Γελοιογραφικόν Ημερολόγιον του Έτους 1886/Θεριναί Αναμνήσεις
| ←Χάριν ταχυτέρας συνεννοήσεως | Γελοιογραφικὸν Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1886 Συγγραφέας: Θεριναὶ Ἀναμνήσεις |
Τύποι κυνηγῶν ἐν Ἁθήναις→ |
Ἐν Κηφισσίᾳ. Ἰούλιος, 1885
Φίλτατέ μοι Γ***
Εἰς Ἀθήνας
Εὐρίσκομαι ἐδὠ, εἰς τὸ εἰδυλλιακὸν καὶ χαριέστατον τῆς Ἀττικῆς χωρίον, κατάφυτον καὶ περίρρυτον, πλούσιον εἰς ἀπόψεις θαυμασίας, εἰς χρώματα φανταστικὰ καὶ γραμμὰς ἀμιμήτους ἐν τῷ βάθει τοῦ ὁρίζοντος.
Ἐλθὲ καὶ σύ. Ὁ ναῦλος τοῦ σιδηροδρόμου εἶνε ἐλάχιστος. Ἐὰν δέν σε λῃστεύσῃ ὁ ἁμαξηλάτης ἀπὸ τῆς οἰκίας σου μέχρι τοῦ σιδηροδρομικοῦ σταθμοῦ, τότε — πίστευσόν μοι — ἡ μέχρις ἐδὼ μετάβασίς σου θὰ κοστίσῃ πολὺ εὐθηνότερον ἢ ὅσον ἡ ἀπ' Ἀθηνῶν μέχρι Λαρίσσης.
Μὴ λησμονήσῃς ὅμως νὰ φορέσῃς τὸ φρὰκ καὶ τὸν ὑψηλόν σου πῖλον, μὴ τυχὸν ἑκληφθῇς ὡς γελοῖος καὶ ἀνάγωγος ὑπὸ τῶν ἐνταῦθα εὐπατριδῶν.
Αἴ! φίλε μου, ἡ Κηφισσία ἔκαμε προόδους!
Δὲν εἷνε πλέον ἡ ἄξεστος καὶ ἀνεπίπλαστος παρθένος τοῦ Πεντελικοῦ, μὲ τὸ χυδαῖον χρῶμα τῆς ὑγείας εἰς τὰς παρειὰς καὶ τὴν βλακώδη εἰλικρίνειαν εἰς τὸ βλέμμα.
Ἡ φιλόγελως Ἀμαρυλλὶς μετεβλήθη εἰς κομψευομένην τοῦ συρμοῦ δεσποινίδα, περικλείσασα τὴν καρδίαν ἐντὸς στηθοδέσμων, τὴν κόμην ἐντὸς τεχνητῶν ἀνθέων, τὴν γλῶσσαν ἐντὸς γαλλικῶν φράσεων, παραλλάσσουσα ἑαυτὴν ἑκάστοτε πρὸς τὰ τελευταῖα ὑποδείγματα τοῦ Mode Illustré καὶ ἀκκιζομένη ἐρωτοτρόπως, ὡς ἡ κυρία Ταβουλάρη ἐπὶ τῆς σκηνῆς.
Ἐδώ, φίλε μου, συνέρρευσεν ἀπό τινος τὸ ἀφρόγαλα τῆς ἀθηναϊκῆς ἁριστοκρατίας, ἡ προνομιοῦχος δηλαδὴ ἐκείνη τάξις τῶν θνητῶν, ἡ ἔχουσα τὸ προνόμιον νὰ τρώγῃ χωρὶς νὰ ἐργάζηται, νά κοιμᾶται ἀπὸ πρωΐας μέχρι ἑσπέρας καὶ νὰ τελῇ τὰ Έλευσίνεια τῆς νυκτός.
Ἆ! ἡ νὺξ! κρύπτει τόσα θελκτικὰ μυστήρια καὶ μαγείας, καὶ μέχρι λιποθυμίας ἡδυπαθεῖς ἀπολαύσεις, ὥστε πολὺ εὐλόγως οἱ εὐπατρίδαι ἀνέστρεψαν τοὺς ὅρους ζῶντες ὑπὸ τὰ τεχνητὰ φῶτα τῆς νυκτὸς καὶ κοιμώμενοι μακαρίως καθ' ὃν χρόνον ὁ ἄλλος κόσμος, ὁ βάναυσος καὶ μωρὸς, ἐξυπνᾷ, κινεῖται, δρᾷ, ζῇ ὑπὸ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας.
Καὶ τί θαυματουργικαὶ χεῖρες αὐταὶ τῶν γηγενῶν εὐπατριδῶν, ὡσεὶ ἦσαν χεῖρες ταχυδακτυλουργῶν ἢ ἐπιτρόπων τῆς ἐν Τήνῳ Εὐαγγελιστρίας. Οἱ ἀγροὶ καὶ αἱ χέρσοι τῶν χωρικῶν ἐγένοντο οἰκόπεδα εἰς τὰς χεῖράς των. Τοὐλάχιστον οἱ χωρικοὶ μένουσι χάσκοντες ἀκόμη, πρὸ τοῦ θαύματος τούτου...
Παρὰ τὰς πενιχρὰς καλύβας τῶν ἀγροτῶν ὑψοῦνται τὰ πολυτελῆ μέγαρα τῶν πολυταλάντων τιμαριούχων τῆς Κηφισσίας, ὡς ἄλλοτε ἐν τῇ ἀρχαίᾳ Κορίνθῳ παρὰ τὸν ἄσημον τάφον τοῦ Διογένους ἠγείρετο καλλιμάρμαρος ὀ τάφος τῆς μεταξὺ τῶν ἑταιρῶν ἀριστοκράτιδος Λαίδος, διὰ νὰ πιστοποιηθῇ ὅτι καὶ ἐν τῇ ζωῇ καὶ ἐν τῷ θανάτῳ συναντᾶται ἐνίοτε ἡ ἄγαν ἀκολασία παρὰ τὴν ἄκραν λιτότητα.
Ἀλλὰ μὴ ζήτει τὴν γενεαλογίαν τῶν γηγενῶν εὐπατριδῶν. Μὴ ἐρευνᾷς τὸ ἄγνωστον, ὅπερ μόνον ὡς τοιοῦτον θέλγει.
Τὰ ῥόδα ἐξελίσσονται ἐκ τῆς κόπρου κατὰ τὸν νόμον τῆς συναλλαγῆς τῆς ὕλης καὶ οἰ σκώληκες ζωοποιοῦνται ἐκ τῆς σήψεως μεταμορφούμενοι εἰς χρυσαλλίδας.
Τίς ὅμως ἐσκέφθη νὰ μὴ εἰσπνεύσῃ τὸ ἄρωμα τῶν ῥόδων ἐπὶ τῷ λόγῳ ὃτι τὰ ἁβρά των πέταλα προῆλθον, κατὰ τὴν θεωρίαν τοῦ Δαρβίνου, ἀπὸ κύτταρα περιττωμάτων;
Ἡ ἐξέλιξις σήμερον, ἰδοὺ τὸ πᾶν, φίλε μου! Μεταβάλλει, τὸν βόρβορον εἰς ἔντομα, τὴν κόπρον εἰς ἄνθη, τὰ ἑρπετὰ εἰς δίποδα, τοὺς τενεκέδες εἰς παράσημα καὶ τοὺς μπακάλιδες εἰς ὁμογενεῖς!
Ἐὰν ἡ ἐπιστολή μου φθάσῃ εἰς Ἀθήνας μετὰ πέντε ἡμέρας — ἐκτὸς ἐὰν περιπέσῃ εἰς ξένας — τότε ἐλθὲ τὴν προσεχῆ Κυριακήν.
Έλθὲ νὰ ἴδῃς πῶς ἡ τέχνη ὑπέταξε τὴν φύσιν.
Ἀλλὰ γνωρίζω τὰς ὀπισθοδρομικάς σου ἰδέας. Θέλεις τὴν φύσιν ἀγρίαν ἐν τῇ ῥωμαντικότητι αὐτῆς. Σὺ ἐννοεῖς ψητὸ στὴ σοῦβλα, ὑπὸ τὰ ἔλατα καὶ τὰς πεύκας, εἰς ἀνοικτὸν ὁρίζοντα καὶ μὲ ἀνοικτὴν τὴν καρδίαν, ἐν μέσῳ γελώτων καὶ ᾀσμάτων ἀγαπητῶν φίλων.
Ἀγνοεῖς λοιπὸν ὅτι ὁ πεπολιτισμένος κόσμος σήμερον ὀφείλει νὰ διασκεδάζῃ σιωπῶν καὶ χασμώμενος;
Ἡ γλῶσσά των εἶνε εὔστροφος καὶ αἱμύλη, διότι οὐδέποτε τραχύνεται διὰ τῆς βαρβαροήχου έλληνικῆς διαλέκτου.
Πρέπει νὰ ἴδῃς τὸ ὡραῖον ἥμισυ τῆς ἀριστοκρατίας, καὶ νὰ θαυμάσῃς τὴν σύγχρονον γυναῖκα, ἐκλεπτυνθεῖσαν διὰ τῆς τέχνης, καλλιτεχνικωτέραν καὶ αὐτῶν ἀκόμη τῶν κηροπλάστων πλαγγόνων τοῦ Μάϊφαρτ.
Ἄλλοτε ὁ κόσμος ἦτο μύωψ ἢ παραβλώψ, ὀπισθοδρομικώτερος καὶ δημάρχου ἀκόμη, διότι ἐτοποθέτει τὴν γυναῖκα παρὰ τὴν ἠλακάτην καὶ τὸ λίκνον τοῦ τέκνου της καὶ παρὰ τὸν ἄχαριν νυκτικὸν σκοῦφον τοῦ συζύγου! Οἴα πεζότης!
Ἤδη ὅμως, νὴ τὴν Πάνδημον, δέον νὰ ὦμεν εὐγνώμονες εἰς τὸν νεώτερον πολιτισμόν, ὅστις προήγαγε—χωρὶς ἐν τούτοις νὰ ἐπαγγέλλεται τὸν προαγωγὸν—προήγαγε τὴν γυναῖκα, τὸ καλλιτεχνικώτερον ἀληθῶς τῶν ζῴων εἰς τὴν ἀνωτέραν βαθμίδα τῆς ζῳολογικῆς κλίμακος, ἀναγαγὼν συνάμα καὶ τὸν ἄνδρα— ἐννοῶ τὴν ὁμοταξίαν τῶν συζύγων—εἰς τὴν περιωπὴν τῶν βουβάλων.
Οἱ ἀρχαῖοι μάλιστα, οἱ κακεντρεχεῖς, ἠθέλησαν νὰ ἐξουδετερώσωσι τὴν ἀξίαν τῆς γυναικός, ἐκλαβόντες αὐτὴν ὡς σκεῦος ἀπαλλοτριούμενον, ἐνεχυριαζόμενον, ἑκχωρούμενον ὡς νὰ ἧτο ἀγελὰς ἢ πίθηκος.
Οἱ βλᾶκες! Καὶ ἤκουέ τις εἰς τοὺς ἀρχαίους χρόνους τὰς ἑξῆς διαπραγματεύσεις:
— Μοὶ δανείζεις μίαν νύκτα τὸ Φάνιον;
— Τὸ παρεχώρησα εἰς τὸν Λυσίμαχον. Σοὶ πωλῶ τὸ Νάννιον.
— Οὔφ! τὸ νωθρόν. Οὐδ' ἀντὶ πλακοῦντος ἀνταλλάσσω αὐτὸ. Ὁ Πτολεμαιῖος ὑπεσχέθη νὰ μοι πέμψῃ περικαλλές τι γύναιον ἐκ τῶν λαφύρων τῆς Συρίας.
Ἐννοεῖς ὅτι αὐτά συνέβαινον ἐν τῇ ἀρχαίᾳ Κορίνθῳ καὶ οὐχὶ ἐν τῇ σημερινῇ Κηφισσίᾳ, πρὸς Θεοῦ! μὴ συγχύσῃς τὰς ἐποχὰς καὶ τὰ πράγματα!
Σήμερον ἡ γυνὴ δὲν πωλεῖται—σὲ βεβαιῶ,—τοὐναντίον πωλεῖ, πωλεῖ ὅ,τι ἔχει καὶ ὅ,τι δὲν ἔχει ἀκόμη, ἀλλὰ δὲν πωλεῖται.
Ἂν ἄλλοτε ἐχρησίμευεν ὡς ὑπόδημα τοῦ ἀνδρός, σήμερον εὐτυχῶς χρησιμεύει ὡς στέμμα ἀκτινοβολοῦν περὶ το μέτωπον τοῦ συζύγου.
Ἄλλοτε ἦτο ὃν ἀπρόσωπον. Σήμερον τύχῃ ἀγαθῇ κέκτηται πλείονα τοῦ ἑνὸς πρόσωπα, ἂν λάβῃς μάλιστα ὑπ' ὄψιν καὶ τὸ θαυματουργικὸν χημεῖον ... τοῦ καλλυντηρίου της.
Ἦτο δηλαδὴ μῦρον ἢ ἀνθοσμίας τῆς Κύπρου ἐγκαθειργμένος ἐντὸς φιάλης.
Ὁ νεώτερος πολιτισμὸς ἐξεπωμάτισε τὴν φιάλην καὶ οὕτω ἡ εὐωδία καὶ ἡ μέθη ἐξεχείλισεν ἀπὸ τῆς ὁδοῦ Σταδίου μέχρι Κηφισσίας.
Ἡ γυνὴ σήμερον εἶνε ἐλευθέρα. Δύναται νὰ ἀνήκῃ εἰς ἑαυτήν, εἰς ὅλων τὸν κόσμον καὶ εἰς αὐτὸν ἐνίοτε τὸν ... σύζυγόν της.
Ὅ,τι μ' ἐκπλήττει εἶνε πῶς δύνανται νὰ κοιμῶνται νήδυμον δι' ὅλης τῆς ἡμέρας, ἐνῷ τὰ πτηνὰ κατὰ σμήνη φλυαροῦσιν ἐπὶ τῶν δένδρων. Δὲν ἐνθυμεῖσαι τοὐλάχιστον ὅτι ἡ καλαισθησία τῶν νεωτέρων Ἀθηναίων ἐξερρίζωσε τὰς ὑπερηφάνους λεύκας τῆς ὁδοῦ Σταδίου, ἐπὶ τῷ λόγῳ ὅτι τὸ κελάδημα τῶν χελιδόνων διέκοπτε τὰ ἑωθινὰ ὄνειρα τῶν παροδίων Συβαριτῶν;
Ἐλπίζω ὅμως ὅτι οἱ εὐπατρίδαι θὰ ἐδεύρωσι κανὲν μέσον πρὸς ἐξολόθρευσιν τῶν πτηνῶν, ὅπως διασώσωσι τὴν μακαριότητα τοῦ ὕπνου των ἀπὸ τὸ ὀχληρὸν ᾆσμα τοῦ σπίνου καὶ τῆς ἀκανθυλλίδος.
Ἐπὶ τοῦ παρόντος ἐπενόησαν τὴν ἐξολόθρευσιν τῶν περιστερῶν, καθ' ὧν σκοποβολοῦσι καὶ φονεύουσιν αἱ ἁβραὶ δεσποινίδες, λόγῳ ἀθώας παιδιᾶς.
Οἱ Συβαρῖται ἄλλοτε ἀπηγόρευσαν τὴν ἐν τῇ πόλει ὕπαρξιν ἀλεκτρυόνων, ὅπως μὴ ἡ ὀξεῖα τούτων φωνὴ διαταράττῃ τὸν ὕπνον τῆς πρωΐας.
Ἀλλὰ καὶ οἱ Κηφισσεῖς εὐπατρίδαι ἀπεδίωξαν τοὺς ἀλεκτρυόνας, ἐννοῶ τοὺς πτερωτούς, διότι οἱ δίποδες ἄπτεροι εἰσὶν ἀρκετοί. Τοὐλάχιστον τώρα ἐπικρατεῖ σπάνις πετεινῶν, ἐὰν κρίνω ἐκ τοῦ ὅτι δι' ἓν μικρὸν κοτόπουλο ἐπλήρωσα πρὸ μικροῦ εἰς τὸ Ξενοδοχεῖον φράγκα δέκα, ἀριθ. 10.
Πρὸ παντὸς θέλεις θαυμάσει τὸ πολυτελὲς οἰκοδόμημα τῶν λουτρῶν, ὅπερ ἀληθῶς ἦτο ἀναγκαιότατον, διότι καθαρίζουν καὶ θεραπεύουν πᾶσαν νόσον καί ἀκαθαρσίαν. Εὖγε τῆς προνοητικότητός των !
Δέκα ἢ δεκαπέντε εἴδη λουτρῶν ὑπάρχουσιν ἐν αὐτῷ. Ὑπάρχει λουτρὸν διὰ τοὺς νευροπαθεῖς, ἄλλο διὰ τοὺς ἐκνενευρισμένους, ἕτερον διὰ τὴν ῥευστοποιηθεῖσαν σπονδυλικὴν στήλην. Ἀλλ' ἐννοεῖς τὰ δύο τελευταῖα εἰσὶ πολυτελῶς διεσκευασμένα καὶ ὑποθέτω ὅτι ἡ χρῆσίς των ἀνήκει ἀποκλειστικῶς εἰς τοὺς εὐπατρίδας. Ἄλλο διὰ τοὺς ῥαχητικούς, εἰς τὸ ὁποῖον λούουσι τὰ τέκνα των. Καὶ ἐν γένει δι' ἑκάστην νόσον καὶ ἰδιαίτερον λουτρόν.
Τὴν προσεχῆ Κυριακὴν θὰ καῶσι βεγγαλικὰ καὶ ῥοκκέται καὶ πολυποίκιλα πυροτεχνήματα, τὰ ὁποῖα ἐλκύουσιν ὁπωσδήποτε κόσμον, ὅπως ἡ λάμψις τῆς φλογὸς τὰς χρυσαλλίδας.
Ἐλθὲ λοιπόν· δὲν φοβεῖσαι νὰ πέσῃς ὑπὸ τὰ σκωπτικὰ βλέμματα τῶν εὐπατριδῶν, διότι αὐτοὶ δὲν κατέρχονται εἰς τὴν ὑπὸ τὴν πλάτανον πλατεῖαν ὅταν συρρέῃ ὁ ἄλλος κόσμος.
Οὐ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις.
Ἔλα τέλος πάντων, νὰ γελάσῃς. Σὲ βεβαιῶ, θὰ γελάσῃς. Σὲ ἀναμένω καὶ
Σὲ φιλῶ
Σατανᾶς
Υ. Γ. Φεῦ! ἀδύνατoν νὰ σοὶ ἀποστείλω ταχυδρομικῶς τὴν ἐπιστολήν μου, διότι τὸ ἀπό τινος ἱδρυθὲν ἐνταῦθα ταχυδρομεῖον λαμβάνει μόνον ἐξ Ἀθηνῶν φακέλλους, ἀλλὰ δὲν ἀποστέλλει, διότι ἀφ' ἧς συνέστη ἐλησμόνησεν ἡ Γεν. Διεύθυνσις νὰ ἀποστείλῃ καὶ ... γραμματόσημα.
Διὰ τοῦτο τὴν ἐπιστολήν μου θά σοι ἐγχειρίσῃ χωρικός τις, ὃν ἀποστέλλω ἐπίτηδες.
Ὁ αὐτὸς
