Αθηναΐς/Α/3/Η νεότης
| Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 3 Ἡ νεότης |
Xάνς Χριστιανός Ἄνδερσεν→ |
Ἡ ζωὴ εἶναι ὁδὸς τραχεῖα καὶ ἀνωφερὴς, ὑψουμένη πρὸς τὸν οὐρανὸν διὰ μέσου κρημνῶν ἀποτόμων καὶ παρέχουσα λαμπρὰς σκηνογραφίας, εἰς τὰς ἀῤῥενωπὰς προσβολὰς τῶν ὁποίων δὲν ἀντέχουσιν ὅλαι ἐπίσης αἱ ψυχαί. Ἡ νεότης μένει κεκμηκυῖα εἰς τὰς ῥίζας τοῦ κριμνοῦ. Μήπως ἐδελεάσθη ὑπὸ ἄνθους τινος θάλλοντος παρὰ τὸ χεῖλος τοῦ βαράθρου; ἢ μὴ κατελήφθη ὑπὸ κενοῦ ἔρωτος πρὸς τὴν κυανῆν ὀθόνην, ἣν ἐκτυλίσσει ἡ λίμνη εἰς τὸ βάθος τῆς στενῆς ταύτης φάραγγος; Ἐν ᾧ ὁ νεανίας ἀποθαυμάζει τὰ τόσα κάλλη, δι' ὧν ἡ φύσις ἠθέλησε νὰ κοσμήσῃ τὸ μονότονον ἀναχωρητήριόν του καταλαμβάνεται αἴφνης ὑπὸ ἀνίας, ἥτις, καταβάλλουσα κατὰ σμικρὸν τὰς αἰσθήσεις του, καταβάλλει ἐπὶ τέλους καὶ αὐτὴν τὴν ψυχήν του. Λησμονεῖ τὸ ἐπιδιωκόμενον τέρμα διότι πιθανὸν ἀπεγοητεύθη ἐκ τῆς τραχύτητος τῆς ὁδοῦ. Ἀποστρέφει τὰ βλέμματά του, κάθηται παρὰ τὸ χεῖλος τῆς ὁδοῦ καὶ κλίνων τὴν κεφαλὴν ἐπὶ τοῦ στήθους παραδίδοται εἰς ἀποθάῤῥυνσιν.
Ὁ ἀνὴρ, ὃν μικροτέρα πεῖρα ἐνίσχυσε κατὰ τῆς ἀπάτης καὶ τῶν ἀνιῶν τῆς ζωῆς, πλησιάζει τὸν νεανίαν· ἔχει περιεζωσμένην τὴν ὀσφῦν του ὡς ἐν ὁδοιπορίᾳ· ἀντιμετωπίζει μεγαλοπρεπῶς τὸν ἄνεμον τῶν ὁρέων, ὅστις παίζει μὲ τὰ ἐνδύματά του ὡς μὲ ὡραῖον πέπλον. Ὀρθὸς πρὸ τοῦ νεανίου, εὐθὺς καὶ σταθερὸς ἐκτείνει αὐτῷ τὴν χεῖρά του, καὶ διὰ τῆς ἄλλης τῷ δεικνύει τὸ ὕψος τῆς ὁδοῦ, λέγων αὐτῷ: Ἐμπρὸς, νεανία, ὀφείλεις νὰ μᾶς ἀκολουθήσεις. Ἐγνωρίσαμεν ὡς σὺ, θλίψεις καὶ δάκρυα. Ἐν τῇ ἀρχὴ τοῦ βίου νομίζεις, ὅτι ἡ ψυχὴ μεμεθυσμένη ἔτι ἐκ τῶν ἀρωμάτων τῆς διαμονῆς, ἣν ἐγκατέλειψε δὲν δύναται νὰ συνειθίσῃ εἰς τὸν νέον τοῦτον τῆς γῆς, εἰς ἣν ἐγεννήθη, ἀέρα. Μᾶλλον ἔξῳκειωμένη πρὸς τὴν μυστηριώδη ὕπαρξιν ἀφ’ ἧς ἀνεχώρησεν, ἢ πρὸς ἐκείνην, ἧς μέρος ἀποτελεῖ, λέγει ὅτι καταβεβλημένη ὑπὸ πικρᾶς θλίψεως ἐπιθυμεῖ νὰ στρέψῃ τὰ νῶτα, ζητοῦσα νὰ ἀνοιγῶσιν αὐτῇ ἐκ νέου αἱ πύλαι ὧν πρὸ μικροῦ ἐξῆλθε καὶ ἀρνουμένῃ νὴ ὑπακούσῃ εἰς τὸ κοινὸν πεπρωμένον ὅπερ ὠθεῖ αὐτὴν νὰ διέλθῃ ἐπὶ χρόνον διὰ τῆς μακρᾶς ὁδοῦ τῶν θλίψεων καὶ τῶν πόνων.
Ὅταν δὲ φθάσῃ εἰς τὸ μέσον τῆς ὁδοῦ ἐξίσου ἀπομεμακρυσμένη τοῦ σημείου, ὅθεν ἀνεχώρησε, καὶ ἐκείνου πρὸς ὃ ζητεῖ νὰ φθάσῃ τότε μόνον δύναται νὰ κρίνῃ ὀρθῶς περὶ τῶν δύο τοῦ βίου τερμάτων καὶ περὶ τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, ὅστις μᾶς ἀναγκάζει νὰ ἐπιστρέψωμεν πρὸς αὐτὸν διὰ τῆς σκολιᾶς ταύτης ἀτραποῦ, ἐν ᾖ βαδίζεις καὶ ἣν θέλεις κατόπιν ἀγαπήσει τόσον.
Ἐμπρὸς νεανία! ἔγειρον τὴν κεφαλήν σου σπόγγισον τὰ δάκρυα ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν σου· μάτην ῥέουσι ἐπὶ τῶν χόρτων τῆς ὁδοῦ· μάτην μίγνυνται τοῖς διαυγέσι κύμασι τῆς λίμνης. Πρὸς ἀνάψυξιν τῶν ἀνθέων καὶ διατήρησιν τῶν πηγῶν ὁ Θεὸς καταπέμπει ἡμῖν τὰ διαυγῆ τοῦ οὐρανοῦ νάματα. Ἡ ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ ἀνθρώπου ῥέουσα δρόσος εἶναι πικρά· φέρει ἅλας δριμύ· εἶναι μεμιγμένη τῇ χολῇ τῶν θορυβωδεστέρων παθῶν μας, καὶ δὲν πραΰνει ἢ τὸ πῦρ, ὅπερ τὴν προκαλεῖ. Ὀφείλομεν νὰ μάθωμεν πῶς νὰ γίνωμεν κύριοι τῶν ἀμφιβόλων τούτων πόθων μᾶς, πρὶν ἢ οὗτοι συνταράξωσι τὴν καρδίαν ἡμῶν καὶ ἀποξηράνωσι τοὺς ὀφθαλμούς μας. Ἡ φύσις τοὺς ἔθεσεν ἐν ἡμῖν δι' οὐδέν ἄλλο ἢ πρὸς αὔξησιν τῆς, δόξης τῆς ἐλευθερίας ἡμῶν· εἷναι ἰσχυρὰ κέντρα διεγείροντα ἡμᾶς, ὅπως ποιήσωμεν χρῆσιν τῆς θελήσεως ἡμῶν, καὶ παράγοντα τὴν κινδυνώδη, ἀλλ’ ἐπίσημον ἐξάσκησιν αὐτῆς. Δὲν αἰσθάνεσαι αὐτὰ ἐν τοῖς στήθεσι σου; Δὲν σὲ ὠθοῦσι νά προχωρῇς;
Ἐμπρός! ἐγέρθητι νεανία· ἀνάλαβε στιβαρᾷ χεὶρ τὴν ὁδοιπορικὴν σου ῤάβδον. Θέλομεν ὁδεύσει ὁμοῦ· Ἔσεταί μοι ἡδὺ τὸ ἀναπολεῖν ἐν συνοδείᾳ τῶν εὐσεβῶν τούτων θλίψεων, ἐν αἷς ἐξαγνίζεται ἡ ψυχὴ τοῦ νέου· ἴσως δὲ καί σοι ἔσεται ἐπωφελὲς νὰ διδαχθῇς πῶς νικᾷ τις αὐτάς· τίνες σοβαραὶ ἐργασίαι τὰς ἀποκρούουσι καὶ τὰς ἀντικαθιστῶσι. Νέος ὧν, παραπονεῖται ὅτι αἰσθάνεται τις ἐν αὐτῇ νοερὰς δυνάμεις ἀργάς. Ἀργότερα ἐπέρχονται ἄλλαι θλίψεις. Ἅμα ἀναλάβῃ τὰς ἐργασίας ἀποῤῥοφᾶται ἀπὸ τὰς λεπτότητας, αἵτινες καταφθείρουσι τὸν καιρὸν χωρὶς νὰ ἐπασχολῶσι τὸ παράπαν, τὴν ψυχὴν, καὶ ἐρεθίζεται, διότι, ἐν ᾧ ἔχῃ νὰ πράξῃ τόσα, προχωρεῖ τόσῳ βραδέως. Ἡ ἀνθρωπίνη ψυχὴ δὲν εὐχαριστεῖται ἐνταῦθα· οὐδὲν τῶν ἐπιγείων τὴν πληροῖ. Τὴν δραστηριότητα ἔτι αὐτὴν μεθ’ ἧς ἀναστενάζει, ἐνῷ εἶναι τόσον εὔκολον νὰ τὴν προμηθευθῆ, δὲν δύναται νὰ τὴν ἱκανοποιήσῃ· δὲν τῷ εἶναι δὲ ἀρεστὴ, ἢ διότι εἶναι αἰτία τῆς ἀπείρου καὶ ἀκηλιδώτου ἐνεργητικότητος, ἥτις ἐπιφυλάσσεται ἡμῖν ἐκεῖ ἄνω!
Ἐμπρὸς, νεανία! πρέπει νὰ φθάσωμεν ἐκεῖ. Ἀναῤῥιχηθῶμεν ἐπὶ τοῦ βράχου, καὶ μὴ παύσωμεν ἀναβαίνοντες. Δεικνύωμεν ἀλλήλοις τὸ τέρμα ἐκεῖνο, ὅπερ φεύγει ἀεννάως πρὸ ἡμῶν. Ἐν ἑκάστῃ καμπῇ τῆς ὁδοῦ ἡ καταπονημένη ψυχὴ ἐρωτᾷ: Δὲν εἶναι ἐνταῦθα τὸ τέρμα, κύριε; Ὁ ἄθεος, ὁ φοβούμενος τὸν θάνατον ὣς τὸ τέρμα τῶν εὐτελῶν ἀπολαύσεών του, τρέμων ἐν ἑκάστῃ καμπῇ, ἀνακράζει: Ὦ ματαιότης! ἐνταῦθα λοιπὸν θέλουσιν ἀφανισθῇ αἱ τρυφαί μου, τὰ πλούτη μου; Ἐν τούτοις ἡ θεία Πρόνοια ἐξαπατῶσα τὴν ἐλπίδα τῶν μὲν, παίζουσα δὲ μὲ τὸν φόβον τῶν δὲ, κράζει πρὸς πάντας! Ἐμπρός! βαδίζετε ἔτι, δοκιμάσατε ἔτι τὰ κοσμικὰ ἀγαθά τε καὶ κακὰ μέχρι τῆς ἡμέρας, καθ’ ἣν θέλω ἀπονείμει ἡμῖν ἀληθῆ τοιαῦτα. Οὕτω πρέπει νὰ ζῆτε ἐπὶ τῇ προσδοκίᾳ τῆς ἡμέρας ἐκείνης!
«Εὐφραίνου νεανίσκε, ἐν τῇ νεότητί σου· καὶ ἡ καρδία σου ἃς σὲ χαροποιῇ ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς νεότητός σου· καὶ περιπάτει κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς καρδίας σου καὶ κατὰ τὴν ὅρασιν τῶν ὀφθαλμῶν σου· πλὴν ἤξευρε, ὅτι διὰ πάντα ταῦτα ὁ Θεὸς θέλει σὲ φέρει εἰς κρίσιν.»