Ανθούλα
| Ἀνθοῦλα Συγγραφέας: |
Ἀγάπησέ με, Ἀνθοῦλά μου, γλυκειὰ χρυσῆ μου ἐλπίδα
Καθὼς κ’ ἐγὼ σ’ ἀγάπησα τὴν ὥρα ποῦ σὲ εἶδα.
Εἶχες τὰ μάτια σου γυρτᾶ ’ς τὰ πράσινα χορτάρια,
Κ’ ἡ λύπη σοῦ τὰ στόλιζε μὲ δυὸ μαργαριτάρια.
Τὴ μάνα σου θυμούμενη ἐδάκρυζες, Ἀνθοῦλα,
Γιατὶ ’ς τὸν κόσμο σ’ ἄφησε μονάχη κι’ ὀρφανοῦλα.
Ἅ, ναί, φυλάξου, ἀγάπη μου, τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν πλάνη,
Ὅπου μὲ λόγια δολερὰ τόσα κοράσια χάνει.
Ποῦ πᾷς μονάχη κ’ ἔρημη, ἀθώα περιστεροῦλα;
Βρόχια πολλά σοῦ σταίνουνε· ἔλα μαζί μου, Ἀνθοῦλα.