Γελοιογραφικόν Ημερολόγιον του Έτους 1886/Η περί ανθρωπογονίας των Αθηνών
| ←Περιπέτειαι Ἐπαρχιώτου | Γελοιογραφικὸν Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1886 Συγγραφέας: Ἡ περὶ ἀνθρωπογονίας τῶν Ἀθηνῶν |
Τὸ μῆλον τῆς ἔριδος→ |
Λέγουσιν ὅτι τὸ ἀπέραντον σχέδιον τῆς Δημιουργίας συνελήφθη εἰς στιγμὰς ἀνίας ἢ παραφροσύνης τοῦ Δημιουργοῦ, ὅστις πλήττων ἢ ἔξαλλος ἐκ τῆς περὶ αὐτὸν φρίκης τοῦ ἀπείρου, βαρέως δὲ φέρων τὴν ποινὴν τῆς ἀθανασίας, εἰς ἣν εὑρέθη μυστηριωδῶς καταδεδικασμένος, διεσκόρπισεν αἴφνης χιλίους ἡλίους ἀνὰ τὸ κενόν,— ὡς ὁ Πύρλας τὸν Ἣλιον, τὸν Φοῖβον, τὸν Παράφοιβον καὶ τόσους ἄλλους ἀφανεῖς ἀστέρας,—καὶ διεσκέδαζε θεώμενος αὐτοὺς χορεύοντας καὶ στροβιλιζομένους
εἰς τὸ ἄπειρον.
Ἂν ἀληθῶς παρελογίζετο ἢ ἐμαίνετο ἡ Πρόνοια ὅταν ἐδημιούργει τὸν κόσμον, τὰ φυτά, τὰ ζωόφυτα καὶ τοὺς δημοδιδασκάλους, τοὺς ἀστυνομικοὺς κλητῆρας καὶ τὰ τετράποδα, τοὺς βουλευτάς καὶ τὰ παχύδερμα, τὰ μαλάκια καὶ τοὺς καθηγητὰς τῆς θεολογίας, δὲν τολμῶ νὰ τὸ ὁρκισθῶ ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, διότι ἀτυχῶς δὲν ἔχω τὴν εὐκολίαν συνειδήσεως ἐνόρκου.
Τὴν ἀποκάλυψιν ταύτην δύνανται νὰ σᾶς κάμωσιν ὁ θεομανὴς Μακράκης καὶ ὁ θεόπνευστος Καπετάνος τῶν Πατρῶν, καθὸ εὑρισκόμενοι εἰς ἰδιαιτέρας κρυπτογραφικὰς ἀνταποκρίσεις μετὰ τοῦ Θεοῦ.
Φαίνεται ὅμως ὅτι λίαν ἐνωρὶς εἶχε βαρυνθῇ ὁ Ζεὺς τὴν μονότονον, ἐν μέσῳ τῶν ὡς ῥοκάναι περιστρεφομένων ἀστέρων, διασκέδασίν του.
Μάτην οἱ ὑφιστάμενοι Θεοί, ὁ Ἑρμῆς, ὁ Ἥφαιστος, οἱ ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ, ὁ Γανυμήδης, τὰ Σεραφείμ, ἐπειρῶντο νὰ διασκεδάσωσι τὴν ἀνίαν τοῦ Ἰεχωβᾶ Διός. Ἡ ἀθανασία τῷ ἐνεποίει ἀηδίαν καὶ ἐχασμᾶτο ἐν μέσῳ τῶν ἡλίων του νωθρότερον βουλευτοῦ συμπολιτευομένου ἐν τῇ βουλῇ.
Οὐδεμία ποικιλία, οὐδεμία ἐνασχόλησις ἰδιαιτέρα, διότι δὲν εἶχεν ἔτι συλλάβει τὴν ἐπίνοιαν τῶν πρωτοπλάστων, τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας.
Μία παρένθεσις.
Οἱ κ.κ. Μεσολωρᾶς καὶ Κοφινιώτης ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Ἀδὰμ κατεσκευάσθη ἐκ πηλοῦ, ὡς αἱ λάγηνοι εἰς τὰ πιθαράδικα τῶν Ἀθηνῶν, τεθείς ὑπὸ τοῦ Φὸν—Ἡφαίστου ἐντὸς κλιβάνου δίκην τσουβεκίου, ἢ ἀποξηρανθεὶς διὰ τῆς ξηραντικῆς μεθόδου τοῦ κ. Δαμασκηνοῦ.
Ἂν ἀληθῶς ὁ Ἀδάμ, ὁ προπάτωρ τοὐτέστι τοῦ κ. Παπαμιχαλοπούλου ἐπλάσθη ἐκ πηλοῦ ἢ βορβόρου, δὲν ἐπιμένομεν καὶ πολὺ—πολύ.
Ὃ,τι ὅμως φαίνεται ἡμῖν τερατωδῶς ἀπίστευτον, εἶναι ἡ γελοία ἀξίωσις ὅτι πρὸς κατασκευὴν τῆς Εὔας, τοῦ ἀριστοτεχνήματος τῆς Δημιουργίας, ἐχρειάσθη δῆθεν ἡ πλευρὰ τοῦ ἀρχετύπου ἀνδρὸς ὡς πρώτη ζύμη.
Φαντασθῆτε οἵα βλασφημία! Ἐκ τῆς πλευρᾶς αἴφνης τοῦ κ. Κλάδου ἡ τοῦ κ. Δημητρακάκη μεταζυμωθεῖσαι αἱ καλλίπυγοι ἀτθίδες τῆς Ὁδοῦ Σταδίου.
Καὶ ἰσχυρίζονται μὲν οἱ μισογῦναι θεολόγοι ὅτι ἐντεῦθεν ἐπεκράτησεν ἡ φράσις ἐπὶ τῇ θέᾳ ὡραίας γυναικός:
—Τὶ καλὸ κομμάτι!, φρᾶσιν ἣν συχνὰ ἀναμηρυκῶνται ὑπὸ τὰ σιελώδη χείλη των οἱ καλόγηροι, ἵνα πιστοποιῶσιν ὅτι ἡ γυνὴ τάχα εἶνε ἓν τεμάχιον τοῦ ἀνδρός, καὶ τίποτε ἄλλο.
Ἀλλὰ τότε κατ' ἀναλογίαν ἔπρεπε νὰ καλῆται ὄχι πλέον τό ὡραῖον ἥμισυ, ἀλλὰ τὸ ὡραῖον τέταρτον τοῦ ἀνδρός.
Ἀκοῦτ’ ἐκεῖ! τοὐλάχιστον ἂν ἔλεγον τεμάχιον ἐκ πουτίγκας ἢ φραντσόλας!
Τὸν μῦθον τοῦτον ἐπενόησαν ἀναμφιβόλως οἱ ἀναφαλαντίαι garçons, ὧν οἱ χαλαρωθέντες ὀδόντες δὲν ἠδύναντο πλέον νὰ τρωγαλίσωσι τὸ μῆλον τῆς γνώσεως, θέλοντες οὑτωσεί, οἱ χαιρέκακοι, νὰ ὑποτιμήσωσι τὴν καλλιτεχνικὴν ἁδρότητα τῆς γυναικός.
Ἀλλὰ καὶ ὑποτιθεμένου ὅτι ἡ γυνὴ ὑπῆρξε κλᾶσμα—εὐῶδες πάντοτε— τοῦ ἀνδρός, πάλιν ἡ τιμὴ ἀνήκει εἰς αὐτήν.
Ὁ Πραξιτέλης πρὶν ἢ πλάσῃ καλλιμάρμαρον τὴν Ἀφροδίτην του κατεσκεύασε πρότερον τὸ πρόπλασμα αὐτῆς ἐκ πηλοῦ.
Ὁ Ἀδάμ λοιπὸν ὑπῆρξε τὸ πρόπλασμα τῆς Εὔας.
Προηγήθη ἡ ἰδέα ἐν τῷ πηλῷ καὶ εἶτα ἀνέλαμψε τὸ καλλιτέχνημα ἐπὶ τοῦ χρυσοῦ ἢ τοῦ ἀλαβάστρου, διότι ἀληθῶς ἡ γυνὴ εἶναι τὸ ἐρατεινότερον ἀριστοτέχνημα τοῦ Ὑψίστου, τοῦ Φειδίου τῆς Δημιουργίας, ἀπὸ τῆς ὡραίας Ἑλένης τοῦ Μενελάου μέχρι τῆς κυρίας Ροζoῦς, καὶ ἀπὸ τῆς Κορνηλίας μέχρι τῆς κυρίας δροσερᾶς Ἱπποτάμου, τῆς ἐσχάτως συμπεριληφθείσης εἰς τὸ ἀγελαδοτροφεῖον τοῦ κ. Καμπᾶ…
Κλείει ἡ παρένθεσις.
Πρωΐαν τινὰ ἠγέρθη ὁ Ζεὺς βαρύθυμος καὶ ἀνιῶν, ἐξεμῶν βλασφημίας καὶ ἀράς, ἃς βραδύτερον εἶχε συλλέξει εἰς τὸ Κοράνιον αὐτοῦ ὁ Μωάμεθ.
Μάτην ὁ κ. Χατσῆ-Ἑρμῆς—διότι ἀληθῶς ὁ Ἑρμῆς ἦτο ὁ ἐμπιστευτικώτερος ὑπασπιστὴς τοῦ Διὸς—μάτην ἐμόχθει διὰ τῆς εὐτραπελίας του νὰ διασκεδάσῃ τὴν φιλοσοφικὴν πλῆξιν τοῦ Ὑψίστου.
Ὁ Ζεὺς ἦν τρομερὸς ἐν τῇ μελαγχολίᾳ του. Ἔκτοτε χρονολογοῦνται αἱ ἀστραπαί, προελθοῦσαι ἐκ τῶν ἀγρίως λαμπυριζόντων ὀμμάτων του, καὶ αἱ βρονταὶ ἐκ τῶν ὠρυγῶν του.
Ἡ Ἥρα, τολμήσασα νὰ τὸν περιβάλλῃ διὰ τῆς λατρείας καὶ τῶν τρυφερῶν της περιπτύξεων, ἐδέχθη ἰσχυρὸν ῥάπισμα ὑπὸ τοῦ Διός, ὡς νὰ εἶχε κατενεχθῇ διὰ χειρὸς Διευθυντοῦ Ἀστυνομίας, αἱμόφυρτος δὲ σχεδὸν μετεκομίσθη ὑπὸ τῆς Νυκτὸς ἐπὶ ζοφεροῦ ἅρματος εἰς τὸ παρὰ τὴν Ριζάρειον σχολὴν νοσοκομεῖον τοῦ Εὐαγγελισμοῦ πρὸς νοσηλείαν…
Ὁ Ἥφαιστος, ἀποπειραθεὶς νὰ τῷ ψελλίσῃ παραμυθητικοὺς λόγους ἐξεσφενδονίσθη δι' ἑνὸς λακτίσματος εἴς τινα γωνίαν τοῦ Ὀλύμπου, ὀλολύζων ἐκ τῶν ἀλγηδόνων τοῦ θραυσθέντος ποδός του, ὅστις ἐκινδύνευσε νὰ πάθῃ γάγγραιναν, ὡς νὰ ὑπέστῃ ἀνατομικὴν ἐγχείρησιν ὑπὸ τῶν ἐξ Εὐρώπης ἐπιδραμόντων νεαρῶν χειρούργων.
Ὁ θίασος τῶν Χερουβεὶμ ἐζήτησε νὰ μέλψῃ μελῳδίαν τινὰ ἐκ τῆς Τραβιάτας, πρὸς καταπράϋνσιν τῆς θλίψεως τοῦ Διός, ὅστις ὅμως ἀγανακτήσας ἐκρήμνισεν ἐκ τοῦ Ὀλύμπου αὐτὸν κάτω καὶ πρὸς τιμωρίαν τὸν παρέδωκεν εἰς τὴν κοιλίαν τοῦ Λαμπρούνα καὶ εἰς τὰς χεῖρας τοῦ κ. Τσόχα.
Αἴφνης ἐν μέσῳ τῆς στυγνῆς μελαγχολίας φωτεινὴ ἰδέα ἀπήστραψεν ἐν τῇ περιδινευμένη κεφαλῇ τοῦ Διός.
Πάραυτα καλεῖ τὸν Ἑρμῆν, τὸν Ἥφαιστο, τὴν Νέμεσιν τὸν Βεελζεβοὺλ καὶ τὸν κ. Χόλδεν, αἵτινες ἔδραμον ἐν ἀκαρεῖ ἐνώπιόν του.
—Φέρετέ μοι τὸν κατάλογον τῶν ἀστέρων. Ἑρμῆ, σὺ ἔχεις τὸ ὄμμα ὀξύ. Ἰδέ, ἐκεῖ κάτω εἰς τὰς ἀβύσσους τῶν οὐρανῶν πῶς καλεῖται ὁ ἀδιόρατος ἐκεῖνος μικροσκοπικὸς κόκκος, τὸ ἀμυδρὸν ἐκεῖνο σημεῖον μεταξὺ τῶν πλανητῶν;
Καὶ ὁ Ἑρμῆς ἔλαβε τὸ τηλεσκόπιον καὶ κατεσκόπει τὸ ἄπειρον.
—Μεγαλειότατε, εἶνε ἡ Γῆ. Ὑπὸ τοιοῦτον ὄνομα ἀναγράφεται εἰς τὸ μητρῷον τῶν ἀστέρων.
—Περίεργον! τὴν εἶχον λησμονήσει. Ἐκεῖ κάτω λοιπὸν καταβῆτε ὅλοι. Ἀναζητήσατε μίαν γωνίαν ἐπ' αὐτῆς καὶ πλάσατε κατ' εἰκόνα καὶ καθ' ὁμοίωσίν μου μερικὰ ἀνδρείκελλα. Κατόπιν θὰ σᾶς στείλω λεπτομερεστέρας διαταγάς.
Ὁ Ἥφαιστος, ὁ Ἑρμῆς, ἡ Νέμεσις, ὁ Βεελζεβοὺλ καὶ ὁ κ. Χόλδεν κατῆλθον ἐπὶ τῆς Γῆς μετ' ἀστραπιαίας ταχύτητος ἐκτελοῦντες τὴν παραγγελίαν τῆς Αὐτοῦ Μεγαλειότητος Διὸς τοῦ Αʹ.
Περιῆλθον ὅλην τὴν ὑδρόγειον καὶ εἶτα ἐστάθησαν εἴς τι σημεῖον ἐπ' αὐτῆς.
—Ἐδῶ, ἐφώνησεν ἡ Νέμεσις, νὰ πλάσωμεν τὰ νευρόσπαστα τοῦ Ἰεχωβᾶ. Τὸ ἔδαφος εἶνε κατάλληλον καὶ τὸ χῶμα πολλῶν εἰδῶν. Πρέπει τὰ ἀνδρείκελλα νά πλασθῶσι ποικίλα.
—Εὖγε! ἀνεφώνησαν οἱ λοιποὶ θεοί. Ἐμπρός, εἰς τὸ ἔργον.
Ὁ Ἥφαιστος, ἡτοίμασε τὴν κάμινόν του, εἰς ἣν ἔθηκε πῦρ. Ὁ Βεελζεβοὺλ καὶ ὁ Ἑρμῆς συνέλεγον τὴν ζύμην ἐκ τοῦ ἐδάφους, ὁ κ. Χόλδεν διὰ τῆς γλυφίδος του ἐπλαστούργει ἐξ αὐτῆς τὰ εἰδώλια τοῦ Ὑψίστου, παραδίδων εἶτα αὐτὰ εἰς τὸν κλίβανον τοῦ Ἡφαίστου, εἰς τὰ ὁποῖα ἐνεφύσα τελευταῖον ἡ Νέμεσις καὶ τοῖς ἔδιδε πνοὴν ζῶσαν.
Λέγεται ὅμως ὅτι ἡ Νέμεσις, διαλαθοῦσα τὴν προσοχὴν τῶν λοιπῶν θεῶν, ὑπέκλεψέ τινα ἐκ τῶν ἀνδρεικέλλων, παραχώσασα αὐτὰ εἰς κρύπτην τινὰ ὑπὸ τὸ ἔδαφος. Καὶ οὕτω μετὰ χιλιάδας ἐτῶν ἀνεφάνησαν αἴφνης ἐκ τῶν καταχθονίων οἱ νεμεσητικοί, γενόμενοι εἰς τοὺς μεταγενεστέρους χρόνους Εἰσαγγελεῖς τοῦ Κράτους.
Καὶ ὁ κ. Χόλδεν ἐδημιούργει ὁλοέν. Ἐλάμβανε πηλὸν ἐξηραμμένον καὶ κατεσκεύαζεν ὑπουργούς καὶ βουλευτάς. Ὁ κονιορτὸς καὶ ἡ ῥευστὴ λάσπη μετεμορφοῦτο διὰ τῶν πλαστικῶν του χειρῶν εἰς δημάρχους καὶ δημοτικοὺς συμβούλους. Ἐκ τῆς ἰλύος τοῦ Γκαζοχωρίου ἐφιλοτέχνησε τοὺς χοίρους καὶ τοὺς ὁμογενεῖς, ἐκ δὲ τῶν ἑλῶν τοῦ Φαλήρου ἐμορφοποίησε τοὺς μεσίτας καὶ τοὺς χαβιαροχανίτας χρηματιστάς. Ὀλίγη κόνις καρβούνων τῷ ἐχρειάσθη πρὸς ἀνθρωποποίησιν τῶν δασκάλων, τῶν καλογήρων καὶ τῶν ἠθοποιῶν. Ἐξ ἀγγλικοῦ ἅλατος ἔπλασε τοὺς ῥήτορας τῶν ὑπαιθρίων διαδηλώσεων καὶ ἐκ φλόμου τὰ ἀστυνομικὰ ζωόφυτα. Καὶ ἐπειδὴ τὸ χῶμα εἶχεν ἐξαντληθῇ, ἐχρησιμοποίησεν ὀλίγα ἄχυρα, ἐκεῖ ποῦ εὑρεθέντα, καὶ κατεσκεύασεν ἐξ αὐτῶν ὀλίγους ὑπουργοὺς τῆς Ἀπαιδευσίας.
Ὁ Ἑρμῆς ὅμως εἶχεν ἐμπιστευτικὴν ἐντολὴν παρὰ τοῦ Διός, καθ' ἥν ἐκλέξας τὴν εὐγενεστέραν ὕλην ἐκ τοῦ γηΐνου ἐδάφους, ἤτοι ἄσβεστον καὶ ἀλάβαστρον, ἐνετείλατο τῷ κ. Χόλδεν νὰ πλάσῃ τὰ θήλεα νευρόσπαστα. Ἡ ἄσβεστος ἐλήφθη ἐκ τῶν λατομείων τῆς Πνυκὸς τοῦ κ. Τοτόμη. Καὶ δι' αὐτὸ ἔκτοτε ἡ ὡραία ἀτθὶς φλέγεται ἀλλὰ δὲν κατακαίεται. Καὶ δι' αὐτὸ ἀκόμη ἔχει ᾀεικίνητον τὴν γλῶσσαν, διότι, ἡ Πνὺξ ἐχρησίμευε διὰ τὴν γλωσσαλγίαν τῶν ἀρχαίων.
Ὁ Ζεὺς κατώπτευεν ἀπὸ τοῦ ὕψους τοῦ ἀπείρου τὰ ἀπὸ τῶν χειρῶν τοῦ θεοῦ Χόλδεν ἀναπηδῶντα ὁμοιώματά του καὶ ἐξεκαρδίζετο γελῶν καὶ καγχάζων.
Ἀντήχουν οἱ οὐρανοὶ ἐκ τῶν βροντωδῶν γελώτων του ἰδίως, ὅταν διευθύνων τὸ τηλεσκόπιον ὁ Ζεὺς πρὸς τὴν πρότυπον χώραν τῶν νευροσπάστων του ἔβλεπεν ὅτι αὐτὰ ἐφωνάσκουν καὶ ἐκινοῦντο, ἐνήργουν ἐκλογὰς καὶ διαδηλώσεις· ὅτι ἐκορόϊδευεν ἄλληλα ἐν ὀνόματι τοῦ θεοῦ· ὅτι ἐκοκορεύοντο ὅτι τάχα κἄτι ἦσαν καὶ αὐτὰ· ὅτι τέλος ἔκαμναν τόσας ὡραίας καὶ χαριεστάτας ἀνοησίας, εἰς τὰς ὁποίας ἔδιδον ὀνόματα μεγάλα ἀποκαλοῦντα αὐτὰς νόμους, ἠθικήν, μεγάλην ἰδέαν, καὶ τόσα ἄλλα περίεργα καὶ γελοῖα πράγματα.
Καὶ ὁ Ζεὺς ἐλησμόνει τὴν ἀθανασίαν του ἐντρυφῶν εἰς τὸ μικροσκοπικὸν αὐτὸ θέαμα.
Ἐνίοτε ἐγκαταλείπων τὰ οὐράνια ἐνδιαιτήματα κατήρχετο ὑπὸ διαφόρους μορφὰς καὶ ποικίλα σχήματα εἰς τὰς κλεινάς του Ἀθήνας, ὁτὲ μὲν μεταμορφούμενος εἰς χρυσῆν βροχὴν καὶ εἰσδύων εἰς τοὺς κοιτῶνας τῶν ἀριστοκρατικῶν ἀνδρεικέλλων του, ὡσεὶ ἦτο χρυσοκάνθαρος ἁπλοῦς, ὁτὲ δὲ εἰς κερασφόρον ταῦρον—διὰ νὰ ἐκλαμβάνηται δῆθεν ὡς σύζυγος—καὶ ἐτέλει οὑτωσεί incognito ἔρωτας ἀποκρύφους, οὓς τῷ παρεσκεύαζεν ὁ Ἑρμῆς, ὅστις χάριν εὐκολίας ἐγκατέστη ὁριστικῶς ἱδρύσας ὡς κατοικίαν του μέγαρον μυστηριῶδες, ὅπερ ἐκάλει χρηματιστήριον, ἐνεργῶν ἐν αὐτῷ τὰς ἀγοραπωλησίας τῶν ἐρώτων τοῦ Διὸς.
Ἰδίᾳ ὅμως ὁ Ζεὺς ἠρέσκετο νὰ κατέρχηται καὶ ἐνδιατρίβῃ εἰς Κηφισσίαν μεταβαλλόμενος εἰς βοῦν ἢ εἰς διπλωμάτην γραμματέα πρεσβείας, κατὰ τὰς περιστάσεις, καὶ οὑτωσεὶ τὸ ἐγλέντα περίφημα.
Λέγεται μάλιστα ὅτι διὰ νὰ γελάσῃ ἔτι μᾶλλον, ἐνεδύθη ποτὲ σκῆπτρον καὶ πορφύραν, κατῆλθεν ἐπὶ τῆς γῆς, ἔφαγεν, ἔπιεν, ἐμέθυσεν, ἐκυλίσθη ὡς χοῖρος εἰς ἔρωτας, ηὔξησε τὸν πληθυσμὸν τῶν νευροσπάστων του, καὶ πρὶν ἢ φθάσῃ νὰ ἐννοηθῇ ὑπ' αὐτῶν, τὸ ἔστριψεν εἰς τὴν Εὐρώπην κατὰ συμβουλὴν τοῦ ὑπασπιστοῦ του Χατζῆ-Ἑρμοῦ.
Οὕτω παρήρχοντο οἱ ἐνιαυτοί, ὁ δὲ Ζεὺς ἐλησμόνει τὴν φρίκην τῆς ἀθανασίας διασκεδάζων φαιδρότατα μὲ τὰ περιεργότατα ἀνθρωπάκια του.
Ἀλλ' ὅταν βραδύτερον εἶδεν ὅτι εἶχον ἀφηνιάσῃ τὰ νευρόσπαστά του βαθμηδόν, ἐπανέπεσε πάλιν εἰς τὴν προτέραν ἀηδίαν καὶ πλῆξιν.
Κυκεὼν καὶ σύγχυσις!
Διότι τὰ νευρόσπαστα, χαλαρωθέντα καὶ ξεβιδωθέντα, εἶχον μετατοπισθῇ ἐκ τῆς οἰκείας ἕκαστον θέσεως. Ὁ Δαμαλᾶς καὶ ὁ Μακράκης ἐζήτουν νὰ μάθωσι τὴν κατοικίαν τοῦ ὑπερτάτου Διός, ἀνακαλύπτοντες αὐτὸν εἰς τὰ κρόμμυα καὶ τὸ αὐγοτάραχον τῆς τεσσαρακοστῆς. Οἱ χασάπιδες ἐγίνοντο ἰατροὶ καὶ οἱ χωροφύλακες συνέταττον καλλιτεχνικὰς μελέτας. Οἱ καπνοπῶλαι ἐλάμβανον ἐνεργὸν μέρος εἰς τὰ λαθρεμπόρια καὶ εἰς τὰ ὑπουργικὰ συμβούλια τοῦ Κράτους, τὰ δὲ νήπια τοῦ Λυκείου τοῦ κ. Κουτούζη καὶ Παπαγεωργίου ἐξωπλίζοντο διὰ νὰ ἐκστρατεύσωσι κατὰ τῶν Βουλγάρων.
Καὶ ὁ Ζεὺς ἐφρύαττε καὶ ἐλύσσα.
Καὶ ἔβλεπεν ὅτι οἱ διδάσκαλοι συνέγραφον περὶ εὐπρεπείας καὶ καθαριότητος, οἱ καλόγηροι ἐλάλουν περὶ ἀνθρωπισμοῦ καὶ οἱ ἄεργοι τῶν καφφενείων ἐφορτόνοντο εἰς τὴν ῥάχιν των τὰ ἐθνικὰ ζητήματα, προκαλοῦντες πολεμικὰς διαδηλώσεις εἰς τὰς πλατείας τῆς πόλεως, οἱ δὲ ποιηταὶ ἐξεσφενδόνιζον στίχους καὶ ὕβρεις καὶ ἀναθέματα καὶ ἐμπνεύσεις ποιητικὰς ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν τοῦ ἑλληνισμοῦ εἰσβαλλόντων εἰς τὴν Θρᾴκην καὶ τὴν Μακεδονίαν.
Καὶ ὁ Ζεὺς ἐμαίνετο ἐξ ἀγανακτήσεως.
Καὶ ἔβλεπεν ὅτι οἱ κύριοι Κοκορᾶβαι εἶχον ἀναλάβει νὰ ἠθικοποιήσωσι δημοσιογραφοῦντες τὴν κοινωνίαν, ἐνῷ αἱ φυλακαὶ δὲν ἦσαν ἐντελῶς πλήρεις, ὥστε νὰ μὴ ἐπαρκέσωσι καὶ εἰς τοὺς ἀστυνομικοὺς κλητῆρας, φλυαροῦντας περὶ ἠθικῆς καὶ τάξεως.
Καὶ μέχρι μέν τινoς ὁ Ζεὺς συνεκράτει τοὺς κεραυνοὺς τῆς λύσσης του.
Διενοήθη μάλιστα ν' ἀποστείλῃ προφήτας, καὶ ἔπεμψεν τὸν Ἱερεμίαν, τὸν Ἱεζεκιήλ, τὸν Καπετάνον, τὸν Μπαστίναν, τὸν Σώμερβιλ, τὸν Μωάμεθ καὶ τὴν Ἱερὰν Κατήχησιν τοῦ κ. Κοφινιώτου, ἀλλ' εἰς μάτην· τὰ νευρόσπαστά του εἶχον ἐκνευρισθῇ ἐντελῶς.
Καὶ ὅταν πλέον εἶδεν ὅτι οἱ νεκροὶ δὶς ἀπέθνησκον διὰ τῶν νεκρολογιῶν τοῦ Ἀρσένη, καὶ ἐστεροῦντο τῶν πορθμείων διὰ τὸν πορθμέα τοῦ ᾍδου Χάρωνα, διότι ἐφορολογοῦντο καὶ ὑπὸ τὴν πλᾶκα τοῦ τάφου των ἀκόμη ὑπὸ τῆς «Ποικίλης Στοᾶς»· ὅταν εἶδεν ὅτι οἱ βουλευταὶ ἔλυον τὰ νομοθετικὰ ζητήματα διὰ γρόνθων καὶ λακτισμάτων, ὁ δὲ κ. Χοϊδᾶς ἐζήτει νὰ ἱδρύσῃ τὴν δημοκρατίαν τῆς ἀδελφότητος διὰ τοῦ ῥεβόλβερ καὶ τῶν μαρτύρων τῆς μονομαχίας· ὅταν ἐπὶ τέλους ἔμαθεν ὅτι ὁ Δεληγιάννης ἔγινεν ἀρχηγὸς τῶν νευροσπάστων του καὶ οἱ μαθηταὶ τοῦ Σχολαρχείου, Ὑπουργοὶ τῆς Παιδείας, ἐνῷ οἱ χερσαῖοι ἀμανῖται μετεμορφοῦντο εἰς ὑπουργοὺς τῆς θαλάσσης, καίτοι λιποθυμοῦντες ἐπὶ τῇ θέᾳ τοῦ ὕδατος· ὅταν εἶδεν ὅτι τὰ ἐκ τοῦ χυδαιοτέρου φυράματος πλαστουργηθέντα ἀνδρείκελλα, ἀντὶ νὰ τεθῶσιν ἐντὸς μαστέλλων φανικοῦ ὀξέος, ἢ νὰ χρησιμοποιηθῶσιν ὡς οὐρητήρια, τοὐναντίον ἐλάμβανον μέτρα περὶ καθαριότητος ἐπὶ τῶν ἐσωτερικῶν, οἱ δὲ ἀξιωματικοὶ τοῦ στρατοῦ ἔχαπτον τὰ γαλόνια ἐντὸς τῶν Σολωνείων ὡς νὰ ἦσαν πουτίγκαι, αἴ! τότε πλέον ἐξεμάνη ὁ ἀθάνατος Ζεύς, ὁ ἐπινεύων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν
…καὶ κυανέῃσιν ἐπ' ὀφρύσι νεῦσε Κρονίων
ἀμβρόσιαι δ' ἄρα χαῖται ἐπερρώσαντο ἄνακτος
κρατὸς ἀπ' ἀθανάτοιο, μέγαν δ' ἐλέλιξεν Ὄλυμπον.
Καὶ συνέλαβε τὴν τρομερὰν ἀπόφασιν νὰ ἐξολοθρεύσῃ τὸ γένος καὶ τὴν χώραν τῶν νευροσπάστων καὶ νὰ πλάσῃ νέον ἐξ ἄλλης ζύμης.
Ἐκάλεσεν εἰς συμβούλιον τοὺς Θεούς καὶ ἀνεκοίνωσε τὸ σχέδιόν του, ἐνετείλατο δ' αὐτοῖς νὰ καταβῶσιν ἐπὶ τῆς γῆς καὶ νὰ ἐκτελέσωσιν ὡς τάχιστα, ὠμότερον δικαστικοῦ κλητῆρος, τὴν ἀνέκκλητον ἀπόφασιν τῆς ἐξαφανίσεως τῶν Ἀθηνῶν.
Ὁ Ἑρμῆς ἱκέτευσεν ἰδιαιτέρως τὸν Δία ὅπως ἐκ τοῦ γενησομένου κατακλυσμοῦ φεισθῇ τοῦ Δηλιγιάννη, τοῦ Παπαμιχαλοπούλου καὶ τοῦ κ. Λομβάρδου διὰ νὰ μὴ χαθῇ τὸ σόϊ κατὰ τὴν δευτέραν ἀνθρωπογονίαν τῶν Ἀθηνῶν, ἀλλ' ὁ Ζεὺς ἀγανακτήσας ἐκρήμνισεν αὐτὸν τῆς Ἐδὲμ καὶ τὸν κατεδίκασε νὰ μένῃ ὡς φάσμα ἐντὸς τῆς ἐρημίας τοῦ χρηματιστηρίου, γυμνὸς καὶ πειναλέος.
Οἱ Θεοὶ κατῆλθον ἐπὶ τῆς γῆς. Ὁ Ποσειδῶν ἀπεπειράθη νὰ ἀναστρέψῃ τὰ ὕδατα τοῦ λεκανοπεδίου Ἀθηνῶν καὶ νὰ κατακλύσῃ τὴν πόλιν τῶν νευροσπάστων, ἀλλ' ἀτυχῶς οὐδαμοῦ εὗρεν ὕδωρ, διότι ὅλα τὰ νερὰ τοῦ δήμου εἶχε καταλάβει ὁ κ. Κασσαβέτης καὶ ὁ κ. Μελᾶς διὰ τὰ ἐν Κηφισσίᾳ λουτρά.
Ἄλλως τε ὁ κ. Δαμασκηνός, ὁ δυνάμενος νὰ ἀνελκύσῃ τὴν φαληρικὴν θάλασσαν πρὸς τοῦτο, ἀπουσίαζεν εἰς τὴν Πελοπόννησον διὰ τὰς ἁμαρτίας τῆς πολυκλαύστου σταφίδος.
Τί νὰ πράξωσιν; Ἀνῆλθον εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἐγνωστοποίησαν τὰς ἐνεργείας των εἰς τὸν Δία.
Δεύτερον συμβούλιον τῶν Θεῶν.
Καὶ ἐπειδὴ ὁ διὰ κατακλυσμοῦ ὄλεθρος τῶν Ἀθηναϊκῶν νευροσπάστων ἀπέβαινεν ἀδύνατος, ἡ Νέμεσις ἐπρότεινε νὰ μετέλθωσιν ἄλλο μέσον, ἀποτελεσματικώτερον καὶ ταχύτερον, νὰ στείλωσι τοὐτέστι δύο ὑποχθονίους Θεάς, τὴν ἀθάνατον Εὐλογιὰν καὶ τὴν Χολέραν, ἀλλ' ὁ Βεελζεβοὺλ παρετήρησεν ὅτι αὗται κατὰ διαταγὴν τοῦ Ἀρχισατανᾶ ἠσχολοῦντο κατ' ἐκεῖνον τὸν χρόνον ἐν τῷ βασιλείῳ τοῦ ᾌδου πρὸς σύνταξιν τῶν δημοτικῶν καταλόγων.
Ἀπεφασίσθη λοιπὸν νὰ προαποστείλωσιν τὸν Δήμαρχον Ἀθηναίων, τὸν Διευθυντὴν τῆς Ἀστυνομίας, τὸ ἰατροσυνέδριον, καὶ τὸν κ. Παπαμιχαλόπουλον, ὅπως προπαρασκευάσωσι τὰ τῆς ὑποδοχῆς τῆς Χολέρας καὶ τῆς Εὐλογιᾶς, οἵτινες πρὸς τοῦτο ἵδρυσαν τὰ λοιμοκαθαρτήρια, τὴν Νέαν Ἀγορὰν καὶ ἀποπάτους ἐντὸς μανδρῶν, ἀναμένοντες ἀπὸ στιγμῆς εἰς στιγμὴν τὴν μεγαλοπρεπεστέραν ἐμφάνισιν τῶν δύο ἐπισήμων θεοτήτων.
Ὁ Ζεὺς ἀπεσύρθη εἰς τὸν ἕβδομον οὐρανὸν καὶ ἀναμένει τὴν καταστροφὴν τῶν φθαρέντων νευροσπάστων του, διὰ νὰ διατάξῃ δευτέραν αὐτῶν ἔκδοσιν, ἐπηυξημένην καὶ ἐπιδιωρθωμένην…
Comte–Scoc