Βίοι Πελοποννησίων ανδρών/Επαρχία Μιστρά
| ←Τσακωνιά | Βίοι Πελοποννησίων ἀνδρῶν Συγγραφέας: Ἐπαρχία Μιστρᾶ |
Μπαρμπίτσα→ |
Οὗτος ἐφυλακίσθη εἰς Τρίπολιν μετὰ τῶν λοιπῶν προὐχόντων, ὡσαύτως δὲ καὶ ὁ Μελέτιος Μελετόπουλος, ὅστις καὶ ἀπέθανεν ἐντὸς τῶν φυλακῶν. Ἁμφότεραι δὲ αὗται αἱ οἰκογένειαι εἶναι γνωσταὶ κατὰ τὴν Πελοπόννησον, ἐβοήθησαν δὲ μὲ τοὺς συγγενεῖς των τὴν ἐπανάστασιν, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ πρόκριτοι.
Ἐχρημάτισε πολιτικὸς, καὶ μέλος τοῦ ἐκτελεστικοῦ ἐγένετο ἐπὶ τῆς Κυβερνήσεως τοῦ Γ. Κουντουργιώτη.
Οὗτος ὑπηρέτησε πολιτικῶς τὸν ἀγῶνα ἐντὸς τῆς ἐπαρχίας του, καὶ κατ’ ἀρχὰς πολὺ συνετέλεσε.
Πολιτικὸς ἐπισημότατος. Γόνος ἀρχαίας καὶ λαμπρᾶς καταγωγῆς. Ὁ ἀνὴρ οὗτος κατὰ τὴν ἀρχὴν τῆς ἐπαναστάσεως ἐφάνη χρήσιμος, χρησιμώτερος δὲ κατὰ τὴν εἰσβολὴν τοῦ Δράμαλη, ὅτε συνηντήθη μετὰ τοῦ Κολοκοτρώνη εἰς τὸ Νταούλι, διότι ἐκεῖ ἐφάνη λαμπρὰ ἡ φιλοπατρία καὶ τὸ μεγαλεῖον τοῦ ἀνδρὸς, ὅστις λίαν συνετέλεσε διὰ τοῦ ἐνθουσιασμοῦ του εἰς τὴν καταστροφὴν τοῦ Δράμαλη. Φοβηθεὶς τὴν πολλὴν καὶ φοβερὰν στρατιὰν τοῦ Δράμαλη, μήπως αὕτη πάλιν ὑποδουλώσῃ τὴν πατρίδα του, ὅτε ἦτον εἰς τὸν Ἀχλαδόκαμπον, ἔκαμεν ὅ,τι κάμνουν οἱ ἄνθρωποι κατὰ τὸ τέλος τῆς ζωῆς των, ὅταν βαρύνωνται πλέον ἀπὸ ἀσθένειαν, ἢ ἄλλην πληγὴν, καὶ βλέπουν τὸν θάνατον ἐρχόμενον, διότι, ὅπως τότε οἱ ἄνθρωποι ἐξομολογοῦνται ὅλα των τὰ ἁμαρτήματα, οὕτω καὶ ὁ Κρεββατᾶς τότε ἐξωμολογήθη πρὸς τὸν Κολοκοτρώνην ὅσα αὐτὸς καὶ οἱ σύντροφοί του οἱ πολιτικοὶ ἔκαμον ἐναντίον του εἰς τὴν Ἀργολίδα διὰ νὰ ἐλαττώσουν τὴν ἀγάπην καὶ τὴν δύναμίν του παρὰ τῷ λαῷ, μετὰ δὲ τὴν τοιαύτην ἐξομολόγησιν εἶπεν, ὅτι δίδει ὅ,τι ἔχει διὰ νὰ μὴν χαθῇ ἡ πατρίς του, καὶ ἀμέσως τότε προσέφερε 1,000000 γρόσια διὰ τὰς ἀνάγκας τοῦ πολέμου. Ὑπῆρξε γερουσιάστὴς τῆς Πελοποννήσου. Δυστυχῶς ὅμως ὁ ἀνὴρ οὗτος ἐδολοφονήθη ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς Γιατρακαίους, διὰ νὰ λάβουν αὐτοὶ τὴν ἀποκλειστικὴν τῆς ἐπαρχίας δύναμιν.
Οὗτος ἦτον ἐπίσημος καπετάνιος διὰ τὴν γενναιότητά του καὶ διὰ τὰς γνώσεις του. Ἔλαβε μέρος καθ’ ὅλην τὴν πολιορκίαν τῆς Τριπολιτσᾶς, ὡς καὶ κατὰ τὰ Δραμαλικά.
Οὗτος ἐφονεύθη μετὰ τοῦ Ἀναγνώστη Πετιμεζᾶ καὶ τοῦ συνεπαρχιώτου του Οἰκονόμου Καλομοίρη κατὰ τὴν ἀτυχῆ μάχην τῶν Βασιλικῶν τῆς Κορίνθου, καθ’ ἣν καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἔπεσαν.
Οὗτος ὁ ἱερεὺς καὶ ἥρως κατήγετο ἐκ τοῦ χωρίου Βορδώνια. Εὑρέθη δὲ εἰς πολλὰς μάχας καὶ ἀρίστευσεν. Ἔπεσε δὲ μαχόμενος κατὰ τοῦ Δράμαλη εἰς τὴν ῥηθεῖσαν μάχην τῶν Βασιλικῶν μετὰ πολλῶν ἄλλων γενναίων καπεταναίων καὶ στρατιωτῶν, καὶ ὅλοι ἐλυπήθησαν διὰ τὸν ἔνδοξον θάνατόν του, καὶ μάλιστα οἱ στρατιωτικοὶ Πελοποννήσιοι οἵτινες ἐγνώρισαν τὴν ἀνδρείαν του καὶ τὸν ἠγάπων πολύ.
Ὁ καπετάνιος οὗτος, ὁ γενναιότερος τῶν ἄλλων ὁμοίων του καπεταναίων, διότι ὅπου εὑρίσκετο μαχόμενος κατὰ τοῦ ἐχθροῦ διεκρίνετο.
Οὗτος κατήγετο ἐκ τοῦ χωρίου Λογκάστρα καὶ ἀπὸ παλαιὰν οἰκογένειαν κλέφτικην γνωστὴν εἰς τὴν Πελοπόννησον. Πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως ἦτο πάντοτε εἰς τὰ ὅπλα κατὰ τῶν Τούρκων. Γενομένης δὲ τῆς ἐπαναστάσεως, αὐτὸς πρῶτος ἐφάνη μὲ τοὺς στρατιώτας τῆς ἐπαρχίας Μιστρᾶ, καὶ ἐστρατοπέδευσε κατὰ τὸ χωρίον Κερασιαὶς διὰ νὰ συστήσῃ τὴν πολιορκίαν τῆς Τριπολιτσᾶς μετὰ τῶν Μαυρομιχαλαίων. Ἀλλὰ κατὰ δυστυχίαν, πρὶν ἢ ταμπουρωθοῦν, οἱ Τοῦρκοι ὑπῆγον διὰ νυκτὸς, πρὶν ἐξημερώσῃ ἡ ἡμέρα τοῦ Πάσχα, καὶ ἔξαφνα συνέλαβον τὴν βάρδιαν, χωρὶς νὰ λάβῃ εἴδησιν ὁ στρατὸς, καὶ ἕνεκα τούτου ἐτέθησαν εἰς ἀταξίαν καὶ ἔφευγον, ὅτε ὁ Νικολόπουλος μὲ πολλοὺς ἐκ τῶν συγγενῶν του εὑρεθεὶς εἰς ἕνα ἐκεῖ ῥημοκλησάκι, δὲν ἠθέλησε νὰ φύγῃ, ἀλλ’ ἐστάθη ἐκεῖ καὶ ἀφοῦ ἐσκότωσέ τινας Τούρκους, ἔπειτα ἐνόησεν, ὅτι θὰ χαθοῦν ὅλοι ἀνωφελῶς. Τότε δὲ ἐδίωξεν ἀμέσως τοὺς συγγενεῖς του, καὶ ἔμεινε μόνος μὲ τὸν ψυχογυιόν του, καὶ ἐκράτησε τὴν θέσιν ταύτην μαχόμενος πρὸς τοὺς Τούρκους ἐπὶ πολλὴν ὥραν διὰ νὰ σώσῃ τοὺς ἄλλους ὅλους φεύγοντας. Ἀλλ’ ἐπὶ τέλους ἔπεσε καὶ αὐτὸς καὶ ὁ σύντροφός του μαχόμενοι. Κατὰ τὴν μάχην δὲ ταύτην ἐσκοτώθη ὁ καπετὰν Ξανθὸς συγγενὴς τοῦ ποτὲ Παναγιώταρου, διότι παλαιὰ σχέσις καὶ φιλία συνέδεε τοῦτον μετὰ τοῦ Ἀ. Νικολοπούλου, καὶ διὰ τοῦτο εὑρέθησαν ὁμοῦ συσωματωμένοι ὑπὲρ τοῦ ἀγῶνος. Ἀποθανόντος δὲ τοῦ Νικολοπούλου, ἡ ἐπαρχία τοῦ Μιστρᾶ ἔχασε στρατιωτικὸν ἐπίσημον, οἱ δὲ λοιποὶ συγγενεῖς του ὑπηρέτησαν ἔπειτα ὡς ἀξιωματικοὶ τοῦ χωρίου Λογκάστρα.
Οὗτος ἦτο ἐκ τοῦ χωρίου Βορδώνια καὶ ὑπηρέτησεν, ὡς καπετάνιος, στρατιωτικῶς κατὰ τὴν πολιορκίαν τῆς Τριπολιτσᾶς. Ἐπέρασε δὲ μετὰ τοῦ Γιατράκου καὶ εἰς τὸ Μεσολόγγιον. Εὑρέθη καὶ κατὰ τὰ Δραμαλικὰ καὶ ἀλλοῦ, ὡς καὶ ὁ Ἀντώνιος Σαλιβαρᾶς, ὅστις ἰδίως διωρίσθη καὶ πολιτάρχης Ναυπλίου ἐπὶ τῆς προεδρείας τοῦ Ἀνδρέα Ζαΐμη, καὶ ὑπερασπίσθη τὴν Κυβέρνησιν καὶ τοὺς πολίτας Ναυπλίου κατὰ τοῦ Θ. Γρίβα, ὁ ὁποῖος ἔχων τὸ Παλαμήδιον ἐλαφυραγώγει καὶ ἐκακοποίει αὐτούς.
Ἡ οἰκογένεια τῶν Γιατρακαίων προσέφερεν πολλὰς ἐκδουλεύσεις εἰς τὴν πατρίδα. Ὁ δὲ Παναγιωτάκης ἐξεῖχε τῶν ἄλλων ἀδελφῶν, διότι ἦτον ἐνθουσιασμένος, ἔτρεχε πανταχοῦ, καὶ μάλιστα διέπρεψε κατὰ τὴν πολιορκίαν τῆς Τριπολιτσᾶς, παραμείνας μέχρι τῆς ἁλώσεώς της. Κατόπιν μετέβη εἰς τὴν Ἀργολίδα καὶ τὴν Κορινθίαν, καὶ ἦτον ἐκεῖ εἰς τὴν πρώτην πτῶσιν τοῦ φρουρίου. Καὶ εἰς τὸ Μεσολόγγιον ὑπῆγε πρὸς βοήθειαν τῶν ἐκεῖ ἀδελφῶν μας.
Ἡ ἐπαρχία αὕτη τοῦ Μιστρᾶ εἶχε μὲν καλοὺς στρατιώτας, ἀλλ’ ἀρχηγοὺς δὲν εἶχε τόσον ἰσχυροὺς, ἐκτὸς μόνον τοῦ ἐν λόγῳ Παναγιωτάκη Γιατράκου. Ἐπειδὴ ὅμως ἡ οἰκογένεια αὕτη ἔκαμε τὸ ἀνοσιούργημα νὰ δολοφονήσουν τὸν μέγαν πολιτικὸν Παναγ. Κρεββατᾶν, ὡς εἴρηται, οἱ Πελοποννήσιοι διὰ τοῦτο τοὺς ἐσιχάθησαν.
 |
 |
 |
 |
|
|
|