Βίοι Πελοποννησίων ανδρών/Επαρχία Λεονταρίου
| ←Ἐπαρχία Μονεμβασιάς | Βίοι Πελοποννησίων ἀνδρῶν Συγγραφέας: Ἐπαρχία Λεονταρίου |
Ἐπαρχία Μορώνης→ |
Ἡ Ἐπαρχία αὕτη ἂν καὶ ἦτο μικρὰ κατὰ τὴν ἔκτασιν, ὅμως ἐγέννησε μεγάλους καὶ ἐπισήμους ἄνδρας, οἵτινες εἶναι αἱ ἑξῆς.
Ἡ πολυμελὴς αὕτη οἰκογένεια κατήγετο ἐκ τῆς κωμοπόλεως Πολιανῆς, καὶ εἶναι μία ἐκ τῶν ἀρχαίων καὶ ἐπισήμων γενεῶν τῆς Πελοποννήσου. Παλαιότερα δὲ ὁ Παναγιώτης Δικαῖος πατὴρ τοῦ Ἀναγνώστου, τοῦ Νικήτα καὶ τοῦ Κωνσταντίνου, εἶχεν ἐπισημότητα παρὰ τῇ Τουρκικῇ Ἐξουσίᾳ.
(Ἡ βιογραφία τοῦ ἀνδρὸς τούτου ἐξεδόθη τῷ 1868).
Οὗτος ὑπῆρξε στρατιωτικὸς καὶ ὑπηρέτησε τὴν πατρίδα ὡς τοιοῦτος, παρακολουθῶν πάντοτε τὸν μεγαλουργὸν Ἀρχιμανδρίτην Φλέσαν. Ἔπεσε δὲ μαχόμενος κατὰ τὴν ἐν Μανιάκι ἔνδοξον ἐκείνην μάχην, διότι καθ’ ἣν ὥραν οἱ Τοῦρκοι ἐπήδησαν εἰς τὸ ὀχύρωμα τοῦ θείου του Φλέσα καὶ ἐλιανίζοντο μὲ τὰ σπαθιὰ, οὗτος διὰ νὰ προφυλάζῃ τὸν θεῖόν του νὰ μὴν τὸν σπαθίζουν οἱ Τοῦρκοι, τὸν ἀγκάλιασε καὶ οὕτως ἔπεσαν καὶ οἱ δύω μαζύ.
Οὗτος ἦτον υἱὸς τοῦ Παναγιώτου Δικαίου, ὡς εἴρηται. Εἰς δὲ τὴν Πολιανὴν ὑπῆρχον δύω Νικῆται, ὁ Νικήτας Φλέσας, καὶ οὗτος περὶ τοῦ ὁποίου ἤδη λέγομεν. Ἐγένετο γαμβρὸς τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη, λαβὼν εἰς γυναῖκα τὴν θυγατέρα του. Πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως ἦτον εἰς τὴν Ζάκυνθον καὶ ἐκεῖ ὑπηρέτησεν ὡς στρατιωτικὸς εἰς τὰ Ἀγγλικὰ τάγματα. Κατὰ δὲ τὴν ἐπανάστασιν ἐπανελθὼν εἰς τὴν πατρίδα του, παρηκολούθει τὸν πενθερόν του Γέρω Κολοκοτρώνην, καὶ παντοῦ ἐπολέμησεν. Ἐτιμᾶτο δὲ καὶ ἠγαπᾶτο ἀπὸ ὅλους, διὰ τὴν καλήν του διαγωγὴν καὶ τὸ φύσει ἥσυχον τοῦ ἤθους. Ἦτο δὲ τὸ παράδειγμα τῆς ὑπομονῆς.
Καὶ οὗτος ἦτον ἐκ τῆς κωμοπόλεως Πολιανῆς. Πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως ὑπῆρξε προεστὼς τῆς ἐπαρχίας. Μετὰ δὲ τὴν ἐπανάστασιν ἐγένετο στρατιωτικὸς καὶ ὡς τοιοῦτος ὑπηρέτησε μέχρι τοῦ 1828. Ὑπῆγεν εἰς τὰ Μεσσηνιακὰ φρούρια καὶ εἰς τὴν πολιορκίαν τῆς Τριπολιτσᾶς μετὰ τὸν Αὔγουστον μῆνα. Ἐπίσης δὲ ἔλαβε μέρος καὶ εἰς τὰς κατὰ τοῦ Δράμαλη ἐπισήμους δύω μάχας τοῦ Ἁγίου Σώστη καὶ Ἁγιονόρι μετὰ τῶν λοιπῶν συγγενῶν του Φλεσαίων.
Ὑπῆρξε προὔχων τοῦ Λεονταρίου, καὶ ὑπηρέτησεν εἰς τὰ πολιτικὰ πράγματα ἐντὸς τῆς ἐπαρχίας του.
Οὗτος ὁ ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου κατήγετο ἐκ Λεονταρίου. Πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως περιήρχετο τὰ χωρία κατηχῶν τοὺς συμπατριώτας του, καὶ ἐφοδιάζων αὐτοὺς μὲ ὅπλα καὶ τὰ ἄλλα τὰ ἀναγκαῖα πρὸς τὴν ἐπανάστασιν. Αὐτὸς ὡσαύτως κατήχησε καὶ τὸν Ἀ. Κουλόχεραν, τὸν Ἀ. Κουμουνδοῦρον ἀπὸ τὸν Κραμποβὸν καὶ τὸν Στασινὸν Ντουρέκαν, οἵτινες ἐπολέμησαν καθ’ ὅλας τὰς μάχας τῆς πολιορκίας Τριπολιτσᾶς, τὰς μάχας κατὰ τοῦ Δράμαλη καὶ εἰς ἄλλας ἀκόμη. Καὶ οἱ τρεῖς οὗτοι παρηκολούθουν τὸν συμπατριώτην των στρατηγὸν Νικήταν. Ὁ δὲ Στασινὸς Ντουρέκας ἔπεσε μαχόμενος εἰς τὴν ἔνδοξον μάχην τὴν γενομένην εἰς τὸ Μανιάκι τῆς Μεσσηνίας μετὰ τοῦ ἀρχιμανδρίτου Φλέσα.
Οἱ τρεῖς οὗτοι ἀδελφοὶ ἦσαν ἀπὸ τὸ χωρίον Κωνσταντίνους τῆς Μεσσηνίας. Ἦσαν πάντοτε ἑνωμένοι καὶ εἶχον σῶμα στρατιωτῶν ἴδιον. Κατὰ τὴν μάχην τοῦ Βαλτετσίου ἐκλείσθησαν εἰς τὴν θέσιν, ἥτις φαίνεται εἰς τὰς διηγήσεις μου καὶ τὸ σχετικὸν τοπογράφημά μου. Ἐκ τούτων ὁ Παναγιώταρος ἐσκοτώθη κατὰ τὴν πολιορκίαν τῆς Τριπολιτσᾶς εἰς τὴν θέσιν Ψηλὸν ὦμον καὶ Ἁγιάννη Θάνα, ὅπου ἔπεσαν καὶ ἄλλοι Ἕλληνες. Οἱ δὲ λοιποὶ δύω ἀδελφοὶ Κώστας καὶ Ζαφείρης εὑρέθησαν καὶ εἰς τοὺς κατὰ τοῦ Δράμαλη πολέμους, ὄντες ὁμοῦ μὲ τὸν Ἀρχιμανδρίτην καὶ τοὺς λοιποὺς Φλεσαίους. Ἡ δὲ οἰκογένεια τῶν Μπουραίων εἶναι γνωστὴ καθ’ ὅλην τὴν Μεσσηνίαν ὡς στρατιωτική. Ὁ Παναγιώταρος ἐφονεύθη κατὰ τὴν 20 Ἰουλίου τοῦ 1821, καθ’ ἣν ἡμέραν οἱ Τοῦρκοι εἶχον χωσιὰν εἰς τὸ Μουχλὶ, καὶ ἐκτὸς τούτου ἐφόνευσαν καὶ 24 προσέτι Ἕλληνας ἀπὸ τοὺς καμπίσους Τριπολιτσιώτας καὶ Ἁγιοπετρίτας. Τούτους δὲ ὅλους τοὺς σκοτωθέντας, χωρὶς κεφάλια, ἔθαψαν οἱ Ἕλληνες εἰς τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Σώστη, χωρίου τοῦ κάμπου τῆς Τριπολιτσᾶς. Ταῦτα κατ’ ἐκείνην τὴν ἡμέραν ἔγειναν.
Ἦτον ἐκ τῆς Πολιανῆς, καὶ παλαιὸς κλέφτης. Πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως μετέβη εἰς τὴν Ῥωσσίαν πρὸς ἀντάμωσιν τοῦ Καποδιστρίου καὶ τοῦ Ἀλεξ. Ὑψηλάντη καὶ λοιπῶν ἑταίρων. Ἡ ἐκεῖ μετάβασίς του ὠφέλησε πολὺ, διότι ἐβεβαίωσε τὴν κατάστασιν τῶν πραγμάτων τῆς Πελοποννήσου καὶ τὴν δύναμιν αὐτῆς, διαφωτίσας καὶ ἐμψυχώσας τοὺς ἐκεῖ ἀδελφούς· ὁ Ἀναγνωσταρᾶς ἐχρημάτισε καὶ ὡς ταγματάρχης εἰς τὰ ἐν Ἑπτανήσῳ τάγματα. Ἦτο περίφημος διὰ τοὺς τρόπους του καὶ τὴν ἱκανότητά του εἰς τὸ πείθειν καὶ ῥαδιουργεῖν ἐπιτηδείως. Μετέβη δὲ καὶ εἰς τὰς νήσους Ὕδραν καὶ Σπέτσας, ἐνεργῶν τὰ χρέη τὰ ἀποστολικά. Κατὰ δὲ τὴν ἔκρηξιν τῆς ἐπαναστάσεως εὑρέθη εἰς τὰς Καλάμας, ὅπου ἐπῆραν τοὺς ὀλίγους Τούρκους μετὰ τῶν ἄλλων, καὶ ἔπειτα ἐτράβηξε διὰ τὰς ἐπαρχίας Τρυφυλλίας καὶ Ὀλυμπίας γενικεύων τὴν ἐπανάστασιν, καὶ παρακινῶν τοὺς κατοίκους νὰ λάβουν τὰ ὅπλα καὶ τὸν ἀκολουθήσουν. Ἐκεῖ δὲ ἦσαν καὶ ἄλλοι καπεταναῖοι μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ Φλέσας, ὁ Κεφάλας, ὁ Παπατσώνης καὶ λοιποί. Οὗτοι δὲ ὅλοι ἦλθον εἰς τὴν πολιορκίαν τῆς Καρύταινας, ἄγοντες ὑπὲρ τὰς 2500 στρατιώτας. Ἐλθούσης δὲ βοηθείας ἐκ Τριπολιτσᾶς, ἡ πολιορκία διελύθη, καὶ οἱ Ἕλληνες ἐσκορπίσθησαν ἐκεῖθεν. Ὁ δὲ Ἀναγνωσταρᾶς ὑπῆγεν εἰς Στεμνίτσαν, μετ’ ἄλλων καπεταναίων, καὶ ἐκεῖθεν ἐτράβηξε διὰ τὸ Λεοντάρι. Ἔπειτα ἦλθεν εἰς τὸ Βαλτέτσι ὅπου καὶ πολλοὶ ἄλλοι συνηθροίσθησαν. Ἐλθόντες δὲ ἐκεῖ οἱ Τοῦρκοι ἐπολέμησαν, καὶ ἐσκόρπισαν πάλιν τοὺς Ἕλληνας. Τότε ὁ Ἀναγνωσταρᾶς ἀνεχώρησεν ἐκεῖθεν εἰς τὰ Μεσσηνιακὰ Φρούρια, ὅπως τακτοποιήσῃ τὰ τῆς πολιορκίας. Ἐκεῖ δὲ εὑρισκόμενος καὶ μαθὼν τὴν ἔλευσιν τοῦ πρίγκηπος Δημ. Ὑψηλάντου, ὑπῆγεν εἰς τὸ Ἄργος πρὸς ὑποδοχήν του. Μετὰ ταῦτα ἦλθεν εἰς τὰ Τρίκορφα διὰ τὴν πολιορκίαν τῆς Τριπολιτσᾶς μετὰ τοῦ Ὑψηλάντου, τὸν ὁποῖον παρηκολούθει ἀναχωρήσαντα εἰς Καλάμας ἀπὸ τὰ Βέρβαινα. Ὁ Ἀναγνωσταρᾶς ἔμεινε καθ’ ὅλην τὴν πολιορκίαν τῆς Τριπολιτσᾶς, καὶ μετὰ τὴν ἅλωσιν αὐτῆς, ἀνεμίχθη εἰς τὰ πολιτικὰ πράγματα. Ἐπὶ δὲ τῆς Κυβερνήσεως τοῦ Θ. Κουντουργιώτη ἐγένετο ὑπουργὸς τοῦ πολέμου, καὶ ὡς τοιοῦτος ἐξεστράτευσε κατὰ τοῦ ἐλθόντος τότε Ἰμβραὴμ πασᾶ. Ἔπεσε δὲ μαχόμενος κατὰ τὸ νησὶ τῆς Σφακτηρίας, εἰς Ναυαρίνους, καθ’ ἣν ὥραν ἔγεινεν ἡ εἰσβολὴ τῶν Ἀράβων κατὰ ξηρὰν καὶ κατὰ θάλασσαν, διὰ τὴν πολιορκίαν τοῦ Νεοκάστρου.
Εἴπομεν ἐν ἀρχῇ, ὅτι ὁ Ἀναγνωσταρᾶς πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως μετέβη εἰς τὴν Ῥωσσίαν· τοῦτο δὲ ἐγένετο κατὰ θέλησιν τοῦ Καποδιστρίου, διότι ὅταν οὗτος ἦλθεν εἰς τὴν πατρίδα του Κέρκυραν κατὰ τὸ ἔτος 1819, κατήχησεν ὅλους τοὺς εὑρεθέντας ἐκεῖ καπεταναίους, οἵτινες παλαιότερον εἶχον ὑπηρετήσει εἰς τὰ Ῥωσσικὰ τάγματα τὰ κατέχοντα τὴν Ἑπτάνησον. Ἐκ τούτων τῶν καπεταναίων πολλοὶ ὑπῆγον εἰς τὴν Ῥωσσίαν καὶ ἔδωκαν ἀναφορὰν πρὸς τὸν Αὐτοκράτορα πρὸς πληρωμὴν τῶν μισθῶν των, οἵτινες ἔμειναν ἀπλήρωτοι, καὶ μάλιστα ὁ Καποδίστριας τοῖς ὑπεσχέθη νὰ μεσιτεύσῃ περὶ τούτου παρὰ τῷ Αὐτοκράτορι, καὶ κατόπιν οἱ καπεταναῖοι οὗτοι νὰ ἐνεργήσουν ὡς ἀπόστολοι τῆς Φιλικῆς ἑταιρίας, ὅπερ καὶ ἐγένετο.
Οὗτος, ὁ μὴ εἰπὼν τίποτε, ἀλλ’ ἔχων ἔργον τὸν πόλεμον, ὁ φιλοκίνδυνος, καὶ ὁ ἀκολουθῶν ἡμέραν καὶ νύκτα τὸν ἐχθρὸν, ἐγεννήθη εἰς τὸ χωρίον Τουρκολέκα τῆς αὐτῆς ἐπαρχίας. Πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως ἦτον εἰς τὴν Ἑπτάνησον ὑπηρετῶν εἰς τὰ ἐκεῖ τάγματα ὡς ἀξιωματικὸς, καὶ κατόπιν ἐπανῆλθεν εἰς τὴν Πελοπόννησον ὅπως χρησιμεύσῃ εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς πατρίδος του. Ὁδηγούμενος δὲ πάντοτε ὑπὸ τοῦ θείου του Θ. Κολοκοτρώνη, εὑρέθη εἰς Βαλτέτσι κατὰ τὴν πρώτην ἐκεῖ γενομένην μάχην. Ἀφοῦ δὲ οἱ Τοῦρκοι μᾶς ἐκυνήγησαν, μᾶς ἐπῆραν τὸ χωριὸ, καὶ μᾶς ἔκαυσαν καὶ ἕνα μέρος σπίτια, ἡμεῖς πάλιν τοὺς ἐκυνηγήσαμεν, ὅτε ὁ Νικήτας καταδιώκων τοὺς Τούρκους, ἐφώναξε· «Σταθῆτε, Περσιάνοι νὰ πολεμήσωμεν!». Ἀπὸ ἐκείνης δὲ τῆς ἡμέρας οἱ Ἕλληνες ἔλεγον τοὺς Τούρκους Περσιάνους, διότι καὶ ἀνέκαθεν ὑπῆρχεν ἰδέα πατροπαράδοτος εἰς τοὺς Ἕλληνας, ὅτι οἱ Τοῦρκοι κατάγονται ἀπὸ τὴν Περσίαν, καὶ τὴν Κόκκινην Μηλιὰν, ὡς ἔλεγον.
Τοῦ στρατηγοῦ τούτου τὰ ἡρωϊκὰ κατορθώματα κατὰ τὰς διαφόρους καὶ ἐπισήμους μάχας, τὰς γενομένας ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Πελοποννήσου, εἶναι τόσον πολλὰ, ὥστε ἤδη, ἐν ταῖς συντόμοις ταύταις βιογραφίαις, δὲν δυνάμεθα νὰ τὰ διηγηθῶμεν λεπτομερῶς. Ἄλλως τε ταῦτα εἶναι γνωστὰ, φαίνονται δὲ καὶ μαρτυροῦνται τὰ ἀνδραγαθήματά του εἰς ὅλα τὰ μέχρι τοῦδε ἐκδοθέντα στρατιωτικὰ καὶ ἱστορικὰ ἀπομνημονεύματα, κοσμοῦντα τὰς ὡραιοτέρας σελίδας των. Ἰδίως ὅμως καὶ ἐν συντόμῳ, ὁ Νικηταρᾶς ἐπολέμησε τοὺς Τούρκους κατὰ τὰς ἐπισήμους μάχας τῶν Δολιανῶν, τοῦ Ἁγίου Σώστη δὶς, τοῦ Ἁγιονόρι, τῆς Στυλίδος καὶ Ἁγίας Μαρίνας, τοῦ Μεσολογγίου, τῆς Ἀράχοβας, ἀρχηγοῦντος τοῦ Καραϊσκάκη καὶ αὐτοῦ τούτου, καὶ παρευρέθη καὶ ἐπολέμησε καὶ εἰς ἄλλας πολλὰς μάχας.
Τοιοῦτος ὑπῆρξεν ὁ φιλοπόλεμος Νικήτας, καὶ αὐτὰ ἔπραξε διὰ τὴν ἐλευθερίαν τῆς πατρίδος. Ἡ Κυβέρνησις ὅμως τοῦ Κουντουργιώτη τὸν ἐκήρυξε καὶ αὐτὸν ἀντάρτην, χωρὶς νὰ τὸ θέλῃ, καὶ τὸν ἠνάγκασε νὰ φύγῃ εἰς τὴν Ῥούμελην μετὰ τοῦ Ἀνδρέα Ζαΐμη καὶ Ἀνδρέα Λόντου, ὅπου τοὺς ἐδέχθη καὶ τοὺς ὑπερασπίσθη μόνος ὁ ἄλλος φιλοπόλεμος καὶ φιλόπατρις στρατηγὸς Τσόγκας, μέχρι τῆς δοθείσης ὑπὸ τῆς ἰδίας Κυβερνήσεως ἀμνηστείας καὶ εἰς αὐτοὺς καὶ εἰς τοὺς ἄλλους τοὺς φυλακισθέντας ἐν Ὕδρᾳ.
Οὗτος ἦτον ἀδελφὸς τοῦ ἥρωος Νικήτα, καὶ εἷς ἐκ τῶν πολεμιστῶν καὶ πολιορκητῶν τοῦ Ναυπλίου. Πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως, παρακολουθῶν πάντοτε τοὺς θείους του Ἀναγνωσταρᾶν Παπαγεωργίου καὶ Θ. Κολοκοτρώνην, ἐπέρασεν εἰς τὴν Ἑπτάνησον ὅπου ὑπηρέτησε καὶ αὐτὸς ὡς ἀξιωματικὸς εἰς τὰ ἐκεῖ στρατιωτικὰ τάγματα. Κατὰ δὲ τὴν ἐπανάστασιν, ἐπανελθὼν ἐχρησίμευσεν ὡς διδάσκαλος τῆς τακτικῆς εἰς τὴν πατρίδα μας. Ἐφονεύθη δὲ εἴς τινα μάχην ἀπὸ τοὺς Τούρκους τοῦ Ναυπλίου μετὰ τὴν φυγὴν τοῦ Δράμαλη ἀπὸ τὴν Ἀργολίδα.
Ὁ καπετάνιος οὗτος κατήγετο ἐκ Σινάνου τῆς Μεγαλοπόλεως, καὶ ὑπηρέτησε τὴν πατρίδα ὑπὸ τὰς διαταγὰς τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη, εὑρεθεὶς εἰς πολλὰς μάχας κατὰ τὴν πολιορκίαν τῆς Τριπολιτσᾶς. Ὑπῆγε δὲ καὶ εἰς τὰ Μεγάλα Δερβένια μετὰ τοῦ Νικήτα Σταματελοπούλου. Κατὰ δὲ τὴν εἰσβολὴν τοῦ Δράμαλη εὑρέθη καὶ εἰς τὰς δύω μάχας τοῦ Ἁγίου Σώστη καὶ Ἁγιονόρι. Ὡσαύτως δὲ μετέβη καὶ ἐκτὸς τῆς Πελοποννήσου καὶ ἐπολέμησε, διακριθεὶς ὡς καλὸς καὶ ἄξιος στρατιωτικός.
Οὗτος ἦτον ἐκ τοῦ Σινάνου, καὶ πάντοτε ἠκολούθησε τὸν Ἀρχιμανδρίτην Δικαῖον Φλέσαν, καὶ καθ’ ὅλον τὸν ἀγῶνα ὑπηρέτησεν ὁμοῦ μὲ τοὺς Φλεσαίους ὡς στρατιωτικός.
Οὗτος ὑπῆρξε γενναῖος στρατιωτικὸς, καὶ εἰς Ἑπτάνησον ἐμαθήτευσεν εἰς τὰ τοῦ πολέμου, χρησιμεύσας ἔπειτα εἰς τὴν ἐπανάστασίν μας ὡς διδάσκαλος τῆς στρατιωτικῆς καὶ πολεμικῆς τέχνης εἰς τοὺς γείτονάς του.
Οἱ δύω οὗτοι ἀδελφοὶ ὑπηρέτησαν τὴν πατρίδα ὡς πολιτικοί. Πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως ἐμπορεύοντο εἰς τὴν Ζάκυνθον, καὶ ἐκεῖ ἐλεύθεροι ὄντες εἶχον προετοιμάσει πολλὰ ἀναγκαῖα εἰς τὴν ἐπανάστασιν, τὰ ὁποῖα, ἅμα αὕτη ἐγένετο, μετέφερον ἐγκαίρως καὶ πολὺ ἐχρησίμευσαν, ἕνεκα τῆς μεγάλης ἐλλείψεως τῶν ἀναγκαίων τοῦ πολέμου, τῶν ὁποίων τότε εἶχον οἱ Ἕλληνες. Ὑπῆρξαν δὲ καὶ πληρεξούσιοι καὶ βουλευταὶ τῆς ἐπαρχίας Λεονταρίου.
Ὁ καπετάνιος οὗτος ἐγεννήθη εἰς τὸ χωρίον Κατσαροῦ τῆς Μεσσηνίας. Κατὰ δὲ τὴν ἐπανάστασιν ἐγένετο γνωστὸς διὰ τὰς πρὸς τὴν πατρίδα στρατιωτικὰς ἐκδουλεύσεις του, διότι εὑρέθη παντοῦ, καὶ ἰδίως εἰς τὸ Βαλτέτσι καὶ εἰς τὴν πολιορκίαν τῆς Τριπολιτσᾶς, ὡς καὶ εἰς τὰς κατὰ τοῦ Δράμαλη μάχας. Ἦτο μετὰ τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Δικαίου καὶ λοιπῶν Φλεσαίων. Ὑπῆγε δὲ καὶ ἐκτὸς τῆς Πελοποννήσου. Ἀπέδειξε δὲ πολὺν ζῆλον, γεναιότητα καὶ προθυμίαν ἀκούραστον.
 |
 |
 |
 |
|
|
|