Γελοιογραφικόν Ημερολόγιον του Έτους 1886/Το Κάτω της Γραφής
| ←Τύποι κυνηγῶν ἐν Ἀθήναις | Γελοιογραφικὸν Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1886 Συγγραφέας: Τὸ Κάτω τῆς Γραφῆς |
Μωσαϊκόν→ |
- Ἀγαθέ μοι κύριε Κ. Φ. Σκόκε,
Πρῶτον, ἀντιγράφω σᾶς αὐτόν, ἐπιστείλαντά μοι τὰ ἑπόμενα:
«Προτίθεμαι ἐπὶ τῷ προσεχεῖ νέῳ ἔτει 1886 νὰ δώσω κἄτι τι νέον εἰς τὸ ἑλληνικὸν δημόσιον, ἤτοι Γελοιογραφικὸν καὶ Σατυρικὸν Ἡμερολόγιον, ἐν ᾧ νὰ συγκεντρώσω τὰς λεπτοτέρας καὶ ἀττικωτέρας εὐφυΐας τῶν παρ' ἡμῖν δημοσιολόγων. Θὰ μοὶ ἀρνηθῆτε ἆρά γε τὴν συνδρομήν σας ... κτλ.»
Τὴν συνδρομήν μου, τό γε νῦν ἔχον, δὲν θὰ σᾶς ἀρνηθῶ, προθυμούμενος ἵνα προσθέσω κἀγὼ μεταξὺ τῶν λεπτοτέρων καὶ ἀττικωτέρων εὐφυϊῶν τὰ περαιτέρω, καὶ οὐδόλως συστελλόμενος μηδὲ φοβούμενος μὴ διὰ τὴν ἀξίωσιν ταύτην ἐξελεγχθῶ ὡς κακὸς οἰηματίας· τολμῶ δὲ μάλιστα νὰ προκαλέσω τὰς ἐπικρίσεις οἱουδήποτε ἀρνηθησομένου τυχὸν ἐν αὐτοῖς τὰς ἀρετάς, ἃς περιζητεῖτε διὰ τὸ ὑμέτερον Ἡμερολόγιον.
Εἶνε σειρὰ ποιηματίων, ἐπιγραμμάτων μᾶλλον, διστίχων ἢ τετραστίχων τῶν πλείστων, βριθόντων, ἂν δὲν ἀπατῶμαι, γνησίας ἀστειότητος, λεπτῆς εὐφυΐας, φιλοπατρίας τε καὶ εὐβουλίας· ἔστι δ' ὅπου κροταλίζει καὶ ἡ σατυρικὴ ὕσπληγξ, καθ' ἃ ἀπεκδέχεται ὁ ἀναγνώστης εἰκάζων ἐκ τοῦ τίτλου τῆς ὑμετέρας βίβλου.
Γινώσκομεν τί λέγεται menu ὑπὸ τῶν γαλλιζόντων ἐπὶ γευμάτων καὶ συμποσίων, ὅπου πολλὰ καὶ ποικίλα τὰ παρατεθησόμενα ὄψα· ἄλλως, ὁ Ἀθήναιος θὰ μᾶς το ἐξήγει (συγγνώμην διὰ τὸν ἀναχρονισμὸν) ὡς γνωστὸν καὶ εἰς τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνας, λέγων ὅτι «ἔθος ἦν ἐν τοῖς δείπνοις παραδίδοσθαι γραμματίδιόν τι, περιέχον ἀναγραφὴν τῶν παρεσκευασμένων, ἐφ' ᾧ εἰδέναι ὅ,τι μέλλοι ὄψον φέρειν ὁ μάγειρος.»—(Ἐν Δειπνοσοφισταῖς, βιβλ. Β΄, χωρ. 33). Λοιπὸν δύνασθε, κύριέ μου, νὰ σημειώσητε ἀπὸ τοῦδε ἐν τῇ ἀναγραφῇ· τῶν παντοίων καὶ ἐκλεκτῶν ἐδεσμάτων τῆς ὑφ' ὑμῶν παρασκευαζομένης καλῆς πανδαισίας, ὅτι θὰ ἔχητε καὶ ἐξ ἐμοῦ ἐπιδόρπιόν τι «Τὸ κάτω τῆς γραφῆς» καλούμενον.
Μόνον παρακαλῶ, μή μου ἐλέγξητε τὴν οἴησιν, μηδ’ ἐκ τῶν προτέρων κατειρωνευθῆτε χαρακτηρίζων με ἐκ τῶν ἤδη λελεγμένων ὡς ὑπερφιάλως περιαυτολόγον· γεύσασθε καὶ ἴδετε· ἀφοῦ δὲ ἀποπίητε ὑμεῖς τε καὶ οἱ προσκεκλημένοι μέχρις ἐσχάτης σταγόνος, τότε καὶ μόνον τότε εὐαρεστήθητε καὶ νὰ ζητήσητε ἐπὶ τῆς φιάλης, ἣν ὑμῖν προσφέρω, τὸ ὄνομα τοῦ κατασκευαστοῦ· πιστεύω ὅτι ἀπρόοπτον θὰ ἐκπλήξῃ ὑμᾶς τε καὶ τοὺς συνδαιτυμόνας ἀνεξαιρέτως.
Πολὺ πλανᾶσαι, Ἕλλην,
ἐὰν τὸ ἀπαγγέλλειν
τὴν δόξαν τῶν προγόνων
νομίζῃς εὐτυχίαν·
θὰ εὐτυχήσῃς μόνον,
ἂν σὺ ὡς τὴν ἀρχαίαν
ἐκείνην ἱστορίαν
δημιουργήσῃς νέαν.
Ὅστις ἐνδόξως τελευτᾷ
ἔζησεν ἤδη ἀρκετά.
Ὅστις εἰς αὐτὸν τόν βίον
χρήσιμος δὲν ἠδυνήθη
νὰ γενῇ εἰς τὸν πλησίον,
κατὰ λάθος ἐγεννήθη.
Ὅταν εὐτυχῇς 'στὸ σκότος
τί χρειάζεσαι τὸ φῶς;
ἀμαθὴς, κ' εἰς ὅλα πρῶτος·—
τύφλαις νἄχῃ ὁ σοφὸς.
Ὅταν ὁ γέρων πλούσιος ἔδιδε τὴν εὐχήν του
λέγων εἰς τὸ παιδί του
«Ἐγὼ εἰργάσθην ἀρκετά ἐπὶ ζωῆς μου, ἄρα
» σὺ ἀναπαύσου», ἔδιδεν ἀντὶ εὐχῆς κατάρα
Εἰς ὃν τινα δι' αὔριον διήνυσε τὸν βίον του,
τρεῖς λέξεις τὸ μνημεῖόν του
ἂν ἔφερε, θὰ ἔφθανε·
«Χωρὶς νὰ ζήσῃ πέθανε».
Ἒρχεσ’ ἐν τῷ κόσμῳ κλαίων
ἐνῷ γύρῳ σου γελοῦν·
εἴθε νὰ γελᾷς ἐκπνέων
καὶ οἱ ἄλλοι νὰ θρηνοῦν.
Ὁ πανδαμάτωρ χρόνος
ὁ ἂν ἀνθῇ μαραίνει·
— Ναὶ, ἀλλ' αὐτὸς καὶ μόνος
πᾶσαν πληγὴν ἰαίνει.
Σεμνὸν ἀπῄτει τάφον,
ἴσως διότι ἤγειρε ζῶν διὰ τῶν ἰδίων
χειρῶν του μαυσωλεῖον,
εἰς στήλας τῶν εὐεργετῶν τὸ ὄνομά του γράφων.
Σφάλλει ὅποιος καμαρώσῃ
'μέρα πρὶν καλονυκτώσῃ,
κ' εὐτυχῆ πρὶν τὰ τσιτώσῃ.
Διὰ τὰ μεγάλα βάσανα, διὰ τὰ μεγάλα βάρη
ἐπλάσθησαν οἱ βασιλεῖς κ' οἱ δυστυχεῖς γαϊδάροι.
(Φριδερῖκος ὁ μέγας)
Αὐτοὺς τοὺς τόπους δὲν παραιτοῦμεν;
Δὲν ἐβαρύνθης τὴν ξενιτειά;
Ξένοι 'στὰ ξένα θὰ κατοικοῦμεν
καὶ εἰς αὐτά μας τὰ γηρατειά;
Ἂς ἐπανέλθωμεν 'στὴν πατρίδα·
μᾶς ἕλκει μ' ὅλα της τὰ δεινά·
'γύρισα κόσμον καὶ πλεῖστα εἶδα,
πλὴν σὰν τὸν τόπον μας πουθενά.
Δυστυχισμένος ὅστις τὸ δῶμα
τῶν προπατόρων τον παραιτᾷ
καὶ εἰς τὸ γῆρας τρέχει ἀκόμα
διὰ ν' ἀπαντήσῃ τὰ περιττά.
Δὲν με μέλει τὶ γνωρίζεις·
'πέ μου τί 'μπορεῖς καὶ κάμνεις νὰ ἰδῶ τὸ τὶ ἀξίζεις.
Τὶ παράδοξον 'στὴν Ρώμη !
σχεδὸν ὅλοι της οἱ δρόμοι
ὡς στολίδι ἀράδ' ἀράδα
ἔχουν ἀπὸ μιὰ κ ....
Σ' ἔλεγαν τὸ πάλαι Ῥώμα·
ἃς σὲ λέγουν τώρα βρόμα.
Πῶς ὀνομάζουν ;
Ποιὸν σκοῦφον βάζουν,
ἀντὶ τὸ βράδυ, κάθε πουρνὸ,
καὶ τὸ κεφάλι
ἀφοῦ τὸν βάλῃ
δὲν φέρει σκοῦφον, μένει γυμνό;
(Ἡ φενάκη.)
Σ' αἰγιαλοὺς ἑλληνικοὺς σχεδὸν λησμονημένη,
ἀπὸ σκληρούς Ὀθωμανοὺς κεῖμ' ἡρωίς σφαγμένη.
Μὴ μ' ἀναγραμματίσης,
διότι μαύρη γίνομαι καὶ δύσμοιρος ἐπίσης.
(Ἡ νῆσος Ψαρά.)
- Φίλε κύριε Σκόκε,
Οὐδὲν ἔχω νὰ προσθέσω εἰς ταῦτα, ἢ ὀλίγους τινας «φθόγγους ἀλύρους» ἔτι ἐξ ἐμοῦ, ὅτι τὰ ἔπη ταῦτα συνέλεξα πρὸ πολλοῦ ἐξ αὑτογράφου τοῦ ποιητοῦ αὐτῶν· οὗτος δὲ ἦν ὁ μακαρίᾳ τῇ λήξει φίλος μοι ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΕΛΑΣ, περὶ οὗ ὡς ποιητοῦ, βεβαίως οὐδεὶς εἶχε μέχρι τοῦδε ὑποψίαν, πολλοὶ δ' ἴσως οὐδὲ περὶ τῆς εὐγενείας τῶν αἰσθημάτων αὐτοῦ, οἵα ἐμφαίνεται εἰς τὰ ὀλίγα ταῦτα ἔπη, γραφέντα οὐχὶ ἵνα δημοσιευθῶσι πώποτε· καὶ μόνον λοιπὸν εἰς μαρτυρίαν, ὅτι τὸ ἀντίγραφόν μου εἷνε ἴσον καὶ ἀπαράλλακτον τῷ πρωτοτύπῳ ὑποφαίνομαι
Ἰω. Ἰσιδωρίδης Σκυλίσσης
- Ἐν Ἀθήναις, κατ' Αὔγουστον τοῦ 1885.
