Αθηναΐς/Α/2/Πίστις, ελπίς, αγάπη
| Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 2 Πίστις, ἐλπὶς, ἀγάπη |
Τὸ κάτοπτρον τοῦ μέλλοντος→ |
Μεγαλοπρεπεῖς ἀρεταὶ, θυγατέρες τῆς Προσευχῆς·
Τρεῖς σώφρονες ἀδελφαὶ παρὰ τοὺς πόδας τοῦ θρόνου
τοῦ Φωτός.
Millevoye.
Ὦ ἄνθρωπε! ταπεινώθητι τέλος· ὦ ἔνοχε θνητὲ, ταπεινώθητι· πρόσπεσον, θὲς στάκτην ἐπὶ τῆς κεφαλῆς σου καὶ πλήρωσον διὰ τῶν θρήνων σου τὴν γῆν ταύτην, τὸ βασίλειον τῆς ἐρημώσεως, ὅπερ ὁ Θεὸς, τιμωρῶν σε σοὶ ἔδωκεν ὡς τόπον ἐξορίας καὶ τάφου, ὡς δίδεται εὐτελὲς κτῆμα εἰς καθυποτεταγμένον βασιλέα. Ἀλλὰ τί λέγω; χαῖρε μᾶλλον καὶ ψάλλε μετὰ τῆς νέας Σιών· «Μακάριος ὁ πταίστης, ὁ ἄξιος τοιούτου Λυτρωτοῦ!» ὁ Χριστὸς σοὶ ἀποδίδει καὶ πλείονα τῶν ὅσων ἀπώλεσας· σὲ ἀναβιβάζει εἰς ὕψος τελειότητος τόσῳ ὑπεράνω τῶν ἀγγέλων, ὅσῳ οἱ θρίαμβοι τῆς ἀρετῆς ὑπερβαίνουσιν εἰρηνικὴν καὶ ἡσύχιον ἀθωότητα· ὑποστηριζόμενος δὲ ὑπὸ τῆς θείας χάριτος θέλεις κατανικήσῃ ἁπάσας τὰς ἀκολάστους ῥοπάς σου.
Παυσάτω λοιπὸν πλέον πᾶς τις ὁμιλῶν μοι περὶ τῆς διεφθαρμένης φύσεως· δὲν βλέπω, δὲν θέλω νὰ βλέπω εἰς τὸ ἑξῆς ἢ τὴν ἀναγεγεννημένην, τὴν πλήρη δόξης φύσιν. Ἡ πίστις ἀνοίγει μοι τοὺς οὐρανοὺς, φωτίζει με ἐν τῇ ἀγνοίᾳ μου, ὁρίζει μοι τὴν θέσιν μου ἐν τῇ ἀβεβαιότητί μου, διαλύει τὰ σκοτεινὰ νέφη τὰ περικυκλοῦντα τὴν διάνοιάν μου καὶ πληροῖ αὐτὴν χειμάῤῥου φωτός. Ὄπισθεν δὲ αὐτῆς βαδίζει ἡ ἐλπὶς τὸ αἰώνιον τοῦτο τῆς ζωῆς θέλγητρον καὶ ἡ ἀξιέραστος τῆς ἀγάπης σύντροφος. Πιστεύειν, ἐλπίζειν, ἀγαπᾷν, ἐν τούτοις ὁ Χριστιανισμὸς στηρίζεται. Ἡ θυσία δὲν ἀποβαίνει εἰς μάτην, ὅταν ἡ ἀνταμοιβή της εἶναι βεβαία. Ὅλα τὰ καθήκοντα ἀποβαίνουσιν εὐχάριστα τῷ ἀγαπῶντι: «Ἀδελφοὶ, ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» ἔλεγεν ὁ ἀπόστολος Παῦλος· διότι τῷ ἀγαπῶντι θέλησις δὲν εἶναι ἡ θέλησις του, ἀλλ’ ἡ τοῦ ἀντικειμένου τῆς ἀγάπης του.
Ὦ νόμε τῆς ἀγάπης! νόμε ὕψιστε, νόμε θεσπέσιε, πόσον ἐπιτυχῶς εἰκονίζεσαι εἰς τὴν διαγωγὴν τῶν ἀληθῶν χριστιανῶν, οἵτινες ὡς ὑπογραμμὸν ἔχοντες τὸν διδάσκαλόν των, διέρχονται τὴν ζωήν των ἀγαθοποιοῦντες. Ἀγάπη ἄπειρος, ὡς ὁ Θεὸς ὅστις ἐμπνέει αὐτοῖς ταύτην, συνοδεύει πάσας τὰς πράξεις των, πληροῖ τὰς σκέψεις των, περιβάλλει τὰ αἰσθήματά των. Ζῶσιν θὰ ἐρωτήσετε, δι’ ἑαυτοὺς, ἢ διὰ τὸν πλησίον των, καὶ μόνον δι’ αὐτόν; Ἴδετε αὐτοὺς ἱσταμένους εἰς βοήθειαν τῶν ἀνθρωπίνων ἀθλιοτήτων· ἴδετε αὐτοὺς ἐπιχέοντας, ὡς ὁ Σαμαρείτης, ἔλαιον καὶ βάλσαμον ἐπὶ τὰς πληγὰς τῶν ἀδελφῶν των. Οὐδὲν ἀπαυδεῖ αὐτοὺς, οὐδένα ἀποστρέφονται· οἱ δυστυχέστεροι εἶναι διὰ τοῦτο μάλιστα φίλτεροι αὐτοῖς. Οἱ θησαυροί των συνίστανται εἰς τὴν εὐτυχίαν καὶ τὴν ἀνακούφισιν τῶν πενήτων· ὁ χρόνος, αἱ φροντίδες, αἱ συμπάθειαι, τὰ δάκρυα, τὰ πάντα τέλος αὐτῶν ἀνήκουσιν εἰς τοὺς ὁπωσδήποτε πάσχοντας. Πτωχοὶ, ἀσθενεῖς, ἀδύνατοι, ἔλθετε πρὸς αὐτούς· παρ’ αὐτοῖς θέλετε εὕρει ἀνακούφισιν. Ὢ σεῖς! ὧν ἡ καρδία κατατρύχεται ὑπὸ τῶν ἀφανῶν ἐκείνων πληγῶν, ἃς προσπαθεῖτε νὰ κρύψητε ἀπὸ τὸ σκληρὸν τῆς ἐγωϊστικῆς φιλανθρωπίας ἔλεος, προστρέξατε· θέλουσι σᾶς ἐπιδαψιλεύσει ἀῤῥήτους παραμυθίας πρὸς ἀνακούφισιν τῶν δεινῶν σας, ἅτινα θέλετε λησμονήσει παρ’ αὐτοῖς. Δι’ αὐτοὺς διάκρισις ξένων καὶ ἐχθρῶν δὲν ὑπάρχει· δὲν ὑπάρχουσι δι’ αὐτοὺς ἢ ἄνθρωποι. Ὑπεπέσετε εἰς σφάλμά τι; πλησιάσατε, μὴ φοβεῖσθε· τὸ στόμα αὐτῶν ἀγνοεῖ τὴν ὑβριστικὴν μομφήν· θέλουσι σᾶς λυπηθῆ, θέλουσι κλαύσει μεθ’ ἡμῶν· θέλουσι κηρύξη ἑαυτοὺς ἀσθενεῖς ὡς ὑμᾶς καὶ θέλουσι σᾶς δείξει μὲ τὸ μειδίαμα τῆς ἐλπίδος ἐπὶ τῶν χειλέων τὸν κοινὸν Σωτῆρα. Φιλόστοργοι πατέρες, καλοὶ υἱοὶ, ἀγαθοὶ σύζυγοι, φίλοι ἀσφαλεῖς, πιστοὶ ὑπήκοοι, καὶ τίνα ἀρετὴν δὲν κέκτηνται; καὶ ἐν τούτοις μακρὰν τοῦ νὰ ἐπαρθῶσι ἐπὶ τῇ ἰδίᾳ αὐτῶν ἐξοχότητι, θρηνοῦσιν ἀπαύστως ἐπὶ τῇ ἀναξιότητί των καὶ θεωροῦσιν ἑαυτοὺς, ὡς μηδαμινοὺς ὑπηρέτας, μὴ ἀναμένοντας ἄλλην ἀμοιβὴν, ἢ τὴν δωρεὰν διδομένην εὐσπλαγχνίαν τοῦ ὑπεραγάθου ὄντος, ὅστις τοῖς τὴν ὑπεσχέθη. Ἀποσπώμενοι τῶν γηΐνων ἀγαθῶν δὲν ἀγαπῶσι, δὲν ποθοῦσιν ἢ τὰς θλίψεις καὶ τοὺς σταυρούς. Ἐν τοῖς δακρύοις εὑρίσκουσι τὴν χαρὰν, ἐν τῇ ταπεινῴσει τὴν δόξαν, ἐν ταῖς δοκιμασίαις κλίνην ἀναπαύσεως. Ἐὰν ῥαπίσητε αὐτῶν τὴν δεξιὰν σιαγόνα, θέλουσι στρέψει ἡμῖν καὶ τὴν ἀριστεράν· ἐὰν ἀφαιρέσητε ἀπ’ αὐτῶν τὸ ἔνδυμα, θέλουσι σᾶς ἀφήσει καὶ τὸν ὑπενδύτην. Καταδιωκόμενοι, φυλακιζόμενοι, βασανιζόμενοι ἐν βασανιστηρίοις, οὐδὲν ἄλλο ποιοῦσιν ἢ νὰ προσεύχωνται τῷ συγχωροῦντι αὐτοὺς Θεῷ: οἱ γλυκεῖς αὐτῶν λόγοι εἶσιν ᾀείποτε λόγοι εὐλογίας.
Ἀλλὰ σταματῶ: Περὶ ἀνθρώπων ἆρά γε ὡμίλουν ἕως τώρα; Οὐχὶ: περὶ μαθητῶν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἂς ἐγερθῇ ἤδη ὁ μὴ θεωρῶν τὴν θρησκείαν, ἢ ὡς ἀνθρωπίνην, ἐπίνοιαν καὶ ἃς μοὶ εἴπῃ: Ἠδύνατο καὶ αὐτὸς νὰ πλάσῃ τοιαύτην θρησκείαν; νὰ μεταβάλῃ τὴν φύσει ἰδιοτελῆ ἀνθρωπίνην φύσιν, καὶ νὰ ἐπινοήσῃ τὴν πίστιν, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀγάπην;