Ακρόπολις/10615/Το αιματηρόν αυστριακόν δράμα
| Ακρόπολις, φύλλο 10615, 16/29 Ιουνίου 1914 Τὸ αἱματηρὸν αὐστριακὸν δράμα |
Μέγα σύγχρονον ἱστορικὸν γεγονὸς διεδραματίσθη χθὲς εἰς τὴν πρωτεύουσαν τῆς Βοσνίας. Διὰ τὴν Εὐρωπαϊκὴν διπλωματίαν δὲν εἶνε μυστήριον τὸ ὅτι ὁ πρωταγωνιστὴς τῆς προσαρτήσεως τῆς Βοσνίας καὶ Ἐρζεγοβίνης εἰς τὴν Αὐστρίαν δὲν ὑπῆρξεν ὁ κόμης Αϊρενταλ, δὲν ὑπῆρξεν ὁ Αὐτοκράτωρ Φραγκῖσκος Ἰωσὴφ, ἀλλ’ ὁ Διάδοχος τοῦ Θρόνου, ὁ Ἀρχιδοὺξ Φραγκῖσκος Φερδινάνδος, αὐτὸς, τὸν ὁποῖον ἡ χεὶρ νεαροῦ Βοσνίου ἐφόνευσε χθὲς — αὐτὸν καὶ τὴν σύζυγον του — μέσα εἰς τὸ Σεράγεβο. Ἡ μεγάλη σημασία τοῦ χθεσινοῦ γεγονότος εἶνε ὅτι εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Ἀρχιδουκὸς ἐκλείπει ὄχι μόνον ὁ μέλλων Αὐτοκράτωρ τῆς Αὐστρίας, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀληθινὸς παρὼν Αὐτοκράτωρ αὐτῆς.
Ἡ δύναμις τοῦ φονευθέντος Ἀρχιδουκὸς ἦτο ἀπεριόριστος. Ἐπιφανὴς Ἄγγλος δημοσιολόγος εἰς ἄρθρον του περὶ αὐτοῦ, τὸν ἐκήρυττεν ὡς ὑπέρτερον καὶ τοῦ Κάϊζερ. Τὸν μέγαν Κάϊζερ τὸν ἐθεώρει ὅτι ἐρρυμουλκεῖτο ἀπὸ τὸν Φερδινάνδον. Ἡ κρίσις τοῦ Ἄγγλου βεβαίως εἶνε ἐκκεντρική. Ἀλλ’ εἶνε γνωστὴ ἡ προσωπικὴ, ἡ στενὴ πολιτικὴ φιλία, ἡ ὁποία συνέδεε τὸν πεσόντα χθὲς Ἀρχιδοῦκα μετὰ τοῦ Αὐτοκράτορος τῆς Γερμανίας. Πρὸ δεκαημέρου ἀκόμη εἶχε, γίνει ἡ τελευταία συνάντησίς των εἰς τὸ κτῆμα τοῦ Ἀρχιδουκὸς, εἰς τὸ Ρόψοβιτς. Ὁ Αὐτοκράτωρ μετέβη ἐκεῖ διὰ νὰ θαυμάσῃ τὰ ἄνθη τοῦ Φερδινάνδου. Διότι ὁ Ἀρχιδοὺξ Φερδινάνδος ἦτο πρῶτα πολιτικὸς, ἔπειτα, στρατιωτικὸς καὶ ἔπειτα φανατικότατος κηπουρός. Ἐλησμονήσαμεν ὅμως τὴν κυριωτέραν του ἰδιότητα. Ἴσως τὴν πρώτην. Ἦτο φανατικώτατος καθολικός. Ὁ πρωτότοκος υἱὸς τοῦ Πάπα. Καὶ ὁ ἰδιαίτερος φίλος ἑνὸς τῶν μεγαλειτέρων διπλωματῶν τῆς συγχρόνου Εὐρώπης, τοῦ ἐπὶ τῶν Ἐξωτερικῶν ὑπουργοῦ τοῦ Πάπα. Καρδιναλίου Μιρὺ δὲ Βάλ. Ὁ Καρδινάλιος αὐτὸς ὀνομάζεται ὁ νέος Ταλεϋράνδος.
Βιογράφος δὲ Ἄγγλος τοῦ φονευθέντος Ἀρχιδουκὸς λέγει περὶ αὐτοῦ.
Φαντασθῆτε ἕνα βαθὺν πολυσύνδετον νοῦν. Τὸν νοῦν τοῦ Ἀρχιδουκὸς Φραγκίσκου Φερδινάνδου τῆς Αὐστρίας. Ὅστις εἶνε κηπουρός. Ὁ κηπουρὸς αὐτὸς εἶνε Ἰησουΐτης. Ὁ Ἰησουΐτης αὐτὸς εἶνε Αὐτοκράτωρ καθ’ ὅλα, μόνον ποῦ δὲν φέρει ἀκόμη τὸ ὄνομα. Ὁ Αὐτοκράτωρ αὐτὸς εἶνε τέλειον πολιτικὸς ἀνὴρ. Ὅστις ἐνεδρεύει εἰς μίαν γωνίαν. Χωρὶς νὰ παρουσιάζεται ἀπὸ τῆς σκηνῆς τοῦ κόσμου. Χωρὶς νὰ ὁμιλῇ. Χωρὶς νὰ ἔρχεται εἰς οὐδεμίαν συνάφειαν μὲ τὸν τόπον. Μὲ μίαν ἀτελείωτον περιφρόνησιν πρὸς τοὺς συνταγματικοὺς Βασιλεῖς. Ἀγαπᾶ νὰ ἀπομονοῦται, ἀγαπᾷ νὰ μελετᾷ. Νὰ φιλοσοφῇ. Νὰ καλλιεργῇ τὰ ἄνθη του. Καὶ νὰ εἶνε Ἰησουΐτης τῶν Ἰησουϊτῶν»
Αὐτὸν τὸν παράδοξον, τὸν μυστηριώδη, τὸν σιωπηλὸν, τὸν παντοδύναμον τῆς Αὐστρίας ἄνδρα τὸν κατέλυσε χθὲς ἕνα ρεβόλβερ Σέρβου φοιτητοῦ.
Ἡ σφαῖρα, ἡ ἀπὸ τοῦ ρεβόλβερ ἐκσφενδονισθεῖσα, δὲν ἐνέκρωσεν ἕνα εὔθραυστον σῶμα ἀνθρώπου ἔστω καὶ ἀρχιδουκός. Ἀλλὰ ἄνοιξεν ἕνα φοβερὸν ρῆγμα εἰς οἰκοδόμημα μιᾶς ὁλοκλήρου Αὐτοκρατορίας, τῆς Αὐστριακῆς.
Ἡ Αὐτοκρατορία αὕτη δὲν διακρίνεται διὰ τὴν ἔκτακτον αὐτῆς παγίωσιν. Δὲν ἦτο οἰκοδόμημα ἐκ γρανίτου, ἀλλ' ἔζη ὡς μία ἱστορικὴ ἀνάγκη, ὡς ἓν σύστημα, ὡς μία παράδοσις, ὑπὸ ἕνα δὲ Αὐτοκράτορα τὸν Νέστορα τῶν Μοναρχῶν τῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ καὶ τὸν τραγικώτερον τῶν Ἐστεμμένων, τὸν ὁποῖον μόνον πρὸς τὴν Νιόβην τῆς Ἑλληνικῆς τραγωδίας ἠδύνατό τις νὰ τὸν παραβάλλῃ, τὸν ὑποστάντα μετὰ τόσης τραγικῆς γαλήνης τὴν ᾖττάν του εἰς τὴν Σάδοβαν, διὰ νὰ ἐπιζήσῃ ἔπειτα τὸ φοβερὸν δρᾶμα τοῦ Μαγερλίγκ ὅπου ἐδολοφονεῖτο ὁ φίλτατος υἱός του Ροδόλφος, διὰ νὰ ἐπιζήσῃ ἔπειτα τὴν τραγικὴν δολοφονίαν τῆς ὑπεργυναικὸς συζύγου του Ἐλισάβετ, διὰ νὰ τοῦ ἀναγγείλουν τώρα τὸν φόνον τοῦ Διαδοχικοῦ ζεύγους. Ὑπὸ ἕνα τοιοῦτον Αὐτοκράτορα, τὸν ὁποῖον σέβεται ὅλη ἡ Εὐρώπη καὶ λατρεύουν οἱ λαοί του, ἡ Αὐστρία ἐξακολουθεῖ νὰ παρίσταται ὡς μία Ἱστορικὴ Ἀνάγκη, ἡ ὁποία εἶχεν ὡς ἐφεδρείαν ἕνα δυνατὸν ἄνθρωπον, τὸν Ἀρχιδοῦκα Φραγκῖσκον Φερδινάνδον, ὅστις ἐπρόκειτο νὰ τὴν ἀναγεννήσῃ, νὰ τὴν μεταρρυθμίσῃ, νὰ τὴν χαλυβοποιήσῃ.
Ἐπρόκειτο!
Τώρα χαίνει τὸ ρῆγμα, φοβερὸν εἰς τὸν ὀργανισμὸν τῆς Αὐστρίας, καὶ ἁπλοῦται ἐπ’ αὐτῆς ἡ μαύρη σημαία τοῦ πένθους!