<χλανίτιδες>

αἱ ὅρμοι παρθένων

<χλαμυρίς>

πόα, ὁ κυρίως βρόμος

<χλαμύς>

πορφύρα ἢ χιτών

*<χλαμός>

χλαῖνα

*<χλαμυραί>

τρυφῶσαι. γρυπῶσαι

<χλανίδες>

λεπτὰ ἱμάτια

<χλανίδιον>

ἱμάτιον λεπτόν

<χλάνος>

τὸ περὶ τοὺς τραχήλους δάσος

<χλαρόν>

κόχλαξ

<χλαρά>

ψαιστὰ ἐν ἐλαίῳ

<χλαρόν>

ῥυπαρόν. λεπτόν. τρυχαλέον. ὠχρόν

<χλαρόν>

ἐλαιηρὸς κώθων

<χλεμερόν>

χλιαρόν. θερμόν

<χλεμύρα>

χλοανθοῦντα

*<χλεαίεται>

θερμαίνεται

<χλευάζει>

ἐμπαίζει, γελᾷ

*<χλεύη>

γέλως

<χλευασμός>

ἐμπαιγμός

<χλευδόν>

χύδην. σωρηδόν. πληθύοντα

<χλῆδος>

ὁ σωρὸς τῶν λίθων

*<χλήδης>

σπάδων, θλαδίας, εὐνοῦχος

<χλιδᾷ>

φρίκη, ῥῖγος. τρυφᾷ

<χλιδαί>

ἀγλαΐσματα, τρυφαί

<χλιδανή>

τρυφηλή

<χλιδανόν>

τρυφερὸν ὁμοίως

<χλιδή>

τρυφή. ἱμάτιον χειμερινόν

<χλιδός>

σακκοπάθνιον

<χλίδωνες>

κόσμος ὃν αἱ γυναῖκες περὶ τοῖς βραχίοσιν εἰώθασι φορεῖν καὶ τοὺς τραχήλους

<χλιδωνό[ς]πουν>

χλίδωνας περὶ τοὺς πόδας ἔχοντα[ς], τουτέστι περισκελίδας

<χλιδώσαις>

τρυφώσαις

<χλίει>

θρύπτει

<χλιερόν>

τὸ ἔνθερμον

<χλιήνας>

χλιάνας

<χλιοῦται>

σχίζεται

<χλόα>

βοτάνη

<χλοάζει>

ἀνθηρός ἐστιν, ἀνθηρεύεται

<χλοάζεσθαι>

γαστρίζεσθαι

<χλοανθεῖν>

χλωρὸν ἀνθεῖν

[<χλοάνοις>

τοῖς κοιλώμασιν, ἐν οἷς ἀναχεῖται τὰ χωνευόμενα]

<χλοάσουσι>

βλαστήσουσιν

<χλόδη>

ἔκλυσις καὶ μαλακία

<χλοερόν>

χλωρόν. χεαρόν. ὠχρόν. νέον. ἁπαλόν

<χλόη>

βοτάνη. φύλλα

<χλοιά>

ἑορτὴ ἀπὸ τῶν κάλπων

<χλοιδᾶν>

διέλκεσθαι καὶ τρυφᾶν

<χλοιδέσκουσαι>

γαστρίζουσαι

<χλοιδῶσι>

θρύπτονται

<χλόος>

χλωρίασις, ὠχρότης

<χλοσσός>

ἰχθῦς ὑπὸ Ἰώνων

<χλουνάζειν>

κινύρεσθαι

<χλοῦναι>

λωποδύται, οἱ τῇ χλόῃ εὐναζόμενοι

<χλούνην>

τὸν τῇ χλόῃ εὐναζόμενον

<χλουνός>

χρυσός

<χλοῦς>

ὠχρότης

<χλωραί>

συκαῖ

*<χλωρός>

τυρός

<χλωρεύς>

ὀρνιθάριον χλωρόν

<χλωρηῒς ἀηδών>

ἤτοι ἀπὸ τοῦ χρώματος ἡ χλωρά. ἢ διὰ τὸ ἐπὶ χλωρῶν καθέζεσθαι δένδρων. ἢ ἀπὸ Χλωρίδος τὸ γένος ἔχουσα

<χλωροί>

οἱ φάσηλοι. μήποτε δὲ <ὦχροι> γραπτέον

<χλωροκυρτίδες>

εἶδος καρίδων

<χλωρόν>

ὑγρόν. δεινόν, χαλεπόν

<χλωρὸν δέος>

τὸ χλωροποιόν. τοιοῦτος γὰρ ὁ φόβος, χλωριάσεως ποιητικός

<χλωρόν τε καὶ βλέπον(τα)>

ἀντὶ τοῦ ζῶντα

<χλωρὸν τυρόν>

ἁπαλόν

<χλωρός>

ὠχρός

<χλωρῷ πέδῳ>

νεαρῷ

[<χμαίνει>

ἱμείρει]

[<χλιάσαι>

φονεῦσαι]

<χναύει>

λαμβάνει. κνίζει

<χναύεται>

περικνίζεται. λαμβάνει

<χναῦμα>

τὸ βρῶμα

<χναύματα>

τὰ βρώματα. καὶ τὰ τῶν κρεῶν ἀπανθρακίσματα

<χναύων>

περικνίζων. περιτίλλων

[<χνεμύρεται>

κισύρεται]

*<χνισμός>

νῆστις

<χνιαρωτέρα>

χνοω(δες)τέρα

<χνίει>

ψακάζει. θρύττει

<χνόαι>

αἱ χοινικίδες, αἱ τοῦ ἄξονος σύριγγες

<χνόην>

τὸν τῶν ποδῶν ψόφον

<χνόο(ς)>

ὁ χνοῦ(ς) τοῦ γεν(ε)ιᾶν ἀρξαμένου

<χνόος>

ξυσμός. ψόφος, φθόγγος

<χνοῦς>

τὰ λεπτὰ τῶν ἀχύρων

<χοᾶ>

χοῦν. μέτρον ὑγρῶν

<χοαί[ξ]>

θυσίαι. καὶ τὸ μελίκρατον. καὶ ἔλαιον

<χοανεῦσαι>

χωνεῦσαι

<χοάνη>

χώνη, τύπος, εἰς ὃν μεταχεῖται τὸ χωνευόμενον

<χοάνοις>

τοῖς φυσητῆρσι, ταῖς χώναις, καὶ κοιλώμασιν, εἰς ἃ ἐγχεῖται τὸ χωνευόμενον, ἢ τοῖς πηλίνοις τύποις

<χοάρβηνα>

τὰ γράμματα

<χοάς>

τὰς σπονδὰς τῶν νεκρῶν

<χοᾶσθαι>

καυχᾶσθαι

<χοάς[ς]ομαι>

ἐπίξομαι

<Χοάσπης>

ποταμὸς Ἰνδίας

<χοδιτεύειν>

ἀποπατεῖν

<χόδανον>

τὴν ἕδραν

<χόες>

χῶναι

<χοΐ>

χώματι

[<χόϊνον>

ποτήριον χαλκοῦν]

<χοΐας>

τὸ ἀθροῖσθαι

<χοϊκός>

πήλινος, γήϊνος

<χοίνικες>

αἱ βαθεῖαι πέδαι. καὶ αἱ ἀπὸ μέρους τροφαί

<χοινίκη>

τοῦ τροχοῦ ἐν ᾧ στρέφεται ὁ ἄξων

<χοῖνιξ>

μέτρον τι. καὶ πέδη. καὶ νάρθηξ

<χοιράδες>

αἱ ἐγκείμεναι πέτραι. καὶ πάθος τι δεινόν

<χοιρίημα>

τὸ χοιρίδιον

<χοιρῖναι>

αἱ θαλάσσιαι ψῆφοι

<χοιρογρύλλιον>

ὁ ἐχῖνος

<χοιροκομεῖον>

λεπτόν τι πλεκτὸν ὡς ὀρνι(θ)οτροφεῖον

*<χοῖροι>

ὁμοίως. ἢ καὶ αὐτὰ τὰ ζῶα οἱ χοῖροι

<χοῖρος>

χοιρόσακα, μηχάνημά τι οὕτως ἐκαλεῖτο

<χοιροσφάγος>

θύτης

<χοιροτροφεῖον>

περίζωμα γυναικεῖον. καὶ συφεόν

<χοιροφόρημα>

χοιρίδιον

<χολάδες>

τὰ ἔντερα ἀπὸ τοῦ κεχαλάσθαι

<χολαδία>

τὸ σχολάζειν

[<χολάοντα>

ἀνθοῦντα]

<Χολαργῆς>

δῆμος φυλῆς Ἀκαμαντίδος

<Χολάς>

ἑορτὴ Διονύσου

<χολέρα>

ἔκ(κ)ρισις κάτωθεν διὰ γαστρός, καὶ ἄνωθεν διὰ στόματος, ἐμετός

[<χολεσέμεν>

ὀργισθησόμεθα]

<χολέρα>

σωλήν, δι' οὗ τὸ ὕδωρ ἀπὸ τῶν κεράμων φ(έρ)εται ἐξακον- τιζόμενον

<χολή>

μανία πικρά

<χόλικες>

αἱ παχύταται κοιλίαι. οἱ δὲ τὰ τῆς κοιλίας γράμματα

<χόλιξι>

κοιλίαις

<χολόβαφα>

τὰ χρυσῷ ἐμφερῶς βεβαμμένα

<χολοβάφι(ν)ον>

τοῦτο λέγεται ἅμα μέν, ὅτι τὰ φαῦλα βαφέντα χολῇ βάπτεται, ἅμα δὲ τὰ χρυσῷ ἐμφερῶς βεβαμμένα

<χολόεν>

πικρόν, χολοποιόν

<χόλος>

ὀργή. ἐπιμονή. καὶ ἡ τῆς χολῆς διάθεσις

<χολοῦται>

πικραίνεται, θυμοῦται

<χολωθείς>

ὀργισθείς, εἰς χόλον ἀχθείς

<χονδράς>

χορδάς

<χονδρίον>

πίναξ. κέραμος

<χονδρεύει>

σεμίδαλιν ποιεῖ

<χονδρίλη>

ἄγριόν τι λάχανον

<χονδρίτης>

σεμίδαλις

<χονδριτῶν>

παχεῖα σεμίδαλις .....

<χονδροκοπ(ε)ῖα>

μύλων ὅπου ὁ χόνδρος κόπτεται

<χόνδρον>

σεμίδαλιν μεμιγμένην ὡς πλακοῦντα

<χόνδρος>

τραγανός. οὗτος ὁ ἅλιξ. ἢ παχύς, ἢ μωρός

<χόνδροι ἁλῶν>

παχεῖς ἅλες

<χόν(ν)ος>

ποτήριον χάλκε[ῖ]ον

<χοραγ(ε)ίων>

διδασκαλείων

<χοραγός>

διδάσκαλος. ἔξαρχος

<χορδαψός>

πάθος ἐντέρων

<χορδή>

νευρὰ κιθάρας

<χορδεῦσαι>

κακοποιῆσαι. τεμεῖν

<χορεῖον>

[διδασκαλεῖον. καὶ βωμός τις.] καὶ αὔλημά τι. καὶ μέρος τι [<χωρίον>· καὶ τὸ κάλυμμα τὸ συγγενόμενον ἐκ τῆς κοιλίας]

<χορεύει>

μελῳδεῖ. βακχεύει. ὀρχεῖται

<χορηγία>

δόσις

<χορηγεῖ>

παρέχει, δίδωσιν

<χορηγόν>

παιδίον

<χορηγός>

διδάσκαλος. καὶ ὁ ἐπιδούς τι τῶν ἰδίων. τοῦ χοροῦ ἐξάρχων

<χόρια>

τὰ τῶν ἀρνῶν καὶ ἐρίφων ἀγγεῖα. ἄλλοι τὰ μέλιτος καὶ γά- λακτος γενόμενα βρώματα

<Χορίλα Ἐκφαντίδες>

Κρατῖνος τὸν Ἐκφάντιδος οὕτως εἶπεν, αὐτὸν τὸν Χορίλλον

<χορὸν δίδωμι>

παροιμία ἐπὶ τῶν σκώμμασι νικώντων

<χορός>

κύκλος. στέφανος

<χοροστασία>

χορός

<χοροστατῶν>

χοροῦ κατάρχων

<χοροῦ ἡγεῖται>

χορὸν τρέφει

<χορταῖος>

δασὺς χιτών, οἷος τῶν Σειληνῶν

<χορταιόβαμος>

ὁ Σειληνός

<χορταιοβάμων>

χορταῖον τὸ ἔνδυμα τοῦ Σειληνοῦ

<χόρτον οὐρανοῦ>

τὸ περιόρισμα

<χόρτος>

ὁ συνήθης. καὶ ὁ περίβολος τῆς αὐλῆς, ὡς τό· αὐλῆς ἐν χόρτῳ οἱ δὲ εὐρυχωρίαν. δηλοῖ δὲ καὶ χώραν. καὶ χόρτασμα. καὶ τὸν ὅρον τὸν ἐκ γαίων, ὡς ἐν τῷ· σύγχορταναίω πεδία

<χορῷ καλή>

καλῶς χορεύουσα

<χοῦαι>

αἱ κατὰ ἀγροικίαν ἐπαγγηλίαι

<χουμόν>

χυλόν

<χοῦς>

ἄνθρωπος. καὶ τὸ ἐπιβαλλόμενον τῷ ὀρόφῳ. χῶμα. καὶ μέτρον κοτυλῶν. καὶ ἐρ(ε)ίπιον

[<χοώμενος>

λυπούμενος. ὀργιζόμενος]

<χρᾷ>

χρῄζει. θεσπίζει

[<χραίει>

κελεύει]

<χραίνει>

μολύνει. σαίνει. χρίει

[<χραιματίσαι>

κρᾶξαι ὡς ἵππος]

[<χραιματισμός>

ἡ τῶν ἵππων φωνή]

<χραίνειν>

μολύνειν. σαίνειν. χρίειν. μιαίνειν, ῥυπαίνειν

<χραισμεῖν>

βοηθεῖν

<χραισμῆσαι>

βοηθῆσαι

<χραισμήσουσι>

βοηθήσουσιν

<χραισμῶσι>

βοηθῶσιν

<χρᾷν>

χρῄζειν. μαντεύεσθαι. καὶ τὰ ὅμοια

[<χαραμβαλιαστύς>

γέλως ὁ μετὰ παιδιᾶς]

[<χραμαδοῖλαι>

γελῶναι. καὶ αἱ νωθρόταται τῶν κυνῶν. οἱ δὲ τοὺς κοχλίας]

<χρᾶναι>

χρῶσαι. καὶ τὰ ὅμοια

<χράνας>

μιάνας

<χρανθείς>

μιανθείς

<χρανιεῖσθαι>

χραν(θ)ήσεσθαι. ἐπικαυθήσεσθαι

<χρᾶται>

μολύνεται, καὶ τὰ τοιαῦτα. ἢ χρῆται

<χραῦσαι>

καταξύσαι. χρᾶναι. σκιάσαι. γράψαι. ἐπιτυχεῖν

<χραύσῃ>

καταξύσῃ. πλήξῃ

<χραῦσις>

ἄγκυρα μονόβολος

<χρέα>

δάνεια. μαντεύματα

[<χρεῖ>

δεῖ]

*<χρεῖαι>

ἔνδει[ν]αι

<χρεαγωγός>

ὁ ὑπὲρ ἑτέρου τὸν ὀφειλέτην ἄγων

*<χρέος>

ὄφλημα. χρεία

<χρει.>, τὴν ἔνδειαν. [ποτὲ δὲ καὶ τῷ χρέει

<χρειώ>

χρέα. χρεία

<χρείων>

χρησμῳδῶν, χρησμολογῶν

<χρείως>

δέησις

<χρεῖος>

ὀφείλημα, χρέος

<χρεμέδα>

ἡγῆ ὡς Καλλίμαχος

<χρεμετίζει>

κιχλίζει ὡς ἵππος

<Χρεμετίς>

ὄνομα ποταμοῦ

<χρεμετισμός>

ἡ φωνὴ τῶν ἵππων

<χρεμετᾷ>

ἠχεῖ

<χρεμίς>

χρεμετίς

<χρεμύς>

ὁ ὀνίσκος ἰχθῦς

<χρεμψιθέατρον>

οἱ εἰσιόντες εἰς θέατρον .....

<χρέοντες>

προφητεύοντες

<χρεολυτήσων>

χρεοδοτήσων

<χρεῦμα>

ῥεῦμα

<χρεώ>

χρεία. ἢ τὸ εἱμαρμένον. ἢ τὸ ὀφειλόμενον

<χρεώμενος>

χρώμενος

<χρεῶν>

ὀφειλομένων. ἢ χρησμολόγων

<χρεῶν ἀποκοπαί>

ὅταν τὰ ὑπὸ τῶν πενήτων ὀφειλόμενα τοῖς πλου- σίοις ἀκυρῆται

<χρέως>

χρέος, ὄφλημα

<χρεωφειλέτης>

ὁ τὸ χρῆμα ὀφείλων

<χρή>

δεῖ, πρέπει, καθήκει. χρησμῳδεῖ

<χρήδανα>

τὰ ὅπλα τοῦ ἱστοῦ

*<χρῆμα>

πρᾶγμα. πλοῦτος, οὐσία. λῆμμα

*<χρήματα>

οἷς τις δύναται χρῆσθαι. κτήματα. βοσκήματα

<χρήϊα>

πενία. ἢ χρήματα

<χρηΐζοντα>

ἐνδεόμενα, χρειώδη, χρείαν ἔχοντα

<χρῆϊς>

πονηρός

<χρηματιεῖ>

ποιεῖ

<χρηματίζει>

ἀποκρίνεται. λαλεῖ. πράττει. χρήματα συλλέγει

<χρηματίσασθαι>

πραγματεύσασθαι

*<χρηματισμός>

ὀπτασία(ς) νομοθεσία

[<χρήμπτει>

ἐγγίζει

<χρημφθῆναι>

προσπελάσαι, ἐγγίσαι. ἐνορμῆσαι]

<χρῆναι>

δέον εἶναι

<χρῇς>

θέλεις. χρῄζεις

<χρῆσαι>

θεσπίσαι

<χρῆσθαι>

καυχᾶσθαι. πράττειν. προσφέρεσθαι, χρησμῷ χρῆσθαι

<χρησθήσεται>

χρησιμεύσει

*<χρησμός>

τιμωρία

<χρῆσις>

ἐνέργεια

<χρησμολογεῖ>

προφητεύει, μαντεύεται

<χρησμόν>

κλῃδόνα

<χρησμός>

προφητεία, πρόῤῥησις. ὁ παρὰ θεοῦ διδόμενος λόγος. ἢ μαντεία

<χρησμῴδημα>

τὰ αὐτά

<χρησμῳδία>

μάντευμα, μαντεία, προλεγόμενον

<χρησμῳδούμενα>

τὰ αὐτά

<χρηστὰ ποιεῖν>

τὸν ὑπὲρ ἑτέρου ὀφείλοντα

<χρήστης>

ὀφειλέτης. ὁ μάντις. καὶ ὁ δανειστής

<χρηστήριον>

μαντεῖον

<χρηστοί>

οἱ καταδεδικασμένοι. χρήσιμοι

<χρηστός>

χρήσιμος

<χρηστῶν>

χρησίμων

<χρήστωρ>

μάντις

<χρῆται>

χρᾶται

<χρῖ>

χρίει

[<χρία>

μυρμήκων κοίτη]

<χρί(μ)πτεσθαι>

ἐρείδειν. ἐγγίζειν. ἐκπίπτειν. στηρίζεσθαι. ἐκβαλεῖν. ἀλείφειν. προσπελάζειν

<χρίμπτεται>

προσεγγίζει, καὶ τὰ ὅμοια

<χριμφθῆναι>

ἐμπελασθῆναι. ἐκριφῆναι. ἀνορμῆσαι

<χρίμψαι>

πελάσαι

<χρόα>

τὸ σῶμα. ἢ χρῶτα

<χροανθές>

εὐφεγγές

<χροΐ>

σώματι. ἐπιφανείᾳ

<χροιά>

ἐπιφάνεια

<χροϊζόμενον>

λαμπρυνόμενον

<χρόμαδος>

κρότος, ψόφος

<χρόμη>

φρυαγμός. ὁρμή. θράσος

<χρόμις>

εἶδος ἰχθύος

<Χρόμιος>

ὄνομα κύριον

<χρόμοις>

χρεμετισμοῖς

<χρόμος>

ψύχος. ψόφος ποιός. οἱ δὲ χρεμετισμός

<χρονίζει>

διατρίβει

<χρόνιον>

ἀρχαῖον. ἢ μετὰ πολὺν χρόνον

<χρονιώτερον>

ὑπερχρονίζον

<χρόος>

χρώς, καὶ τὸ <εις> ἀπὸ τοῦ σώματος διῆλθεν

[<χροσάμενος>

τοῦ σώματος κορεσθείς]

<χροὸς ἆσαι>

τοῦ χρωτὸς κορέσαι

<χροιά>

μακρά

<χρυνάζει>

καλεῖ

<χρυσαΐζεται>

κοσμεῖται

<χρυσαλλίς>

ζῶόν τι. οἱ δὲ τὴν ἀπὸ τῆς κάμπης γινομένην χρυσαλλίδα λέγουσιν

<χρυσαμοιβός>

ἀργυρογνώμων

<χρυσάμπυκας>

χρυσοχαλίνους. χρυσομίτρους

<χρυσάμπυκες>

χρυσόδεσμοι

<χρυσάμπυκος>

χρυσοδέσμου. χρυσοχαλίνου. οἱ δὲ χρυσοῦς δεσμοὺς ἔχοντος περὶ τὴν ἄμπυκα, ὅ ἐστιν ἡ τῶν τριχῶν εἰς τὸ ἄνω ἀνά- ληψις

<χρυσάνθεμον>

πόα. ἢ καὶ <χρυσάνθιμον>

<χρυσάορον>

χρυσο(ῦ)ν ξίφος ἔχοντα

<χρυσαόρου>

χρυς(οῦν) ἄορ ἔχοντος, ὅ ἐστι φάσγανον, μάχαιρα(ν), σπάθην

[<χρυσατήρια>

τὰ χωρία εἰς ἃ φοιτῶντες ἐλάμβανον ἱερεῖα καὶ χρησμούς]

<χρυσαυγοῦντα>

ἀστράπτοντα, ἡ στίλβοντα

<χρυσάωρ>

χρυσόηλ[ι]ος. χρυσοκίθαρις. ἢ καλλιόμιλος

[<χρυσέντευκτος>

ἐκ χρυσοῦ κατεσκευασμένος]

<χρύς(ε)ο(ν) σκῆπτρον ἔχων>

ἀντὶ τοῦ αὐτὸς ὁ Τειρεσίας, περι- φραστικῶς

<χρυσεοπή(νητος)>

ἡ διὰ χρυσοῦ εἰργασμένη

<χρυσέῳ>

τῷ χρυσῷ. ἢ λαμπρῷ

<χρυσῆ>

ἐπὶ τῆς Ἀφροδίτης

<χρυσηλάκατος>

καλλίτοξος· <ἠλακάτη> γὰρ ὁ τοξικὸς κάλαμος

<χρυσήλατος>

χρυσῷ ἐληλασμένος καὶ κατεσκευασμένος

<χρυσήνιος>

χρυσᾶς ἡνίας ἔχων. οἱ δὲ καλάς. ἢ καλλίδιφρος

<χρυσῆς Ἀφροδίτης>

τῆς καλῆς

<χρυσία>

ὁ χρυσός

[<χρυσίδα>

τὴν χρυσῆν φιάλην]

[<χρυσοπήνη>

τὴν διὰ χρυσοῦ εἰργασμένην]

*<χρῶ>

μολυσμῷ

<χρυσίς>

ποτήριον. οἱ δὲ φιάλη χρυσῆ

<χρυσίον>

τὸ τῶν παιδίων αἰδοῖον

<χρυσῖτις λίθος>

ἡ καλουμένη βάσανος ἢ Λυδία

<χρυσοκόλλα>

βρῶμά τι ἐκ λινοσπέρμου καὶ μέλιτος. καὶ χρῶμά τι χλωρόν

<χρυσοκόλ(λ)ητος σφραγίς>

χρυσοδακτύλιος

<χρυσόλοφοι δράκοντες>

χρυσόλοποι. χρυσᾶς λεπίδας ἔχοντες

<χρυσορανίς>

ἡ χέρνιψ ἀπὸ τοῦ χρυσὸν ἔχειν

*<χρυσόθρονος>

καλλίθρονος

*<χρυσόρ(ρ)απις>

ὁ Ἑρμῆς· ἀπὸ τῆς ῥάβδου καλομήχανος

<χρυσοραγές>

χρυσοβαφές

<χρυσορ(ρ)αγὲς ἔρνος>

ἀπεῤῥηγμένον ἢ ἀπεστραμμένον ἀπὸ τοῦ δένδρου

<χρυσότευκτος>

ἐκ χρυσίου κατασκευασθείς

<χρυσοτόρευτα>

χρυσόγλυφα

<χρυσοῦς>

Πολέμαρχός φησι δύνασθαι τὸν χρυσοῦν παρὰ τοῖς Ἀττι- κοῖς δραχμὰς δύο, τὴν δὲ τοῦ χρυσοῦ δραχμὴν νομίσματος ἀργυρίου δραχμὰς δέκα. μνᾶς δὲ λέγεσθαι τοὺς πέντε χρυσοῦς

<Χρύσω>

δαίμων

<χρώζει>

προσάπτει. ψηλαφᾷ

<χρῶμα>

φρυαγμός. ὁρμή. θράσος. καὶ παρὰ τοῖς μουσικοῖς χροιά

<χρωματισθεὶς εὐθὺς ἐξ εὐνῆς φόνῳ>

ἀντὶ τοῦ χρωτισθείς

<χρῶσαι>

χρωματίσαι. μολῦναι

*<χρώσω σῶμα>

μολυνῶ σῶμα

*<χρωσθῆναι>

μολύνεσθαι

<χρώσειν>

μολυνεῖν

*<χρὼς ζῶν>

σῶμα ζῶν

*<χρῶμαι>

μολύνομαι

<χρωτός>

σώματος

<χύδην>

κεχυμένως, ἀθρόως. εἰκῆ. σωρηδόν, δαψιλῶς

<χυλός>

πεμμάτων ὑγρῶν ἐκπίεσμα

<χύμα>

ῥεῦμα. πλῆθος

<χύματα>

τὰ ἐπὶ τοῖς τάφοις χεόμενα

<χυμοί>

γεύσεις

<χυμός>

σίελος. [ἢ τάφου χῶμα

<χυμῶν>

πηγμάτων ὑγρῶν]

<χύνιν>

τὴν χεῖρα

<χύντο>

ἐξεχύθησαν

<χύῤῥα>

οὕτως εἰώθασι ταῖς ὑσὶν ἐπιφθέγγεσθαι

<χυῤῥάβιο>

δεσμοὶ συῶν

<χύῤῥαβος>

ὄρνις τις ποιός

<χυῤῥοίδια>

τὰ ζῶα τὰ χυ<οι>ῤῥοίδια

<χυῤῥ(ε)ῖον>

στρεπτόν, ᾧ δεσμεύουσι τοὺς χοίρους. ἔστι δὲ ξύλινον

*<χυρβιάσαι>

σκιρτῆσαι

<χυτά>

χωστά

<χυτή>

χωστή

<χυτή>

ἡ ἐπὶ τοῦ τύμβου χων(ν)υμένη γῆ

(*)<χυτοί

οἱ τῷ δικτύῳ τῶν ἰχθύων περιφερόμενοι>

<χυτόν>

χωστόν. καὶ τὸ χῶμα. καὶ ὁ ξεστὸς λίθος

<χύτλα>

τὰ μετ' ἐλαίου καὶ ὕδατος ἀλείμματα

<χυτλάζει>

κλυδάζεται

<χύτλα>

τὸ ἐφ' ὕδατος ἔλαιον. καὶ εἶδός τι μαντείας [ω] δι' ὕδατος καὶ ἐλαίου

<χυτλάσαι>

τρυφῆσαι. διαχέαι, ὑγρᾶναι

<χύτλασον>

ὕγρα[ι]νον

<χυτλὸς δὲ κράτος ὁ κοσεύσκιος παρῆν>

ἐσπαρμένος εἰκῆ καὶ οὐκ ἐν τάξει μένουσιν

<χυτλῶσαι>

μετ' ἐλαίου λούσασθαι

<χυτλώσαιτο>

ἀλείψαιτο μετὰ τὸ λούσασθαι

<χύτραι>

τὰ χυτροπώλια

<χύτραις λημᾶν>

μεγάλαις τισὶ ..... κωλύεσθαι βλέπειν, καὶ λίαν λημᾶν

<χυτρεοῦν>

ὀστράκινον

<χυτρεῖα>

τὰ τῶν χυτρῶν ὀστράκια

<χυτρίδιον>

μέτρον τι

*<χυτρίου>

τοῦ κρανίου

<χυτρίνδα>

παιδιᾶς εἶδος τοιαύτης· καθέζεταί τις ἐν μέσῳ. εἶτα κύκλῳ περιτρέχοντες οἱ παῖδες περὶ τὸν καθεζόμενον, ποιοῦσιν αὐτὸν περι- στρέφεσθαι, ἕως ἅψηταί τινος τύπτοντος αὐτόν· εἶτα καθέζεται ὁ ληφθείς

*<χυτρίζειν>

ἐν χύτρᾳ (ἐκ)τιθέναι

<χυτρῖνοι>

τὰ κοῖλα τῆς γῆς, δι' ὧν αἱ πηγαὶ ἀνίενται

<χυτρισμός>

ἡ τῶν βρεφῶν ἐν ταῖς χύτραις ἔκθεσις

<χώεσθαι>

συγχεῖσθαι. χολοῦσθαι

<χώεται>

θυμοῦται. μέμφεται. ὀνειδίζεται. χολοῦται, καὶ τὰ ὅμοια

<χωΐδα>

τροφὴν

<χωλάβει>

θορυβεῖ

<χωλεύει>

νοσεῖ. σκάζει

[<χωλότοισιν>

ὀργίλοις]

[<χωλοθείς>

ὀργισθείς]

<χώλοθρον>

ἡ κοιλασία

<χῶμα>

ὕψωμα γῆς, ὄχθη

<χωματεπέκτης>

τοῖς χώμασιν ἐπικείμενος

<χωνευτήριον>

χων(ε)ῖον

*<χῶμος>

χῶμα, σωρός.

<Χωνήν>

τὴν Ἰταλίαν οὕτως πάλαι ἔλεγον, ὥς φησιν Ἀντίοχος ὁ Ξε- νόφα... ἐν τῷ περὶ Ἰταλίας

<χῶνος>

βουνός. [τόπος.] βόθυνος

<χωόμενος>

λυπούμενος. ὀργιζόμενος, χολούμενος. συγχεόμενος

<χώρει>

πορεύου

<χωρεῖν>

ἀπελθεῖν

<χώρησαν>

ἀνεχώρησαν

<χωρήσαντα>

καταβληθέντα. ὁρμήσαντα

[<χωριάζεσθαι>

λέγειν]

<χωρίον>

δοχεῖον. κόπτρον. [καὶ ὄρνις ποιός]

[<χωριαμός>

κίστη.]

<χωρίς>

δίχα. ἰδιαζόντως

<χωρίτης>

ἀγρότης, ἄγροικ[τ]ος. ἄλλοι τὸν ὁδηγόν

<χωροβατεῖ>

ἐν τῇ χώρᾳ περιπατεῖ

[<χωρονομεῖ>

ὀργίζεται]

<χῶρος>

τόπος, ἀγρός. ἄν(εμ)ος. ἢ χωρίον

<χωσάμενος>

χολωσάμενος

<χώσασθαι>

συγχυθῆναι, ὀργισθῆναι. λυπηθῆναι

<χωσθῆναι>

τὰ αὐτά