Αχ!
| Αχ! Συγγραφέας: |
Αχ, είναι η πρώτη μου φωνή
καθώς η μέρα να γενή·
βραδιάζει, και αχ φωνάζω,
μ' αυτό το αχ πλαγιάζω.
Γιόμα μου είναι οι στεναγμοί,
και οι πικροί συλλογισμοί·
δειπνώ μελαγχολία,
σκληρήν απελπισία.
Έχω τα δάκρυα μου πιοτό,
τα βάσανά μου φαγητό.
Ζιω για να τυραγνιούμαι
αφόντης σε υστερούμαι.
Ημέρα, νύχτα δε μπορώ
ποτέ ανάπαψι να βρω,
θρηνώ παντοτεινά μου
τα θλιβερά γραφτά μου.
Ίσκιος στον κόσμο περπατώ,
και μήτε ξέρω πού πατώ.
Καθένας που με βλέπει
να με λυπιέται πρέπει.
Λύπης εγίνηκα πηγή·
και η βαθειά μου συλλογή
μαζύ μου πάντα μένει,
ποτέ δεν ξεμακραίνει.
Νου δεν ποτάζω παντελώς,
παραλαλώ σαν ο τρελλός,
ξεχωριστά παθαίνω,
και πάλι δεν πεθαίνω.
Όποιος καλά με στοχαστή
παραπολύ θα θιαμαχτή
πώς ζιω με τόσα πάθη,
σε τέτοιας θλίψης βάθη.
Ρίχνω τα μάτια εκεί κι εδώ,
μη τύχη, φως μου, και σε ιδώ,
συχνά συχνά σε κράζω,
του κάκου σε φωνάζω.
Το τέλος ποιο; δεν το θωρώ,
πώς θέλα γένω, απορώ,
υπομονή σ' εμένα
γυρεύω στα χαμένα.
Φθορά λοιπόν κι αφανισμός,
ο εδικός σου χωρισμός·
χωρίς εσέ να ζήσω,
ποτέ να μην ελπίσω!
Ψυχή, τι άλλο καρτερείς;
Σε τι παντέχεις και θαρρείς;
Ως πότε με παιδεύεις;
Έβγα, τι πλιο γυρεύεις;